Veka er i gong. Dei gamle tankane blir børsta støv av nok ein gong. Eg ser på dei og spekulerer. Og ikkje minst dreg eg i håpet.
Som eit vrak sit eg her ein måndag og tenkjer dette går ikkje lengre. Eg må til å ta kontroll. Kjenner berre ordet er stort, for stort. Men eg må. No trivest eg ikkje. Det har gått over alle kosteskaft og unnskyldning finn ein bak kvar ei busk. Men trur hjernen må ryddast kraftig i først. Så eg må nok ta skippertak og julevasken der først. For eg vil da. Eg vil så mykje.
No er det meste eit tiltak. Eg tynger meg sjølv så ned. Og så veit eg. Eg veit alt. Eller ikkje alt, men mykje. Og gleda som følgjer med. Eg veit korleis det kjennest og stramma magemusklar gjentatt gong. Kor godt kroppen har etter ein rask marsj ute, eller kanskje hovudet over kroppen har det best. Og knea. Knea som no klagar når eg går ei trapp.
Det er berre at eg blir så lei. Ikkje av å være i gong, men av å slutta og være i gong. Over snavlebehovet når ein har tapt vegen av synet.
Dette er andre gong på ei kort tid eg spikrar på veggen sanninga. Fordi eg har eit håp om at når eg legg alt fram at eg skal ha skamvett nok. Til å ta kontrollen for å innhenta krefter som er borte. For dei kreftene vil eg ha. Fordi eg treng dei.
Fint skrevet! Ønsker deg en fin uke:):)
Krefter som blir borte tror jeg er noe vi alle sammen opplever en gang innimellom… det er så tungt når man ikke vil ha det slik
Vanessa Fosser: Takk, og en fin uke til deg også :).
bestemorsgodstol: Ja, å bli sliten er nok et kjent fenomen for de fleste. Heldigvis går det over etter en stund :).