Etter månadar med tanken om fortsetjing og etter kvart ny oppstart, har eg klart det. Riktig nok er det eg har klart ikkje noko å rekna på, enno. Men med dag pluss dag over lang tid, vil det verta eit godt reknestykke.

Så har eg starta. Eg fortset der eg var i går. Eit så frykteleg vanleg og så frykteleg kjedeleg tema. Mat, vekt, helse og fysiske krumspring. Her har eg gått i månader og tenkt “no må eg i gong”. Men det har vore heilt håplaust. Eigentleg er det ikkje nokon forskjell på gårsdagen og alle dei andre dagane. Berre at alt er ørlite grann verre, slik det vert dag for dag når ein ikkje tek tak. Vi kan alle desse frasene om å være glad i seg sjølv slik ein er. Og det er viktig det, men eg er glad i meg sjølv eg………..og greier eg no å legge dag oppå dag med meir kontroll av fôrinntak, syner eg det og. For meg sjølv. Dei andre er ikkje så viktig her. Greier eg det no, det eg vil greie, vil eg nok likna ei skrukka rosin, det er så. No fyller feita fint ut skrukkene i ansiktet.

Eg må letna på skrotten fordi eg vil leva medan eg gjer det. Synest ikkje noko om at knea sukkar og stønner når eg beveger meg i større eller mindre grader. Ikkje bra at stolen held meg igjen når eg må opp av den, av og til blåheld den faktisk. I går kom eg inn på eit kontor etter og ha gått opp ei trapp, eg var flau over pusten min. Inni meg er eg ikkje den gamle dama eg held på å bli utvendig.

I dag gjekk eg på vekta, så no har eg gjort det. Eg er ikkje attende til der eg var siste gong eg starta, sist haust, men nok å taka tak i – for å seia det slik. Vekta er ikkje målet tenkte eg i dag. Målet er å få energien på plass. Eit lettare liv kvar dag. Lettare å ta dei kampane som alltid vil koma innom. Lettare å ta ein rask tur opp i skogen, eller ned til sjøen. For eg ynskjer å hoppa frå topp til topp, lett som ei fjør, svinga meg i greinene og jodle. Det siste var kanskje litt overdrive. 

Og kva for strategi eg har skal eg fortelja. Det er for så vidt ingen kur av noko slag, ikkje noko kurs heller. Eg fortset berre det vanleg livet mitt med nokre små grep. Verktøyet mitt er VG sin vektklubb. Den har eg bruka mange gong før og den funker for meg, når eg held fokuset. Det som er den største utfordringa med den er tida. Eg må føre opp det eg et og bruke ein del tid på data. Men hallo, eg er da eit datamenneske, eg skriv da blogg. Og med den delvise sjukemeldinga eg har, skal dette fungere. Men for høgføtt bør eg ikkje væra etter berre ein dag.

Rundt 30 år og ingen barn, årstala er rundt -88/89.

Eg er i gong med svangerskap og har etter hvert to barn, årstala frå -90 til -93.

Fram til eg var over tretti var eg mest tynn som ein tråd. Men så kom alle barna, også dei som ikkje kom levande. Da var det gjort. Etter 25 månader samanlagt med graviditet, der 2 x 3 månadar var utan nokon i magen inn i mellom, var eg vorte stor og endeleg mor. I tillegg var skjela skrapa og alt var annleis enn kva det hadde vore. Så eg gjekk inn i rolla med alt eg hadde å gje. Og så gløymde eg meg sjølv, det med vekta vart ei “ikkje sak”. Etter kvart kom alle vondtane og så starta eg å prøve. Det har vore mange forsøk, men enno har eg vore fleire år tynn enn tjukk. Det er likevel på høg tid. For om ikkje er det berre å pakka meg ned snart, og det synest eg er for dumt.

No tida no.

Derfor er det eg skal inn i munnen med i dag planlagt. Og så tenkte eg at kanskje skal eg ta meg ein tur ut i regnet, opp i skogen, bort til eit plantefelt med ei samling tre, som etter kvart vil høve til juletre. Kanskje eg kan hauste der i frå i år? Det kan nok være greitt å finne ut. Da må eg opp ein uhorveleg bratt bakke, og der er det ingen som vil høra pusten min. Berre boffen, og han vil berre væra overlykkeleg.