“Eg vonar den dagen kjem at eg kan sjå deg i augo og seia dei tre orda“ sa han.

 

Ho let seg enno ein gong bli fanga. Enda ein gong.

Han hadde starta å gå forbi butikken ho arbeidde i. Først såg ho han på andre sida, på fortauet. Han kika rett fram og gjekk målbevisst forbi, med korte skritt. Ho såg han fleire gong der. Han var på tur heim frå arbeid. Ein dag kom han forbi på fortauet utanføre butikken.

Ho kjende motviljug at pulsen steig.

Fleire dagar etter kvarandre gjekk han der.

Kva held han på med hadde ho tenkt.

 

Etter den gongen ho fatta mistanken om at han ikkje var ærleg som ho trudde gjekk noko sundt. Han skulle reisa bort og hadde ikkje tid til å møta henne.

“Eg må møte mor mi og søster mi” hadde han sagt.

Var dei vitigare enn henne hadde ho tenkt. Og så sa ho at dette ikkje kunne fortsetja. For da hadde ho fleire veker kjend på at ho vart set til sides.

“Trudde ikkje det var slik det skulle enda” sa han.

“Så han trudde det skulle enda da” sa ei venninne ho fortalte det til tørt.

Det vart stille. Det var over. Sorga hadde vore sterk og ram. Ho hadde registrert at han fekk fleire kvinnelege vener på facebook i tida etter. Stygge, eldre kvinner.

 

Ein dag hadde han ringt.

“Eg kan ikkje gløyma deg “sa han. “Det er deg eg vil ha.”

“Enn dei andre kvinnene” hadde ho spurt.

Det er ingenting hadde han sagt. Det er ingen andre. Det er berre deg eg tenkjer på.

Ho fann ut at ho ville prøva ein gong til. Dei snakka saman nokre gong på telefonen. Ho ville foreslå at dei måtte treffast. Så langt kom ho ikkje. Han slutta å ringe og han tok ikkje telefonen.

Ho hadde sendt han ei melding der ho spurte om kva han heldt på med. Det kom ikkje noko svar.

Det hadde faktisk ikkje gått så inn på henne denne andre gongen. Ho hadde tenkt at det var nok bra å få ut dei siste kjenslene for han. Han var ikkje til å lite på.

 

Ein dag såg han inn i butikken og vinka. Ho vart så perpleks at ho ikkje responderte. Ho såg etter han neste dag, det var ein fredag, men da kom han ikkje.

På måndag gjekk han igjen forbi. Og han vinka.

Ho løfta handa nølande.

Ho såg han forsvann ut av synsvidda. Litt framoverlut. Litt stutte skritt. Men det var smilet, det breie smilet som fanga henne. Og augo. Dei var brune og fløyelsmjuke.

Ei veke gjekk. Han kom forbi kvar dag. Han vinka og ho vinka attende. Da dei var midt i andre veka av dette ritualet tenkte ho at dette fekk væra nok. Ville han noko måtte ho få det klart.

Så på onsdag gjekk ho ut av butikken.

“God dag” sa ho da han kom.

“Du vinkar og vinkar” spurte ho, “men kvifor gjer du det?”

“Ja, eg vinkar og vinkar, for da ser eg at du er der.”

“Kvifor gjer du det da”, ville ho veta.

“Fordi eg ikkje kan gløyma deg, ingen er som deg. Har du funnet nokon andre” spurte han i same andedrag.

“Nei”, sa ho enkelt. “Du fekk i gong såpass sterke kjensler i meg at det ikkje berre var å gå vidare. Enn du da?”

“Eg vil vera ærleg mot deg”, sa han. “Eg har møtt ei, men eg har ikkje like sterke kjensler for henne som eg hadde for deg. Eg kan berre ikkje gløyma deg. Kan vi ha kontakt?”

Ho såg på han, dei mjuke augo.

Skulle ho opna opp for han enno ein gong. Kva hadde ho å tapa?

“Ja, vi kan ha det” sa ho.

“Eg kan ikkje lova deg noko” sa han. “Men eg vonar at eg kan sjå deg i augo og seia dei tre orda. Eg vil berre bli betre kjend med deg. Eg trur vi kan få det så fint saman.”

Ho såg etter han da han gjekk bort frå henne. Ein sjanse til. Men sjansen var litt slik blodfattig og fargelaus.

Da helga kom såg ho han hadde fått tre nye vener på facebook. Tre damer i satt alder. Ikkje direkte vakre.

Over helga kom han ikkje forbi. Dei hadde snakka saman kvar dag på telefonen til og med søndag. Men på måndag vart det stille frå han. Ikkje såg ho han og ikkje høyrde ho noko.

Den eine dama sende han eit hjarta på facebook. Nokon hadde lika det, men det var ikkje han.

Så vart det stille, ikkje skjedde det noko meir på facebook, ikkje gjekk han forbi og ikkje ringde han.  Ho var ferdig med å ringe han. Med å sende meldingar.

Han la nok fram drøymer andre stadar. Ho hugsa kva han fortalte ein gong. Om at ei frå eit tidlegare forhold skreiv til han og ville ha han attende.

Heldt han henne varm også. Med å fortelja at han ikkje gløymde henne…….

Var det måten han underheldt seg. Ha ein flokk gamle, stygge kjerringar å helda småvarm med å lova dei tre ord, dei tre orda…

Ho såg seg i spegelen, høyrde ho til ein slik bøtteballet?

Det var ein forskrekkeleg tanke. Kanskje dei tre orda var “di gamle røy”?

Ho klukklo da ho tenkte den tanken da ho låste butikken for dagen.

Samstundes kjende ho at ho var heilt fri for fløyelsbrune augo, bredt smil, subbande skritt og lut nakke.

Måte på, tenkte ho.

Det var som ein frisk vind blas nedover gata og tok tak i tørkleet. Ho skjøna ho tok steget ut av flokken som var heldt slik passe varm. Ho kjende ho hadde vorte kald.

Faktum var at ho verken var så gamal eller stygg, tenkte ho, samstundes som ho retta seg opp i ryggen og knytte tørkleet betre på.