Eg veit eg skriv ein del i koda. I halvsakte ting. I dag tek eg bladet frå munnen.

 

Noko har eg sagt, men når ein er i ein tilstand kan ein ikkje skriva om den i eitt sett.

Det vert traurig lesing.

I tillegg har det vore skreve ein del om sutring her inne, og eg ville ikkje stå fram som ei sutrekjerring.

Sjølv om eg veit godt at det som livet vert fylt av får ein trong til å dela. Spesielt i ein start.

Dette går på alt som er nytt, om det er helse eller hending.

 

Eg dett ut frå bloggen rett som det er. For mest all energi går med på å koma gjennom det eg skal.

 

I lang tid har eg ikkje jobba meir enn 50%, det starta med ein diagnose på å være såkalla utbrent. Og sjølv om den tilstanden betra seg frå det som var hovudproblemet; hukommelse og energi, så forflytta alt seg meir og meir over til ein kropp som både svikta og ga smerte.

 

Så da fortsett ein med leitinga da, kva er dette?

 

Opp i dette har eg vore svært heldig, eg beheldt gleda og eg fekk mest ein distanse til meg sjølv. I tillegg har eg hatt trua på at det ville bli betre og ei overtyding om at det ikkje var noko farleg.  

I dag er eg mest i ein euforisk tilstand.

 

I går var eg hos ein spesialist. Han fann ein diagnose.

For å seie det som det er har eg INGA lyst på nokon diagnose. Men når det har vore som det har og som det ikkje skal være, har eg lyst dei skal finne den “slangen” i meg, som om eg var ein bil, få festa den slik at eg kan fungera -.

(Likar nok den samanlikninga, med bilen).

 

I går vart den funne.

 

Eg har betennelsar i kroppen, i ledda, i mange ledd. I og med at eg har vore gjennom koloskopi utan funn, saman med undersøkningar i går, var konklusjon å gå i gong med behandling av leddgikt.

Eg skal nok gjennom nokre fleire undersøkningar for at dei skal være enno meir sikker.

 

Men…..i går vart knea tømt for veske og fekk kortisonbehandling, saman med ein av fingrane.

 

I dag skal eg ta det med ro.

 

Det som er det fantastiske, det som gjer meg euforisk, eg kan reisa meg utan at det er vondt.

 

Da eg i vår var på røntgen for fingrane og skulle reisa meg frå stolen på venterommet, gjorde eg slik eg måtte….satt og vrikka for å mobilisere for å koma meg opp, noko som resulterte at ein som sat og venta spurte: “Sit du fast i stolen?”

Han såg ei stor dame som ikkje fikk seg opp, konklusjonen var at stolen måtte sitja fast i kroppen. Eg har ledd mykje av den kommentaren, for det vert eigentleg komisk.

 

 

– Ei heilt ny framtid har opna seg for meg. Ei framtid der eg kan igjen. Trua på at no endeleg er eg gjennom denne tunnelen.

 

Greitt, eg er ikkje glad for tanken på at eg må i gong med medisin. Eg likar ikkje ha i meg slikt.

Men får eg attende eit meir fungerande liv gjer eg det med glede.

Og eg ER glad.

Eg føler eg har fått livet mitt att.

 

“Korleis reagerer du på dette” spurte sjukepleiaren eg var innom for å snakka med etterpå undersøkingane i går.

 

Tankane mine er at ein må gjera det beste ut av alt, og no får eg hjelp til å koma ut av den bobla eg har vore i. Og eg trur på at eg kan igjen. Eg kan tru og håpa.

 

 

No har eg vore inne og sett både på tog og fly. Kanskje eg tek meg ein ferietur likevel……fordi eg KAN!

 

Så i dag er eg glad. Ordentleg glad.

 

Og så kan eg starta å bygge opp musklar som har minka….for no trur eg på eg kan både det eine og det andre. Trur eg kan alt. Utan desse fordømte vondtane.

 

Eg gjev meg lov til å glede meg til framtida.

(Noko smårusk må ein akseptere når ein nærmar seg 60).

 

HURRA for livet!!!!!

(Bileta er teke frå stadar dei siste dagane).