Dei nære ting

I dag går eg over i eit anna system. Eit system som gjer at inntekta mi reduserast. For eg er såkalla utbrent.

Eg har vore delvis ute av arbeidslivet i eit år, da skjer det noko. Slikt er ikkje så artig fordi det får økonomiske følgjer. Og utfordringar. Det er heller ikkje ideelt for den tida vi er på veg inn i. Jula. I dag kjem den siste ordinære lønna mi inn. Men slikt må berre gå. I tillegg er vi så heldige å leve i eit samfunn der sosialdemokratiet har hatt ein sterk rolle i mange år. Så alt kunne vore mykje verre.

Det som er verre er at eg synest framgongen har vore for dårleg. Å bli betre tek for lang tid. Men noko betring meiner eg det er. For når ein startar og ikkje greie oppgåvene sine, når ein startar å gløyme, skjuler ein. I alle fall eg. Så i staden prøvde eg enno hardare. Slik dreiv eg på lenge. Når eg endeleg tok dette på alvor, frigjorde det den energien eg hadde bruka til å gøyme at eg gløymde, så vart noko betre allereie der.

Men konsentrasjonen er så sørgjeleg dårleg. Det er lenge sidan eg ga opp og lesa bøker slik som før. Eg kjem meg i gjennom, men må for oftast bruka tid. Av og til har eg problem med å lesa teksting på tv, fordi tankane går så seint. Eg kan prøve å hugse på for eksempel eit tal, gå eit par skritt og talet er borte. Handarbeid, som eg tidlegare var glad i, orker eg i liten grad. Eg orkar å skriva, det gje meg glede når eg skriv på mine premisser. Det kan likevel henda eg slit for å finna orda når eg bloggar.

Plana mi er å bli bra. At hovudet ikkje skal bli så fort oppbruka. Når det ikkje vil virka blir det også vanskeleg å snakka. Kommunikasjon er no ein gong viktig, ikkje minst den verbale. Men plana mi er altså og bli bra fort. Sølv om eg veit ting tek tid, TTT. Det er berre ikkje så lett å skjøne korleis ein skal øve opp konsentrasjonen. Det er liksom ikkje berre å ta ein joggetur med hjernecellene. Eller bøye og tøye på dei.

Og for å ha det klart, dette er ikkje meint på nokon måte som ein klage. Men har nokon erfaring med dette og i tillegg gode erfaringar om kva som kan være til hjelp så vil eg være svært glad for slike innspel. For oppe i dette har eg beheldt eit slags burlesk humør. Både glede og humor er der. Og når tanken er at det finnest alltid ei løysing, så slepp eg unna svartsyn og depresjon tendensar. Gjett om eg er glad for det. Eg greier rimeleg bra både og ha empati og være delaktig i liva til andre. Eg er altså ikkje slukt opp av desse greiene mine.

Så mykje er bra, og det gjer meg glad. Og betre skal det bli, berre energien kjem på gli. For den SKAL det!

8 kommentarer

Dagane som går

0 kommentarer

09.11.2014 kl. 20:32

Hoka på salg: Kupp årets modeller til nedsatt pris

Veker og helger passerer. Eg sit i den kvite stolen min og skriv. Av og til. Men meste av tida gjer eg andre ting eller ingen ting.

Så er helga over. Før det vart heile veka også over. Tid. Tid og tid. Den raser gjennom tilvære om eit hurtigtog. I dag har vi feira farsdag. Vi var i Mjosundet og feira far min, jentene mine og søstera mi. Mor og far serverte bacalao, og seinare vart det kaffi og farsdagskake. Eg tok med meg ein dessert eg fann oppskrift på bak på semulegrynspakken. Den syntes eg ikkje noko om. Den vart for godt steikt, sikkert betre med mindre steiketid. Eg hadde også med ei kake eg starta på sist veke. Eg måtte frysa den ned for eg vann den ikkje ferdig sist eg prøvde. Den fann eg på bloggen her. Kaka syntest vi var kjempegod. Men eg vil tilrå god tid om du vil bake den.

Jentene har vore heime. Kjempekoseleg. Mellomste kom heim på torsdagskvelden, ho hadde ein jobb og gjera. Det er greitt for å spe på studielån. Yngste kom ikkje heim før laurdag. Fredagen hadde ho jobb ho også. I tillegg hadde eit radioprogram ho og tre til i klassen hennar har laga premiere. Neste sending er neste fredag. Legger link til facbooksida dei har oppretta.

Veka som har gått har vore krevjande. Bilar som må reparerast og tenner som ikkje roar seg. Ein morgon vakna eg i otta, da dura tankane rundt som pingpong ballar. Eg måtte til og aksjonere. Så vart det tannlege igjen, eg var hovna opp til like under auget. Så no er eg i gong med rotfylling av ei tann og antibiotika. Eg skal også rotfylle ei til. Kjenner eg er litt redusert av alt dette styret, men det går over. Alt blir historie.

I går natt såg vi noko rart. Over fjellet, på andre sidan av fjorden, var himmelen oransje som om månen kom opp. Men månen var ein helt annan plass. Og det som var aller rarast var at lyset blafra som om det loga flammar der attom synsvidda. Av og til forsvann mest farga og så slo den seg på. Var akkurat som ein puls. Eg har leita på nett etter kva dette kunne være, men ikkje funne noko svar.

Søndagskvelden skal nytast framom tv apparatet. Både der ingen skulle tru nokon kunne bu, programmet om døden og Downton Abbey skal fortærast, saman med ein kopp kaffi med noko attåt.

0 kommentarer

Effektivitet og damask

2 kommentarer

04.11.2014 kl. 15:21

Nokre gong er ein for snar. Det skal være bra å være effektiv. I dag gjorde eg eit bra forsøk, og no skal eg fortelje korleis det gjekk pluss litt til.

Og da vil eg starta for ei stund sidan. Da eg fekk gjort slikt eg skulle ha gjort lenge. Eg tømde ei bu som var breddfull. Eg fann og fann. Det var mykje som hadde vore gjømt lenge. Noko for lenge og kunne kastast. Da eg kom heilt til botn fann eg ein duk, ein lang, kvit damask duk. Først skjønte eg ikkje-, eg hugsa ikkje-, duken var borte frå minnet. Men blant frynsa minner dukka loftstua med det lange bordet opp. Eg kjøpte ein gong ein duk for å dekke opp til dei fine selskap der. Det er sakt at det ein ikkje saknar etter ei stund er ting ein ikkje treng. Men eg var glad for funnet og følte eg trong den da eg skjønte eg hadde ein slik duk.

I går trong eg den. Foreldra mine hadde bryllaupsdag og søster mi og eg fann ut at vi skulle gjera stas på dagen og bad dei. Og når nokon har vore gift i 58 år passar det med kvit damask. Eg bretta duken dobbel. Dekte på med kvite stoffserviettar, talgljos og roser. Vi kosa oss. Maten var eit samarbeid, klippfisk med bacon, mandelpotet, baka rotgrønsaker og plommer koka i krydderlake med piska krem til dessert. Og heldigvis fann ikkje raudbeter vegen ned på duken. Men eg fann likevel ut eg skulle vaska duken i dag saman med serviettane. Eg måtte kreke meg i rundt, for ryggen hadde plutseleg bestemt seg for å verta uven med meg. Derfor var det bra med puslesysler. Rydda etter gårdagen, skifta talgljos, sette inn i oppvaskemaskina…slikt, til ryggen fekk mjuka seg opp. Kjente forresten i går at kroppen var i ulage. Eg pusla meg bestemt og målretta ut av stivheita. Eg var godt førnøgd med meg sjølv.

Så hyver eg duk og serviettar inn i vaskemaskina, har på vaskemiddel for kvite klede og sett maskina på seksti grader. Da den er ferdig får eg meg ein overrasking. I maskina ligg også mørke klede. Og da hugsar eg det. Eg la en tretti graders vask i maskina som ikkje har vorte vaska. Ein mørk tretti graders vask. Og eg anar kanskje eit blåskjer i duken, og om kleda er brukbar etter denne handsaminga, ja det gjenstår å sjå. Eg var nok rett og slett for effektiv i dag og med den hugsen er det nok ein dårleg kombinasjon. Det var den historia. Og eg var ikkje like fornøgd med meg sjølv.

Og konklusjonen…..ja den må vera at enten må ein ikkje vera effektiv, eller så må ein hugsa.

BforBakk

2 kommentarer

Gleda i alt

0 kommentarer

25.10.2014 kl. 13:07

Timar kjem og timar går. Vi er med i dei heile tida. Vaken. Sovande. Vi er med på vårt vis.

Superkupp innen sport og friluft du gjør nå

Så er vi framme ved ein ny laurdag. Det neste døgnet inneheld ein time ekstra. Denne timen som forsvann i vårljoset kjem att med hausmørket. I morgon kveld vil kvelden vera mørkare tidlegare. Og slik held vi på. År etter år. Flyttar tida att og fram. Eigentleg synest eg det har vore greitt og fortsett den tida vi har med oss frå sommaren. Men det som er det gode med dette er den eine timen meir å sova i.Om ein kjem seg i seng til riktig tid. Det er ikkje alltid like enkelt ein laurdagskveld.

I helga har eg jentene mine heime. Dei var så trøyte at den eine la seg tidlegare enn den andre. Dei er fortsett trøyte.

Eg kom meg ut av senga mi som det vraket eg har gjeve meg lov til å verta. Eg stolprar meg ut på golvet, reknar med eg sukkar tungt også. No har eg tillet forfall i eit halvt år. Det er interessant å sjå kor dårleg form ein blir i da. Den gode tanken er at det skal lite til før ting er betre. Det er ei trøyst. Eg tenkjer eg snart skal snu om dette arket, og eg har tenkt det ei stund. Kanskje eg har tenkt det lenge nok men lovar ingenting til nokon.

Utfordringane eg har framom meg no er tenner og bil. Ja tenner. Eg er ikkje ferdig med dei. Det viste seg, da eg trudde at alt kom til å gå bra, at akkurat det gjorde det ikkje. Eller….bra? Det viste seg at eg må rotfylle den eine tanna. Det har vore verre om den måtte ut. Og dei siste dagane har ein av dei andre også gjeve seg til kjenne med ny intensitet. Dette fører tilubehag når eg et. Men stoppar eg å eta fordi..?? Og det er kanskje like greitt det, at eg ikkje stoppar.

Eg ser likevel på glitret som er framtida. Framtida med alle dei mulegheiter ei framtid kan ha. Eg gler meg til den. For uansett er løysningane der. Og eg gler meg til tenner og bil er fortid. For det blir det. Og eg gler meg til eg snur arket og finn dei nye vegane i irrgongane i hjernen. For vi har så lett for å gå i dei tankebanane vi har gått. “Nei, eg greier ikkje dette”,seier vi til oss sjølve og let oss ikkje greie det. Noko realisme kan så klart væra greitt og ha med…….for eksempel tanken påflyga for eiga maskin, altså ikkje i eiga maskin, berre med sin eigen kropp utan tilbehør er greitt at ein tenkjer ein ikkje klarar. Det er sagt at tru kan flytta fjell, og det er nok noko i det. Men eg for min del har akseptert at så mykje tru greier eg ikkje stable på beina.Så drøymen om å flyga har eg overlet til flya som flyselskapa eig. Og eg drøymer rett som det er å ta ein tur med ei maskin, hit eller dit. Men ikkje riktig enno. Det blir etter eg har snudd arket nok.

Framtida er ikkje noko langt unna. Den er like framom nasen vår heile tida. For oftast er den tida som kjem rimeleg lik den vi var i. Men for kvinna frå Kristiansund sist onsdag, vil eg tru framtida plutseleg fekk ei brå forandring, etter telefonen frå Norsk Tipping. Eller dei som lever i nærleiken av fjellet Mannen i Romsdalen. Dei veit at framtida har ei forandring dei ikkje veit.

Men vi skulle nok vore flinkare til å levd dagen spesiell. Eg har tenkt på dei føtene som ber meg i rundt, dei er så sjølvsagte.Det er dei ikkje for dei som sit i rullestol. Eg tenkjer på dette å kunne glede seg, eg tenkjer på det vi har mulegheit til.Og ikkje minst, greie å stikke hovudet over skodd laget som gjev utsikta til å sjå mulegheita. Det er mykje betre å væra der,enn at skodda skjuler det som gjer alt lettare. Planta frøet til gleda og få det til å spire. Det er viktig. Få gleda til å spira og spreie seg.

Den tanken eg tenkte da eg gjorde det som instinkta hadde plassert i meg, let kroppen min bli ein tunnel for nytt liv. Eg nøydde meg ikkje med tanken at slik er vi laga, eg måtte laga meg ein grunn til for at dette skjedde. Det var da synet avringane i vatnet som spreidde seg kom opp for mitt indre auga. Greidde eg å hjelpe til at dei nye liva som kom fekk evna tilå spreia det som godt var, likt ringane i vatnet, da var det ein vits i det tenkte eg. Den tanken har nok rulla opp att igjen nokre gong,i forskjelleg ljossetning kan ein seia. Det er ikkje alltid ein har følt å lukkast med det i for stor grad. Når naboar står utaføre døradi ein kald desemberkveld like før jul for å klaga påein av dine. Når dundyner som er hengt over omnen for å kunne vermasmå kroppar når dei er i seng vert gløymt, før dei gjev seg til kjenne med røyk frå brente hol. Fordi ein er hamna i eit sjokksom opplevast utanføre dimensjonane. Det er ikkje da ein føler ein har lykkast. Seinare inn i framtida, den som kom og no er fortid, da ser ein at eit og anna var det likevel gong i. Men ein veit ikkje om det er seg sjølv ein kan takka og det er eigentleg ikkje så viktig.

Det som er viktig er å kunne gle seg over mest mogleg. Få den til å spreie seg som ugras.

Greier ein å bruka gleda konstruktivt

til det beste, ja………da er mykje bra.

Synest eg.

0 kommentarer

Det gode

2 kommentarer

28.02.2014 kl. 23:01

Jeg tror på det gode i mennesket. Det er mye større enn det vi ser. For alle prøver det beste de kan ut fra sine “verktøy”, det tror jeg. Jeg tror på mennesket. Og jeg er heldig fordi jeg får lov til å møte mange av disse fine og kloke menneska.

Og hvorfor skriver jeg dette, hva vil jeg oppnå med denne tildels pompøsiteten?

Hovedsakelig måtte jeg skrive dette fordi jeg blir så glad når jeg møter mennesker som har så mye av det gode i seg og som bruker det og gjør en forskjell. -Opplever all den plassen disse menneskene skaper, plass av at hver enkelt er god nok.

For mer

BforBakk

2 kommentarer