Dagane går fortare enn kva bokstavane gjer. Dagane går fort i eit nytt år også. I kveld skal eg skriva om utfordring.

Det var fruensvilje som ga meg denne utfordringa.

Forventning.

Vi er nettopp i gong med eit nytt år. Da kan det dukka opp mange tankar. Forventningar til det nye året. Alt som kanskje kan verta annleis…..

Er det dette året eg får drøymejobben, vinn den store gevinsten, finn den rette, blir oppdaga, greier å slanka meg, trena, få dei gode resultata på alle hald………kanskje kan dette vera forventningane for nokon av oss -.

Og eit snev av desse kan nok alle ha. Men kanskje er alle i overkant urealistisk. Å tru at eit nytt åt kan snu heilt om på det livet ein har.

Kanskje er det livet eigentleg bra…….om vi ser ordentleg på det.

Attover på det.

Forventningar går alltid framover. For det er noko vi ventar på. Noko som kan- og skal skje.

Greier vi det meisterstykket å væra til stades i livet akkurat no er det bra.

Men forventnigar vil ein ha i en eller annan grad.

Mine forventningar no i starten av eit nytt år er det ljoset som står for.

Det er så vakkert.

Og vi får både meir og meir av det. Det er berre opna seg å ta i mot.

Kvar dag.

Litt ljosare.

Våren som står framom oss. Den vil veksa seg inn i liva våre. Meir og meir vil våren koma nærare.

For kvar dag.

Sola som stig lengre opp på himmelen. Alt som igjen skal gro og veksa.

Når mars kle seg naken og ligg der gul og brun av det som var. Klar for varmen, gje seg over til det som skal gro. Gje seg over til den nye våren.

Eg er eit vårmenneske, for da startar alt. Og kvar dag gle meg over ljoset med alle forventningane i.

Det er mi største forventning.