Snart er eg i gong. Snart. Med det som er godt for meg.

 

I dag skal eg ingenting…………..eller, noko skal eg sikkert. Men eg har inga plan. Eg har vorte så glad i tida utan plan. Når ein dag står heilt tom og eg kan disponera den akkurat som eg sjølv vil.

 

Men noko må ein, det er klart. Sjølv om det å sitte i meditativ stilling i heile dag har funka for meg. Og så må eg ha mat. Eller må og må -. Lite ein må. Eg har i alle fall kome i mål med havregrynskjeksene frå jul. Omtrentleg. Dei siste er smurt på, og med ein stor kopp kaffi er det heilt greitt. Så no nærmar det seg.

 

Eg kom over eit forslag i TARA helse, til å få bort nokre kilo. Ei lita sjokkbehandling i spenningsfeltet avgrensa kalori inntak, vegetarmat og faste. Og så gjekk dette berre over to veker. Syntest det såg greitt ut. Det er ikkje hovudsakeleg for å gå ned, sa eg til nokon her om dagen. Og det er sant. Men eg vil tru det vert ein hyggeleg bi effekt. Det er denne kjedeleg stivheita i kroppen, alle vondtene i musklane som eg vil få bort. Og eg veit at når eg får ned sukkerinntak og oppgradert grønsakinntak, så vert alt mykje betre. I tillegg til mindre kilo blir det betre å være meg.

Men ikkje i dag……i morgon, i morgon, men ikkje i dag…….

Ikkje i morgon heller. I morgon har eg planar, opp til mange. Når dagen lakkar litt utpå set eg meg i bilen og durar opp til Trondheim.  Skal ha ei søsterviting. Dei flyttar frå huset sitt som dei har budd så lenge i når våren startar.  Så vi har avtalt dette medan alt er som det er. Det er eit hyggeleg hus. Ja, ei hyggeleg søser også. Så da passar det ikkje å strata med ekstraordinære mat inntak når eg er der. Om eg skal starta midt i ei veke, eller om eg startar ein måndag har eg ikkje funne ut enno. Men det er ikkje så lenge til no. Og for så vidt gle eg meg. Til å få ein kropp det er betre  bo i. I alle fall det.

 

Går eg i gong med desse fjorten dagane er dei berre inngangen til ein sunnare og meir kontrollert livsførsel. Kan være bra med ein sjokkstart. Berre så det er sagt.

Fram for energi, opptur, topptur og kropp med futt..truttelutt.

Ha ein riktig fin søndag.

Ps. gløymde eg må lesa nokre dokument i dag.

 

 

Eit innlegg på tomgang utan driv. Berre litt facts ein laurdagskveld.

 

I kveld er eg sliten. Dagen har gått i full fart. Nei da, har ikkje gjort mykje. Men har hatt gjester og skal ha kontroll på mitt eige mat inntak. Ein litt motstridane handling. Eg klarte og ha inntak av mindre kaloriar enn eg skal, jippi, men det var heilt feil i fordelinga av karbohydrat, protein og fett.

 

Ideelt skal eg helda meg innan 50-60% karbohydrat men tok inn 44%, 10-20% protein og resultatet vart 9%, og til slutt skal fett inntak ligge på mellom 25-35% og resultatet vart 47%. Da har eg ete tre sjokoladefondant og spekeskinke, så i morgon må eg satse på mat med lite fett tenkjer eg.

 

Eg vakna tidleg i dag og starta smått med rydding, dekte delvis bordet kokte risgraut og kokte potet til spekemat. Gjestene mine var foreldra mine og veslesyster. Da eg henta foreldra køyrde vi og innom butikken og fekk handla. Det er ikkje så lenge sidan eg kom heim etter og ha køyrd dei attende.

 

Kjenner eg er litt godterisjuk, men ikkje aktuelt. Kanskje eg berre finn senga tidleg……..eller kanskje er akkurat det for seint. God natt i alle fall, no slår eg straks av ljoset.

Ha, ha, syntest denne overskrifta var artig, litt slik tørrartig. Men eg inviterer igjen på tur gjennom ein del bilete.

 

Eg måtte prøve meg ein tur ut att i dag. Tur ned til sjøen. Det er eit lite stykke å gå. Saken er at det er arbeidd opp ein veg for nokre år sida, og den held på å gro att.

Så derfor tok eg med meg ei greinsaks på tur. Tenk det. Men vegen er lang, så dette er ikkje gjort i ei handvending. Noko har vorte så tjukt at eg må ha sag. Eg kleip og beit med saksa. Sveitten dreiv til slutt.

Til slutt hengte eg opp saksa på ei grein. Og så gjekk eg vidare nedover.

Enno heng det nokre blad på greinene nokre plassar.

Og enno er det fargar, sjølv om alt er nokså grått.

Sjøen, så stille i dag. Mildt er det også.

Og så er eg heilt nede på stranda, her er vegen open enno. Ikkje noko kvist og kvast.

Eg beordrar Lucas til å sitte for å få teke bilete av han. Han vimsar berre i rundt med snuten i bakken, umuleg å ta bilete da. Trur han synes det er uforståeleg dumt og berre sitte slik ned med alle dei herlege duftene i rundt.

Det er mest ikkje noko som er så godt og være ved som vatn. Det er ei eiga ro.

Har tenkt å dra ned hit om sommaren, men det er nok litt slik i skuggeland. Men nokre timar vil ein nok ha sol her også. Det er likevel ei strand litt lengre borte, der naustet er, som er betre til bading.

Eg blir heilt borte i alt dette vakre som er i naturen, graset som er vaska strigla av sjøen

Fargane på steinane. Eigentleg er eg steingal……..kanskje eg skal fortelja om ein gong……, nei, tru det får venta til ein annan gong.

Å……sjå her, eit lite babyjuletre…..nawwww……

Til slutt måtte vi ta turen oppover bakkane igjen. Og da eg endeleg såg huset igjen gjekk blodpumpa så eg mest ikkje trudde eg klarte dei siste metrane. Eg er verkeleg eit vrak, og så bra eg fekk denne turen. Det som er bra når det er så ille, er at det skal lite til for at det vert betre.

 

Eg har lova meg ein tur på søndag.

Takk for at du var med meg på tur, vi snakkast.

Kos deg med fredagskvelden.

 

Berre ein liten tur. Ein bitte, liten tur, opp og ned nokre bakkar.

 

Ein biletkavalkade av ein halvtime på tur. Så du skjønar dette ikkje var så store greia, men det som er viktig er at eg kom meg ut på denne turen.

Eg fekk på meg sko. 

Så la eg i veg i den holete buksa.

 Boffen, som forresten heiter Lucas, var ellevill av glede, sjølv utan band.

Der pilen peikar skal vi, for å sjå om vegen er kort etter juletre i år, for der er det eit bitte, lite plantefelt.

 

Det klukkar så fint i rennande vatn.

 

No er vi straks nede før vi må opp.

Her nede i botnen er vatnet frossen i sølepyttane.

Greiner utan lauv og ein bekk, den kalde, grå hausten er også fin.

Og så skal vi opp den kjempebratte bakken, phuu.

 Endeleg flatar det ut, der er trea………

………….og dei har vokse seg større ser eg, så i år vert dette enkelt.

Furu eller gran? Valet mitt er styrt av mange år med tradisjon, så det blir nok “same procedure as every year,…..”.

Etterpå går turen attende, ned den bratte bakken…….

……..heilt ned (nokon likar nok å pynte opp i naturen).

“Hei bekk, er du her igjen ja.”

Så var den siste bakken, men sjå finværsskyene på himmelen.

 Mest heime igjen, og det ryk av pipa……yes, men det visest ikkje på bilete.

Det var godt og væra handfast heime att, men bør nok gjenta litt “bakke” turar kjennest det ut som.

 

 

 

Takk for turen J

 

 

Etter månadar med tanken om fortsetjing og etter kvart ny oppstart, har eg klart det. Riktig nok er det eg har klart ikkje noko å rekna på, enno. Men med dag pluss dag over lang tid, vil det verta eit godt reknestykke.

 

Så har eg starta. Eg fortset der eg var i går. Eit så frykteleg vanleg og så frykteleg kjedeleg tema. Mat, vekt, helse og fysiske krumspring. Her har eg gått i månader og tenkt “no må eg i gong”. Men det har vore heilt håplaust. Eigentleg er det ikkje nokon forskjell på gårsdagen og alle dei andre dagane. Berre at alt er ørlite grann verre, slik det vert dag for dag når ein ikkje tek tak. Vi kan alle desse frasene om å være glad i seg sjølv slik ein er. Og det er viktig det, men eg er glad i meg sjølv eg………..og greier eg no å legge dag oppå dag med meir kontroll av fôrinntak, syner eg det og. For meg sjølv. Dei andre er ikkje så viktig her. Greier eg det no, det eg vil greie, vil eg nok likna ei skrukka rosin, det er så. No fyller feita fint ut skrukkene i ansiktet.

Eg må letna på skrotten fordi eg vil leva medan eg gjer det. Synest ikkje noko om at knea sukkar og stønner når eg beveger meg i større eller mindre grader. Ikkje bra at stolen held meg igjen når eg må opp av den, av og til blåheld den faktisk. I går kom eg inn på eit kontor etter og ha gått opp ei trapp, eg var flau over pusten min. Inni meg er eg ikkje den gamle dama eg held på å bli utvendig.

I dag gjekk eg på vekta, så no har eg gjort det. Eg er ikkje attende til der eg var siste gong eg starta, sist haust, men nok å taka tak i – for å seia det slik. Vekta er ikkje målet tenkte eg i dag. Målet er å få energien på plass. Eit lettare liv kvar dag. Lettare å ta dei kampane som alltid vil koma innom. Lettare å ta ein rask tur opp i skogen, eller ned til sjøen. For eg ynskjer å hoppa frå topp til topp, lett som ei fjør, svinga meg i greinene og jodle. Det siste var kanskje litt overdrive. 

 

Og kva for strategi eg har skal eg fortelja. Det er for så vidt ingen kur av noko slag, ikkje noko kurs heller. Eg fortset berre det vanleg livet mitt med nokre små grep. Verktøyet mitt er VG sin vektklubb. Den har eg bruka mange gong før og den funker for meg, når eg held fokuset. Det som er den største utfordringa med den er tida. Eg må føre opp det eg et og bruke ein del tid på data. Men hallo, eg er da eit datamenneske, eg skriv da blogg. Og med den delvise sjukemeldinga eg har, skal dette fungere. Men for høgføtt bør eg ikkje væra etter berre ein dag.

Rundt 30 år og ingen barn, årstala er rundt -88/89.

Eg er i gong med svangerskap og har etter hvert to barn, årstala frå -90 til -93.

Fram til eg var over tretti var eg mest tynn som ein tråd. Men så kom alle barna, også dei som ikkje kom levande. Da var det gjort. Etter 25 månader samanlagt med graviditet, der 2 x 3 månadar var utan nokon i magen inn i mellom, var eg vorte stor og endeleg mor. I tillegg var skjela skrapa og alt var annleis enn kva det hadde vore. Så eg gjekk inn i rolla med alt eg hadde å gje. Og så gløymde eg meg sjølv, det med vekta vart ei “ikkje sak”. Etter kvart kom alle vondtane og så starta eg å prøve. Det har vore mange forsøk, men enno har eg vore fleire år tynn enn tjukk. Det er likevel på høg tid. For om ikkje er det berre å pakka meg ned snart, og det synest eg er for dumt.

No tida no.

Derfor er det eg skal inn i munnen med i dag planlagt. Og så tenkte eg at kanskje skal eg ta meg ein tur ut i regnet, opp i skogen, bort til eit plantefelt med ei samling tre, som etter kvart vil høve til juletre. Kanskje eg kan hauste der i frå i år? Det kan nok være greitt å finne ut. Da må eg opp ein uhorveleg bratt bakke, og der er det ingen som vil høra pusten min. Berre boffen, og han vil berre væra overlykkeleg.

 

 

 

Veka er i gong. Dei gamle tankane blir børsta støv av nok ein gong. Eg ser på dei og spekulerer. Og ikkje minst dreg eg i håpet.

Som eit vrak sit eg her ein måndag og tenkjer dette går ikkje lengre. Eg må til å ta kontroll. Kjenner berre ordet er stort, for stort. Men eg må. No trivest eg ikkje. Det har gått over alle kosteskaft og unnskyldning finn ein bak kvar ei busk. Men trur hjernen må ryddast kraftig i først. Så eg må nok ta skippertak og julevasken der først. For eg vil da. Eg vil så mykje.

 
No er det meste eit tiltak. Eg tynger meg sjølv så ned. Og så veit eg. Eg veit alt. Eller ikkje alt, men mykje. Og gleda som følgjer med. Eg veit korleis det kjennest og stramma magemusklar  gjentatt gong. Kor godt kroppen har etter ein rask marsj ute, eller kanskje hovudet over kroppen har det best. Og knea. Knea som no klagar når eg går ei trapp.

 
Det er berre at eg blir så lei. Ikkje av å være i gong, men av å slutta og være i gong. Over snavlebehovet når ein har tapt vegen av synet.

 
Dette er andre gong på ei kort tid eg spikrar på veggen sanninga. Fordi eg har eit håp om at når eg legg alt fram at eg skal ha skamvett nok. Til å ta kontrollen for å innhenta krefter som er borte. For dei kreftene vil eg ha. Fordi eg treng dei.

 

Det regnar nitrist. Det er så vått og grått at det kjennes. Eg ser mistrøstig ut og prøver å huke meg fast i noko positivt. Ser lista er lang. På det som er negativt.

 

Framtida, tenkjer eg. Jula. Det er ein bra tanke. Eg gleder meg til den, til maten, varmen og ljosa. Dele tid med dei eg er glad i. Fekk og ein invitasjon i dag som gjorde meg glad. Frå kjærasten til sonen. Leilegheita dei hadde flytta til var slik omtrentleg ferdig og dei hadde fri i helga, så dei ville invitere meg nedover. Men bil som treng reperasjon og billettar som er høge i pris så nære inntil, så må eg berre seia nei…. no. Likevel skal eg ta turen nedover, snart.

 

Det regnar.

 

Eg er eit vrak og ikkje snill verken med eller mot meg sjølv. Eg et lakris og anna usunt, om det er berre er i helger så er aktiviteten på eit lågmål i tillegg. Den har vore det lenge no. Lenge nok. Det har eg tenkt ei stund. Og resultatet let seg ikkje skjulast. Eg ser gravid ut. Gravid med mi eiga usunnhet. Nokså tragisk eigentleg.

 

Her om dagen opna eg lokket på nokre vitaminer. Ei positiv utvikling. Eg tok omega3. Det er nok både alfa og omega. Og eg trur at eg er mindre stiv i ledda når eg reiser meg opp no etter eg starta å ta lokke av og ta kapslane opp for å putte i munnen. Så kva skal eg gjera for og koma meg vidare?

 

Eg vil ikkje sitja og sjå trist ut på verda fordi eg har så dårleg form. Så eg må.

Må!

Eg seier det til meg sjølv opp mot mange gong om dagen. For eg har ikkje planar om å bli ei gamal kjerring enno. Ikkje på mange år skal eg dit. Så eg må. Må, må og må.

 

Kanskje det hjelper å skrive om det, tenkte eg. For og setja søkelyset på det. Kanskje det kan skje noko i tankemønster og handling da, tenkte eg.

 

Det regnar.

 

No får eg berre sjå om det var noko hjelp i å skrive om elendigheita. Men forventar nok uansett ikkje joggetur i morgon.

 

Men har du, som no kanskje har greidd å lese gjennom heile innlegget, nokre gode tips og koma med for og koma seg i gong og i form…..ja, så er eg skikkeleg takksam for det.

Korleis overtyda seg sjølv om at ein må koma seg over dørstokken?