Klokka var sett på ringing klokka fire. Eg vakna før.
Søster mi var også oppe. Og vi kika, kika og kika. Eg var ute oppom huset og eg var ute nedom huset. Men ingen ting å sjå. Ingen måne. Ingen raud måne.
Det var overskya, så teppet var rett og slett drege for. Vi fekk inga førestilling.
Søster mi sette seg i bilen for å køyre ut til havet for å sjå om ho kunne sjå noko der.
Eg tok meg ein kopp kaffi til. Vaska skuffa med søppelkassane og tok ut reine koppar frå vaskemaskina. No skal eg koka meg havregrynsgraut før eg set meg i bilen for å køyre i gong måndagen.
Eg ynskjer den god.
Og det ynskjer eg for alle. Ein fin måndag til alle.
Det regnar. Den våte hausten er mest i overkant scenografisk. Teaterstykket har så mange trise element at det bikkar over til komedien. Det er ikkje så lang veg mellom tragedien og komedien.
Distanse.
Eg ser på det eg sjølv har stelt i stand.
Om det var riktig?
Og kanskje var det ingen annan veg. Det var den eg valte. Etterpå har eg retta ut ei hand, men den blir ikkje teke i mot. Kanskje var det eg fikk for meg riktig eller kanskje er det fleire som er svært såra. Det får eg kanskje aldri svar på. Tigging ligg ikkje for meg.
Eg har fått eit arbeid å gjera.
Ta kontroll, seier eg til meg sjølv. Det er no livsviktig. Eg blada meg fram til vektklubben, for eg har latt slikt flyta ut. I dag føljer eg oppskriftsmessig.
“Du kan ikkje gå med dette for deg sjølv” sa ei venninne. Vi tok ein prat og planla tur. Eg trur eg treng varme.
Eg ser på dei områda som tynge mest. Forandring, tenkjer eg. Det er det som må til.
Og huset mitt, om nokre dagar får eg besøk igjen. Eg har nok å gå opp i. Det er ikkje tida til å psyke seg ned, til å synest synd i seg sjølv. Akkurat det fortener eg ikkje -.
Eg må opp på hesten. Kanskje ikkje i galopp, men stødig framover skal den……
Og medan eg skriv dette kjem sola fram, lagar glitter i bladverk som enno er grønt.
Når ein tør ta livet i bruk må ein og tåla sorga. For den kan koma. Heilt ubedt.
Sorga når noko er slutt er øredøyvande. Den er så trist og sørgjeleg at det går mest ikkje an å gråte. For alt som er fint og alt ein trudde på er borte.
Eg trudde at alt eg tenke kom av det og det. Men av og til må sløret rivast vekk og ein ser at det var ikkje slik ein trudde. – Eller ville tru.
Og eg veit at alt går vidare. Så lenge har eg levd. Eg fekk ein fantastisk vår og sommar med så mykje glede og så mykje spaning. No er hausen her og den riv i kjenslene. Riv hardt og brutalt.
Det var ikkje slik eg trudde det skulle gå.
Eg drikk flaska med vin eg fikk i august Den passar til gravøl.
For i kveld gravlegg eg. Slikt som livet krev av deg. Når ein tør leva og det ikkje går den vegen ein trudde.
Eg har nok forstått. Sikkert lenge.
Men i kveld tømmer eg ei flaske vin for fortida og framtida.
Den var og den kjem.
Sjølv om ein ikkje skjøner. Kvifor ein skal oppleva dette……..
Så er eg så gamal at eg veit. Eg veit at det ligg både glede og sorg framom.
Eg må berre gjennom dette. Dette som eg synest er unødvendig.
Som eg ikkje trong.
Ikkje slik.
Bra eg er støypt optimistisk og har trua. Sjølv om det er det er sterkt det eg legg attom. Det var berre ein drøym av falske ord. Det falske har ingen verdi.
Eg må vaske godt i huset mitt. Og akkurat no er tårane velkomene. Dei må med i prosessen.
For eg skal fram til ein ny vår. Sjølv om hausen no er tyngre enn eg forstår.
Med ein kveld som ei mjuk handsaming etter ein dag med klør. Sit eg her. Som eit fillete teppe som har fått kvile.
Drama i eit vassglas. Og ei forvirra dame som ikkje går ordentleg på føtene. Som held på å sleppe laus bileta kroppen har eksponert av levd liv. Som held på og lausnar på den brynja alle dei ørsmå musklane har laga til vern og ubalanse.
Eg trur kjenslene tyt ut gjennom opningane i den stramme muskulaturen. Og eg held på og forandrar meg til ein buldrande vulkan.
Eg trampar i veg og når eg møter augo mine i spegelen er dei ein kombinasjon av svarte og slitne.
For ein prosess.
Dette tek på.
Det er nok strammingar som sit frå tidleg barndom. I oppdraging og forming, tilpassing og mobilisering for å verta det forventa. Skapinga av den flinke jenta.
Ho vart ALDRI flink nok.
Aldri-.
Og så tok ein etter kvart over pisken. Det var ingen grunn til å sleppe på krava.
Så starta hjula og maskineriet å fjuska. Først var det berre nokre små rykkingar, nokre trinn som vart hoppa over, mest ikkje merkbart. Men……..det vart merkande.
Kortslutningar og smerte merkast.
Eg er i gong med psykomotorisk behandling.
I kveld, etter dagen, kom eg ut i varm luft og strålande kveldshimmel. Den var god å sjå og ta bilete av.
Etter og ha hatt ein dag der eg syntest det meste var på tryne. Som ein stikkande fanfare inne i meg.
Vel heim fekk eg meg ein gå tur i mørke. Der gråten sat fast i halsen, mest forundra observerte eg meg sjølv. Eg hadde funne eit nytt grusomt tema. Sorga var overhengande.
At eg ikkje hylgrein.
For dramatikken inni meg var så stor at eg trudde eg skulle spy av kvalmen eg kjende.
Det var drama i eit vassglas. Men akkurat da forsto eg alt.
Trudde eg.
No er alt rydda på plass. Bretta fint saman. Mjukt og sirlig ligg dramaet lagt på plass i skåpet.
Kva har eg gjort? Kva har eg gjort den veka her? Det veit eg ikkje, men det er haust.
Vips………slik går det. Plutselig er veka over. Og eg veit mest ikkje kva den har inneheldt. Men eg har følt på stress. Nokså mykje stress. Det har vore kurs, reise og besøk. Eg føler det fort vert for mykje.
Dette som eg har vore i ei stund starta for lenge sidan, mest som i Det var ein gong……
For det var det. Det er lenge sidan eg starta med å strekkje meg sjølv.
Og for å helda meg til termologien “tar eg den, så tar eg den……sa kjerringa”. For det var det eg gjorde.
Og eit eller anna steg på vegen vart det for mykje. Og enno lengre framme skjønte eg det. Da hadde eg pressa alt for lenge.
Så eg virka ikkje noko særleg etter kvart.
Derfor vart eg sjukemeldt.
Ikkje heilt og i alt. Og prosentane har variert.
Etter eitt år heiter det ikkje sjukemeldt lengre, men det som skjer rundt det er ikkje tema her.
Men eg kan seia at artig er det ikkje å køyre utom vegen slik. Eg vil opp igjen.
Fort eigentleg.
Endeleg i vår skjedde noko som ga meg den beste oppturen til da. Opphaldet på Muritunet i Valldal.
Overlate til meg sjølv og attende til slikt som må utførast, produsertes det såpass mykje stress og eg såg dette ikkje gjekk den gode og rette veg.
Så etter kvart vart ei ny løype lagt. Og den er tredelt……heller, eigentleg firedelt. For vi vert følgt opp av Muritunet eitt år etter opphaldet . I tillegg har eg lagt til psykomotorisk behandling , samtaler og rørsle.
Rørsle
Eg trur at for meg er det viktig å kome seg ut. Eg tenkjer og trening, men eg trur ikkje eg er heilt der enno. Og i det siste har eg forstått at eg har alt for lett til å leggje opp eit alt for ambisiøst opplegg. Noko som kveler det eg er i gong med nokså fort.
Så no har eg i nokre veker avtale med ei som kjem heim til meg ein gong i veka. Dette er over kort tid, fire veker, men når eg gjorde avtale med henne ser eg det har funka mest perfekt. Avtalen eg har gjort er at eg skal ut kvar dag i minimum tretti minutt. I mitt hovud har eg plassert at den turen kan godt berre vera etter vegen med joggesko. For eg har alt for lett og tenkje på alle mulegheiter, så eg lagar forvirring hos meg sjølv. To dager på to veker har eg av forskjelleg grunnar valt å droppa det. Også har eg gått lengre nokre dagar. Så dette resultatet kan eg absolutt leva med.
Dette skal eg fortsetje med etter dei fire vekene er over. For å byggje energi er dette eit must. Og så har eg denne drøymen om ein lettare kropp, som eg og trur ikkje har hatt noko å seia for eit meir energisk liv.
Samtalar
Oppover åra mine har det skjedd ein del som nok har kosta – men som eg har følt eg har handtert. Men eg ser at gjennom alt har eg gløymt av å kjenne etter korleis eg hadde det. Eigentleg.
Og når orda mine vart borte ein periode skjøna eg at det ikkje var så bra.
Dei er attende, men likevel veit eg at ting har hatt ein tendens til lett å gå den vegen som eg i utgangspunktet ikkje har ynskja. Kanskje eg brukar for mykje energi på tankar rundt dette, tenke eg.
Eg hamna hos ei psykisk sjukepleiar som eg fekk god kjemi med og snakka meg svimmel til.
Etter tre gong er eg litt usikker om kva som kjem ut av samtalane. For eg har ikkje angst, er ikkje deprimert og slit ikkje med noko anna enn at eg vert for fort sliten og at det går ut over husken og konsentrasjonen. Eg fekk i siste timen ei føling av at eg kanskje skulle hatt dei problema for å passa inn i modellen dei går ut i frå.
Eg skal dit om ein månad og får da vurdere.
Psykomotoriker
Det er nok her eg har fått den mest positive overraskinga.
Og har mest forventningar til.
Første time gjekk ut på samtale om kor i kroppen eg hadde problem. No kan fort kropp og problem kjeda meg, så eg gløymer og følte meg mest idiotisk, for eg kom ikkje heilt på problema like etter ferien or uten stress følte eg det meste var bra………men ryggen kom eg så klart på.
Psykomotorikeren starta å sjå på føtene mine. Korleis dei var plassert på underlaget. Det viste seg at eg hadde permittert terne, dei var ikkje i funksjon. I tillegg sto eg med bøygde kne fekk eg vite. Og at eg hadde problem med ryggen var ikkje rart fekk eg og vite. Heller ikkje at beina er konstant opphovna.
Så no er eg i gong med øvingar for føtene. Eg fekk beskjed om å sage over eit kostskaft, for det er treningsverktøyet mitt. Det er forbaska vondt å gjera øvingane, så i starten fekk eg dei ikkje gjort. Da vart han streng og mest tok opp pekefingeren.
Men eg skjønar. Så no er eg i gong.
Og eg er så glad. For får eg berre undersottane til å stå som dei skal trur eg på eit betre liv.
Muritunet
Oppfølging med samtalar enkeltvis og felles med gruppa frå Muritunet på Skype. Og to dagsturar skal vi dit, eit om eit halvt år og eit når året er gått. Og fokuset er rørsle og mat.
Så slik et eg i gong for å byggje energi. Og eg føler eg er på rett veg.
I tillegg har eg tenkt at tida -, tida tinga tek skal ikkje få det store fokuset.
Minst fire fjell, tenkte eg å klatre opp på i sommar. Ti fjell å velje mellom………eller tjue i år. Fordi det er 20 år sidan dette opplegge starta.
I går kveld landa ei melding på fonen. “Tar med turklede” sto det. Og da huska eg det. Avtalen om turen i dag.
Så i ettermiddag vart stien funne. Og mitt første fjell vart forsert. Sola hang der på den blå himmelen.. berre så sveitten dreiv av meg opp alle bakkane.
Det første av fjellet i 4fjell kan kryssast av. Og eg bør vinna tre til før opplegget er over for i år 11. oktober. Jentene og eg tenkjer å klare eit i helga.
Men her bilete frå turen og utsikta rundt om på toppen i dag. Fjellet heiter forresten Middagstuvå og ligg påErvågsøya i Aure kommune. Det er 300 m.o.h. og turen tok ein og ein halv time.
Eg koka ei kantarellsupe av kjøpt kantarell før eg for. Skulle bli godt når eg kom heim igjen.
Da vassflaska og fotoapparatet var på plass og boffen var i bilen, da hang skyene tungt på himmelen. Men skal ein, så skal ein…….
Boffen og eg trampa oss opp og over steinar, berg og myr.
Så var vi på toppen med utsyn over vatnet.
Her er stranda som eg og yngste hadde ei treningsøkt på i sommar. Her skreiv eg om bading i 12 grader.
Nokre kan sjå mykje ute i naturen. Men denne trollkjerringa var eigentleg svært så tydeleg.
Plutseleg ser eg noko gult i skogbotnen, og jau…….trur du ikkje det var kantarell. Dei måtte væra med heim.
Sol og regn.
Det kan væra ei fin stemning når dei to vêr typane opptrer samstundes.
Til slutt var vi komen bort til elva, og den måtte vi vea over. Boffen peip frenetisk.
Han er ikkje glad i vatn. Så han sprang att og fram på elvebredda da eg hadde gått over. Så vart det litt stille, før pipinga starta enno sterkare……men eg såg han ikkje. Eg gjekk attende, og der hang han.
Han hadde kome seg over, men peila seg inn der elvebredda var for bratt til å koma seg opp. Så han hang med kroppen oppover skråninga og bakføtene i elvevatnet.
Flinke boffen. Han prøver.
Da han fikk litt hjelp klarte han det. Og eg skraut uhemma av han.
Resten av turen rundt vatnet gikk etter veg. Eg brydde meg ikkje om å ta på meg skoa etter vassinga. Det å gå barføtt på grusveg i regn i september gjev ei spesiell og god kjensle. Noko med friheit.
Og kantarellsupa smaka da eg var heime att, godt fornøgd med den ein og halve timen turen rundt vatnet tok. Kantarellen eg fann får eg bruka ein annan gong.
Seinare skal eg ut ein tur, og eg må gjera ein liten innsats. Gå i gjennom, rydda og finne….
Når eg ser attende på veka hadde mest kvar dag program. Det var eit hektisk drag over dagane, så blogg…., lese bloggar og kommentering var svært sporadisk og mest fråverande.
Måndag var eg attende til slikt ein skal. Det var godt å ta fatt. Planlegging og oversikt var noko av det første eg gjekk i gong med.
Tysdag fekk eg eit besøk som eg skal skriva meir om i eit eiget innlegg. Det handlar om strategiar i vegen for og bli betre. Byggje energi.
Onsdag var fortsetjing av oversikt, planlegging og kva eg bør bruka tida på til det eg skal. Heime igjen hadde eg eit hyggeleg besøk av ei veninne
Torsdag vart det ei reise. Rosenes by, foredrag av fleire, blant anna Frank Aarebrot, kultur, fokus, pengar og politikk. Sosial avslutning på Smia i Kristiansund. Der dei hadde god, men nokså dyr mat på menyen.
Fredag og fri.
Og ekstrem lat.
Eg skulle eigentleg ta handletur med foreldra mine, men vi vart einig om at laurdag var like grei dag. Og på vegen rulla ein gul bil forbi, som stoppa med nokre meter mellom og plasserte………
BRØYTESTIKKER!!!
Når alle sommarkleda enno ligg i skåpet og kallenderbladet nettopp er snudd til haust, føltes dette synet forferdeleg. Fekk lyst til å gå ut og rive dei opp. Men eg gjekk likevel berre forbi på den daglege turen.
Og på laurdag vart det handling. Det vart middag hos mor og far. Middag frå barndom, griljert torsk med raspa gulrot.
Nydeleg.
Eg fann og fram den gamle matkortboksen som mor bestilte ein gong på 70-talet. Og som eg plukka opp kort frå og fantaserte fram treretters middagar som ein leik. I tilegg prøva eg også ut oppskrifter frå den. For mat var interessant.
Eg hugsa spesielt ein dessert av eple, som eg syntes var så god – men som eg trudde kortet hadde kome på avvegar til. Trur du ikkje eg fann oppskrifta! Så den smaken skal testast ut når det høver.
Og om kvelden, på tur heim……. Der registrerer eg meg sjølv kome med det eine utbrote etter det andre.
Av det eg såg ute -.
Av solnedgongen -.
Av sola oppi skyene som sendte strålane sine ned som ei vifte utover havoverflata.
Det var ENORMT vakkert. Men med mobil var det ingen vits å stoppa for fotografering……..men da eg kom heim og ut av bilen, måtte eg…….
Og vel inne fauk eg ut på terrassen med spegelrefleksen.
Og litt etter -, med joggesko, bandet til hunden festa til eit belte rundt livet, øretelefonar på øyra for ein samatale eg måtte ta………..og rundt halsen fotoapparatet ……..da…….men da var forstillinga mest over.
No skal eg snøre på meg sko, plassera boffen i bilen og ta med meg både vassflaske og fotoapparat opp til eit fjellvatn…..trur eg. Og etterpå vil dagen fortsetja med alt det fine som ein kan risikera å oppleva :).
Den 8. august skreiv eg ei novelette som fleire spurte om fortsettinga på. Eg var ikkje sikker på om det var nokon. Men i dag kom den, så slik gjekk det:
Men det verka så feil. Ho ville berre formidla at ho brydde seg om han, at ho var redd kjenslene sine.
Men korleis skreiv ho det?
Han hadde sagt han brydde seg om henne. Dei orda ho skreiv inn frå tankane vart full av mistanke når ho las dei på skjermen etterpå. Ho kunne ikkje skriva dette. Hadde nokon skreve slik til henne hadde ho flykta.
Til slutt avslutta ho prosjektet. For kvelden. Ho fekk ta natta og så sjå neste dag.
Da neste dag kom forsto ho ikkje kva ho heldt på med. Det var berre godt inni henne med tanken på han. På spanske Pedro. At han fantes. Ho hadde så lett for å rota til i tankene.
Utover i veka hadde ho det slik. Dei sa ikkje noko meir om ferien hennar. Denne veka ho hadde fri. Og ho let temaet kvila. Det fekk venta, men på slutten av veka måtte ho ta det opp.
Torsdags ettermiddag ringte Paul. “Hei”, sa han. “Korleis er det med avkommet?” Ho kjende på irritasjon over å nemne barna som avkom……..men ho beit det i seg.
“Korleis vert det med ferieveka di, du skjønar, eg MÅ reisa ein tur til Amsterdam den veka. Det er noko som hastar, så beklagar, men eg kan ikkje passa avkommet den veka”, sa han.
“Avkommet”, sa ho irritert og tydeleg “er BARNA dine”.
“Ja…..?” sa han med spørsmålet så tydeleg, at ho valte å let det liggja.
Etterpå var ho på ein måte både letta og skuffa. Ho kunne ikkje reisa til Pedro, det var i alle fall sikkert. Samtidig var ho likevel frykteleg skuffa, for ho hadde så lyst til å treffe han.
“Har dagen din vært fin? Tenkjer på deg og saknar deg.”
Meldingane frå han kom etter klokka. Han var ferdig med arbeidsdagen sin. Ho kjende ho overførte irritasjonen til denne mannen som heldt kjenslene hennar bankande.
“Ha ein fin kveld” skrev ho, utan å skrive meir.
Litt etter kom ei melding frå han. “Du kjem nei ikkje?”
Ho forklarte at det fekk ho ikkje til, for ho hadde ikkje nokon til å sjå etter barna.
Ho kjende seg mest som i eit vakuum, ho sat fast i alt ho ikkje visste. I ynskja og kjenslene.
“Det er sikkert bra for deg å være ro, men det dumt”, skreiv han.
Dagane etter kom meldingane jamt. Dei kom til same tid på dagen og det sto mest det same i dei.
“Saknar deg og tenkjer på deg.”
Dagane gjekk. Nokre gode og andre full av mistanke.
Kven var han og kva meinte han eigentleg?
Narra han henne?
Men da ho møtte han var det ikkje noko ved han som skapa mistanken. Det var så fullkomen fint.
“Du må mest delta på denne konferansen” sa sjefen ein dag.
Det var alltid godt å få både eit avbrekk og nye inntrykk. Så ho gjekk inn på dataen for å sjå på programmet til konferansen. Det var svært relevant såg ho.
Kvar var det konferansen var lagt……..og ho kjende det ila til i henne……..den var på Lillestrøm.
Den ettermiddagen tok ho kontakt med mannen ho ein gong hadde delt livet med, jau han kunne sjå etter dei den torsdagen og fredagen. Han skulle uansett ha dei i den helga.
Så sendte ho meldinga til Pedro.
Kva var det med desse P’ane………Pål på ungdomskulen, ja det var berre ein lang avstandsforelskelse i tre år. Men så dukka Preben opp på 21 års dagen hennar, som ei ekstra fødselsdagsgåve og som ein svært sterk forelska. Det vart eit spesielt forhald………om ein kunne kalle det det. Men den perioden hadde ho sett attende på som den sterkaste perioden på den fronten av slike kjensler nokon gong.
Så kom Paul som vart ektemann og far til barna. Etter at samlivet med dei to ikkje kunne fortsetja hadde menn ikkje vore noko tema. Ikkje før no. Ikkje før Pedro.
Men kvifor kunne dei ikkje snakka; telefonen; skype……..?
Alltid desse meldingane.
“Eg skal til Lillestrøm på en konferanse torsdag og fredag i slutten av månaden, kva gjer du den helga?”
Det gjekk nokre timar før svaret kom.
“Det kan hende eg må arbeid, slik at du er aleine mykje”.
Ho kjende at ho vart skuffa. Han viste ikkje nokon glede over at ho kunne komme.
Ho bad han seia i frå om det var nokon annan, om han eigentleg ikkje meinte det han skreiv.
“Eg vil ha deg” var svaret ho fekk.
Så kom det fleire om at ho var velkomma, men at ho ikkje måtte verta skuffa.
Dagen for reisa var plutseleg der. Dei hadde kome fram til at ho skulle bo hos han. Ho kunne ta toget att og fram til konferansen.
Onsdagskvelden gjekk flyet. Da ho hadde ordna alt praktisk og fått barna plassert, overlevert instruksar og endeleg kunne lene seg attende i flysetet følte ho ingen ting…….Toget som gjekk dit han budde venta ho ikkje lenge på.
Korleis ville det verta å møte han igjen? Det hadde gått to månader sidan dei møttes. Ville dei kasta seg i armane til kvarandre?
Så var ho framme. Ho var endeleg framme. Mot henne på perrongen kom han. Breiskuldra og mørk. Han bøyde seg ned, klemte henne og kyssa henne mest flyktig. Så tok han kofferten hennar og dei gjekk mot bilen. Han ville vite korleis turen hadde gått. Og ho kjende på den gode kjensla av å møte han, være attmed han sjøl om dei ikkje kasta seg i armane til kvarandre.
Om kvelden da dei la seg spurte han om ho ville krype inn til han, attom ryggen og helda rundt han. Så tok han arma hennar og heldt. Ho syntest det var rart, men det var godt og liggja med nasen inn i ryggtavla og kjenne lukta av han. Han lukta godt. Og ho var sliten.
Konferansen dei to dagane var interessant, og så var dei framme ved fredagskvelden. Og heldigvis viste det seg at Pedro ikkje måtte arbeide ekstra. Dei snakka om mykje, det var så fint og dela tida, dele aktivitetar med kvarandre. Laga mat saman. Alt var dei ikkje einige om, og ein ting var dei så sterkt ueinige om, at hadde ho ikkje brydd seg så sterkt om han hadde ho ikkje akseptert slike uttalelsar. Men ho tenkte på forskjellane mellom landa. Ho var ikkje den rette til å døme.
Da dei la seg om kvelden og han med ryggen til, bøyde ho seg over han og kyssa han lenge.
“Det er noko eg må fortelja” sa han. Ho kjende det isa til i henne. Var det noko likevel. Var det derfor han ikkje nærma seg meir. Ho måtte ha avstand og stålsette seg til det som kom. Ho la seg ned på puta si.
Han snudde seg på ryggen, halvveges mot henne.
“Dette er vanslelg å fortelja” sa han, ”eg veit mest ikkje korleis eg skal seia det”.
Ho var glad for avstanden, for lufta mellom dei. Det var nok noko med den dama ho hadde sett han hadde hatt kontakt med på facebook. Ho kjende sorga som alt var på veg.
“Eg har vore hos lege. Eg har testa meg, men det var ikkje noko gale slik.”
Litt forvirra følte ho seg der ho låg. Kva var dette?
“Du må berre fortelja, det går bra” sa ho.
Så fekk ho vite om operasjonen, om at den ikkje hadde hjelpt, om smerte og at han håpa det skulle verta bra. Men at det ikkje var bra.
Plutseleg datt mykje på plass, reaksjonane vart plutseleg svært naturlege og til å forstå.
Ho følte ei blanding av glede og skuffing. Det var ikkje noko anna dame. Men noko som var viktig for eit samliv mellom to som var glade i kvarandre mangla.
“Eg får sjå om det rettar seg, men er det ikkje bra om ein månad må eg til lege igjen” sa han.
“Men dette er ikkje som ein vanleg forkjøling, og å være aleine om dette er ikkje lett. Og heller ikkje å fortelja om det.”
Ho låg etterpå med nasa inn i ryggtavla. Kjensla han ga henne med å liggje slik var så gode. Ho vart fylt av mjuke, gode luftboblar i heile kroppen. Ho tenkte på boka til Hemingway Solen går sin gang, og dei to som elska kvarandre og aldri kunne få kvarandre på grunn av skaden han hadde fått under krigen. Det som var skote bort.Ho hadde tenkt at kunne ikkje eit forhald gå likevel da………., ho var ung da ho las boka.
Men ho forsto at ho måtte ligga slik, at det var den einaste måten å liggja. At lidenskapen måtte væra på eit anna plan. Men det var så godt og ha han tett. Ha han der. Og kanskje var det bra slik. For dei vart kjend med kvarandre på eit anna vis. Så kanskje var det bra. No. Og ho sa det til han. Han var einig.
På flyturen heim var ho glad for at ho hadde møtt han. Ho kjende smilet satt i andletet hennar. For det var så godt han fantes. Og ho hadde bestemt seg for at ho ville gå inn i framtida saman med han. For han var den riktige p’n, p’n for par og å passe. Ho fekk leggja håpet sitt til at verda hadde mykje godt å skjenka henne enno, og at handlinga i Solen går sin gang ikkje hadde noko med henne og gjera. Sjølv om handlinga gjekk føre seg i Spania.
