Den 8. august skreiv eg ei novelette som fleire spurte om fortsettinga på. Eg var ikkje sikker på om det var nokon. Men i dag kom den, så slik gjekk det:

 

Første del av forteljinga er her.

 

Kvifor?

Kvifor var det så vanskeleg?

Alle orda ho hadde tenkt var umogleg å få ned.

Ho stira på skjermen

“Eg må ta opp noko med deg” hadde ho skreve.

Men det verka så feil. Ho ville berre formidla at ho brydde seg om han, at ho var redd kjenslene sine.

Men korleis skreiv ho det?

Han hadde sagt han brydde seg om henne. Dei orda ho skreiv inn frå tankane vart full av mistanke når ho las dei på skjermen etterpå. Ho kunne ikkje skriva dette. Hadde nokon skreve slik til henne hadde ho flykta.

Til slutt avslutta ho prosjektet. For kvelden. Ho fekk ta natta og så sjå neste dag.

Da neste dag kom forsto ho ikkje kva ho heldt på med. Det var berre godt inni henne med tanken på han. På spanske Pedro. At han fantes. Ho hadde så lett for å rota til i tankene.

Utover i veka hadde ho det slik. Dei sa ikkje noko meir om ferien hennar. Denne veka ho hadde fri. Og ho let temaet kvila. Det fekk venta, men på slutten av veka måtte ho ta det opp.

Torsdags ettermiddag ringte Paul. “Hei”, sa han. “Korleis er det med avkommet?” Ho kjende på irritasjon over å nemne barna som avkom……..men ho beit det i seg.

“Korleis vert det med ferieveka di, du skjønar, eg MÅ reisa ein tur til Amsterdam den veka. Det er noko som hastar, så beklagar, men eg kan ikkje passa avkommet den veka”, sa han.

“Avkommet”, sa ho irritert og tydeleg “er BARNA dine”.

“Ja…..?” sa han med spørsmålet så tydeleg, at ho valte å let det liggja.

Etterpå var ho på ein måte både letta og skuffa. Ho kunne ikkje reisa til Pedro, det var i alle fall sikkert. Samtidig var ho likevel frykteleg skuffa, for ho hadde så lyst til å treffe han.

“Har dagen din vært fin? Tenkjer på deg og saknar deg.”

Meldingane frå han kom etter klokka. Han var ferdig med arbeidsdagen sin. Ho kjende ho overførte irritasjonen til denne mannen som heldt kjenslene hennar bankande.

“Ha ein fin kveld” skrev ho, utan å skrive meir.

Litt etter kom ei melding frå han. “Du kjem nei ikkje?”

Ho forklarte at det fekk ho ikkje til, for ho hadde ikkje nokon til å sjå etter barna.

 

Ho kjende seg mest som i eit vakuum, ho sat fast i alt ho ikkje visste. I ynskja og kjenslene.

“Det er sikkert bra for deg å være ro, men det dumt”, skreiv han.

 

Dagane etter kom meldingane jamt. Dei kom til same tid på dagen og det sto mest det same i dei.

“Saknar deg og tenkjer på deg.”

 

Dagane gjekk. Nokre gode og andre full av mistanke.

Kven var han og kva meinte han eigentleg?

Narra han henne?

Men da ho møtte han var det ikkje noko ved han som skapa mistanken. Det var så fullkomen fint.

 

“Du må mest delta på denne konferansen” sa sjefen ein dag.

Det var alltid godt å få både eit avbrekk og nye inntrykk. Så ho gjekk inn på dataen for å sjå på programmet til konferansen. Det var svært relevant såg ho.

Kvar var det konferansen var lagt……..og ho kjende det ila til i henne……..den var på Lillestrøm.

Den ettermiddagen tok ho kontakt med mannen ho ein gong hadde delt livet med, jau han kunne sjå etter dei den torsdagen og fredagen. Han skulle uansett ha dei i den helga.

Så sendte ho meldinga til Pedro.

Kva var det med desse P’ane………Pål på ungdomskulen, ja det var berre ein lang avstandsforelskelse i tre år. Men så dukka Preben opp på 21 års dagen hennar, som ei ekstra fødselsdagsgåve og som ein svært sterk forelska. Det vart eit spesielt forhald………om ein kunne kalle det det. Men den perioden hadde ho sett attende på som den sterkaste perioden på den fronten av slike kjensler nokon gong.

Så kom Paul som vart ektemann og far til barna. Etter at samlivet med dei to ikkje kunne fortsetja hadde menn ikkje vore noko tema. Ikkje før no. Ikkje før Pedro.

P’ane……..pissforelska, pause, perfekt, praktisk, par, pent, prinsesse………

Men kvifor kunne dei ikkje snakka; telefonen; skype……..?

Alltid desse meldingane.

“Eg skal til Lillestrøm på en konferanse torsdag og fredag i slutten av månaden, kva gjer du den helga?”

Det gjekk nokre timar før svaret kom.

“Det kan hende eg må arbeid, slik at du er aleine mykje”.

Ho kjende at ho vart skuffa. Han viste ikkje nokon glede over at ho kunne komme.

Ho bad han seia i frå om det var nokon annan, om han eigentleg ikkje meinte det han skreiv.

“Eg vil ha deg” var svaret ho fekk.

Så kom det fleire om at ho var velkomma, men at ho ikkje måtte verta skuffa.

 

Dagen for reisa var plutseleg der. Dei hadde kome fram til at ho skulle bo hos han. Ho kunne ta toget att og fram til konferansen.

Onsdagskvelden gjekk flyet. Da ho hadde ordna alt praktisk og fått barna plassert, overlevert instruksar og endeleg kunne lene seg attende i flysetet følte ho ingen ting…….Toget som gjekk dit han budde venta ho ikkje lenge på.

Korleis ville det verta å møte han igjen? Det hadde gått to månader sidan dei møttes. Ville dei kasta seg i armane til kvarandre?

Så var ho framme. Ho var endeleg framme. Mot henne på perrongen kom han. Breiskuldra og mørk. Han bøyde seg ned, klemte henne og kyssa henne mest flyktig. Så tok han kofferten hennar og dei gjekk mot bilen. Han ville vite korleis turen hadde gått. Og ho kjende på den gode kjensla av å møte han, være attmed han sjøl om dei ikkje kasta seg i armane til kvarandre.

Om kvelden da dei la seg spurte han om ho ville krype inn til han, attom ryggen og helda rundt han. Så tok han arma hennar og heldt. Ho syntest det var rart, men det var godt og liggja med nasen inn i ryggtavla og kjenne lukta av han. Han lukta godt. Og ho var sliten.

Konferansen dei to dagane var interessant, og så var dei framme ved fredagskvelden. Og heldigvis viste det seg at Pedro ikkje måtte arbeide ekstra. Dei snakka om mykje, det var så fint og dela tida, dele aktivitetar med kvarandre. Laga mat saman. Alt var dei ikkje einige om, og ein ting var dei så sterkt ueinige om, at hadde ho ikkje brydd seg så sterkt om han hadde ho ikkje akseptert slike uttalelsar. Men ho tenkte på forskjellane mellom landa. Ho var ikkje den rette til å døme.

Da dei la seg om kvelden og han med ryggen til, bøyde ho seg over han og kyssa han lenge.

“Det er noko eg må fortelja” sa han. Ho kjende det isa til i henne. Var det noko likevel. Var det derfor han ikkje nærma seg meir. Ho måtte ha avstand og stålsette seg til det som kom. Ho la seg ned på puta si.

Han snudde seg på ryggen, halvveges mot henne.

“Dette er vanslelg å fortelja” sa han, ”eg veit mest ikkje korleis eg skal seia det”.

Ho var glad for avstanden, for lufta mellom dei. Det var nok noko med den dama ho hadde sett han hadde hatt kontakt med på facebook. Ho kjende sorga som alt var på veg.

“Eg har vore hos lege. Eg har testa meg, men det var ikkje noko gale slik.”

Litt forvirra følte ho seg der ho låg. Kva var dette?

“Du må berre fortelja, det går bra” sa ho.

Så fekk ho vite om operasjonen, om at den ikkje hadde hjelpt, om smerte og at han håpa det skulle verta bra. Men at det ikkje var bra.

Plutseleg datt mykje på plass, reaksjonane vart plutseleg svært naturlege og til å forstå.

Ho følte ei blanding av glede og skuffing. Det var ikkje noko anna dame. Men noko som var viktig for eit samliv mellom to som var glade i kvarandre mangla.

“Eg får sjå om det rettar seg, men er det ikkje bra om ein månad må eg til lege igjen” sa han.

“Men dette er ikkje som ein vanleg forkjøling, og å være aleine om dette er ikkje lett. Og heller ikkje å fortelja om det.”

Ho låg etterpå med nasa inn i ryggtavla. Kjensla han ga henne med å liggje slik var så gode. Ho vart fylt av mjuke, gode luftboblar i heile kroppen. Ho tenkte på boka til Hemingway Solen går sin gang, og dei to som elska kvarandre og aldri kunne få kvarandre på grunn av skaden han hadde fått under krigen. Det som var skote bort.Ho hadde tenkt at kunne ikkje eit forhald gå likevel da………., ho var ung da ho las boka.

Men ho forsto at ho måtte ligga slik, at det var den einaste måten å liggja. At lidenskapen måtte væra på eit anna plan. Men det var så godt og ha han tett. Ha han der. Og kanskje var det bra slik. For dei vart kjend med kvarandre på eit anna vis. Så kanskje var det bra. No. Og ho sa det til han. Han var einig.

På flyturen heim var ho glad for at ho hadde møtt han. Ho kjende smilet satt i andletet hennar. For det var så godt han fantes. Og ho hadde bestemt seg for at ho ville gå inn i framtida saman med han. For han var den riktige p’n, p’n for par og å passe. Ho fekk leggja håpet sitt til at verda hadde mykje godt å skjenka henne enno, og at handlinga i Solen går sin gang ikkje hadde noko med henne og gjera. Sjølv om handlinga gjekk føre seg i Spania.