Fire dagar i eit nytt år. Første dagen det ikkje var fritt. Kvardagen er attende.
Det var kaldt og fleire blå minus. Svært tungt å koma i gong. Alt i meg prøvde å koma unna. Da eg atter var heime heldt det på å bli mørkt.
Eg har snøra på meg sko og kome meg ut dei tre første dagane i det nye året. I dag var det for kaldt, for mørkt og eg var ikkje motivert på nokon måte, tenkte eg i bilen heim.
Da eg kom inn ville boffen ut, og eg opna døra for han. Plutseleg fann eg fram ullunderklede, snøra på meg skoa og fann fram refleksvest og huve. Tok med meg bandet og fòr etter boffen. Han vart hoppande glad da eg tok på han band. Vi gjekk mot der himmelen var ljosast.
Det var kaldt og i overkant friskt. Heime vart det middag, skikkeleg kvardagsmat, steikt fiskpudding med løk og raspa gulrot. Og så sovna eg. Gong på gong. I stolen.
Eg vil balansera dei dårlege hendingane opp mot dei gode. Eg vil finne like mykje bra som det som ikkje var bra. Fordi eg trur det er ei bra øving. Eit rekneskap over fjoråret. Årsregnskapet.
Fordi eg har ikkje bruk for å synest eg er uheldig. Eg har ikkje bruk for å fokusera på det som ikkje var bra utan at eg også ser det som var bra. Eit liv vil alltid innehalda oppturar og nedturar. For det er vel det som til sjuande og sist utviklar oss. Har det alltid gått slik vi ville har vi ikkje trengt og tenkt nye tankar. Så slik kan vi væra svært takksam for motgang. Og greier vi det har vi vunne ein seier. For vi lærer nye tankar som viser seg er bra og ha. Men lett er det ikkje alltid. Det er berre det at kjem vi oss vidare er det vi sjølve som vinn på det.
Eg tenker og funderer her på søndagen, tankane flyt av stad. Det er så godt og være i denne tankeflyten. Fred og ro til å tenke tankane til endes.
Eg vel å skrive ned ti hendingar som ikkje var av dei gode først:
To gamle bilar med for mange problem utan å greie å sjå løysing
Nabo som knusa ei vedbod med ein høyball utan å ordna opp
Gnagsår som førte til betennelse
Sterkt vondt i kne og skuldrer
Ny betennelse i indre delar av kroppen
Avslutning av ein kraftig forelsking
Kraftig redsel for eit av barna og uro for fleire
Problem med straumen i huset
Problem med oversikta generelt
For mange gjøremål til energinivået
Og så tek vi dei positive:
Siste dagen i det gamle året fann eg ut og fekk starta på løysning av dei gamle bilane
Eg har vorte mykje meir verbal og spontan…
Gleda over å verta bra når noko ikkje har vore bra
Psykomotorikeren
Oppdage at redsel for alvorlege sjukdomar er så godt som fråverande
Oppleva at ein kan klare å væra svært konstruktiv når ein må
Ein må øve seg på tillit og gje slepp…kanskje den største utfordringa
Evne å finne løysningar og ikkje ta altså tungt
Greier å huske meir
At eg har så mange å få kjærleik i frå og få være glad i
Eg er nok også heldig med at eg har fått utdelt sterk optimisme i meg og har lett for å synest mykje kan verta komisk. Fekk også lære meg å setja sjøbein på land da det blas som verst i det som kallast syndrom. Det kan hende ein får oppleve slik ein aldri trudde ein skulle få oppleve, utan å løfte ein finger. Ein får også verta redd for daude og straffedom……og dette er faktisk ingen allegori.
Så eg vi summere dette årsoppgjeret mitt med at eigentleg er eg rett og slett heldig.
Ikkje at det er største problemet mitt, stort sett kan eg bestemme mykje om eg vil. Mange gong vel eg å ikkje være så bestemt. Eg opplev at det krev for mykje krefter, og at det er ikkje verdt det. Noko som fort kan opplevast som ei svakheit. Av andre.
Eg har fått attende fleire krefter kan eg kjenne. Og eg reagerer meir spontant. Det er herleg, men eg har ikkje lyst til å verta ufin. Eg har inga behov for å gjera folk små med å vera det. Respekt er eit viktig. Om andre tar det valet er det deira val.
Det er godt og væra heime. Være heime for seg sjølv utan å tenkje på andre. Det er svært fint og ha ungane heime, og eg er svært glad når dei kjem. Likevel set eg pris på einsemda.
I dag gjekk eg meg tur. For andre gong i år. Måtte det berre fortsette. Kroppen min treng det mest hysterisk.
I går reiste mellomst. Vi hadde ein fin nyttårskveld. Først var vi hos foreldra mine på kalkun. Etterpå reiste vi heim, vi håpa det var mindre rakettoppskyting her. Men det var meir enn nok til øyra til boffen.
I dag har eg vore på to kaffibesøk. Og er eit bilete frå ei vitjing hos foreldra mine i romjula.
Men no er eg attende. Til livet mitt og kvardagen. Juletreet skal få stå ei veke til. Men snart er eg attende til vanleg gjenge. Og eg trur at sjølv om sist del av fjoråret mest fekk meg i kne, så startar eg likevel året med fleire krefter enn da eg gjekk inn i 2015. Og når det lir litt utpå skal eg auka slikt ein må med ti prosent er plana. Så dette vert bra, og betre skal det bli.
Som ein vårdag ser det nye året på meg. Blankt og blidt. Eit nytt år er født.
Det er godt å stå opp. Henge ut flagget for å feire 2016. Eg går berrføtt i nattklede, t-skjorte og shorts. Det er mildt. Fjellet på andre sida av fjorden er farga rosa av sola.
