Det er ikkje dei store spørsmåla som kverner i hovudet mitt. Berre fullt av kvardag. Eigentleg skulle eg ha fri i dag. Dagen skulle delast mellom husarbeid, handling med mor og måling i atlerieet.
Når yngste kjem heim, passa det så fint – kunne plukka ho opp etter måling. Men så er det ting eg ikkje rakk på jobb og som eg tenker eg må. Ting eg bør sende ut og ting eg må finne ut av.
Neste veke er det mange møter, veka etter har eg ferie.
Så her sit eg. Skal eg gjera det slik eller slik….
Kjenner du deg igjen, eller er du av dei som er flink til å strukturere dagen din?
Heilt greit for meg, har ikkje nokon trong til at den etter kvart voksne alderen min treng å utbasunerast. Men så vart det oppdaga. Derfor vart det ei markering i sist veka som var. Med blomster, kaker og gåve.
Vi har fått ein ny sjef, og eg vart imponert over alt han hadde fått med seg. Så eg måtte seia det, at mest alt eg skulle seia i min tale, var sagt. Men noko sto ikkje på takketalen min; Han fortalte at nokon hadde sagt at skulle dei hamna på ei øde øy, kunne dei tenke seg å hatt meg med.
Det var kjempehyggelig og fint sagt.
No står buketten på stovebordet mitt. Prøver å få den til å vare og kutter stilker.
Det er så hyggelig med blomster. Har hatt nokre fleire fornyingar, så det blomstrer rundt meg om dagen.
Helga har som vanleg gått fort. Ein av ungane var heime, eldstemann. Det har vore så hyggeleg. No er det søndagskveld.
Fredag, som er den beste dagen, kjendes tom da eg var på tur heim frå jobb. Tomt hus etter og hatt folk i lang tid var uvant og rart. Men når eg hadde tent opp i omnen gjekk det greit.
Laurdagen ville eg invitere mor og far på middag, i og med dei hadde bryllupsdag. Noko dei set pris på.
Maten var vellukka og smaka både dei og meg. Så i helga har eg ete frykteleg mykje.
Søndagen var fin og mild. Starta dagen med å blenda grønnkål, appelsin og nokre ingrediensar til.
Boffen og eg tok turen ned til sjøen.
Det gjorde godt. Da eg kom opp var himmelen eit skue. Eg prøvde meg på eit bilete inne frå etter turen.
Ikkje så godt å sjå gjennom vindauge. Men kanskje stemninga kan formidlast. For helga hadde vore heil og god. Slik som gjer godt. Sjøl om huset kjendes tomt. Det er nå slik eg har vore vant det dei fleste dagane i seinare år.
Så sit eg her. Vil blogga. For det er ei stund sidan. Sidan eg skreiv eit innlegg.
For alt er ved det same og alt er ansleis.
Slik er det alltid.
No er eg trøyt. Dagen har vore lang. Eg har vore i Trondheim. Nokon har reist høgt opp i det blå.
Medan eg sto igjen. I sol ein kald oktoberdag som likevel hadde plussgrader.
Etterpå henta eg yngste på Dragvoll. Vi fann ein stad og eta.
Vegetabilsk.
Så dro vi innom midterste, ho var på arbeid.
Og så reiste eg heim, men var framom eldstemann. Vi snakka om jula. Den blir nok som den har vore dei siste åra.
Det er godt og væra heime til tross for at det er kaldt, stille og tomt. Men det er akkurat no i kveld. Og no skal eg sova meg kvil til arbeidsdagen i morgon. Da skal eg gjera så mykje.
Tenkjer eg.
Og så vil eg tru eg kan få orden på at eg om dagen ser rødt…altså utanfrå. Eg går i rundt med eit raudt auge, og er litt lei av det.
Men alt ordner seg. Slik er det. Og aller først ei natt med søvn for å rydda bort denne dagen. I morgon kjem ein ny, og etter det enno ein.
Men den vesle stubben frå der eg parkerer bilen og til inngongsdøra kunne fortsatt i det uendelege. I dag trong eg omsorg. Det og kan ta bilete kan hjelpe. Å sjå kor mange krusedullar som finnest.
Der ute i naturen. Strek og linjer.
Avblomstra. Livet er ein aning avblomstra i dag.
I skyggeland. Haust og alderdom.
Men formene er fine.
Og inn i mellom- og attom, finnest det.
Lyspunkta.
Eg ynskjer meg berre ei snill verd. I dag har den hatt ein litt høg pris. Og eg har for låg pris.
Men godt å kunne ta bilete. Høyre musikk og være inne i si eiga verd. For det er greit å trøsta seg sjølv nokre gong. Når verda er ein aning for tung og ein kjenner seg sår.
Sola kom også fram etter regnet. Så det å koma seg ut i den friske lufta var godt. Den friske lufta på fjellet.
Vi ville finna fotomotiv.
No har eg berre mobilen, men ei viss glede kan også det gje. Fargane held på å forsvinne. Sola forsvann også attom dis. Men motiva fann vi.
Heile tida.
Og eg måtte ta bilete av mitt yndlingmotiv.
Enno er elva isfri. Og nokre lauvblad heng fortsatt på trea.
Men det startar å verta nakent.
Godt var det å koma heim, få mat og varme i kroppen.
I morgon er det arbeidsdag, lang med mange møter. Så no må eg finna natta. Og i tillegg må eg fasta for ein unevneleg time på sjukehuset. Noko eg trudde eg skulle få sleppe med da eg var til same time i fjor. Men når det først er slik, så er det så klart bra ein vert følgd opp.
Temperaturar opp mot 20 grader og mjuke vindar i solglitter. Sjøl om sola er sid, er den enno der. Enno nokre dagar og veker.
Dei varme vindane som strauk gjennom dagen tørka kleda fort.
Handdukane blafra mellom trestammane. Og høgt i det blå svinga ein ørn seg. Runde på runde.
Og medan gjekk dagen. Med solhelsing, tekopper i solveggen, samtalar og planlegging av helga.
Og alt ein ikkje rakk får ein rekka ein annan gong.
På handletur møtte vi eldstemann og yngsteberta som kom med bussen. Etter middag vart yngste køyrd til vennefest, eldstemannen, kjæresten og eg er datanerder over i natta. Med tekoppar, headsett og fokus på det vi kvar er oppteke av. For etter mykje prat kan også det være godt. Før natta tek oss.
For dagane flyt gjennom tilværet som ein gyllen straum. I haustskrud. Dei flyt og hastar forbi.
Desse evindelege dagane, som står opp og legg seg. Og med alt dei har innanfor ramene sine. Eg lever med dei. Med alt mitt. No har eg nokre fridagar. Der hausten er på det vakraste med milde og gode temperaturar. I gårkveld var det ein gåtur før mørke tok over. Her er nokre bilete.
I dag skulle tanna festast i den tanna som var slipa til. Ikkje kom dei til å setja bedøving fekk eg vite.
Stiv som ein pinne låg eg der og venta på smertene og til slutt kostnadene.
No gjekk alt smertefritt. Både jobben og rekninga. Det meste av den hadde eg betalt ved første vitjing.
I kveld kan eg hake ut dette.
Det neste på proggrammet er St. Olav. Vil tru vegen over fjellet ikkje er isa. Etter sjukehuset skal eg treffe begge jentene mine og mellomste søster. Eg vil også tru eg vil møte sonen så vidt. Så morgondagen vil verta ein fin dag.
Trur den dagen eg grudde meg mest til den veka her, var dagen som er over. Og den gjekk da som smurt den.
Eigentleg er det dumt å bruka energi på å grue seg……
Det er mørkt utanføre vindauga. Mørkt og kaldt. Ein søndagskveld er i ferd med å passere.
Ei ny veke står klar for berre og passera. Eg er sliten av den før den er i gong. Det er så mange avtalar og så mykje farting. Og ein skal vinna så mykje meir. Tannlege i morgon, Trondheim og sjukehus på tirsdag, Kristiansund på onsdag, møte på torsdag før biblioteket. Eg skal også arbeida, ja onsdagen er arbeid. Men kontoret, kontoret, når skal eg dit, for oppgåvane som også må løysast. Og temperaturen viser mest berre eit siffer i heile veka. Plutseleg vil tala væra blå. Eg skal pakke ned sommarkleda. Ta fram dei for kalde dagar. Sjølv om eg eigentelg ikkje vil. Eg er ikkje mentalt forberedt.
Samtidig vil eg ha vekta ned. Forsøke kva som fungerer bedtre. Proteiner, fermentert mat, økologisk, trening og traving i eit surr av periodisk faste og andre, kanskje sunne, påhitt.
Heldigvis har eg klart solhelsinga to morgonar no, etter at kroppen spora av og viste gamle taktar med at den ingentig fekk til. Den er på rett spor igjen. Men hovudet mitt er ikkje glad for søndagskvelden, mørket, regnet og den kalde temperaturen.
Og så var helga litt slik både og, sjølv om eg var på vitjing i går og hadde gjester i dag.
Det er berre det at den regna vekk. På ein måte.
Eg får nyta mitt glas med varmt vatn, skru opp humøret og sjå på ljoset attom mørket.
Ha ei fin veke.
Den vert heilt sikkert det. Når den først er igong.
