Det er dette ein lengtar etter når alt er annleis.
Sol og sommar.
Eg vakna til gårdagen og kjente klumpen i magen over alt eg syntes eg måtte. Veka hadde skrapa opp dei gode følelsane. Parkert kontrollen og plukka fram att stresset. Eg hadde innteke hamen til eit piggsvin.
Så da eg vakna, slik og slik tenkte eg, måtte eg. Men ein eller annan plass på formiddagen tenkte eg
……….KVIFOR?
Kven har sagt det. At ting skulle vera slik og slik. Jau, det var meg sjølv.
Om geraniumen ikkje sto i vindauga denne søndagen, kva så? Eg hadde alt for mange timar, alt for mange……..så kvifor skal eg prøva det umoglege……….tenkte eg.
Den tanken var nok det luraste eg presterte i heile går. Og den førte til RO og at dagen var t der eg var.
Heime.
Så frå da kom arbeidslysta fram, eg rydda og spyla terrasse, eg planta om planter, eg tok fram putene til sommarmøblane, eg baud opp søster mi på kaffi, eg støvsuga inne, eg sovna i solstolen på terrassen, eg fekk til og med gått meg ein tur med innslag av jogging. Og eg la meg rimeleg tidleg. Det var ei bieffekt av å gje meg sjølv fred og få lov til ikkje skulle ALT.
I dag er dagen meir slik må’aktig. No skal eg straks sette meg i bilen. Eg skal framom ein stad for noko bilettagning og eg skal hente to jenter og så mykje stuff at det er usikkert om vi får alt inn i bilen. Men vi får finna løysningane og ikkje avgrensingane.
Som ein zombie eller ein amøbe. Eg er eit vrak. Orda sit fast. Det er overskya . Og det er nye sjansar.
I gårnatt vakna eg. Det dura like ved hovudet mitt. Slik at eg opplevde det uttrygt å sova. Eg sette meg opp i senga og såg ei stor humle like ved puta mi……..som transformerte seg til ein veps da den tok vengene fatt og flaug. Den tok peil mot vindauga. Eg tumla meg opp og etter. Fekk opna det enno litt meir og vifta den ut. Etterpå sette ein fugl seg til å kakke på vindauga……….
Dagen i går vart ikkje av dei beste. For lite tid, for mye avgløymt og ting som ikkje vart. Anna enn stresset. For i går gjorde eg det. Til gangs. Eg stressa. Og dagen før dreiv eg det alt for langt. -For kapasiteten min.
For å seia det enkelt, eg er attende til det eg reiste i frå. Eg går inn i det same sporet med ørlite grann meir intensitet.
Noko av slik ein gjer minne meg på om at sola har vore framme opp til fleire gong.
Og eg veit det ikkje er bra dette når eg gjer det slik.
I dag har eg fri. Eg sit her og veit at eg må stoppa med det. I går kika eg gjennom permen frå Muritunet. Eg tok fram nokre ark som eg skal arbeide med.
I helga.
Timeplan, faren for å ramle ut og tankemønster.
Men aller først skal eg gjera litt i huset, eg skal ein tur til foreldra saman med mellomste. Vi tek med middagen vi laga i går, ei indisk gryte med kylling. Vi tek og med ein hengar med ved, hunden for tur i skogen. Det skal bli ein tur på butikken med dei og så skal mellomste reise attende til Trondheim. Det skal vi rekka før kvelden. Yngste er ferdig med skolen no, men har arbeid i Kristiansund i helga.
Så eg får også denne helga for meg sjølv der eg skal ta og dra meg sjølv opp og sette meg på plass i den gode strukturen. Med hjelp av arka og tankane og den gode vilje.
Eg har alltid vore flink til å rota meg inn i regelstyrte system med strenge reglar. Slik og slik skulle eg gjera, for da gjekk alt så bra så. Etter ei stund var eg så frykteleg lei, slik overlei……. 10 ville hestar kunne ikkje få meg attende til reglane. Ikkje det at eg veit kvar dei skulle koma frå, men hadde dei kome har det nok ikkje hjelpt. Trur eg.
Så eg har funne ut at nokre reglar skal eg halda meg unna, og da vert DET ein regel og.
Da eg sto opp til morgonen kjende eg at baksida av føtene føltes velbruka, så dugnaden eg var med på i går, der eg prøvde å væra flinkare enn kva eg er, hadde funka kan ein seia…..eg hadde ei kjense av at eg hadde trena. Samtidig hadde eg ein lett bibring i kroppen, slik som når kroppen får litt for lite mat. Og da kjende eg det, eg fekk berre så lyst………, frykteleg lyst…..til og ta fram……ja, akkurat, VEKTA.
Men så har eg funne ut at for og ikkje bli hekta på vekta, så skal den få fred det meste av tida. Eg skal berre vege meg kvar tredje onsdag. Så det betyr at no til onsdag er det ei veke til veging. Det er regelen.
Men før eg rakk å stoppa meg sjølv hadde eg reve vekta fram frå under vasken, og før eg fekk sukk for meg sto eg der…….. Oppå vekta.
Og…….den hadde minka TO kilo!!!! To kilo på ei og ei halv veke berre fordi eg et ofte.
Plutseleg følte eg meg så tynn og lekker……ha, ha, at eg fann fram ettersitjande klede og drog ut i verda.
Og det ga resultat, eg fekk tilbakemeldingar om fresh og at eg hadde minka og at eg såg så fin ut, det var like før eg stilte meg opp i positur. Eg vart så høg at eg heldt på å gløyma å takka. Fekk berre lyst til å svinsa i rundt slik at alle skulle sjåååå.
Men – skal eg var ærleg, så har eg både mage og kilo i mengder. Var berre artig å prøvesmaka kjensla.
Så sjølv om det regnar og bles no skal eg ta på meg passande tøy og sko, ta på hunden band……..og ut på en rask kveldstur. Men eg trur eg skal få ha musikk på øyra….uten ein einaste regel…..
Så er vekene gått og eg sit her. Snart klar for framtida.
Vi er komne til endes. I morgon er siste dagen på Muritunet Det vil seie at eigentleg er den på måndagen. Den dagen er det likevel berre utskriving. Så heile gruppa reiser i morgon. Og eg er på tur på laurdag.
I morgonkveld skal eg gje meg tid til å tenkje “kva no?”, i dag er eg her enno. På same nivå som eg ikkje tenkte så mykje på korleis opphalde vart før eg kom hit, like lite tenkjer eg på tida etterpå med anna enn spenning. For eg veit ikkje. Men drivet i meg vil eg seia er sterkt.
For meg har det vorte ein del avgrensingar på det eg syntes var det viktigaste, det med trening. I går fekk eg likevel med meg ein tur til Muldalsfossen. Eg kom meg opp. Og eg kom meg ned. Da var beina skjelvande og hadde problem med å gå flatt.
Fotoapparatet var med på turen, så her kjem ein ny biletkavalkade.
Muldal
Enn å bo slik på kanten av ein hammar?
Utsikt
To gardar hadde livgrunnlaget sitt her.
Eg kom meg opp som sistemann…….eller -dame.
Bratt er det både opp og ned.
Her ser du vegane som går i sikk og sakk. Trur det var tretten svingar.
Langt der nede er vegen og ein tunnel.
Oppe over hammaren ser du Muldalsfossen vi var oppom.
Men det var ei god økt beveging både for kropp og sansar.
Veret på pinseaftan seier noko om veret til sommaren har eg høyrdt. Men eg hugsar ikkje korleis dette var….
Her bles det. I natt regna det så eg spekulerte på om det var syndefloda som var i gong att. Og så er det surkaldt. Til frukost viste gradestokken 4 grader.
Og her kjem fleire talopplysningar. Har lært at CRP’n skal være ca. 8. No synest eg at sjukdomsting er nokså kjedeleg – men altså dette er eit mål i blodet når alt er tilnærma normalt. Min var her om dagen 18, det er fortsatt ikkje noko å bekymra seg for, dagen etter var den hoppa opp i rundt 70 …… det var da penicillin kom fram. Dagen etter var det nede på 62……..og i dag 33. Så her er eg på tur attende til normalen……i allefall slik blod- og betennelse mål. Resten kan eg ikkje gå god for J. Og i dag har krykkene fått fri.
Men attende til pinsa……..ei kald pinseaftan spår enten om ein kald- eller ein varm sommar. Eg satsar på at det var det siste. Uansett kan det ha snudd seg til slik no. Absolutt.
Eg har støvsuga og smårydda. Kanskje eg skal ta inn nokre heggkvistar eller noko slikt blomstrande med lukt…….
Eg har snakka med yngste på FaceTime. Det var morsamt. Så no har eg vore heime ein tur, sett dyra og sett det hadde vorte grønare der også i uteverda.
Elles har eg monter saman ein genser.
ENDELEG!!!!
Og i ettermiddag, eller i kveld skal eg ta fram eit strikketøy har eg tenkt……til GrandPrix. Kanskje eg kan lese litt meir i boka mi også…….i kveld på senga.
Så berre foten tåler meir trykk no skal siste veke BRUKAST så til dei grader.
Og akkurat no flimrar solstrålar glitrande gjennom lauvverk utanfor vindauga.
Det er pinsaftan og vi skal få servert brennsnut til middag. Har eg ikkje hatt to tanter frå sunnmøre har eg ikkje hatt peiling kva det var, men det er kjøttsupe. I dag presterte eg å seia “er det så longt”, så no er det nok på tide eg kjem meg heim snart. For eg seier “langt” og ikkje “longt”.
Eg er ikkje så pakka ned i den slitne følelsen, eg har ikkje så vondt verken i kne eller i gnagsår. Så eigentleg er alt skikkeleg på rett veg. Skikkeleg, skikkeleg på rett veg.
Eg er i gong med det nye livet. Det nye livet som skal vare. Og eg må dele noko eg er så ENORMT glad for.
Det var berre så vidt eg fekk lov til å reisa hit på rehabilitering og trening av den unge turnuslegen. Fordi venstre kne berre plutseleg hovna opp. Heilt utan grunn. Og kneet har så klart bekymra meg. Kor mykje kunne eg vera med på?
Tysdagskvelden var eg med å gjekk ein tur på ein liten time på krykkjer. I går var eg med på trening i basseng, i går kveld var eg med å gjekk ein tur utan krykker som varte ein time. I dag hadde vi gjennomgong i treningsrom. I ettermiddag var eg med å gjekk ein tur i til dels bratt oppoverbakke på ein og ein halv time. Og i kveld var eg i bassenget og først da eg skulle symje på magen var eg stiv som ein stokk, men eg strekte og tøygde og til slutt klarte eg det.
Og kneet, kneet vert både betre og betre. Eg haltar mest ikkje. Dette gjer meg så glad og eg måtte dela.
HURRA!!!!!
Her er bilete frå turen som tok ein og ein halv time og som gjekk opp til ein foss.
Enn og berre tenkje på seg sjølv? Fire veker til ende……….
På ein måte kom eg i mål………eller………..eg kom i mål. Koffertar kom inn i bilen, sko, ting og tang. Det tok tid i lengder. Trudde mest ikkje eg kom meg i veg, for hovudet starta å slutta……..slutte å fungere.
Men så sat eg da der, i bilen og var på veg. Eg hadde ringt og sagt eg kom seint. I Kristiansund køyrde eg innom Stormberg på Futura. Dei gjev forrestenein superbra service………..for og ha sagt det. Dette seier eg heilt for eiga rekning.
Eg kika ikkje på noko klokke, starta berre opp. To fergjer skulle eg ta. Begge fergen låg ved kai, eg kom som den siste bilen og ferga køyrde med ein gong eg var om bord…………er det ikkje det som heiter flow?
Så var eg framme etter og ha køyrd i fasinerande natur. Og naturen her har fjell stupbratt ned i sjøen. Toppane er kvite og nede på flata ved sjøen er verda ljosegrøn med blomane frukttre. Eg er i Valldal, eg er på Muritunet.
Eg er ferdig med to dagar. Fine, gode, slitsame dagar. Dagar som eg føler er eksklusive, dyrebare og med energi som gåve………..etter kvart.
I dag hadde eg noko fritid midt på dagen. Eg tok meg ein spasertur ved sjøkanten. Gjekk på rullesteinane og plukka med meg ein glitrande stein eg fann. For eit glitrande liv.
Dei passar meg godt. Bileta. Sjå på sommaren for tre år sidan. Sommaren i kommunen min. Den vakre sommaren er som balsam for sjela.
Dagen i dag vart litt for lang. Eigentleg vart den alt for lang.
For lang.
Til frukost greidde eg å dekka på til stress. Det har blest friskt eit par dagar. Eg oppdaga eine sofaputa ut på jordet da eg sto opp i dag. Dei to andre låg på terrassen men den tredje var………..borte.
Så eg tok meg ein runde utan å finne den fjerde. Det einaste som skjedde var lita tid og ein hund som heldigvis kom da eg ropa. Brødskiva vart fortært i bilen.
Puta vart funne under hagebenken da eg kom heim i kveld.
Heldigvis.
Eg hadde dette møtet om framtida som første oppdrag. Berre dei første to, tre månadene vart set ned på papiret. Gjorde ein avtale om å gå tur kvar dag. Greitt å gjere den type avtalar, for eg har ei plan om å fungera langt betre enn kva eg gjer no.
Neste gong, neste møte, håper eg at eg har teke eit langt skritt framover.
Fortalte om rehabiliteringa, som eg forresten fekk ringt og meldt meg på. Samtalen gjekk fint og greitt og alt det der. Dama eg snakkar med er veldig søt. Likevel, etter den timen var eg pumpa. Og eg hadde mange timar igjen av dagen.
Derfor var det godt i kveld, å rømme attende til sommaren for fleire år sidan. Det grøne, vatnet og blomane ga meg ein oppleving av energi.
Snart er det helg. Denne helga reknar eg med ingen kjem heim.
I morgon står eg anonymt fram i avisa.
“Dette bør du heller fortelja legen din” sa mor. Ho syntest ikkje om det.
“Tenk om dei skjønar det er deg”, sa ho.
Eg sa at det brydde eg meg ikkje om. Skal ein ikkje ha rett til å ha sitt eige “uperfekte” liv………..
Kanskje eg skal skrive ei novelle i helga, eller berre skrive mange blogginnlegg?
Plutseleg vart dagen berre heime. Eg hugsa ikkje korleis plana var frå før påske. Og nokre av notatane var borte frå mobilen. Det viste seg eg berre kunne være heime. Men eg trur mest ein slik fullstendig sløv dag gjorde godt. Ein slik dag kan går fint. Eg var så vidt ute og gjekk meg ein tur, men det blas og var så kaldt – derfor var det ingen god tur.
I morgon skal eg ha møtet om kva som skjer, kor eg er og kvar eg skal. Møtet eg gløymde før påske blir i morgon. Kan være greit å repeter rammene, for dei har eg gløymt.
Eg har funne ut at eg kan ta i mot tilbodet frå Muritunet. Ein stad med rehabilitering. Men eg fekk ikkje tak i henne eg skulle snakka med i dag. Så får ordna det i morgon, og håpe det ikke er for seint. Trur dette kan løysast praktisk. Det blir i mai og eg har berre to avtalar notert, som skal kunne flyttast. Det er mange fridagar som jentene kan kome heim for å passa dyra, slik at søster mi ikkje må ta alt. Og for foreldra mine er det ei lys årstid, så om eg vert borte i fire veker er dette den beste tida dette kan skje på for dei også.
I kveld skal eg legga meg for ei normal natt. Det er nokon som seier at natta er dagen si mor. Det trur eg.
Vegane er lange og mørke. Nedover Østerdalen møter vi konvoiar av langtransport. Dei siste mila inn til Oslo er det liten trafikk. Eg er ikkje for noko storbyliv akkurat no.
Jentene er oppstemt. Dei likar slike lange bilturar. Turen til Oslo. Dei mimrar om andre turar. Det skjer noko. Eg glede meg til eg er heime att. Til turen opp og attende. Det er den eg vil planlegga. Eg kjenner eg må konsentrera meg, merksamheita mi er pakka i sirup. Kva står det på skiltet vi skal køyra av spør eg. Eg må ha alt klart, for eg lit ikkje på verken gps eller meg sjølv.
Vi kjem fram. Da har det bikka midnatt. Vi kom oss for seint av garde. Dei første timane måtte vi bruka til reinhald av huset vi forlèt. For laurdagen kom vi ikkje i mål. Idealverda er så for langt unna.
Fekk brev frå Muritunet før eg drog. Det er eit rehabiliteringssenter. Eg kunne få plass, på gruppe som var ute eller sto i fare for å falle ut av yrkeslivet pga. overvekt.
Er det meg?
Eg skulle ringa tenkte eg, i dag. Men så gløyme eg att brevet.
I dag vart eg oppringt.
Fekk vite eg kunne få plass i starten av mai. Eg seier at det er ikkje vekta mi som er det eigentlege problemet, vel har eg ein BMI over 30 – men problemet er husken, gløyminga, den fullstendig manko på energi. Eg veit mykje om kva som må til, og livsstilen min er ikkje heit feil. Ikkje drikk eg brus, ikkje et eg junkfood, minimalt med halvfabrikata. Et lite snacks, men grønsaker, frukt og nøtter høyrer til i kosthaldet. Elles er det grove mjøltypar eg held meg til og magre produkt. Men eg et for sjeldan, et for mykje og bevege meg for lite.
Elles tru eg at alle tenkte tankar som eg trur er ferdigtenkt tek for mykje plass, samstundes som eg ikkje slepp fri for bekymringar. Og dei er for så vidt reelle, men opp til fleire finnest det løysning på. Og dei som omhandle andre individ må eg sikkert berre innfinna meg eg ikkje kan gjera noko med. Akkurat det er ikkje så lett når det er ditt eige kjøt og blod du er redd for. Redd for dei ville vegane, dei som kan føra til liv du ikkje ynskjer nokon. Men likevel – eg veit ikkje oppskrifta, eg må sikkert læra meg større tillit. Tillit til alt skjer som det skal. Det er vel slikt eg må ta innover meg og læra. Og så må eg læra meg mykje betre kva som er mine eigne behov. For eg lever eit rikt liv med å ta meg av andre.
Eg seier ikkje alt dette på telefonen. Men eg tenkjer nok mest på at eit slikt opphald nok er viktig for meg. Går det i hop med slikt eg MÅ……, ikkje den dummaste tida slik, – hunden, -foreldra mine?
Tankane summerer og summer. Eg har påska til å finne ut av det.
Frukosten i emning, sonen og kjærasten i aksjon
Så sit eg her. På ein sofa i ei husvære like utanfor Oslo. Orkar ikkje treffe venninna mi.
Ikkje i dag.
Den yngre garde drog inn til sentrum, og eg fann ut eg hadde best av og ikkje bli med. Dei fekk spela bowling utan meg.
“Du ser så sliten ut mamma” sa dei. Og dei såg det eg følte.
Så derfor kan eg blogge. Derfor kan eg tenke og reflektere. Og det er godt og berre sitja her. Så inn i hampen godt. I morgon kan eg dra inn til byen. Og på onsdag kan eg reisa heim. Med bilen full av folk. Men no kan eg ha det heilt, heilt roleg og fredeleg. Det er det eg føler eg treng.
