I dag vil eg helsa frå helsa. Fordi eg er glad, fordi eg trur og tenkjer alt kan verta annleis enn kva eg har trudd.
Dette innlegget er meint til deg som synest kroppen ikkje er heilt på parti. Er du i strålande form kan dette verta nokså uinteressant og da kan du lesa ein annan blogg :).
Eg har skreve om psykomotorisk behandling før. I dag har eg hatt time. Faktisk den tøffaste hittil. Den slo meg temmeleg bra ut, og det gjev meg kjempetru – fordi det skjer så mykje av så lite. Men det som skjer er tydeleg så grunnleggjande.
Eit par dagar har eg gått greitt i trapper!
I dag gjekk fokuset fra føter oppover til rygg og nakke.
“Kva er du redd?” spør psykomotorikaren.
Men eg er ikkje redd.
Eg bøyer hovudet i ein strekk.
“Kvifor held du pusten da?” seier han.
Eg veit ikkje at eg heldt pusten, eg veit ikkje at eg strammar musklane automatisk over alt. Fordi eg har gjort det så lenge og trur det skal være slik.
Det eg veit er at dette er noko alle gjer, mobiliserer på ulike vis. Det er alltid noko kroppen kan reagere på som set seg i muskulaturen.
Blir det nok får vi desse diffuse sjukdomane og alle desse plagane.
For vi vert kravd, vi skal prestere, vi skal rekke og stå i så mykje. Og helst vil vi være flinke og alt som er bra. Slik styrer vi på.
Dag ut og dag inn, år etter år.
Eg blir bedt om å strekkje ut musklane, så slappe av samstundes med at eg og slepp pusten ut.
Men det er vanskeleg å finne fram i seg sjølv, kjenne kor musklane er. Og så starta tårane og renne….
Slik utan vidare.
Eg vert heilt overrumpla. For eg har da ingenting å gråta over. Så eg prøver å kontrollera dei, få dei til å slutte. Eg vil ikkje har noko av dette. Og så sluttar eg å pusta.
Igjen.
Men tårane kom av at muskulaturen var så spent i dette området, så da eg slepte fekk kjenslene fri flyt.
Alt ein bit i seg, alt som ikkje har vore godt, i årevis, det set seg fast.
Plutseleg forstår eg noko.
– Kva all den kontrollen fører til…..
Eg skjønar at dette er ein automatisk reaksjon av alt ein skal takla, alle gongane ein tek seg saman og går på, sorg, sinne, stress er med på og feilstille oss .
Men vi reagerer så klart ikkje på same vis på det same.
Men for min del ser eg plutseleg håpet, eit skinande håp -.
Så eg seier det enkelt…..har du mykje du slit med i kroppen…..finn deg ein psykomotoriker.
Eg er litt frelst eg no. For eg trur.
Men eg må så klart gjera mitt. Gjera leksa, heimeøvingane.
Så eg vil helsa frå helsa, kanskje fleire kan få hjelp.
Derfor ville eg dela gleda med dykk <3.
Så flott innlegg! <3 ha en fin kveld!
Victoria: Takk det samme :).
Kjenner igjen alt du skriver om her.Kontroll og bekymringer setter seg virkelig fast i kroppen og gir plager og ødelegger mye av livskvaliteten :)) Jeg har gått til psykomotorisk, mye bra.. men den største jobben ligger i å slippe kontrollen , vet hva jeg skal gjøre..men får det ikke helt til.. Men viktig å ikke gi seg , og litt bedre er et skritt i riktig retning <3<3
så bra att du endelig får den hjelpen som er god for deg ) nå tror eg att en psykomotoriker ikke er lik en annen,du har vært heldige med din,jeg gikk også til en med det resultatet att eg havna på muritunet igjen etterpå,så for meg blir det feil ,men jeg er glad det er til hjelp for din del ))
annebe: Ja, det er det som er vanskelig. Slippe kontrollen. Men å gi seg går ikke :).
Klem<3
fruensvilje: Det har du nok rett i, en profesjon betyr ikke at alle er like og like flinke.
Har trua på denne behandlingsforma, så vi får håpe 🙂
Klem<3
Hi, i think that i saw you visited my blog so i got here to go back the want?.I am trying to to find things to improve my
website!I assume its adequate to make use of a few of your ideas!!