Det er eit hav av blomar rund meg. Mellom dei kan ein leva på i gleda og i sorga.

Annonsørinnhold

Spar stort: Kjøkkenutstyret du kupper på tilbud nå

Når kjenslene har stor plass vil det alltid finnast både glede og sorg. Når musikken fløymer og verda er blomstrande, så er den paradisiske tanken sterk. Men for at det skal være balanse, må og dei triste strøk målast. Ein må inn i det blå ljoset.

Eg har erfaring. Både med glede og sorg.

Den gongen eg køyrde fjellsidane opp og ned i Geiranger, det var mai, det var sol, epleblomane blomstra, fjella skar seg kvite inn i den blå himmelen og skogen sto ljosegrøn og eg var forelska. Endorfinar slo på gong gongar og eg var euforisk.

Slikt er fint å oppleva. Slikt skulle alle fått oppleva. Sjølv om betalinga kan være dei blå melankolske rom som mest kan gå i grått og det som verre er. Om det er ille nok.

I lang tid kan ein segla på dei rolege sjøar.

Eg er i paradis her. Det blomar fargerikt rundt meg.

Blant blomar, varme og musikk kan kjenslene slå krøll på seg. Sjølv om ein er i paradis.

Da er det bra ein har orda. Orda til å lage ein melankolsk blues medan ein ventar på sola. For sola kjem alltid fram att. Alltid.

Slik at ein kan segla på dei rolege sjøane eller slenge seg i greiner av endorfin. Høgt opp i det blå.