Før i tida var sjøvegen den vegen som vart mest brukt om ein bodde ved kysten. 

Her eg bor hadde dei ein kyrkjebåt. For det var viktig å koma seg dit. Til kyrkja.

Orginalen hamna på museum, men nokre iherdig sjeler fekk laga ein kopi. Det er eit lag som tek ansvar,er med på kapproing og andre arrangement.

Da eg var i Spania og kjende kroppen vart meir på lag, var det noko av det eg tenkte eg ville være med på da eg kom heim. Tidlegare var hender og resten av kroppen nokså ubrukeleg til slikt.

Men så er det noko med tida, det passa aldri. I kveld såg eg den skulle roast til naustet sitt for å plasserast. Og endeleg kunne eg.

No sit eg her med såre hender og vakre bilete for mitt indre.

Under roinga, som tok omtrentleg ein time, var det lite tid til å fotografere. Da vi var framme vart den drege opp og vaska.

Eg er glad for eg fekk ned med denne turen, og kanskje kan eg vera meir aktiv neste år. Det er så fint å væra ute på sjøen. Fin trening er det også.