Vegane er lange og mørke. Nedover Østerdalen møter vi konvoiar av langtransport. Dei siste mila inn til Oslo er det liten trafikk. Eg er ikkje for noko storbyliv akkurat no.

Jentene er oppstemt. Dei likar slike lange bilturar. Turen til Oslo. Dei mimrar om andre turar. Det skjer noko. Eg glede meg til eg er heime att. Til turen opp og attende. Det er den eg vil planlegga. Eg kjenner eg må konsentrera meg, merksamheita mi er pakka i sirup. Kva står det på skiltet vi skal køyra av spør eg. Eg må ha alt klart, for eg lit ikkje på verken gps eller meg sjølv.

Vi kjem fram. Da har det bikka midnatt. Vi kom oss for seint av garde. Dei første timane måtte vi bruka til reinhald av huset vi forlèt. For laurdagen kom vi ikkje i mål. Idealverda er så for langt unna.

Fekk brev frå Muritunet før eg drog. Det er eit rehabiliteringssenter. Eg kunne få plass, på gruppe som var ute eller sto i fare for å falle ut av yrkeslivet pga. overvekt.

Er det meg?

Eg skulle ringa tenkte eg, i dag. Men så gløyme eg att brevet.

I dag vart eg oppringt.

Fekk vite eg kunne få plass i starten av mai. Eg seier at det er ikkje vekta mi som er det eigentlege problemet, vel har eg ein BMI over 30 – men problemet er husken, gløyminga, den fullstendig manko på energi. Eg veit mykje om kva som må til, og livsstilen min er ikkje heit feil. Ikkje drikk eg brus, ikkje et eg junkfood, minimalt med halvfabrikata. Et lite snacks, men grønsaker, frukt og nøtter høyrer til i kosthaldet. Elles er det grove mjøltypar eg held meg til og magre produkt. Men eg et for sjeldan, et for mykje og bevege meg for lite.

Elles tru eg at alle tenkte tankar som eg trur er ferdigtenkt tek for mykje plass, samstundes som eg ikkje slepp fri for bekymringar. Og dei er for så vidt reelle, men opp til fleire finnest det løysning på. Og dei som omhandle andre individ må eg sikkert berre innfinna meg eg ikkje kan gjera noko med. Akkurat det er ikkje så lett når det er ditt eige kjøt og blod du er redd for. Redd for dei ville vegane, dei som kan føra til liv du ikkje ynskjer nokon. Men likevel – eg veit ikkje oppskrifta, eg må sikkert læra meg større tillit. Tillit til alt skjer som det skal. Det er vel slikt eg må ta innover meg og læra. Og så må eg læra meg mykje betre kva som er mine eigne behov. For eg lever eit rikt liv med å ta meg av andre.

Eg seier ikkje alt dette på telefonen. Men eg tenkjer nok mest på at eit slikt opphald nok er viktig for meg. Går det i hop med slikt eg MÅ……, ikkje den dummaste tida slik, – hunden, -foreldra mine?

Tankane summerer og summer. Eg har påska til å finne ut av det.

Frukosten  i emning, sonen og kjærasten i aksjon

Så sit eg her. På ein sofa i ei husvære like utanfor Oslo. Orkar ikkje treffe venninna mi.

Ikkje i dag.

Den yngre garde drog inn til sentrum, og eg fann ut eg hadde best av og ikkje bli med. Dei fekk spela bowling utan meg.

“Du ser så sliten ut mamma” sa dei. Og dei såg det eg følte.

Så derfor kan eg blogge. Derfor kan eg tenke og reflektere. Og det er godt og berre sitja her. Så inn i hampen godt. I morgon kan eg dra inn til byen. Og på onsdag kan eg reisa heim. Med bilen full av folk. Men no kan eg ha det heilt, heilt roleg og fredeleg. Det er det eg føler eg treng.