Dagane går og går. Hendingane og følelsane kjem som perler på ei snor. Som ei vandring i ulent landskap. Det var slik påsketuren vart i år.

Annonsørinnhold

Før og etter: Anti-age-produktene som tok helt av på nettet

Desse dagane går fort. Plutseleg er vi langt inn i framtida. Forbi hendingar og oppgåver. Livet er mest som eit spel med level som skal løysast.   Eg veit ikkje kor langt eg har kome. Berre at nye oppgåver ligg klare.

Bloggen har eg berre hatt tid til å tenkje på. Ikkje tid til verken å lesa eller og skriva.

I dag er vi framme ved andre påskedag.

Dagen i dag er grå, men det har vært vakre dagar. Vakre soldagar, eg har registrert det.

For å gå attende til Osloturen vakna vi til ein vakker dag dagen etter siste blogginnlegg. Vi skulle ta turen inn til sentrum. Da vi står og venter på toget får eg telefon frå venninna mi om at det meste har skåre seg, ho driv å klargjer husvære sitt for fotografering og sal. Ho får ikkje til å kome inn til sentrum og eg har ikkje tid til å dra ut til henne – for kort tid til neste avtale. Så eg tek med meg jentene mine attende til der eg gjekk i min ungdom.

Opp frå Karl Johan, gjennom Slottsparken, ut i Parkveien og ned Hegdehaugsveien. Der eg budde dei fleste av åra mine i Oslo. Var det her og var det slik, ville jentene høyra. For noko av livet mitt frå den tida har eg fortalt.

Dagen etter pakka vi veskene og koffertane for å ta reisa nordover. Sonen og kjærasten vart med oss oppover. Og så var vi på veg onsdag før skjærtorsdag. I finvêret.

Ut av Lillestrøm var det køkøyring som løyste seg rimeleg fort opp. Vi fekk høyre om ei trafikkulykke der fleire biler var innblanda ved Minnesund. Der måtte vi passera. Og det gikk så treigt at det gikk mest ikkje framover. Men så var det like oppunder påske og ikkje beste tidspunktet og være i trafikken. I tillegg starta bensinmålaren å bevege seg mot tom tank. Men noko spenning må ein ha. Og vi greidde å nå ein stasjon før det var heilt tomt.

Timane vart mange på turen. Vi fekk handla inn til påske nedst i Gudbrandsdalen, der tanken både på påske og feiring av 18 åring måtte ha plass. Det var mest ikkje plass til handleposane i bilen etterpå.

På Dombås fekk vi oss mat på ein litt luguber matplass. I svingane opp til Dovreplatået  kom ein bil i fart, passerte forbi så gnistane fauk. Den låg langt framom heile vegen……..eit langt stykke……. så slakka den på farten og blinka inn til sida. Eg følte ikkje eg hadde heilt godt sikt, men passerte. Like etter kom den i tempo igjen, passerte forbi igjen så gnistane fauk. Så roa den atter ned…….men vi brydde oss ikkje om å køyre forbi meir. Den ville sikkert leike sa ungdommen.  Det ville ikkje eg.

Framme på Oppdal skifta vi førar. Den kvinande lyden i bilen vart meir og meir intens. Til slutt var den konstant. På Kyrksæterøra starta det først med ein hump, så rasa kilometerstanden til 0. Straumen på bilen held på å forsvinne. Vi ringte veghjelp utan å få noko hjelp, det einaste dei kunne gjera var å senda ein redningsbil. Det var natt og vi hadde under ein halvtime heim, vi var slitne og hadde bilen full av pargas. Så vi la i veg, med dårleg verkande vindaugeviskarar, sludd på utsida av vindauga og kondens på innsida.  Det vart ein spanande tur, spesielt da vi var over det siste høgdedraget og det låg 20 cm snø i vegbanen. Men under over alle under, vi kom oss heim og opp den siste bakken med klampen i botnen.  Og eg vil skryta av bilføraren som klarte dette.

Påskelaurdag fekk vi vegbil hit, og utruleg nok starta bilen – så eg seier at vi kanskje kunne køyrd bilen til verkstaden på eiga hand. “Nei”, svara redningsmannen, “denne bilen burde ikkje køyrast”.

Heldigvis viste det seg at det var berre å skifta ei reim.

Vi fekk feira henne som hadde fylt 18 år for snart ein månad sidan på fredag. Vi hadde ein triveleg ettermiddag med familien.

Om kveldane spela ungdommen Ludo på nye måtar, dei såg film og dei snakka. Dei diskuterte korleis tida hadde forandra seg sidan dei var små, og at dei var glade dei fekk veksa opp ei tid med gamle verdiar. Og eg sat der som flua på veggen, berre nøyt å lytta på neste generasjon og tankane deira.

Laurdagen feira yngstesøster mi dei 50 åra ho straks vil runda. Ho hadde invitert til eit selskapslokale. I tillegg køyrde ho oss billause dit. Ettermiddagen baud på god mat og eg tok meg eit glas øl til bacalaoen. Så da eg fekk telefon om at bilen var ferdig……juble, juble……… måtte eg berre utsette hentinga til neste dag. Men eg må skyta inn at det var alldeles herleg å ha tilgong på bil igjen.

Mellomste søster og eg heldt ein tale til henne som fylte år. Og dei yngre i familien syntes det var artig å høyra om ting dei ikkje hadde visst. To syskenborn hadde skreve ein song til denne sta veslesyster vår, som til tross for MS har reist både til India og to gong til Peru – noko vi med friske bein ikkje har gjort.

Vi var køyrt heim av tanteungen og kjærasten hennar, så da var det enno fleire ungdommar rundt bordet som snakka og diskuterte. Eg koser meg så med å høyra på refleksjonane deira, så eg hadde det fantastisk med mest berre bruka øyra.

Først påskedag kom og gjekk. Eg hadde for første gong ikkje påskeegg å dela ut, eg hadde ikkje greidd å tenkt på alt da vi var å handla. Men det vart måling av påskeegg og det var lammesteik. Til og med ein tur ned til sjøen vart det for nokre av oss.

Og i dag reiste dei alle, ein etter ein. Nokre til Oslo, nokon til Trondheim og til slutt yngste. Vi køyrde inn til foreldra mine med rester etter lammelåret, så åt vi middag der. Dei vart med på ein biltur, yngste vart sett på bussen og vi køyrde vidare i grått vårvêr. Vi fann kvitsymre, gåsungar og aurikkel.

Kvelden har vorte natt. Ute bles det bra. I huset er berre eg og dyra, og i morgon er kvardagen attende. Det har vore ei krevjande påske, men no er den også historie.

Heilt på tampen av ein dag er det godt med stilla. Berre henge og høyra på lydane som finnes rundt ein.

Vi er datafreaks. Yngste og eg. Vi har ramla saman ned data i fanget begge to. Så mor som dotter.

Men dagen har vore sosial. Mi lange, slanke troppa opp ved sida av meg frå ho sto opp. Det var bra, for i dag var denne mora ein tanke ut av konsentrasjon. Korleis brukar ein to hender til å få flyt når hovudet ikkje forstår enkel koordinering. Men det vart mat, og alt var klappa og klart når gjestane kom for å dele feittysdagen saman med oss. Ertersupa var ein tanke for salt, men kjøtet var godt.

“Eg synes Thank giving virkar så koseleg”, sa yngste i går, som nok har sett meir enn ein Amerikansk film. Ho fortsette resonnementet sitt med at feittysdag hadde litt av dei same element og den same kosen som den Amerikanske dagen om hausten.

Og dagen her hadde både mat og koseleg familiær stemning. Det var den vanlege gjengen; foreldre og syster frå nedunder.  Ho henta-, og eg køyrde foreldra mine attende. Der mi yngste, som også var med på køyreturen, tok ein gjennomgong av familieveggen, der både besteforeldre, olderforeldre, tippoldeforeldre og tipptippforeldre heng i glas og ramme. Der det var fleire Sivert’ar og Ola’er. Mora mi er spesielt oppteke av likskap, og delte ut med rund hand. Men vi er no alle som vi er.

No er vi heime. Da eg kom på badet tok eg bilete av Miranda, ho kom mest vekk på det grå golvet. Tenkte at det hadde vore eit fint motiv, berre måla ei grå flate også laga gylne strek for å laga omrisse av pusen. Så strekte ho seg og krølla seg saman vidare inn i søvnen sin. Da vart ho liggande likt med søstera si Cleo, to parallelle katter på badegolvet.

No bles det ute, vindauga skramlar. Dagen har inneheldt sol frå blå himmel, regn, sludd, kjempehagl, lyn og dundrene toreskall og til slutt skikkeleg fokk og rokk. Ein fin dag til å kosa seg inne i vart det. Det blir nok godt straks å legge seg til å sove.

Den skein to gong på golvet. Sola. Den dukka først opp i den eine kløfta,

Annonsørinnhold

Sommerens fineste bikinier og badedrakter

……og så i den neste. Den varte ikkje lenge, men den var der. Eg sat der med ein sein frukost som vart avslutta med seigmenn frå i går kveld. Eg måtte da ha nokre menn i livet mitt på ein dag som i går.

Så hadde eg funne fram eit nytt, gamalt handarbeid. Det vart liksom litt flatt, fargane var plukka ut etter eit stoff eg har liggande. Men i går skjøna eg kva som måtte til for å få fram blomsteren så den ikkje så ut som eit kors. Eg prøvde meg fram med å brodera rundt. Fann ut fargane som fungerte, så da er eg i gong att – da skal den verta ferdig til denne sommaren.

Medan eg fekk denne dosen med sol skjøna eg at eg måtte laga fastelavnsbollar, berlinarbollar og ut å gå tur.

Det vart liv i lemmer og lår. Så eg kasta meg over deigen, vog og rota saman.

Eg måtte ut.

Uuuut!

Eg måtte ut i sola. Sol ikkje gå din veg før eg er i dine strålar – bad eg inni meg. I enkel tekst betydde det; ikkje tur i skogen, ikkje ned til sjøen og ikkje langs vegen. Men langs vegen på andre sida, i fjellvegen. Eg var redd eg ikkje rakk det.

Men eg gjorde det.

Over fjorden med utsikt heim

Plutseleg sto eg der i sola. Vegen var vårleg og sølete, for den vegen på andre sida er ikkje asfalttert (etter turen la boffen frå seg sandungar på stovegolvet).

– Å lange ut i sola var ei nyting, gå i sola med sjøen glitrande nedanfor vegen.

Høyre sildringa, drypinga og fossinga av alt vatnet som rann.

Eg tenkte eg skulle gå i 40 minutt, for det var så lenge deigane skulle hevast. 

Tyttebær som har overvintra

Men tida i sola liksom tikka vekk. Da sola forsvann attom fjellet, først da snudde eg. Og turen tok i staden ein time.

Men deigen brydde seg nok ikkje så frykteleg om det. Eg fekk baka ut, steikt i omn og steikt i smult, samtidig som eg laga middag. Så bad eg opp syster mi på kaffi og bollar etter eg hadde ete frå meg middagen, og ho var lettbedt.

No står det att og trilla søpla ned til vegen, for i morgon er det tømming.

Elles er eg litt snufsete. Det blas nokså friskt i dag, og kanskje var eg litt for vårleg kledd. Så i kveld får eg pøsa innpå med litt C-vitamin igjen.

I morgon er det vinterferie i fylket mitt, og yngste kjem heim i morgon kveld. Det er koseleg. Så eg kjem til å ta litt ekstra fri den veka her, men ikkje i morgon.

Ha ei riktig fortreffelege veke. 

Ikkje heilt slik eg såg for meg, men bort i mot. Teppa er i alle fall fri for hundeull og kattehår.

Annonsørinnhold

Før og etter: Anti-age-produktene som tok helt av på nettet

Att og fram er det like langt er det sagt, men alle veit det er feil. Men eg kom meg fint både fram og attende frå tannlegen. Da eg køyrde over fylkesgrensa på  tur heim, møtte eg ein grå vegg. Den kom veltanes over fjellet, så den grå dagen vart enno tanken gråare.

Før brukte alltid tannlegane å seia “gap opp”, men det har dei slutta med. I eit innfall av og vera skikkeleg i møtekomande heldt eg på å seia at tannlegen berre måtte be meg gapa meir om ho (det er ei dame) ønska det. Ikkje vera redd for å spørja liksom. Men heldigvis er det ikkje så enkelt å seia noko når ein gapar, noko som er like greitt. Ein treng ikkje seia alle dumme ting ein finn på.

Etterpå for eg innom apoteket, eg held på å bli tom for tannkrem. Eg hadde lyst på ein nattkrem dei fører der, men den kostar litt. Men så tenkte eg at så snill mot meg sjølv skulle eg vera. “Har du Vitus kort” spurde ho attom kassa. Og det viste det seg eg hadde i korthaldaren min, det låg så stille attom sertifikatet og var avgløymd. Og da vart tannkrem og nattkremen rett så rimeleg, så neste gong eg er innom apoteket ska eg prøva…..ja, å hugsa.

Tok meg og ein tur innom matbutikken for å sjå etter feittysdagsmat. Og det hadde dei, ein heil kjøledisk full. Så da vart det salta saukjøtt, røkt giseknoke og enno nokre variasjonar til. Ein pakke gulerter fekk eg og med, og ein bukett roser. Eg kjøpte meg smult, kanskje eg kan få laga berlinarbolla, for det er så lett å tenkje at en får til både det og det. Så svelta i hel er det ingen fare for.

No har eg tenkt alvorleg. Eg tenkte eg skulle lage ein kategori til i bloggen. Kanskje den skulle heita transformasjon eller noko slikt. For når fasta er i gong, da bør eg……. Eg bør slikt eg skulle……..lenge……. Slikt som gje meg energi.

Og så får eg ein heil diskusjon inni hovudet mitt som eg ikkje orkar utbrodera no. Først får eg feira det eg kan, både fastelavn og feittysdag. Men Valentin får berre feira og fara sin eigen sjø.

Aller først skal eg feira fredagskvelden. Djupt i godstolen. I går laga eg 10 pizzabotnar. Så menyen er både enkel og klar, ja ikkje heilt slik etenes klar og så klart ikkje alle botnane, men det skal ikkje så mykje til før ein er ferdig.

Vinden rusker i rundt meg. Den har herja nokre dagar.

Annonsørinnhold

Før og etter: Anti-age-produktene som tok helt av på nettet

Først blas hagl-elingar  over marka. Kvitt og sørpete, sporete og glatt vart tilvære. Så blas alt vekk, medan regne piska ein i ryggen. No ser ute-rommet ut som ein fullkomen vår. Mest ikkje ein snøflekk å sjå. Og eg trur nokså sterkt at om skyene held seg unna, vil eg sjå at sola har vendt attende. Til huset mitt og vårt her i bakken. Eg trur eg da kan oppleva denne strålande, lysande firkanten som kryp seg bortover golva og oppetter veggene og er attende med all si kraft, sjølve sola. Og ein påminning om våren som er i emning. For neste månad er den her.

Våren.

I tillegg skal eg henta meg ein stor bukett bjørkeris i dag. Sette den i vatn. For no til søndag er det fastelavnen. Med bollar og farga fjør.

I dag skulle eg eigentleg til Kristiansund, møter og slikt. Så skulle eg laga middag til yngste kom heim frå skulen. Men så kom mellomste heim og eg må hjelpe henne. Den hjelpa måtte eg gje høgste prioritering. Så middagen med yngste får eg ta ein annan dag. Møtet var det berre eg som la på meg at eg måtte, trur ingen andre syntes det var så viktig at eg var der. Og å sleppa ferga i blåst er heilt greitt. Ikkje så glad i rullande bøljar med kvalme på toppane. Så da gjenstår berre eit par må’ar, og dei skal eg hamla opp med i blåsten. Men aller først skal eg blesa meg ut for å blesa inn med ein stor bukket kvister. For å prisa våren med sol i bakkane og snøklokker og kvitsymrer under buskane i emning……..snart.

Jul med din glede. Du grøne glitrande tre god dag. Det er jul.

Vi er framme ved femte dag jul. Dagane har gått så fort at eg mest sit her litt svimslått i dag.

Med data i fanget.

Eg har ikkje hatt tid før no. I dag køyrde eg dei siste bort. Jentene tok båten for å besøkje farmor. Dei bestemte seg for å feire nyttår saman med faren i år. Og venner. I går køyrde eg sonen og kjærasten på bussen. Dei tok tog ned att til Austlandet.  Seint andre juledagen reise faren heim. Tidleg andre juledag køyrde eg foreldra mine heim. På julekvelden var vi alle samla. I år fekk yngste mandelen. “For andre gong i mitt syttande år lange liv” sa syttenåringen.

 Vi har ete. Sa eg vi har ete? Altså, vi har ete.

Vi har gått frå bord til bord. Det starta vesle juleaftan. Da hente eg foreldra mine og vi åt lutefisk. Neste morgon kom resten av folka.

Julekvelden med kveite på bordet.

Frokostbordet 1. juledag

Det har vore kjøkenteneste over ein låg sko. Av og til syntest kroppen at den ikkje ville meir, ville ikkje stappa rundt. Men når eg høyrde summinga rundt bordet i talglysskinet tenkte eg at det var verdt det. For det var akkurat slik eg såg det for meg. Og eg fekk så klart mykje hjelp.

Gleda over å væra saman, dele ord med kvarandre, var så stor at tv’n var svart det meste av tida. Jentene var så glad over og ha broren heim, og kjærasten er ei fantastisk jente sm går så naturleg inn i familien at det er ei stor glede.  Så vi hadde nokre juledagar som var akkurat slik dei skulle. Varmen, sosialt samvær, kongerøkelse…..og mat, mat i lange baner.

Frokost 2.juledag

Det har vore eit løp frå bord til bord. I går var det min tur til å være gjest. Først hos foreldra mine der mellomste søster med mann, barn og kjæreste var. Kempetriveleg.

Kaffebord hos mor og far

Jentene mine storkosa seg i møtet med søskebarna

Så køyrde eg jentene heim og drog vidare til ei venninne der det var ein gjeng hyggeleg damer samla. I går var det gammelsalta sei, som er ein nydelg rett frå det gamle Norske kjøken.

Elles har de vore dei tradisjonelle julerettane; ribbe, pinnekjøtt, lutefisk og kveite. Saman med julefrukosten med sildesalatar, sylte, eggerøre, laks både røkt og grava, roastbiff, ostar og alt tilbehør.

Vi har ete, vi ha kosa oss, eg er heldige som får lov til å trivest med å dele tida og varmen med folk eg er glad i. No er eg framme med eit par dagar i eige selskap. Det er godt det og. Ta turen hit inn. Inn i data verdenen. Seinare i dag skal eg skrive eit julebrev/ nyttårsbrev eller starta på det. Ei oppsummering. Det gle eg meg til, summera og tenke framover.

Elles er det vått og den kvite julesnøen har forandra seg til vegar med utfordring. Så godt og skal halde seg i ro inne, legge ved inn i omnen og pusle med litt smått og stort.

Ha ei fortsett riktig god jul.

Da er alt snudd. Trillrundt, over bakkar og tilbake igjen. Vi har passert vintersolverv.

Annonsørinnhold

20 bestselgere som garanterer nytelse

Og akkurat det er verdt og markera. Med eit blogginnlegg. For no skal alt snu. Etter sju magre kjem sju feite-, er det sagt. Eller var det sagt. Kva som er magert og kva som er feit treng vi ikkje utdjupe nærare her. Men no har vi passert punktet da alt var som mørkast. Tre over tolv i natt. Så no er det oppturen, no vil det ljosna. På alle baugar og frontar.

Slik er det for slik må det væra. Men først skal vi feira jul.

I går henta vi treet. Eller trea. Slik omtrentleg to og eit halvt. Vi traska veg med saga. Boffen, mellomste og meg. Fine fargar kvilte over naturen og desemberdagen.

I dag vakna eg tidleg. Sov no berre litt lengre sa eg til meg sjølv. Men da eg skjønte det var umuleg sto eg opp. Kanskje har det noko med at alt har snudd, eller kanskje er det jula som bankar så kraftig på døra.

Om nokre timar køyrer vi mot sentrum, ei skal dit, ei skal slik og alle skal vi handla. I bilen er det lagt glas og hermetikk som skal til kildesortering. Eg skal og henta eine eller begge foreldra mine for dei skal også handla. Og når alt er gjort og dei køyrd heim igjen, snur vi også nasen heimover. Berre for og passera heimen, for da vert det både polferd og kanskje eg kan finne meg eit selskapstelt.

Og som avslutning på dagen skal alt resten skje. Det eg ikkje rekk før eg skal på farten no og alt det andre. I det ligg det så mykje at eg trur tida må utvidas ørlite. For alt frå pynting, mekking av fleire sildesalatar, dessert……og..og..eit par ting til skal da helst skje. Men eg sit her og er forbausande avslappa og utan stress. Tenkjer eg lagar meg ein kopp kaffi til før eg er i gong. For alt, absolutt alt vert akkurat slik det skal.

I morgon blir begge jentene med meg når eg berre skal slik ein må og ALT er klart her. Dei skal plasserast hos mor og far. Ikkje for at dei skal passast på, nei dei åra er for lengst forbi. Men dei skal hjelpe dei med juletre og alt slikt. Etterpå hentar eg alle Home for Christmas, jentene og foreldra mine. Så da startar alt. Med tende juleljos, lutefisk og vesle julaftan om skal nytast slik den aldri er gjort før. Og da skal julefreden senka seg over eit julepyntahus medan vi ventar på dei siste gjestane som kjem på julekveldsdagen.

Det dalar ned det kvite vi ynskjer oss til jul. Så da er alt slik det skal være.

Annonsørinnhold

20 bestselgere som garanterer nytelse

Vi må gå ut frå det, at alt er slik det skal være for den enkelte. Her er det brødbaking på gong. Svært grovt brød med både aprikos, svisker og mandlar i, og grov rug. Svært godt under ribberull og anna salt pålegg av kjøtt. Elles skal eg bake ut noko lefse som skal steikes. Kanelstjerner står på programmet, kanskje rekk eg sette ein gorodeig. I år må vi ha det på kakefatet.

Juletreet kan venta, juletreet må venta. For no er det mørkt. Timane har gått. Eg ryddar og bakar og ryddar. No har vi ete risgraut. Fann så mykje eg måtte ta opp frå fysaren da eg skulle få plass til kalkunen til nyttårskvelden. Blant anna risgraut.

Jul er lik mat. Mat og talglys og blomster og folk. Folk ein kan dela varmen med. I år vert vi åtte . Og nokre kjem på veslejulaftan. Da skal vi ha lutefisk. Det var eg van med i min oppvekst at vi hadde om julekvelden. Så tenkjer eg vi skal sjå Hovmesteren og grevinnen til ein kopp kaffi, eller kanskje gløgg. Men vi startar julefeiringa eit døgn tidlegare enn kva vi tidlegare har gjort i år. På julekvelden kjem resten av gjestane. Eg er ikkje sikker kva tid enno. Men vi skal uansett ha graut med mandel i midt på dagen, og om kvelden vert det kveite. Første juledagsmorgon skal vi ha ein stor frukost. I år vert det fleire brødsortar enn tidleg, det er viktig at denne frukosten er innhaldsrik, riktig lang og triveleg. Til middag første juledag er det ribbe med riskrem etterpå.

Sa eg at jula er mat. Altså mat.

Eg reknar med at nokre gjestar fer andre juledag, og dei siste fjerde dag jul. Den dagen er eg bedt bort.

No må eg nok avslutta denne kvilestunda med mattankane. Skal det verta slik som tenkt må eg berre attende til arbeidet.

I advent. Om fjorten dagar er vi midt i romjula. I dag tenner vi tre ljos.

Annonsørinnhold

Sommerens fineste bikinier og badedrakter

Eg har sove og drøymd. No over ein kaffikopp huskar eg ingenting. Men føler at dei var gode.  

Dagen er i gong. Eg har tenkt å baka. Men er ikkje heilt sikker på kva, kva eg skal plukka av lista mi. Fann noko som heite kanelstjerner, dei har eg lyst til å prøva. Og så må eg hente yngste jenta mi. Ho var bedt i fødselsdag i går kveld. Den var heldt der besteforeldra bor, så ho skulle overnatta hos dei. Så da slo vi mange fluer i eit smekk, midt på vinteren………dette skulle være morosamt altså.  

Eg fekk beskjed om at bilen var ferdig, så henta den. Henta mor så ho fekk handla. Eg var litt tafatt, men fekk kjøpt inn julebrusen. 

Og så køyrde vi heim til foreldra mine. Dekte på bordet for å eta.

Nei…., vi åt ikkje gamalost i djuptallerkner. Men da gamalosten faren min sverer til hamna midt på bordet syntest eg det såg så morosamt ut.

Vi åt graut.

Og etterpå kaffi med lussekattar til. Og dei var kjøpt.

Tenk det!

For først gong på over tjue -, tretti år gløymde eg at det var st. Lucia.

Ein gong, da barna var små, tok eg med meg ein haug med lussekattar og reiste ut til foreldra mine på overrasking. Da budde vi ein og ein halv køyretime unna. Jentene hugsa vi sto opp tidlig. Eg hadde en gong en ide om å ta med meg nybaka lussekatter og dra på besøk til nokon kvart år. Og  det vart eit besøk i går også, men med kjøpte utgaver. Dei var nok ikkje så gode.

Men no må eg til å virke. Ha ein fin søndag.

For 21 år sidan kom ho. Ein liten, varm bylt vart lagt i armane mine.

Annonsørinnhold

20 bestselgere som garanterer nytelse

 Det var ei slik tillitsfull tyngd i den vesle jenta. Eit nydeleg, nytt lite menneske var kome.

I går var det 21 år sidan. Eg hadde sagt tydeleg i frå at vi ville feira. “Asbjørg kjem”, sa eg til Lucas. Han spissa øyra og sprang bort til vindauga og pistra. Samstundes kom bussen og eg slapp ein glad hund ut som byksa henne i møte.

I går feira vi. Eg rakk ikkje frukosten på senga, for plutseleg var jenta stått opp og der. Så vi tok den i fellesskap i stova.

Miranda ville gjerne delta. Dyra søkjer seg i nærleiken til henne som runda år. Det gjer dei uansett dag, når ho er heime.

Vi skulle ha ein triveleg dag, og ho valte vekk stress. Ho tende ljos over alt i god tid før gjestane kom. Eg fekk streng beskjed om å gå og ordne meg. “Ja, men teppet er ikkje støvsuga” sa eg. Men skjønte det var feil svar. Og på badet hadde ho også tend ljos. Det var frykteleg godt og å skru på dusjen i skinnet frå blafrande ljos. Det skapa ei eiga ro.

Og før gjestane kom fekk vi tid til ein kopp kaffi.

Ettermiddagen og kvelden vart koseleg med varme både i rommet og i sjela.