Det regna friskt da eg vakna. På dagen min. Eg drog dyna over meg, men sovna ikkje. Så eg sto opp. Spekulerte på om det var no eg vart vaksen. På badet hang ein lapp.
Eg snudde den.
Godt med slike vakre ord på ein dag ein kan treffa på å bli ei aning emosjonell.
Plana er å grilla. Mange grønsaker og litt anna. Eg skal også laga ei iskake. Vi blir ikkje mange. Berre litt familie.
Eg opnar pc’n, på fb dukkar det opp gratulasjonar. Går inn på bloggen. Der ligg det ei melding, frå Frodith…….om at det står noko på sida hennar.
Og der inne har ho laga eit så koseleg innlegg fordi eg har fødselsdag. Eg blir rørt, glad og får litt lyst til å gøyma meg……noko med alt fokuset på meg.
Ein vert vel smidd i hymens lenker og ikkje grilla, slik overskrifta mest kan tydast.
Men så var det berre slik at den eine dagen var grilling og neste var det gifting.
Sola sto opp om fredagen og gjorde dagen varm. Å sitja ved sjøkanten med lette sommarklede for å bli kjent med dei ein ikkje kjente frå før var ikkje feil. Det var ein vakker start på ei vakker helg der to viste verda at dei hadde valgt kvarandre.
Her kjem bilete frå dagane og litt tekst.
Fredagskvelden:
Laurdag:
Sola var også med oss på laurdagen, den store dagen.
Vigsla var humanetisk.
Jentene mine hadde ikkje vore i bryllaup før og syntest scena dei var i minte dei om film.
Søskenborn og søstrer-.
Fotografering mellom vigsle og mat tok ei tid. Så det var godt å kunne setja seg ved det festdekte langbordet da den var overstått.
Vi fekk kamskjel i paprikasaus til forrett, fantastisk fint, mørt hjortekjøtt med fløtegratinerte potet og portvinsglaserte gulerøter til hovudrett. Desserten var ein svært god crème brulee med lakrissmak og bringbærsorbé til. Drikke fekk vi i kvitt og rødt, utan at eg noterte meg namna.
I tillegg var det mange fine talar. Og dei VAR fine.
Kakebordet med felles oppskjering av kake høyrer med.
Ein pyntar seg, både ho som har fått ring på fingeren og dei som har. Og alle dei andre som er med på å feira.
Og så gjekk sola ned og fargela verda så vakkert. Kristiansten festning og Munkholmen låg historisk i bakgrunnen.
Med mørke skyer i tillegg fekk det ei vakker ljossetting.
“Kan vi få låna nøkkelen til seterbua” var spørsmålet.
Sommaren sin seterdag er i slutten av månaden. Eit arrangement det brukar å koma mykje folk på. Koking av ost er noko av det som skjer og yngre krefter må til å tenkja på å ta over stafettpinnen. Så det var plan om ein omgong med ostkoking for trening. Ville eg, kunne eg også væra med.
Så etter å ha køyrd yngste på jobben reiste eg til fjells.
Der var dei godt i gong. Eg har vore med på dette ein gong før og henta notatane min. Denne gongen kjendes alt mykje greiare.
Mjølka fekk koka i mange timar.
Vi rota i den store jerngryta på skift. Den sto på den ein gamal omn. Den vert teke ut kvar sommar til dette bruket. Den har ringar å ta av så den store gryta passar oppi. Slik har den har vore bruka mang ein gong på 1800-talet og oppover halve1900-talet. Og seinare, da seterdagen starta for snart tre tiår sidan vart omnen og gryta teke i bruk att.
Hundane og ungane leika seg på setervollen. Sola skein og vatnet i elvakulpen glitra.
Til slutt var osteproduktet ferdig. Det smaka karamell.
Så var det opprydding og låsing av buene. Vi aspirantane avtalte ein ny prøvekoking før seterdagen. Det er alltid litt vemodig å reise ned frå dette paradiset ein får lov til å nyta.
Nede igjen hadde yngste og eg funne ut at vi skulle grilla. Sommarkotelettar og maiskolbar. Vi fyra opp og sette i gong.
Berre for å skjøna at dette med grilling har vi ikkje helt teket på. Kotelettane greidde vi å brenna. Og eg har endeleg forstått at eigentleg skal ein ikkje gå frå når en driv på med dette. Det har eg alltid gjort. Blir litt som med ostekokinga, ein må passa på.
Snart no skal vi straks avslutta dagen med arme riddare. Så matfokuset er det ingenting å seia på her i garden.
Og slik heilt til slutt, kanskje snika seg til ei lite skive eksklusiv brun ost.
I gårkveld kjende eg på roa, gleda og varmen, av flammen. Kjende lukta av kokt kaffi over bål. Av det vakre i å sitje under eit pledd med regn i lufta midnattes tid og ha det bra. Høyre fuglane sin song i det grøne bladverket og humlenes surr. Være der og høyre til.
Tidlegare på dagen var det bytur. Eg fann ut i fjor at eg ville gå for ei bålpanne.
Ikkje grill.
Bålpanne var tingen. Men så var den utseld i går. Likevel, det vart- eg fekk kjøpa den dei hadde til utstilling. Som vart plassert på den rotete verandaen.
Det vart seint før det vart mat, men det smaka å sitja seint på kveld.
Ute.
Eta medan små regnbyger kom og gjekk. Vi sat tørt under framspringe av taket.
Himmelen og sjøen, det rosa og det turkise. Ein sat i eit vakkert bilete.
Med lydane.
Med roa.
Med det å berre vera til og ikkje skulle noko anna.
I dag er ein ny dag. Eg har ein sein start for alt som skal skje, men det viktigaste reiskapen i dag er eit klårt hovud. I dag er nest siste dag før to veker med ferie. Og før ein sommarsesong startar med slikt ein held på med. Ein motsetning og ei øving å sy det i hop. Så eg må straks i veg på min veg vidare inn i framtida.
…………..eller det er da ein skjønar at så mykje skjønar ein ikkje. Og har no det så mykje å seia eigentleg.
Når sant skal seiast er det vel ca. eit halvt århundre sidan ein var nitten, eller noko der omkring……….
Skal ein være heilt ærleg var det i alle fall ikkje i går. Og det er heilt greitt.
Eg er glad det ikkje er eg som står med det perspektivet framom meg. Eg blir heilt sliten berre ved tanken.
Ho kika ned i konvolutten med tala sin tale, ville ho ha sjansen til å koma inn på førstevalet?
Som mor let eg tal være tal, eg får vite dei likevel om eg ikkje sat der å med augo på stilkar. For tala er akkurat slik dei skal væra. Det skjer ikkje noko anna enn det som skal skje.
Alle desse vakre ungdomane. Det hadde skjedd noko på tre år. Dei hadde vaksnas til. No sto dei klare til neste etappe. Pynta i bunad og dress og fine kjolar til ære for dagen.
Eg tok bilete. Både av klassen og eit utval av dei ho var mest saman med. Dei skulle vidare, dei skulle ut å eta. Lærarar og elevar. Rollar dei straks var ferdige med for kvarandre.
Sjølv rakk eg ferga så eg slapp opphaldet den har på avgangen etter.
Da hadde dagen mitt vore i eit strekk, med planlegging, møter og fandens oldemor.
No sit eg her og kjenner på at denne dagen har eg bruka kvar ein trevl på. Det skal bli godt å breie natta over seg.
Men så kunne dei to dagane ikkje verta ein dag. Slik at alle møttes samtidi. Det var likevel ikkje langt i frå.
Alle møttes vi over to dagar. Både borna og mor og far. Slikt er ikkje heilt enkelt å få til når dei som var små er vorte vaksne og mor og far er skilt og ein tillegg har ein viss geografisk avstand.
Sonen kom oppover til pinshelga og eit slektsstemne på farssida. Meininga var at han skulle feira 17. mai saman med oss som skulle veg å sjå på henne som var russ. Men så var det desse billettane.
For å treffe han tok eg turen over fjella på 16. mai for å få nokre timar saman før han reiste sørover, sjølv om det ikkje var så lenge sidan vi møttes i Oslo.
Mellomste vart med meg heim der vi leita fram bunadene til jentene. Ho som var russejente var fast bestem på å skifta til bunad etter russetoget, og slik vart det.
På tur ned til toget med ei frossen bunadsjente og russejente.
Ho i raudt vart stoppa og like velvillig delte ho ut korta sine kvar gong.
Russetoget kom medlyd og rop utan vi såg ho vi skulle sjå.
I byen var det stappfullt avfolk.
Fekk ein liten fotosesjon dei siste minutta av russetida hennar.
– Er det ikkje trist å ta den av seg ville eg veta, men fekk negativt svar. No var det eksamen og karakterar som sto klar for å ta konsentrasjonen.
Men først fekk vi ete ein god middag like nedanfor der ho bor. Før tre av oss tok ferga attende til våre liv.
Så er påska over. Eg er attende til kvardagen med rennande nase.
Dagane kom og gjekk. Dei første og fleste med regn. Sol over dei siste. Snøen som låg breddheil er borte frå åker og eng.
Vi feira ho som fylte år første delen av mars med familien på palmesøndag.
Jentene forsvann nokre dagar etter feiringa. Men kom attende lengre uti påska. Da eg kom heim etter dei var dratt var tavla fullsett med gullappar. Dei hadde ikkje funne kritt. Men skikkeleg koseleg var det med dei lappane.
Det har vore mykje folk, men lite av friluftsliv. Dei to siste dagane vart det strikkinga på terrassen i sola.
No er alle dratt, det siste påskemåltidet med mellomste……….ja, eg har lært ein ikkje skal leike med maten……
Attende til kvardag saman med dyra, vår og ein ikkje heilt god allmenntilstand.
I dag vil eg lage påske i heimen. Ta ned kassen med påskepynt.
Eg har fri. Godt etter nokre travel dagar. Så i dag skal eg vera flink med å gjera det påskehyggeleg.
I kveld kjem jentene heim. I helga skal vi feira ho som fylte år for litt sidan. Sonen vil være i Oslo denne påska med flytting på programmet.
Eg rakk å køyra innom Plantasjen for kjøpe blomster i går på tur heim frå byen.
Etter biblioteket var eg innom kontoret, da gjekk det seint rundt både på data?en og i hovudet. Ikkje så rart etter to lange dagar med møter, foredrag og omvisning i kalde hus.
Det skal verta godt med påskefri no. Sjølv om måndagen ikkje vil være fri for meg.
Ein dato yngste mi fekk utlevert som fødselsdagen sin.
“Kva for dato skal vi velje” sa legen.
“5.mars” sa eg.
Det var tre veker igjen til termin.
Eg heldt på å bli tullete av svangeskapskløe og problem med bekkenet. Så fødselen skulle settast i gong.
Eg tok bussen med baggen ned til sjukehuset.
Ei prinsesse fyller to år
Dei sa at det fort kunne verta ein annan dag. -At dei måtte gjenta behandlinga før det vart fødsel.
Men det viste seg at det gjekk raskt når det først var i gong. Etter ein del tumultar, var jenta ute. Så da eg litt etter fekk servert mat, spurte ho som serverte meg om det ikkje meg ho hadde snakka med ute her for eit kvarter sidan.
På tur med kakaotrut
Og det stemte det. Å gjera unna seg ein fødsel så fort vil eg i grunn ikkje tilrå.
Men eg hadde fått ei lang jente og det raudbrune håret sto opp som ein kost. Ho som beit jordmora i fingeren før ho vart født.
Klar for første skuledag
Og kampviljen har ho innabords. Ho har kjempa med kameratar av den fem år eldre broren sin. Ho tek ordet når ho må.
Søsken
Ho har sine meiningar. Men likevel er ho full av kjensler. Tårene kan godt finne på å koma akkurat når dei ikkje skal.
Når mellomste søster møter verda med eit stort smil seier ho at da treng ikkje ho smile slik, fordi den jobben gjer søstera.
Søstrene sisters
Bilete lengst ned frå tur til å gje nissen julegrauten på stabburet
Eg synest det er svært greitt at ho ikkje konkurrerar, men ser at dei har kvar sine rollar og er kvart sitt individ.
17. mai
Ein somar frå barndommens rike med eit av alle dei ansikta og gleden ho deler med oss andre
I år er ho russ, snart ferdig med tre år vidaregåande. Ho synest valet vidare er vanskeleg. Det siste er at byen Trondheim står på førsteplass. Det er akkurat der mellomste bor, dei har tette relasjonar, i helga er ho saman med henne for ei innflyttarfest står på programmet.
Dagen sin feira ho i byen ho bor i.
19 år.
Før åt spekulerte ho på korleis ho skule gjera det. Det var alt for lite der ho budde til å be dei ho ville. Ho hadde heller ikkje lyst til å spørje hybelverten om det var greitt om ho feira dagen sin der. Til slutt hadde ho mota seg opp og det var heilt i orden. Berre for å verta kidnappa , for vennene hadde ordna til overraskingsselskap ein annan stad.
Det er ikkje uvanleg, det er det vanlege. Full fart gjennom dagane.
Helga har vore fin og roleg. To dagar i heimen er godt. Yngsteberta kom heim lang og svai på fredagen. Eg plukka ho opp ved bussen og området var fullt av bilar i sludd, som var ute i same ærendet med å hente sine.
På dette området er det også kjeldesortering av glas og metall. Så eg fekk tømd ei bøtte med slikt før ho kom.
Vi har hatt ei triveleg helg. Ho har arbeidd ein del med skulesaker. Norsk, realisme og naturrealisme. Eg las novella Karens jul av Amalie Skram til henne, som er ein av tekstene ho skal i gjennom. Eg synest den mest er verre enn Piken med svovelstikkene, denne historien av H.C. Andersen…..eg greier ikkje lesa utan eg hamnar i gråten.
Plagsamt eigentleg.
Hugsar eg las frå Juleoriatoret av Göran Tunström til han eg var gift med ein gong, eg ville at han skulle verta glad i bøker. Eg las med innleving og patos da mora, i starten, syklar nedover vegen og det forferdelege hender. Eg las meg inn i hulkinga, for berre å oppdaga at han eg las for hadde sovna.
Ho eg las for i dag starta å gråte fordi eg gråt……sa ho. Eg hugsar eldstemann gråt da eg song om Tordivelen og flua…….da tordivelen slo flua på kinn. Likeeins da Karius og Baktus hamna på fåten langt til havs.
Slik kan det verta når innlevinga er stor nok både hos mottakar og sendar.
I går steikte eg bollar, tjuvstarta i går kveld.
På dagen var eg ute å henta ris som eg plasserte fargerike fjør i. Her eg bor sel ikkje Sanitetskvinnene dette riset lengre……..trur eg.
Sist veke auka eg slikt ein skal med 10%, så eg er oppe i 50. Kjenner eg gleder meg til morgondagen fordi det gjekk så bra i veka som var. Og det er godt.
Etter ein ti..ja kanskje bort i tjue år, er eg på rett veg. Det er ein god tanke det.
