Men så kunne dei to dagane ikkje verta ein dag. Slik at alle møttes samtidi. Det var likevel ikkje langt i frå.
Alle møttes vi over to dagar. Både borna og mor og far. Slikt er ikkje heilt enkelt å få til når dei som var små er vorte vaksne og mor og far er skilt og ein tillegg har ein viss geografisk avstand.
Sonen kom oppover til pinshelga og eit slektsstemne på farssida. Meininga var at han skulle feira 17. mai saman med oss som skulle veg å sjå på henne som var russ. Men så var det desse billettane.
For å treffe han tok eg turen over fjella på 16. mai for å få nokre timar saman før han reiste sørover, sjølv om det ikkje var så lenge sidan vi møttes i Oslo.
Mellomste vart med meg heim der vi leita fram bunadene til jentene. Ho som var russejente var fast bestem på å skifta til bunad etter russetoget, og slik vart det.
På tur ned til toget med ei frossen bunadsjente og russejente.
Ho i raudt vart stoppa og like velvillig delte ho ut korta sine kvar gong.
Russetoget kom medlyd og rop utan vi såg ho vi skulle sjå.
I byen var det stappfullt avfolk.
Fekk ein liten fotosesjon dei siste minutta av russetida hennar.
– Er det ikkje trist å ta den av seg ville eg veta, men fekk negativt svar. No var det eksamen og karakterar som sto klar for å ta konsentrasjonen.
Men først fekk vi ete ein god middag like nedanfor der ho bor. Før tre av oss tok ferga attende til våre liv.
Dagane kom og gjekk. Dei første og fleste med regn. Sol over dei siste. Snøen som låg breddheil er borte frå åker og eng.
Vi feira ho som fylte år første delen av mars med familien på palmesøndag.
Jentene forsvann nokre dagar etter feiringa. Men kom attende lengre uti påska. Da eg kom heim etter dei var dratt var tavla fullsett med gullappar. Dei hadde ikkje funne kritt. Men skikkeleg koseleg var det med dei lappane.
Det har vore mykje folk, men lite av friluftsliv. Dei to siste dagane vart det strikkinga på terrassen i sola.
No er alle dratt, det siste påskemåltidet med mellomste……….ja, eg har lært ein ikkje skal leike med maten……
Attende til kvardag saman med dyra, vår og ein ikkje heilt god allmenntilstand.
I kveld kjem jentene heim. I helga skal vi feira ho som fylte år for litt sidan. Sonen vil være i Oslo denne påska med flytting på programmet.
Eg rakk å køyra innom Plantasjen for kjøpe blomster i går på tur heim frå byen.
Etter biblioteket var eg innom kontoret, da gjekk det seint rundt både på data?en og i hovudet. Ikkje så rart etter to lange dagar med møter, foredrag og omvisning i kalde hus.
Det skal verta godt med påskefri no. Sjølv om måndagen ikkje vil være fri for meg.
Eg heldt på å bli tullete av svangeskapskløe og problem med bekkenet. Så fødselen skulle settast i gong.
Eg tok bussen med baggen ned til sjukehuset.
Ei prinsesse fyller to år
Dei sa at det fort kunne verta ein annan dag. -At dei måtte gjenta behandlinga før det vart fødsel.
Men det viste seg at det gjekk raskt når det først var i gong. Etter ein del tumultar, var jenta ute. Så da eg litt etter fekk servert mat, spurte ho som serverte meg om det ikkje meg ho hadde snakka med ute her for eit kvarter sidan.
På tur med kakaotrut
Og det stemte det. Å gjera unna seg ein fødsel så fort vil eg i grunn ikkje tilrå.
Men eg hadde fått ei lang jente og det raudbrune håret sto opp som ein kost. Ho som beit jordmora i fingeren før ho vart født.
Klar for første skuledag
Og kampviljen har ho innabords. Ho har kjempa med kameratar av den fem år eldre broren sin. Ho tek ordet når ho må.
Søsken
Ho har sine meiningar. Men likevel er ho full av kjensler. Tårene kan godt finne på å koma akkurat når dei ikkje skal.
Når mellomste søster møter verda med eit stort smil seier ho at da treng ikkje ho smile slik, fordi den jobben gjer søstera.
Søstrene sisters
Bilete lengst ned frå tur til å gje nissen julegrauten på stabburet
Eg synest det er svært greitt at ho ikkje konkurrerar, men ser at dei har kvar sine rollar og er kvart sitt individ.
17. mai
Ein somar frå barndommens rike med eit av alle dei ansikta og gleden ho deler med oss andre
I år er ho russ, snart ferdig med tre år vidaregåande. Ho synest valet vidare er vanskeleg. Det siste er at byen Trondheim står på førsteplass. Det er akkurat der mellomste bor, dei har tette relasjonar, i helga er ho saman med henne for ei innflyttarfest står på programmet.
Dagen sin feira ho i byen ho bor i.
19 år.
Før åt spekulerte ho på korleis ho skule gjera det. Det var alt for lite der ho budde til å be dei ho ville. Ho hadde heller ikkje lyst til å spørje hybelverten om det var greitt om ho feira dagen sin der. Til slutt hadde ho mota seg opp og det var heilt i orden. Berre for å verta kidnappa , for vennene hadde ordna til overraskingsselskap ein annan stad.
Det er ikkje uvanleg, det er det vanlege. Full fart gjennom dagane.
Helga har vore fin og roleg. To dagar i heimen er godt. Yngsteberta kom heim lang og svai på fredagen. Eg plukka ho opp ved bussen og området var fullt av bilar i sludd, som var ute i same ærendet med å hente sine.
På dette området er det også kjeldesortering av glas og metall. Så eg fekk tømd ei bøtte med slikt før ho kom.
Vi har hatt ei triveleg helg. Ho har arbeidd ein del med skulesaker. Norsk, realisme og naturrealisme. Eg las novella Karens jul av Amalie Skram til henne, som er ein av tekstene ho skal i gjennom. Eg synest den mest er verre enn Piken med svovelstikkene, denne historien av H.C. Andersen…..eg greier ikkje lesa utan eg hamnar i gråten.
Plagsamt eigentleg.
Hugsar eg las frå Juleoriatoret av Göran Tunström til han eg var gift med ein gong, eg ville at han skulle verta glad i bøker. Eg las med innleving og patos da mora, i starten, syklar nedover vegen og det forferdelege hender. Eg las meg inn i hulkinga, for berre å oppdaga at han eg las for hadde sovna.
Ho eg las for i dag starta å gråte fordi eg gråt……sa ho. Eg hugsar eldstemann gråt da eg song om Tordivelen og flua…….da tordivelen slo flua på kinn. Likeeins da Karius og Baktus hamna på fåten langt til havs.
Slik kan det verta når innlevinga er stor nok både hos mottakar og sendar.
I går steikte eg bollar, tjuvstarta i går kveld.
På dagen var eg ute å henta ris som eg plasserte fargerike fjør i. Her eg bor sel ikkje Sanitetskvinnene dette riset lengre……..trur eg.
Sist veke auka eg slikt ein skal med 10%, så eg er oppe i 50. Kjenner eg gleder meg til morgondagen fordi det gjekk så bra i veka som var. Og det er godt.
Etter ein ti..ja kanskje bort i tjue år, er eg på rett veg. Det er ein god tanke det.
Som ein vårdag ser det nye året på meg. Blankt og blidt. Eit nytt år er født.
Det er godt å stå opp. Henge ut flagget for å feire 2016. Eg går berrføtt i nattklede, t-skjorte og shorts. Det er mildt. Fjellet på andre sida av fjorden er farga rosa av sola.
Men så er eg berre ei svært vaksen dame. Det held på å mørknar femte juledag. På omnen brenn det i eit smårotete hus.
Det vart jul. Alle gjestane kom. Frå julegrauten på julekveld dagen til middagen første juledag var vi ni ved bordet. Da reiste fire.
Andre juledag reiste alle og så fekk eg eit døgn for meg sjølv. Dagen etter kom mine tre håpefulle heim igjen. I dag skulle vi få to gjester til, men vær og helse gjorde at det ikkje vart. I morgon reiser sannsynleg to og vi er to attende.
Jula 2015.
Den vart av det krevjande slaget. Slik som det kan verta når ein ikkje er heilt frisk og må til med sterke tablettar fordi kroppen har ein betennelse. Men folka trur eg treivst, og det var så julete som det skal være.
Det virke berre som eg ikkje har bruka opp all uflaksen det året her, slik at det måtte sendast inn i dagane no på slutten. For det har vore ei heil rad.
Og heilt på slutten no, midt i desse juledagane ser vi boffen lagar brun stripe på golvet. Og verre vart det. Han eksploderte i magasjau. I dag virka han betre, og har fått kome inn til oss igjen. Einaste plassen han kunne væra var ute og på badet.
Da middagen var mest ferdig i går gjekk ljoset på delar av kjøkenet. Og så viste det seg at automatsikringa ikkje kunne leggast inn. Så kjøleskåp og frysar var utan straum. Vi prøvde å legge den inn att utover kvelden utan å lykkast.
I dag var eg tidleg oppe for å ringe elektrikar. Gjekk ned ein siste gong for å prøva. Og så vart sikringa ståande i riktig posisjon og straumen var på plass. Og når det virke som magesjauen til vår store, hårete firbeinte som er redd vatne, er mykje bra igjen.
Det er da ein kjenner på den store gleda over at alt er som det skal. Omtrentleg. Men noko vask må til av både veggar, golv og hund.
Eg er likevel litt øra av alt. Og no skal vi ta ein køyretur for å prøva å få skilta av bilen min. Skruane er fastrøsta, men har kjøpt noko som skal løyse røsten opp. Einaste er at den står med fronten heit inn til ein vegg og er tom for batteri………så det kan verta eit problem. Men for oftast finnest det løysning på problem.
Vi feira den i byen ho bor. Med å gå ut å eta; ho, faren, venninna og eg. Ho var glad og smilande. Ho vart vekt til dagen med nysteikte bollar som bestevenninna hadde baka åt henne.
Venninna
Etterpå gjekk turen opp til kollektivet dei to jentene bor i. Der serverte mellomste oss kaffi.
Vi smaka på bollane som var gode. Til morgonen hadde ein kamerat vore framom med ei kake, søster mi hadde med seg sjokoladekake og eg tok meg ei romkake som fekk skulda for latteren som sat så laust. Men det var nok alt sukkeret som gjekk oss til hovudet.
Faren og søster mi
Elles er det godt å kunne dele tid saman med ungdom. Dei kom og sette seg attmed oss dei to andre som bor der også. Svært triveleg ungdomar alle.
Det er ikkje så mange år sidan desse bileta vart teke. Synest eg.
Men når eg ser denne gamle dama skjøner eg nok det har gått 22 år sidan ho vart lagt i armane mine.
Første søndag i advent og verda er grøn, snøen var borte da eg vakna til dagen i går.
Eg skal henge opp stjerna og sette fram ljoset i vindauga snart. Tok det ned frå mørkloftet i går. Samtidig fekk eg opp kassane med sommarklede og dei to solstolane eg kjøpte i sommar. Eg har kvidd med til dette, eg har ein slik “hønsestige”. Men eg fekk det til med litt pust og pes.
Fekk og gjort øvingane mine og var godt fornøgd med meg sjølv da eg køyrde til foreldra mine. Der var det handling, ned med meir adventspynt som vart plassert, skifte av ljospære og forkorting nokre hårstrå.
“Men skal du opp med dette no” ville far vite. Han syntest tida gjekk vel fort.
Så slik gjekk dagen i går. Eg kom heim kvelden før etter to dagar i Kristiansund.
Første dagen var det møte og mat. Neste dag fekk eg kjøpt nokre julegåver. Men ikkje visste eg det var noko som heite Black Friday denne dagen. Så eg som ikkje er så glad i butikkar opplevde det kaotisk. Den opplevinga vil eg tru andre også hadde.
Eg hadde eit gåvekort som eg og fekk bruka. Så det vart også klede på meg. Oppdaga da eg tok fram vinterklede for litt sidan, at eg hadde lite overdelar. Så no har eg gjort noko med det.
Eg valte å bo hos yngste framfor hotell. Det er så koseleg å ha litt tid med desse som ikkje bur heime i kvardagen lengre.
Ho var oppteke med eit kostyme. Vi var framom Panduro så ho fekk kjøpt seg filt.
“Eg synest det er artig å laga det sjølv framom å kjøpe ferdig” sa ho.
Ho har nok arva tankegongen til mor si, det har vore laga nokre kostyme oppover.
Dette er frå da sonen skulle på karneval som trettenåring. Det var ingen som kjende han att. Må presisere han ikkje var påtvinga å kle seg slik.
Yngste hadde funne ut ho ville være Super Mario. Ho starta med å finne ei raud t-skjorte i skåpet mitt. I utkledarkista fann ho ei blå buksedrakt. Den vart sauma til først gongen eg var i Paris. Den fekk meg inn på eit insted som låg ved Champs-Élysées, der sila dei folka. Nokre av dei eg kjende, som kom seinare den kvelden i 1979, kom ikkje inn.
No var den omgjort til eit kostyme for ein figur frå eit dataspel.
I går kveld var festa for ho som snart er like gamal som mor si den gong da. Eg sende ho ei melding da kvelden hadde bikka over til natt. Eg ville veta om ho hadde det bra.
Det hadde ho.
I tillegg hadde ho vunne premie for festens kostyme, og ein viktig faktor var at den ikkje var kjøpt.
Så kunne eg seia god natt til henne som var trygt i hus og som var super glad etter ein kveld som Super Mario.
Attende til dagen i dag. Den er som sagt grøn. Og det er skikkeleg mykje eg kan gjera ein dag som denne. Hittil har eg klart å velta ein full kopp med kaffi utover bordet. Eg skal i alle fall ikkje noko for andre enn meg sjølv i dag.
Og på slutten av dagen skal eg tenne eit ljos og finne fram cd’ane med julemusikk.
Ein riktig fin første søndag i advent til deg som les. Korleis brukar du dagen?
Eg sendte ei melding . Etter å ha snakka eller rettare sagt….chatta med mellomste.
Ho var lei seg, ho var blakk, ho skal snart fylle år, ho ville feire og ho ville ikkje feire……
“Kan eg få fødselsdagsgåva mi i pengar på forskot hos deg og pappa?”, var spørsmålet.
Og eg lova eg skulle prata med han. Gjorde det enkelt for meg sjølv og sendte ei melding.
Men først hadde vi ein prat om korleis dette kunne løysast ho og eg. For eg høyrde den vesle jenta som gjerne ville ha feiring, som ville alt og ingenting. Og frustreringa….
“Kanskje alle berre kan ta bussen hit” foreslo eg.
Midt i eksamens tid og alt var dette vanskeleg.
Og det var nok ikkje riktig forslag å ha feiringa her. Og da ho ramsa opp dei ho gjerne ville be foreslo eg supe og brød. Kan ikkje legge folk i fjøset heller.
Så ringte han som pappa er. Han hadde ein lang utgreiing om arbeidet sitt. Han synest han er flink, og det er bra det. Og jau da, han er nøye, men kan være slitsam å få på vitjing inn i nymåla hus.
“Er det hellegdagar her da” bruker han og seia medan han saumfer dei nymåla flatane med både augo og fingrar.
Etter å ha snakka om ho som snart fyller 22 år spurte eg om korleis det gjekk med henne han var saman med………sjølv om eg visste svaret.
Dei hadde gjort det slutt samstundes fekk eg veta, men han var først. Og så fekk eg ei utredning om den saka.
“Enn no da, noko nytt?” spurte eg (eigentelg hadde eg blitt informert her og).
Og svaret med ikkje seie nei, men heller ikkje ja, er eit svar. Så han fekk fred for fleire spørsmål, eg skjøner korleis det kan væra med ferskvarer.
Og så ville han vete korleis det var med meg. Og noko så snodig, eg svara -!
Eg fortalte litt og sa det ikkje var meir. Svaret om kvifor vart nok meir uklart. Eg sa berre at vi ikkje hadde hatt kontakt siste veka og at det var ikkje meir å bygge på. Og at jula berre kunne være slik den hadde vore. Jentene ville gjerne at han skulle komme hit i år også fortalte han.
“Kva vil du da?” sa eg. For han har alltid gjeve inntrykk at for han var det det same.
“Er det riktig at det er det?” ville eg vite. Litt slik kniven på strupen….
Og aninga av den vesle stotringa fortalte meg det eg meiner er sjølvsagt.
Han er heldig som blir bedt heim til X’n og barna i jula. No var det riktig nok eg som la opp til det. For eg sa at om julekvelden skulle barna være hos meg. Men det var heller ingen protest…..
Eg sa i tillegg at han kunne heller komme og feire saman med oss, slik at jula fekk vera uforandra for dei som da var små.
Og slik har det vore rundt dei godt ti åra sidan vi gjekk frå kvarandre. Minus eit år da eg trur han feira saman med henne som det no er slutt med.
Så no blir det nok slik i år og, men eg vil tru avtalen går mot slutten no.
Slik som det heldt på å gjera i år. Hadde nok vorte ein tanke krevjande med ein X og ein ny kjæraste under same tak på julekvelden kanskje -, for dei.
Da eg lufta den tanken tidleg i haust for yngste svara ho som ei gammal ei:
“Er det ikkje litt tidleg å feire saman med ein du har kjent så kort – .”
Men at eg skulle gje meg ut på ein samtale med herr X om kjærleikens uregjerlege veger………der eg ikkje berre lytta, men også bidrog sjøl……..det hadde eg ikkje trudd.
Så no spekulerer eg på om vi har vorte veninner…….
