Så er dette året sin Bakkseterdag over. Og folk møtte opp i hopetal.
Eit døgn med alle slags vêr har passert. Og her sit eg, som eit vrak. Augo er trøtte og eg er lemster i kroppen. Og så må eg til å lage bacalao, kake og dessert. Til gjestene i morgon. Men det einaste eg har lyst til er å legga meg. Eg er regelrett trøtt.
Kan eg rekke det i morgon? Rekke alt i morgon før halv tolv? For da må eg dra heimafrå. Kan eg det? Kan eg svara på spørsmålet om å opne eit arrangement i morgon? I kveld er det umuleg å svare på slikt.
For eg er trøtt kjenner eg. Frykteleg trøtt i kveld.
Eg har vore eit døgn på setra. Det har vore regn, det har vore vindstilt, det har blåst, det har vore sol, det har vore kaldt og det har vore varmt.
I går kveld var det mange folk i aktivitet. Vi vart sittande ute til myggen beit godt og natta nærma seg. Nedanfor setervolden var ein flokk hestar. Ikkje alle hestane kjende kvarandre, så to starta å sloss. Dei sette baken mot kvarandre og sparka attover mot kvarandre. Det virka skummelt. Det gjekk nok likevel bra.
Jentene var inne i bua og spela spel saman med andre ungdomar. Da eg kom inn tok vi oss eit slag kort før vi gjekk til å la oss.
I dag starta folk å komme opp i åttetida. For å koke ost og gjera alt klart. Det var for surt å eta frukosten ute. Tente opp i omnen.
Så vart det bering av stoler og bord før eg køyrde ned boffen. Han skulle få sleppe å være der når det vart så mykje folk. Det ville ikkje væra noko godt for han.
Og så starta folk å komme. Mest to timar før arrangementet var i gong. Etter kvart fyltes området opp. Rømmegraut, vaflar og sveler fekk kjøparar. Det var folk over alt. Og vêret skifta. Av og på med genserar og regnklede.
Til slutt var det slutt. Vêret fekk ein skikkeleg kaldfront og folk forsvann smått om senn.
Så var det opprydding. Og da rydda eg visst bort det som var att av energi. Så her sit eg…..eller heng i ein stol. Har allereie sovna ein gong.
Eg vakna med dundrande hovudpine. Den har heldigvis gjeve seg. Slikt har eg ikkje tid til.
Ei bleik sol prøver……. Da eg var ute å hang opp klede kjende eg at litt fikk den til. Lufta er kald, men ein liten varme stråla ut av den overbredde sola. Overbredd av eit tynt skydekke.
Dagen starta med å få unna litt. Før frukosten. Eg har og stroke dukar, gardiner og pyntehandklede. Og eg har set på ein maskinvask til.
Seinare reiser vi opp på setra, da skal vi ha med oss dette opp. Saman med sengeklede og mat og mykje meir. Kanskje skal eg ta med ei flaske vin også. Skal tru kvar eg har lagt dei gryteklutane eg strikka for å ha dit…….åja, dei låg fortsatt i handarbeidskorga mi.
I gårkveld var vi oppe å vaska ned den vesle bua. Det var yngste som var med og ho hyla for kvar ein edderkopp ho såg. Så stille hadde vi det ikkje. Men vi fekk gjort det vi skulle, så vi reiste frå ei rein seter utan daude fluer i vindaugskarmane.
I kveld skal vi overnatta. For det er tradisjon. Kvelden før Bakkseterdagen overnattar fleire av oss som har buer der. Etter at alt er klart grillar vi og er sosiale.
I morgon er det seterdagen. Det brukar å væra mykje folk som kjem. For veret har bruka å vore bra. I morgon seier både YR og STORM regn! Men dei seier faktisk det i dag også…….og den sjenerte sola har eg alt nemnt. Så heilt er ikkje appene på mobilen min å lita på.
Apropos mobil, på setra er det ikkje dekning. Det synest eg er så herleg.
Men eg kan nok ikkje sitte her å skrive, eg må handla og det tyder på ein tur i butikken som omtrentleg neste post på programmet. Skal også handla inn til torsdag, for når eg kjem heim i morgonkveld skal eg klargjera neste dag. Når eg kjem heim på torsdag må alt være klart for da tek eg med meg gjester og eg skal ha ei forsiktig feiring av meg sjølv. For tida går.
Så er vi passert midtsommar. Men enno er det tidleg sommar. Men båla er ikkje som dei var…….
I går var det jonsok. Eigentleg tenkte eg grill………for eg har ingen grill. Så da eg spontant hamna i Kristiansund etter eit møte, for eg innom ein butikk. Grilling på jonsok er mest obligatorisk. Men eg greidde ikkje heilt avgjera om eg ville gå for grill eller bålpanne. Derfor vart det to solstolar.
Ja – SOLSTOLAR! Og i dei kan ein berre grille kroppar, derfor vart grilltanken lagt bort i år.
Så da mor sa rømmegraut og slikt, heime hos dei – ja da var det heilt greitt.
Dette skulle væra eit innlegg med bilete av sju slag blomster, for det skal ein kunne legge under puta og drøyma om kven ein blir gift med har eg høyrdt. Men eg fann ut at eit slikt innlegg var litt bortkasta, for eg har vore gift og veit ikkje om eg bryr meg så hardt om å verta det igjen. Så det innlegget vart skrinlagt.
Jonsokbålet glimra eignetleg med sitt fråvær, men eg har ein kreativ far som kombinerte nytte med nytte. Han hadde mykje hagerusk, og han gjekk i gong med å saga. Han fekk kvist og kvast sundt og brent opp inne i ein peis han bygde ein gong. “Det må ryka” sa han. Og så peisa han vatn inn i peisen og fekk til røyk.
Men før det sa mor “kom å bli med”, veslesyster murra litt da ho fekk sjå kor vegen gjekk. Dei ville ha oss med på ein rundtur, for far fekk laga ein veg nettopp som han kopla på ein skogsveg det folk går mykje tur – og no kunne dei gå i den nye vegen og ikkje klatra i ein mæling som før. Med godt grep om veslesyster fekk vi ein tur, ho og far på krykkjer…….og eg fekk nok med å passa på at ho ikkje datt – så det vart ingen bilete frå turen vidare gjennom hagen.
Etterpå vart det graut. Det vart spekemat etterpå grauten.
Og enno seinare vart det kaffi med både sitronfromasj, eggedosis og sjokolade. Sjølv om eg ikkje smaka på alt vart det likevel ALT for søtt. Og i dag , i dag hadde eg vegedagen……… Og eg må berre seie det; ……..vekta kremta alvorsamt og så sa ho at eg har gått opp 600 gram frå den famøse veginga for ei og ei halvveke sidan.
Opp!!!
Ikkje ned. Ikkje det at det er slik kjempekrise, men eit varsku er det. Absolutt eit varsku.
Vi seier ikkje meir om den saka, men no har sola snudd og vi startar nedteljinga mot mørkare tider. Men akkurat det snakkar vi ikkje høgt om i kveld. Ikkje det heller….
Så eg sluttar berre enkelt dette innlegget eg.
Hadde du fin feiring av jonsok? – Eller seier du St. Hans?
I dag har eg feira 17. mai så godt som for meg sjølv. Eg veit i grunn ikkje om eg har gjort det før. Og i alle fall har eg hatt med meg eitt – eller alle tre barna dei siste 23 år. Så kva anna passa enn og ta ein selfie…..held eg på å gå i barndomen utan barn i rundt meg tru…..dette har eg alltid heldt meg langt unna -.
Eg er ikkje ein gong glad i å ta bilete av meg sjølv, får nervøse rykkingar under nasen, på høgre side. Men shitt, det er 17. mai og noko må ein finna på når kjolen klistrar seg inn til beina som ein kjynnau unge. Eg måtte finne fram ein underkjole…….og da var eg pynta og klar for dagen.
Ute var det slik 17.-mai-stille før det starta. Regnet som var lova hadde måtte gjeve frå seg plassen til sola. Kan det verta betre?
Inne var det og pynta enkelt og effektfullt for dagen.
Og så kom toget. Det kom med flagga og musikken og alle bunadane. Det var utrulig mange bunadar å sjå. Trur ikkje eg har sett eit tog med så mange bunadar. Sunnmørsbunadar.
Det musiserte forbi, gjorde ein sving -. Og så kom dei attende.
Da dei kom framom inngangen til Muritunet stoppa dei opp. Så snudde dei seg mot oss, og ein dirigent var plutseleg på plass. Dirigenten heva hendene opp mot dei kvite fjella, og så stemte dei i med nasjonalsongen.
Eg kjende tårene ville koma, men så bestemte eg meg for at når eg sto her blant alt det vakre med så mykje godt i vente, var livet for stort, og eg ville berre nyte og ikkje sloss med tårer. Så det gjekk. Men etterpå fekk eg høyra at dei var mange med dei same kjenslene. Tårane-.
Så var dei ferdige, og toget var i gong igjen og forsvann innover mot Sylte.
Etter lunsjen og ein pause, skifta eg om til treningsklede. Flagga vaia bortover vegane.
Men ikkje alt var pynta til fest. Dette området fasinerer meg. Det er så stygt at det mest vert vakkert.
Så var eg ved elva.
Det blomar og lukta ligg tjukk i lufta, hegg, spirea og hyll.
Løvetanna sprutar opp.
Eg tenkjer løvetannlikør.
Grana spirer, og desse ljosgrøne skota kan brukast både som te og mange andre ting.
Vegen i dag gjekk opp til fossen. Og det var rart kor mykje mindre bratt denne turen var i dag. Utsikta er så flott.
Under: Oppover Valldalen.
Eg rakk akkurat middagen da eg kom ned. Vi fekk servert marsipankake som dessert. Eg tok eit lite stykke. Det var søtt. Det var forskrekkeleg søtt. Det var berre å hella etter med kaffi.
Biletet viste eit kvitt lokale med prismeljosekroner i taket. Nye gardiner var det og. Lokalet til samfunnshuset i barndomen min. Der eg feira juletrefestar, 17. mai’ar og gjekk på dansekurs i folkedans, seinare var det både fester med både trekkspel og Drømmen om Elin, og anna meir fest-leg musikk. Her hadde eg mitt første møte med å drikka alkohol. Her var det duka til langbord i hesteskoform den dagen eg gifta meg, og ikkje minst alle basarane.
Basar……
Basarane med damer attom bordet som skreiv namnet ditt i ei bok med nummer. Og gjenstandane. Dei broderte dukane i korsting på veggen, babysett hekla i ljosegult, heimstrikka lester og dokker i pappkasse med gjennomsiktig plast – så ein riktig kunne nyte herlegdomen. Vann gjorde ein aldri, det var helst ein gamal ungkar med vinnarlykke som gjekk ut døra med dokka.
Og til slutt, fruktkorga!!
Den herlege fruktkorga med både brus og sjokolade i. Den gongen det berre vart kjøpt inn brus til Jonsokkvelden. Brus som vart drukke gjennom eit hol i toppa laga av ein spikar. Den gongen brus var Brus med det vesle innslaget av korksmaken frå toppa.
Ein gong på slutten av sekstitalet, der ljoset i taket var ein naken, kvit kuppel. Før tingas tilstand fekk all makt på himmel og jord. Den tida ein ting hadde ein verdi.
I den store salen med trefarga vegger. No var dei måla kvite. Og det skulle væra basar sto det på facebook.
Basar.
Eg hadde gløymd det da mor ringte. Jau, eg kunne godt væra med dit sa eg. Artig å sjå korleis det hadde vorte etter oppussinga, og basar hadde eg ikkje vore på i dette århundret.
På søndag tredde vi inn i dei nymåla lokala med prismeljosekronane. Dei som hadde stått for oppussingsjobben hadde vore flinke.
Ved det lange bordet satt damer og skreiv namna inn i bøker. Akkurat som før. Det var ingen broderte dukar på veggene, elles ein overflod av ting. Alt litt meir og større enn tidligare. For no hadde tinga all makt både her og der.
Og folk hadde nok like lyst til å vinne ting. Dei hadde møtt opp i hopetal. Først var dei artig å sjå på folka. Artig å snakka med dei. Artig å møte barndommen i moderne drakt. Og alle barna som sprang som sinder og så’e over golvet opp att og opp att igjen. Det var frykteleg mange barn. Og eg hadde vorte den gamle dama liksom på eit blunk, som satt og spurde kven er den og kven er den?
Det var første fase. Andre fase hadde eg mest lyst til å legge meg under bordet og sova. Det hadde vorte uuthaldeleg kjedeleg. Eg skjønte ikkje korleis eg skulle halda ut. Eg vart heilt apatisk, og hadde det ikkje vore for mor hadde eg kjørt fort som……..bort og vekk.
Så kom vi til siste fase. Da hadde eg fått maur i rumpa. Reine ADHD tendensane, eg vrei meg og skjønte ikkje kvifor vi måtte venta til trekninga var ferdig. For eg vinn aldri, så eg syntest vi berre kunne dra. Så da siste lodd var trekt på ei forstørra fruktkorg, da sto eg klar til å dra. Trur du eg vann no………nei, som sagt, eg vinn aldri.
Vi var nok den første bilen som køyrde frå parkeringa.
Etter tre timar på basar!
Men likevel og tross alt, det var artig å møte på basaren rimeleg likt slik den var ein gong. Og no skulle fleire rom målast og nye stolar kjøpast forsto eg. Men dei skulle ikkje kjøpa fleire prismeljosekroner.
Men det blir nok ei stund til neste gong eg fer på basar likevel tenkjer eg.
Desse dagane går fort. Plutseleg er vi langt inn i framtida. Forbi hendingar og oppgåver. Livet er mest som eit spel med level som skal løysast.Eg veit ikkje kor langt eg har kome. Berre at nye oppgåver ligg klare.
Bloggen har eg berre hatt tid til å tenkje på. Ikkje tid til verken å lesa eller og skriva.
I dag er vi framme ved andre påskedag.
Dagen i dag er grå, men det har vært vakre dagar. Vakre soldagar, eg har registrert det.
For å gå attende til Osloturen vakna vi til ein vakker dag dagen etter siste blogginnlegg. Vi skulle ta turen inn til sentrum. Da vi står og venter på toget får eg telefon frå venninna mi om at det meste har skåre seg, ho driv å klargjer husvære sitt for fotografering og sal. Ho får ikkje til å kome inn til sentrum og eg har ikkje tid til å dra ut til henne – for kort tid til neste avtale. Så eg tek med meg jentene mine attende til der eg gjekk i min ungdom.
Opp frå Karl Johan, gjennom Slottsparken, ut i Parkveien og ned Hegdehaugsveien. Der eg budde dei fleste av åra mine i Oslo. Var det her og var det slik, ville jentene høyra. For noko av livet mitt frå den tida har eg fortalt.
Dagen etter pakka vi veskene og koffertane for å ta reisa nordover. Sonen og kjærasten vart med oss oppover. Og så var vi på veg onsdag før skjærtorsdag. I finvêret.
Ut av Lillestrøm var det køkøyring som løyste seg rimeleg fort opp. Vi fekk høyre om ei trafikkulykke der fleire biler var innblanda ved Minnesund. Der måtte vi passera. Og det gikk så treigt at det gikk mest ikkje framover. Men så var det like oppunder påske og ikkje beste tidspunktet og være i trafikken. I tillegg starta bensinmålaren å bevege seg mot tom tank. Men noko spenning må ein ha. Og vi greidde å nå ein stasjon før det var heilt tomt.
Timane vart mange på turen. Vi fekk handla inn til påske nedst i Gudbrandsdalen, der tanken både på påske og feiring av 18 åring måtte ha plass. Det var mest ikkje plass til handleposane i bilen etterpå.
På Dombås fekk vi oss mat på ein litt luguber matplass. I svingane opp til Dovreplatået kom ein bil i fart, passerte forbi så gnistane fauk. Den låg langt framom heile vegen……..eit langt stykke……. så slakka den på farten og blinka inn til sida. Eg følte ikkje eg hadde heilt godt sikt, men passerte. Like etter kom den i tempo igjen, passerte forbi igjen så gnistane fauk. Så roa den atter ned…….men vi brydde oss ikkje om å køyre forbi meir. Den ville sikkert leike sa ungdommen.Det ville ikkje eg.
Framme på Oppdal skifta vi førar. Den kvinande lyden i bilen vart meir og meir intens. Til slutt var den konstant. På Kyrksæterøra starta det først med ein hump, så rasa kilometerstanden til 0. Straumen på bilen held på å forsvinne. Vi ringte veghjelp utan å få noko hjelp, det einaste dei kunne gjera var å senda ein redningsbil. Det var natt og vi hadde under ein halvtime heim, vi var slitne og hadde bilen full av pargas. Så vi la i veg, med dårleg verkande vindaugeviskarar, sludd på utsida av vindauga og kondens på innsida. Det vart ein spanande tur, spesielt da vi var over det siste høgdedraget og det låg 20 cm snø i vegbanen. Men under over alle under, vi kom oss heim og opp den siste bakken med klampen i botnen.Og eg vil skryta av bilføraren som klarte dette.
Påskelaurdag fekk vi vegbil hit, og utruleg nok starta bilen – så eg seier at vi kanskje kunne køyrd bilen til verkstaden på eiga hand. “Nei”, svara redningsmannen, “denne bilen burde ikkje køyrast”.
Heldigvis viste det seg at det var berre å skifta ei reim.
Vi fekk feira henne som hadde fylt 18 år for snart ein månad sidan på fredag. Vi hadde ein triveleg ettermiddag med familien.
Om kveldane spela ungdommen Ludo på nye måtar, dei såg film og dei snakka. Dei diskuterte korleis tida hadde forandra seg sidan dei var små, og at dei var glade dei fekk veksa opp ei tid med gamle verdiar. Og eg sat der som flua på veggen, berre nøyt å lytta på neste generasjon og tankane deira.
Laurdagen feira yngstesøster mi dei 50 åra ho straks vil runda. Ho hadde invitert til eit selskapslokale. I tillegg køyrde ho oss billause dit. Ettermiddagen baud på god mat og eg tok meg eit glas øl til bacalaoen. Så da eg fekk telefon om at bilen var ferdig……juble, juble……… måtte eg berre utsette hentinga til neste dag. Men eg må skyta inn at det var alldeles herleg å ha tilgong på bil igjen.
Mellomste søster og eg heldt ein tale til henne som fylte år. Og dei yngre i familien syntes det var artig å høyra om ting dei ikkje hadde visst. To syskenborn hadde skreve ein song til denne sta veslesyster vår, som til tross for MS har reist både til India og to gong til Peru – noko vi med friske bein ikkje har gjort.
Vi var køyrt heim av tanteungen og kjærasten hennar, så da var det enno fleire ungdommar rundt bordet som snakka og diskuterte. Eg koser meg så med å høyra på refleksjonane deira, så eg hadde det fantastisk med mest berre bruka øyra.
Først påskedag kom og gjekk. Eg hadde for første gong ikkje påskeegg å dela ut, eg hadde ikkje greidd å tenkt på alt da vi var å handla. Men det vart måling av påskeegg og det var lammesteik. Til og med ein tur ned til sjøen vart det for nokre av oss.
Og i dag reiste dei alle, ein etter ein. Nokre til Oslo, nokon til Trondheim og til slutt yngste. Vi køyrde inn til foreldra mine med rester etter lammelåret, så åt vi middag der. Dei vart med på ein biltur, yngste vart sett på bussen og vi køyrde vidare i grått vårvêr. Vi fann kvitsymre, gåsungar og aurikkel.
Kvelden har vorte natt. Ute bles det bra. I huset er berre eg og dyra, og i morgon er kvardagen attende. Det har vore ei krevjande påske, men no er den også historie.
Vi er datafreaks. Yngste og eg. Vi har ramla saman ned data i fanget begge to. Så mor som dotter.
Men dagen har vore sosial. Mi lange, slanke troppa opp ved sida av meg frå ho sto opp. Det var bra, for i dag var denne mora ein tanke ut av konsentrasjon. Korleis brukar ein to hender til å få flyt når hovudet ikkje forstår enkel koordinering. Men det vart mat, og alt var klappa og klart når gjestane kom for å dele feittysdagen saman med oss. Ertersupa var ein tanke for salt, men kjøtet var godt.
“Eg synes Thank giving virkar så koseleg”, sa yngste i går, som nok har sett meir enn ein Amerikansk film. Ho fortsette resonnementet sitt med at feittysdag hadde litt av dei same element og den same kosen som den Amerikanske dagen om hausten.
Og dagen her hadde både mat og koseleg familiær stemning. Det var den vanlege gjengen; foreldre og syster frå nedunder. Ho henta-, og eg køyrde foreldra mine attende. Der mi yngste, som også var med på køyreturen, tok ein gjennomgong av familieveggen, der både besteforeldre, olderforeldre, tippoldeforeldre og tipptippforeldre heng i glas og ramme. Der det var fleire Sivert’ar og Ola’er. Mora mi er spesielt oppteke av likskap, og delte ut med rund hand. Men vi er no alle som vi er.
No er vi heime. Da eg kom på badet tok eg bilete av Miranda, ho kom mest vekk på det grå golvet. Tenkte at det hadde vore eit fint motiv, berre måla ei grå flate også laga gylne strek for å laga omrisse av pusen. Så strekte ho seg og krølla seg saman vidare inn i søvnen sin. Da vart ho liggande likt med søstera si Cleo, to parallelle katter på badegolvet.
No bles det ute, vindauga skramlar. Dagen har inneheldt sol frå blå himmel, regn, sludd, kjempehagl, lyn og dundrene toreskall og til slutt skikkeleg fokk og rokk. Ein fin dag til å kosa seg inne i vart det. Det blir nok godt straks å legge seg til å sove.
Den skein to gong på golvet. Sola. Den dukka først opp i den eine kløfta,
……og så i den neste. Den varte ikkje lenge, men den var der. Eg sat der med ein sein frukost som vart avslutta med seigmenn frå i går kveld. Eg måtte da ha nokre menn i livet mitt på ein dag som i går.
Så hadde eg funne fram eit nytt, gamalt handarbeid. Det vart liksom litt flatt, fargane var plukka ut etter eit stoff eg har liggande. Men i går skjøna eg kva som måtte til for å få fram blomsteren så den ikkje så ut som eit kors. Eg prøvde meg fram med å brodera rundt. Fann ut fargane som fungerte, så da er eg i gong att – da skal den verta ferdig til denne sommaren.
Medan eg fekk denne dosen med sol skjøna eg at eg måtte laga fastelavnsbollar, berlinarbollar og ut å gå tur.
Det vart liv i lemmer og lår. Så eg kasta meg over deigen, vog og rota saman.
Eg måtte ut.
Uuuut!
Eg måtte ut i sola. Sol ikkje gå din veg før eg er i dine strålar – bad eg inni meg. I enkel tekst betydde det; ikkje tur i skogen, ikkje ned til sjøen og ikkje langs vegen. Men langs vegen på andre sida, i fjellvegen. Eg var redd eg ikkje rakk det.
Men eg gjorde det.
Over fjorden med utsikt heim
Plutseleg sto eg der i sola. Vegen var vårleg og sølete, for den vegen på andre sida er ikkje asfalttert (etter turen la boffen frå seg sandungar på stovegolvet).
– Å lange ut i sola var ei nyting, gå i sola med sjøen glitrande nedanfor vegen.
Høyre sildringa, drypinga og fossinga av alt vatnet som rann.
Eg tenkte eg skulle gå i 40 minutt, for det var så lenge deigane skulle hevast.
Tyttebær som har overvintra
Men tida i sola liksom tikka vekk. Da sola forsvann attom fjellet, først da snudde eg. Og turen tok i staden ein time.
Men deigen brydde seg nok ikkje så frykteleg om det. Eg fekk baka ut, steikt i omn og steikt i smult, samtidig som eg laga middag. Så bad eg opp syster mi på kaffi og bollar etter eg hadde ete frå meg middagen, og ho var lettbedt.
No står det att og trilla søpla ned til vegen, for i morgon er det tømming.
Elles er eg litt snufsete. Det blas nokså friskt i dag, og kanskje var eg litt for vårleg kledd. Så i kveld får eg pøsa innpå med litt C-vitamin igjen.
I morgon er det vinterferie i fylket mitt, og yngste kjem heim i morgon kveld. Det er koseleg. Så eg kjem til å ta litt ekstra fri den veka her, men ikkje i morgon.
Att og fram er det like langt er det sagt, men alle veit det er feil. Men eg kom meg fint både fram og attende frå tannlegen. Da eg køyrde over fylkesgrensa på tur heim, møtte eg ein grå vegg. Den kom veltanes over fjellet, så den grå dagen vart enno tanken gråare.
Før brukte alltid tannlegane å seia “gap opp”, men det har dei slutta med. I eit innfall av og vera skikkeleg i møtekomande heldt eg på å seia at tannlegen berre måtte be meg gapa meir om ho (det er ei dame) ønska det. Ikkje vera redd for å spørja liksom. Men heldigvis er det ikkje så enkelt å seia noko når ein gapar, noko som er like greitt. Ein treng ikkje seia alle dumme ting ein finn på.
Etterpå for eg innom apoteket, eg held på å bli tom for tannkrem. Eg hadde lyst på ein nattkrem dei fører der, men den kostar litt. Men så tenkte eg at så snill mot meg sjølv skulle eg vera. “Har du Vitus kort” spurde ho attom kassa. Og det viste det seg eg hadde i korthaldaren min, det låg så stille attom sertifikatet og var avgløymd. Og da vart tannkrem og nattkremen rett så rimeleg, så neste gong eg er innom apoteket ska eg prøva…..ja, å hugsa.
Tok meg og ein tur innom matbutikken for å sjå etter feittysdagsmat. Og det hadde dei, ein heil kjøledisk full. Så da vart det salta saukjøtt, røkt giseknoke og enno nokre variasjonar til. Ein pakke gulerter fekk eg og med, og ein bukett roser. Eg kjøpte meg smult, kanskje eg kan få laga berlinarbolla, for det er så lett å tenkje at en får til både det og det. Så svelta i hel er det ingen fare for.
No har eg tenkt alvorleg. Eg tenkte eg skulle lage ein kategori til i bloggen. Kanskje den skulle heita transformasjon eller noko slikt. For når fasta er i gong, da bør eg……. Eg bør slikt eg skulle……..lenge……. Slikt som gje meg energi.
Og så får eg ein heil diskusjon inni hovudet mitt som eg ikkje orkar utbrodera no. Først får eg feira det eg kan, både fastelavn og feittysdag. Men Valentin får berre feira og fara sin eigen sjø.
Aller først skal eg feira fredagskvelden. Djupt i godstolen. I går laga eg 10 pizzabotnar. Så menyen er både enkel og klar, ja ikkje heilt slik etenes klar og så klart ikkje alle botnane, men det skal ikkje så mykje til før ein er ferdig.
Først blas hagl-elingar over marka. Kvitt og sørpete, sporete og glatt vart tilvære. Så blas alt vekk, medan regne piska ein i ryggen. No ser ute-rommet ut som ein fullkomen vår. Mest ikkje ein snøflekk å sjå. Og eg trur nokså sterkt at om skyene held seg unna, vil eg sjå at sola har vendt attende. Til huset mitt og vårt her i bakken. Eg trur eg da kan oppleva denne strålande, lysande firkanten som kryp seg bortover golva og oppetter veggene og er attende med all si kraft, sjølve sola. Og ein påminning om våren som er i emning. For neste månad er den her.
Våren.
I tillegg skal eg henta meg ein stor bukett bjørkeris i dag. Sette den i vatn. For no til søndag er det fastelavnen. Med bollar og farga fjør.
I dag skulle eg eigentleg til Kristiansund, møter og slikt. Så skulle eg laga middag til yngste kom heim frå skulen. Men så kom mellomste heim og eg må hjelpe henne. Den hjelpa måtte eg gje høgste prioritering. Så middagen med yngste får eg ta ein annan dag. Møtet var det berre eg som la på meg at eg måtte, trur ingen andre syntes det var så viktig at eg var der. Og å sleppa ferga i blåst er heilt greitt. Ikkje så glad i rullande bøljar med kvalme på toppane. Så da gjenstår berre eit par må’ar, og dei skal eg hamla opp med i blåsten. Men aller først skal eg blesa meg ut for å blesa inn med ein stor bukket kvister. For å prisa våren med sol i bakkane og snøklokker og kvitsymrer under buskane i emning……..snart.
