Når yngste i flokken har nådd deg att i alder, det er da ein skjønar noko om tida…………

…………..eller det er da ein skjønar at så mykje skjønar ein ikkje. Og har no det så mykje å seia eigentleg.

Når sant skal seiast er det vel ca. eit halvt århundre sidan ein var nitten, eller noko der omkring……….

Skal ein være heilt ærleg var det i alle fall ikkje i går. Og det er heilt greitt.

Eg er glad det ikkje er eg som står med det perspektivet framom meg. Eg blir heilt sliten berre ved tanken.

Ho kika ned i konvolutten med tala sin tale, ville ho ha sjansen til å koma inn på førstevalet?

Som mor let eg tal være tal, eg får vite dei likevel om eg ikkje sat der å med augo på stilkar. For tala er akkurat slik dei skal væra. Det skjer ikkje noko anna enn det som skal skje.

Alle desse vakre ungdomane. Det hadde skjedd noko på tre år. Dei hadde vaksnas til. No sto dei klare til neste etappe. Pynta i bunad og dress og fine kjolar til ære for dagen.

Eg tok bilete. Både av klassen og eit utval av dei ho var mest saman med. Dei skulle vidare, dei skulle ut å eta. Lærarar og elevar. Rollar dei straks var ferdige med for kvarandre.  

Sjølv rakk eg ferga så eg slapp opphaldet den har på avgangen etter.

Da hadde dagen mitt vore i eit strekk, med planlegging, møter og fandens oldemor.

No sit eg her og kjenner på at denne dagen har eg bruka kvar ein trevl på. Det skal bli godt å breie natta over seg.