Ein tur ned til sjøen ein slik dag kjendes så riktig. På veg ut av hagen sjekka vi knoppar på planter. Dei var sjekka ut, mange av dei, av momsande mular. Så nokre tiltak må kanskje gjerast. Men ikkje i dag.
Vi passerte vegen og labba over ekra for å klyva den nedrasa steinmuren.
Inn i bakskogen og nedover.
Til sjøen.
Den låg der som ei glede. Med tegningar på.
Gamalt gras og fargerike steinar har sin eigen skjønnheit. Synest eg.
Men eg trur eg forlet dette temaet raskar ein raskt. Har ei kjensle at det vart eit vel konstruert tema.
Men etter kvart skal eg mykje, er plana. Noko av det eg skal, er å vitja mor med kake og ei lita gåve. Ingen av ungane mine kjem, alle var heime sist helg. Da dei var med å feira morfaren sin.
Og så får eg folk i huset i morgon. Så eg må gjera nokre tiltak slik. Eigentleg hadde eg det nokså ryddig, men så starta eg med meir rydding, slik at det vart rot. Derfor skal eg få dette avslutta og i boks-.
Dette er må’ane mine i dag.
Fekk ei lita utfordring sist helg. For det var tømming av søppel på måndagen, ei tømming som skjer anna kvar veke om vinteren. Seier at eg skal nedover med søpla, kor på sonen min svarar at den kan han gå med.
Om måndagskvelden viser det seg vi har misforstått kvarandre. Han hadde trudd eg meinte ned i søpledunken med avfall, og eg trudde han skjønte eg skulle ned til vegen med dunken.
Resultatet var ein stappfull søppeldunk som ikkje vart tømt og vi må vente to veker på neste tømming. Slik vanlegvis er den ikkje så full, men på grunn av feiring og mykje folk, vart det og meir å kaste.
I går kjøpte eg nokre solide søppelsekker for hageavfall, tenkte eg kunne samla det der.
Ute.
Og at ingen dyr og fuglar greier å krafsa opp sekken. Nokre utfordringar skal ein ha. Ha, ha.
No skal eg ta solhelsinga mi. Den tek eg kvar dag, etter eg har flytta inn i meg sjølv og kroppen er vorte på parti.
Og så….gratulerereg til alle mødrer, og alle dei som ikkje er det – ha ein fin søndag.
Riktig nok utan sukker, men veit ikkje om det hjelpe så mykje.
Da eg kom heim frå arbeid var vegane spegelblanke og glatte. Så eg kom meg ikkje opp med bilen. Det gjekk fint å gå i snøranda. Veit om fleire som har falt med resultat av brotna bein no i det siste. Så ein får passa seg.
Det er så godt å ikkje skal noko anna enn legga seg snart. I morgon er ein ny dag. Og i livet mitt er det meste bra. Mykje å være glad for.
Fuglane kjem som ping, pong ballar og landar nokre sekund. Før dei fyk bort.
Inne på bordet blomstrer det vårleg.
Ute er det minus sju. Og noko av det første eg må gjera i dag, er å henta ved. Elles er dagen åpen. Eldstemann kom heim i går. Glad og fornøgd. Før han kom sa han at han måtte få tid til å kose med dyra før vi åt. Og dei firbeinte både mol og logra med halen, etter kva som var naturleg.
Litt tidlegare kunne eg stenge døra på kontoret, berre for å stadfesta at eg rakk det eg måtte.
Men eg har stress i kroppen.
For til veka skal eg ha to arrangement. Eit på jobb og eit privat. Redd for at eg ikkje har det eg må ha av kapasitet.
Akkurat da.
Det stresser meg. Derfor arbeider eg med hovudet mitt.
Tankane.
Rydding i hovudet må til. Rett som det er.
Men eg må også rydde i heimen. Det er spesielt gongen nede, for den er bruka til lagring. Og – neste helg kan eg ikkje be alle om å bruka inngangen eg brukar. Han som fylker 95 år må få bruka den inngangen som er enklast for han.
Så slik tenkjer eg ein blank laurdag. Medan fuglane pulserer til og frå fuglematen.
Og kanskje vert det aldri trong tunnel meir. For slikt kan ein vona.
Det starta som eit snev for eit par dagar sidan. Som å få til litt meir.
I går var vi framom foreldra mine yngste og eg. Vi hadde handla for dei på butikken. Ho sprang framom meg opp trappa. Eg etter-.
Det var da eg skjønte det. At eg var bedtre.
Eg sprang i trappa!!!
Tida med å slita var over.
Eg kan reisa meg opp frå stolen utan problem, eg slepp og sleppa meg ned i ein stol. Eg kan bruka musklane utan at det er vondt.
I dag tok eg solhelsinga. For første gong sidan slutten av november.
Og eg er så glad!!!
Over at funksjonane er attende. Så no vonar eg at ikkje all slags problem råkar igjen. Med andre reaksjonar fordi eg tek mykje for at kroppen ikkje skal angripe seg sjølv. Slikt som kan skje når imunapparatet er tatt ned.
Her er eit bilete, det til venstre er teke i månadskifte november, desember. Det til høgre frå i dag.
Og når ein er attende til å få til ting lettare, etter og ha jobba hardt for å henga med…da er glede enorm.
Så denne helga har vore av dei som gjer ein skikkeleg glad <3.
Men heime somnar eg. Eg søv som i ein døs når baken treff ned i ein stol. Somnar, vaknar og somnar igjen. Kapasiteten til å blogge forsvinn i alt.
No held eg på og landar. Snart helg midt i veka. Men skal gjennom programmet mitt i morgon.
Dette høyrest kanskje noko dramatisk ut. Men det er ikkje det. Seier meir om kapasitet min eigentleg.
I går kom eg meg opp klokka seks og var på jobb klokka åtte. I dag kom eg meg på trening. Dette gjer meg stolt. Eg klarer det eg har tenkt.
Eg sa riktignok i dag at eg er ein utførar og at kjenslene mine er flate. Og at dette vil eg arbeide med for å få meir kontakt med kjenslene.
På ei anna side er det inga krise. Og eg er skikkeleg svolta etter einsemda.
Berre eg.
Berre tankane mine.
Berre ro.
Da kan eg høyra på radio eller sjå på TV, eg kan både le og gråta med det eg tek inn der.
Og til sjuande og sist får eg lagt inn eit innlegg. Eit innlegg om at eg har det rett så bra, eigentleg, der eg seglar gjennom den første, heile veka i eit splitter, nytt år.
Eg vakna til den i lutter glede. Med berre ein ting slik ordentleg på programmet.
Ringe NAF.
Akkurat det kunne eg vente litt med, greit å sjekke om bilen kunne køyrast opp likevel.
Så eg starta å rydde. Laga meg grøn grønkåldrikke, sette på ein vask.
Slikt.
Etter ei stund peip maskina for å fortelle den var ferdig.
Men eg fekk ikkje opp døra!
Fram med bruksanvisning; barnesikring sto på, fann eg fram til. Eg hadde nok kome borti på skjermen. Men kor eg trykte ville den ikkje opp.
Så leita eg vidare. Skru opp, sto det. Og det er da eg kjem til kort, for akkurat no har eg ikkje kraft i fingrane og ikkje kan eg gå ned på kne.
Tang, tenker eg. Men den ligg ikkje der den skal, så lengre er eg ikkje kome med den saka-.
Da får eg sjekke tilstanden ute, tek på meg regnklær og tek med boffen.
Såg fort at her måtte hjelp til. Tenkte å ta bilete av ståa, for bloggen, men gløymde det. For ringe frå vedbua, for det pissregnar.
Inn i bua – boiiing – eg klaskar panna inn i ein bjelke.
Da kom det eit høgt og tydeleg «søren» ut av munnen. Altså min munn. Og med det konstanterer eg at eg hadde overlevd. Berre litt hovudpine.
Får ringt, får lagt ved oppi posar. Da startar boffen å bjeffe. For nokon er ute og går på ein veg. Så må ut å ta ein alvorsprat med han. Han er aldri med inn i boda.
Da eg kjem inn att for å fortsetta, er nokre pallar vorte såpass våte av regn som har kome seg inn mellom sprinklane, at eg er på veg til å detta. Men får mobilisert den eine foten slik at eg vert ståande. Det rykker så i knefesta, så når bergingsbilen er på plass litt etter, hinkar eg som ei gammel kjerring. Og det er eg no ikkje.
Men – bilen er oppe. Det er også døra på vaskemaskina. No. Trur at eg skal ta kvelden med ro. Har ikkje lyst på meir uhell og tull. Synest eg har bruka opp mykje for langt inn i det nye året no.
Har laurdagen din vore fin og ein riktig koseleg kosedag?
Og nye år er bra. Om dei ikkje gjekk så forbaska fort.
Og fortare og fortare går dei.
Rekk mest ikkje henge opp ein kallender før den må ned att.
Eg har spekulert på om det kan hjelpe å kjeda seg. Men eg veit ikkje riktig korleis eg skal få det til. Eg har for dårleg evne til det. Hugsar eg kunne kjeda meg som barn. Da gjekk tida langsomt.
Men det er godt og taka eit overblikk over dagane og livet. Korleis ein lever og kva for val ein vel. For ein har alltid desse vala.
Greit å sjå dei, sjå kva dei fører til.
Og vil ein dette og kva vil ein ikkje ha?
Eit nytt år er greit til slike spørsmål.
No er sjansen forskrekkeleg stor for at alt vil væra som det var. I stor grad.
Og er det så ille?
Om det er det, da må ein kanskje gjera noko.
I dag var eg innom mor og far. Vi snakka om kva som skulle vore gjort og kva som står på vent. Det er helsa som har eit stort fokus. Og eg kan verta overmanna av avtalar og køyring. I dag tok eg fram mobilen og skreiv eit notat, da har eg i alle fall ei slags oversikt. Ei plan. Det kan væra greit, tenkte eg – så no må eg berre hugsa å sjå på det eg skreiv. For å kunne haka ut.
Det kan væra greit for eit nytt år. Meir oversikt over to do.
Kvardagen har starta. Julematen er ikkje fortært. Framtida er ikkje heilt klar. Og det skal den heller ikkje væra!
Men alt blir.
Slik etter kvart.
Her på nordvestlandet er det regn som plaskar ned, det er eit mørke ute, sjølv om sola har snudd. Enno vil det gå godt over ein månad for sola treffer stoveveggen. Men eg trur det er viktig å leva kvar dag, med eller utan sol.
For plutseleg står eit nytt år å bankar på. Da er dette året også borte.
Nokre gong må planer legges om. I dag vart det slik.
Eg vakna tidleg, eg beit kjakar og var rett og slett stressa. Men til slutt fekk eg sova meir, tenkte det var lurast. Sova litt til. Og vakna alt for seint.
Mine gamle foreldre skulle også kome, men da dei fekk vite om faren for magesjau og tumultar, tok dei avgjerda.
Dei turde ikkje.
Å koma.
Og eg var glad. Det kunne være fatalt for far om han fekk dette, som nokre har fått.
Så det endte med ein enkel frukost for yngste og meg.
Henne var eg over fjella å henta i gårkveld. Eg fekk gjort nokre ærend og møtte så vidt eldstemann. Han er frykteleg gavmild når han har anledning, så han hadde kjøpt eit ullsett til meg.
Eg sa eg ville betale for det, men det var ikkje aktuelt.
Yngste og eg kom oss attende over fjella, med skummelt føre.
Ho somna og sov heile vegen heim. No har ho somna på sofaen. Så det spørs om noko herjer i kroppen hennar.
Hovudet mitt verkar, så det er kanskje noko rusk i marskineriet vårt begge.
Men håper vi slepp unna spysjuka. Mellomste vart dårleg etter at kjæresten vart dårleg, medan han var her. Stakkars gut, ikkje artig å verta dårleg når ein er på besøk. For så vidt var ikkje mellomste heime hos seg sjølv heller, men ho var hos faren. Så litt meire kjent ho, der, enn han her.
Men brunsj vart det ikkje hos oss i dag.
No skal vi lista oss stille gjennom dagen. Så vil eg tru vi kjem oss unna. Satsar på det.
