Ein enkel dag etter helga. Ein dag med å venta, og ein dag å bia….med å tenkje på bier.

Annonsørinnhold

Nærmer seg slutten: Januarsalgets beste kupp

Først og fremst venter eg, eg ventar på rørleggeren som det hittil har vore stilt i frå. Rundt klossetet ligg ein våt dam. Eg har fri i dag og vil tru han dukkar opp før arbeidsdagen hans er slutt.

Om nokre timar skal eg køyra yngste til bussen. Vi har hatt nokre koselege døgn saman. Det er kanskje vanleg, eg håpar det, at ein trivest så godt saman med sine. Eg storkosar meg saman med ungane mine.

Her er det kos med boffen. Han fyllte ti år for eit par dagar sidan sidan. Tenk det, det har snart gått ti år sidan han kom til oss ein mai-dag i 2009.

Dyr altså.

I går var eg på kurs. På kurs om eit anna dyr, dyr med vinger. Meir nøyaktig bier og kubar.

Vi var mange som hadde møtt opp til kurs på ein søndag.

Eg må seia 1. dag var interessant. Kurset går over tre dagar.

Lærekurven i går var bratt. Ikkje visste eg at inne i ein bikube finnest det ei dronning, nokre fleire dronar som er hannar, og resten av gjengen; arbeidarane. Og at arbeidarane er alle hokjønn. Vi fekk vite korleis ein kube er bygd opp og om næring og årstider i kuben. Kva for planter bør væra i nærleiken og om sverming og sjukdom.

Kvifor eg har meldt meg på…. tjaa…..eg synest birøkt som sagt er interessant. Om eg startar opp er eit anna spørsmål, det er mykje som skal til.

Men det ligg bra til rette for å gjera det. Eg har grunn, eg har husmasse og eg synest det er bra med tanke på miljø. Men ein bør være frisk, ikkje minst ha ein god rygg, der er ikkje situasjonen heilt på parti.

Men først skal eg gjennomføra kurset. Så får eg tenkje.

Men no har eg fått med meg ein nabo på årsmøtet i viltforvaltninga, som lederen har uttrykt – det er dumt å ikkje delta når ein sit der med nokså mykje grunn.

Kanskje eg ender som ekte gårdbrukar til slutt likevel. Og eg som var svært glad for at eg ikkje kom frå ein gard da eg var lite, og som skulle til Paris for å designa klede.

Det er litt kontrast over valg og vendingar. 

For ein stil på livet mitt. Eg er heilt pumpa av jumpa det gjer.

Slik vanlegvis har eg eit både jamt og godt humør.

No er det litt skyer på denne himmelen min. For mykje styr eigentleg.

Og eg gløymer og styrer i veg, kjaser og er frynsete-.

Så når eg i tillegg får to trafikkbøter i går, ETTER eg har betalt. Da er liksom tolmodet slutt. No kan eg legge fram dokumentasjon på at dette er i orden, men det er så himla unødvendig å bruka tid på slikt som skal fungera.

Mest heime oppdaga eg at eg hadde gløymt av bankkortet mitt….heldigvis har eg eit anna kort, slik at eg får kjøpt det eg må.

Eg var på kontroll på sjukehuset i går, og eg skal visst stoppa med noko av medisineringa som nok har ført til problem med auga. Over på noko nytt og anna, men ført må eit kobbel av leger diskutera saka.

Eg vil ha VÅÅÅÅÅÅR!!!!

Eg vil ha latter og glede!

Ikkje slufs, snufs og slafs, snø og sludd og kladd.

Er vår, humør og skyfri himmel i din sfære?

Laurdagskvelden smyg seg rundt meg og legg dagen mørk. Og dagane ljosnar, dag for dag.

For sola er atter her.

Annonsørinnhold

Nærmer seg slutten: Januarsalgets beste kupp

Våren er like bortom dagane.

Dagane som kjem i møte.

Med alt innhaldet den har å by på.

Den siste veka har trilla og tralla over himmelhvelvingen.

Med nytt, med søtt og salt, men innpass her.

Eg har ikkje hatt den store tida til å gjera meg kjent med det nye. Det ser så langt greit ut. Såpass greit at eg kan blogga om mitt.

Måndagen starta med tur til Trondheim, det vil seia, eg skulle forbi og fram til flyplassen. Men med det verste føret hittil i vinter, kom eg meg ikkje lengre enn byen. Og han eg skulle henta, måtte ta bussen inn dit.

Der var vi invitert til mellomste og samboaren. Yngstejenta kom også.

Mellomste hadde steikt skikkeleg gode vaflar. Det var godt med ein pause, før vegen gjekk heimover gjennom fokk og rokk der vegen forsvann i kavet.

Likevel, heldigvis var ikkje heimturen like ille som turen oppover.

Heime venta det meg ei nyhende som ikkje var av dei gode. Faren min hadde falt og hamna på sjukehuset. Skuldra var på nytt ute av ledd. Det skjedde også for nokre år attende. Og eg hadde ein mistanke som viste seg eg fekk rett i. Far fekk ikkje kome heim etter dette. Akkurat no er han på sjukeheimen, der han får god hjelp og opptrening. To dagar opphald har vorte utvida til ei veke.

Så det er dagar med køyring og henting av mor, så ho også får vitja han. Dei er uvante med å væra frå kvarandre. I morgon skal eg henta mor hit på middag, samtidig som vi skal sjå om far. Foreldra mine er heldige som har fått så mykje god tid saman, og får tru dei enno har mykje tid å dela.

Dei er nok for voksne til å feira Valentin.

Amerikansk og ny også for ei som har passert vel mange tiår for slikt. Men noko markering har det vore overfor dei ein har vore glade i; born og slikt, men noko raudt godteri til.

Men den tradisjonelle kjærleikfeiringa, med nokon å feira slikt ordentleg saman med, har ikkje vore der.

Så plutseleg å være i ein slik dag og skjøna at ein kunne ta ei slik feiring heilt ut, var mest overraskande. Når både dagen og kjæresten er der. Det var fint. Ikkje banalt. Berre romantisk.

Denne veka tok også overgongen frå vinter-.

–Til vår.

Der ein kunne henga klede ute.

Så slik har veka vore, med dagar som har skunda seg forbi.

Fritid og arbeide, hand i hand.

Og no er vi midt i ei helg, med sol som har krøpet langt nok til å skina på meg når eg tek solhelsinga ved starten på dagen.

Så vi er enkelt på rett veg.

Riktig god helg <3.

Dagar som utførest og forsvinn, attom og attom i eit sett. Kryssa ut og legge attom seg.

Annonsørinnhold

20 vinterjakker på salg: Tykk, varm og stilig

Så sit ein der da.

I den grå stolen. 

Kan summera og pusta ut. For ein kom i gjennom.

Eg skreiv om det tidlegare. At det var mykje framom.

Mykje for meg.

Og vi er komen omtrentleg på slutten av ei ny veke. På ein onsdag. Eg er nettopp komen heim. Etter to dagar borte. Litt sundreven. 

Fordi eg sov dårleg i natt.

Fordi eg sov kort natta før.

Fordi programmet var krevjande.

No har eg laga meg blomkålsupe. Varmt og godt. På omnen brenn det, varmt og godt.

Eg sit her og kjenner meg ein tanke idiotisk. Fordi eg har det slik. Fordi eg kjenner på så stor slitenheit. Fordi eg er i denne situasjonen og ikkje i ein annan ein.

For slik har eg det i kveld.

Men no er eg komen hit.

I helga feira vi far. Med mykje folk, blomster og glede.

Da var det far som var sliten. Av ståket og styret og av å fylle ein høg alder, og av alkoholen i velkomstdrinken.

På fredag dreg eg atter til byen på øyane. Den eg kom att frå i dag.

Da skal både han og mor væra med.

Ja, det er på grunn av dei eg atter må dit.

Slik og slik er det. Eg fyk gjennom livet mitt.

I ein sliten rus av å utføra.

I dag er eg emosjonell. Kjenner eg har lyst til å gråta både for det eine og det andre.

Annonsørinnhold

20 vinterjakker på salg: Tykk, varm og stilig

Radioen står på og det er så mykje som treff.

Treff midt i hjarta.

Mennesker-.

Vi, oss, livet og slikt. Korleis vi er saman-. Korleis vi reagerer på kvarandre-.

Høyrde eit intervju med Leo Ajkic. Han var ein slentrende rebell eg tidleg fekk sansen for, da han dukka opp i media. Uredd, ærleg og med respekt – slik eg opplevde det. No er han ute med ein serie på NRK. Den heiter «URO». Han snakkar om å høyra på dei vi er ueinige med. Og greie å respektera den ueininga.

I intervjuet i dag kjem han inn på at det er også nokre område han også har problem med. Kort summert handlar dei om der det ikke finnes respekt. Men det å høyra på kvarandre sine synspunkt er viktig seier han, for å finne dei gode løysningane.

Om det handlar om miljø eller menneske.

I dag kjem tårene fram i augekroken av slik tale. Eg vart i haust så oppteke av dette med å høyra etter kva folk eigentleg sa. Ikkje ta korte slutninger og mistolke.

Orda, orda er litt vaklande. Vi kan ha nokre små nyanser korleis vi tolkar ord, dette kan gje grunnlag for å tru at vi ikkje er samd på grunn av tolkningsforskjell. Vi er så flinke til og dikte og tru vi veit kva andre meiner.

Eg veit. Eg kan væra slik sjølv. Trur eg veit så inderleg godt.

Eg driv og øver meg. Øver meg på kva vart eigentleg sagt. Når eg sit der såra fordi eg følte meg angrepen.

Vart eg eigentleg det?

Dette synest eg er så interessant. Prøva å høyra litt betre etter. Det å klatra ned frå pidestall perfekt gjev utruleg fridom. Når ein sluttar å døma andre gjev ein samtidig seg sjølv fridomen attende. 

Eg synest respekt, ærlegheit og å være utan frykt (til ein viss grad) er tre gode eigenskapar eg likar.

Men det er ikkje sikkert du som les har den same tolkninga av orda. Så det å finna ei felles tolkningsplattform er viktig, og i neste omgang må ein høyra etter kva som vert sagt, ikkje det ein trur.

Synest du denne tematikken er interessant?

Eg er litt oppslukt. Og i dag er eg i tillegg ømhjarta og vemodig. For innimellom må ein være det også. 

Av klabb og babb. Dei siste timane av eit gamalt år hadde meir att. 

For det var noko att i sekken. Av hendelser som skulle ha plass i dette året. Og når det er slik, må ein berre akseptera det. For slutten av året vert ikkje etter plana.

Annonsørinnhold

Hårfjerningsapparatet imponerte i test – nå får du unik rabattkode

På nyttårsaften skulle eg ha ein «Lady og Lanstrykeren» middag uten kjøttboller og spaghetti. Vi skulle eta kalkun med waldorfsalat. Eg skulle gjera alt ferdig, for når flyet landa halv fem, var det berre tida og vegen.

Meeeen, så viste det seg at kombinasjonen sykkel og bil i solnedgang var uheldig. Heldigvis ingen knuste bein, men skikkeleg forslått og på sjukehuset frårådde dei flyreise.

Så ingen romantisk middag og nyttårskyss.

Trur kanskje eg vel å ha kvelden for meg sjølv, med messanger noko av kvelden.

Ellers er vêrmeldinger dårleg og med uviss omgangssjuke i systemet, tok liksom dei siste timane litt av.

Likevel, dette går bra.

Og eg har aldri vore heilt aleine på ein nyttårsaften, men i fjor gjekk eg inn i eit nytt år utan selskap – så det går heilt fint og avslutte året på same vis.

Faktisk er det ein fordel å være såpass sliten som eg er no. Eg har ikkje overskot til verken forventningar eller skuffing.

Og det er bra. For det er noko positivt i alt.

Ønsker deg ein fin og god dag, den siste i 2018.

Stolt som ein hane sit eg her. For eg klarte det. 

Har du høyrt om kombutcha?

Det er ein nydeleg drikke, fermatert. Det vil seia at den er gjera.

Eg har kjøpt det nokre gong. Spesielt den med ingefær likar eg.

Men ein kan lage det sjøl.

Eg fekk med meg ein liten slump frå Danmark. Og så kjøpe eg ein kombutcha på helsekost. Dette slo eg opp i ei glaskrukke saman med svar te og sukker.

Ein skal i tillegg ha ein scoby, det er ein geleklump av gjærbakteriar.

Det hadde eg ikkje. Men etter kvart som dagane gjekk danna det seg eit kvitt lokk oppå kombutcha/te-blandinga.

I dag var det fedig, smaken var perfekt og eg har fått scobyen min.

Trur det har stått omtrentleg to veker. Kanskje litt mindre.

Eg er lykkelig over å ha fått det til. Gjekk rett på å koka svart te med sukker i, som eg skal slå oppi glaskrukka til scobyen.

Når den får sukker fortset den å vekse. Det vil også danne seg ein scobybaby.

Da kan ein lage enno meir kombutcha.

Eg fekk til å lage min første kombutcha, og ein heilt ny scoby.

No nyt eg smaken. 

Tidlegare i veka var eg i Trondheim på sjukehuset. Da kom eg over Persilleriet.

På bordet kom dette, ein vegetarrett. Godt smakte det, og utruleg mett vart eg.

Annonsørinnhold

20 vinterjakker på salg: Tykk, varm og stilig

Vi skulle møtast etter alle hadde gjort sitt. Så der i den vesle spiseplassen møttest vi; to sett søstre. Mi søster og mine to jenter.

Ei riktig kosleleg stund.

Dei hadde også fermatert drikke. Gjæra, grøn te.

Så er du på St. Olav og skal eta vil eg absolutt tilrå Perselleriet. Det ligg i Bevegelsessenteret.

Det er berre å akseptera. Sjølv om det er svært vanskeleg.

Eg hadde eit håp. Eit nokså godt eit også, faktisk.

Annonsørinnhold

Nærmer seg slutten: Januarsalgets beste kupp

No må eg pakke det ned. Enn så vanskeleg det er.

I juni da eg kom heim frå reisa mi i Spania og oppdaga at datamaskina mi var borte, var eg oppgjeve. Tenkte eg måtte klara meg utan til eg fekk henta den. Lærte meg å blogge på mobil. Det er greit å kunna.

På hittegodskontoret på Gardemoen hadde dei funne ein data same dagen som eg mista min. Rekna med som sikkert at det måtte være min.

Tida gjekk, utan at eg hadde ærend eller nokon kunne reise framom kontoret for avgløymde ting. Ikkje før no da eg kom heim frå Danmark.

Eg labba på meg gnagsår i vandringane over avstandane. Men endeleg sto eg framom skranken til hittegodsen.

Endeleg!

Gledde meg til å sjå min kjære, gamle pc att. Det er ein acer hadde dei sagt, eg meinte eg hadde ein HP. Men er ein forvirra, så er ein forvirra.

Eg fekk lagt pc’n framom meg. Den dei hadde funne gjengløymd den dagen eg mista min.

Eg såg det med ein gong. Det var ikkje min pc!!!

Og det var det.

Ikkje kunne eg trylla, og ikkje kunne dei.

Eg var komen fram til punktom’et.

Eg greidde å snu, koma meg gjennom sikkerheitskontrollen for å reisa vidare. Og med det same tok eg ikkje inn omfanget. Med at eg hadde bilete attende til 2012 liggande der.

No trur eg at eg har lagt bileta inn på ein ekstern harddisk fram til denne våren. Men alle bileta frå Spaniaturen. Alle dokument.

Men verda må gå viare, inga anna råd. Får håpe det ikkje dukkar skikkeleg dårlege overraskningar opp av dette. Eg må greie å kasta det attom meg.

For den er nok borte, borte.