Ljoset hadde starta å vise fram dei enorme viddane på. Danmark flateste øy.
Turen starta ned taxi og forsette med tog frå Nakskov. Ein stille og idyllisk by ved kysten.
Så vart det skifte i Nykøbing, men det viste seg at toget til Kastrup var innstilt.
Det neste som gjekk, hadde ikke god nok margin for tidsplanlegginga mi. Så eg fekk ikkje flyet mitt. Slikt kjennes uverkeleg. Og er nokså kjedeleg. Men – det vart ny billett.
Så no venter eg på avgang på Gardemoen. Det vart fly heilt til Trondheim, og ikkje tog frå Gardemoen, som var den opp opprinnelege plana. Litt fattigare. Men med svært fine opplevingar i minneboka mi.
Sommaren er midt i seg sjølv og eg er midt i alt. Dagane går som før. Fort!! Og eg er godt attende etter reisa.
Eg var plutseleg attende, attende til dagane mine. Men først vart eg møtt på Værnes av to jenter med blomster og plakat. Kjærasten til mellomste hadde parkert bilen, men slutta seg til velkomstkomiteen. Det var ei herleg oppleving. Rørande!
Heime vart eg møtt av sonen. Det var godt å sjå alle sine att.
Og så var eg midt i arbeidsdagen. Det var også godt å sjå kollegaer att. Fire veker er ei stund å være borte.
Veka sprang mot helg.
Full av overmot hadde eg meldt interesse for ein konsert. Ein konsert med Anders Jektvik. Det viste seg at det var meir fest enn konsert. Så der satt eg klinke edru å gledde meg til å koma heim.
Neste dag sto flytting på programmet.
Turen gjekk til Trondheim. Der var det slutt med to år felles kollektiv for jentene mine. Yngste flytta inn i nytt kollektiv og mellomste flytta sammen med kjæresten. Der den ordentlige flyttinga inn i eiga leilegheit skjer i starten av august. Med tilhengar trokla eg smale gater på Lade og Møllenberg.
Så var ei ny veke i farta, og eg hang med. Morgonturar med boffen, planlegging til ei ny helg i museal regi. Den gjekk strålande.
Eg er absolutt attende i livet mitt. Eit liv som fyk i gjennom dagane.
Og svaret er rimeleg enkelt. Eg greier fint å væra bortreist på opp til fleire andre måtar. Men no skal eg gjera eit forsøk på ei landing.
Eg skal blogga på mobilen….og det går heilt sikkert fint. Men det må bli noko enklare biletmessig. For – datan min gjekk ikkje gjennom sikkerheitskontrollen. Eller meir presist, eg la den att.
Så min gamle data ligg å vansmektes på ei eller anna hylle. Den er utanfor kontakt, noko som gjer dette meir komplisert. Med alle bileta frå turen og slikt noko. Men…..som den ubønnhørlige optimisten eg er, så trur eg dette endar bra. Til slutt.
Så no gjer eg eit mobilfosøk.
Eg er heime. Eg har det bra. Eg nyt livet mitt.
I gårkveld var eg heime aleine i huset for første gong sidan eg kom heim. Det er god med folk i huset, men det er også godt å væra for seg sjølv.
Og går dette bra, med mobilblogging, så skal eg fortelja meir om det «nye» livet mitt.
Så er dagane talte. Her. Om nokre dagar er eg attende i Norge.
Dagen i dag (som gjekk før eg rakk og posta), dagen i morgon og laurdag -. Tidleg på søndag går bussen til flyplassen. Kofferten skal være pakka og klare i det eg vil kalle meir natt, enn morgon.
Testinga er unnagjort og det er absolutt mykje forbetring.
No er det fortsetjinga.
Når eg er heime att, få ein rutine der eg gjer om kroppen ropar “nei”. Den formelen må eg finna. Eg arbeidar med hovudet mitt for å finna vegane, dørene og nøklane for dette.
Men det kan eg seia og skriva, dette har vore heilt fantastisk. Treninga, maten, folka og omgjevinga. Tanken om at eg er i paradis har dukka opp fleire enn ein gong.
Og noko strandliv vart det plass til også. Til slutt. Og kanskje enno litt meir før eg fer.
I går hadde eg ein nokså aktiv dag. Sjøvomdet var helg. Starta før frukosten med ein morgontur etter stranda. Etter frukost gjekk turen opp på Sukkertoppen eller Montana Chica.
Nokre joggar hit opp kvar dag.
Det er ei fin utsikt. Ser utover Los Christianos.
Eigentleg var plana mi ei strandhelg. Men sola ville ikkje riktig. I staden kom det nokre regndropar. Riktignok så små at dei mest var gløymt før dei trefte bakken.
Nokre av oss kutta middagen på senteret og åt ute. Vi gjekk til ein restaurant som serverte sushi. Og den var god. Vi hadde det riktig triveleg.
Da vi kom ned på gata igjen møtte vi noko spektakulært. Kraftig musikk, nokre musikkstykker over høgtalarar, samtidig som den store fontena framom køyrde ljosorgel inni vasstrålande som spruta i takt med musikken.
Det var fint, og eg filma?.men eg prøver ikkje å legge ut filmen.
Kvelden vart avslutta på ein strandrestaurant og eg kjøpte meg ein drink før eg rusla over gata og til rommet mitt.
Så er kofferten pakka og pakka ut igjen. Eg er på tur. Etter veker med førebuing, er eg ved målet.
Ei stund kjendes det som eg aldri kom fram. Aldri vart ferdig. Det var heile tida meir som skulle utførast. Fire veker er lang tid. Lang tid å være borte.
Mykje som skulle planleggast. No trur eg på at alt rullar og går som det skal.
På søndag vakna eg i Trondheim. Etter ein strabasiøs laurdag. Der alt som skulle gjerast blanda seg i eit gedigent kaos. Medisinlista låg att på jobb, utapåjakka mi hang att hos mor og far. Alt feil veg for kvar eg skulle. Men eg kom meg til slutt riktig veg.
Etter fire timar søvn gjekk eg på flybussen. Mi snille, yngste sto att på fortauet. Og mi snille, mellomste tok første veke heime med dyrepass.
Seint på søndagskvelden dukka flyet under skodda og landa. Og enno seinare kunne eg krypa under dyna. Eg er på mi første behandlingsreise. På Tenerife.
Etter to dagar med aktivitetar, kan eg berre seia at eg er svært heldig. Som får oppleva dette.
Data’n er med, intensjonane er å produsere innlegg. Vi får sjå kor godt eg klarar det.
Men litt for travelt. Litt for streng timeplan. Det er det no. Likevel ser eg at eg greier litt meir. -Enn før.
Dagen i dag vart for lang. Men fekk sendt i frå meg alt av dokument som eg skulle.
I går hadde eg ein vakker dag ute i havgapet. Ønska meg ein sykkel og eit fotoapparat og haugar av tid. For det eg køyrde i gjennom var så vakkert.
I morgon er det sjukehus og røntgen og ungetreff og søstertreff. To av ungane vert med heim, kanskje den tredje også. Helga vert kortare enn den brukar, og neste veke fortset med timeplan som er for streng.
Men neste fredag, neste fredag har eg ingenting på timeplana.
Helga er over. Ei fantastisk helg. Ei helg ein kunne flyte i gjennom og følgje eigne innfall.
No er ikkje mine innfall så krevjande. Eg er nokså grei slik.
Men det å skulle verta oppvarta ei helg, innfridde.
Fredag morgon sette eg meg inn i bilen, einaste minuset var at eg hadde for lita tid. Men eg rakk hurtigbåten som skulle ta oss med til ei øy i havet. Og frå da av starta nytinga. Og sjølv om havet gjorde seg usynleg i snøkave var det å flyga over sjøflata som ei draum.
Vi gjekk på land på Hitra og rett inn på ein buss som skulle køyra oss til Frøya. Trillekoffertar vart plassert og så var vi i fart.
Utanføre var veret kvitt med påskegult ljossetting. Eg hadde musikk på øyra.
Frøya hotell var nydeleg. Veldig hyggeleg betjening og svært god mat.
Etter kaffi og kaker da vi kom, vart det lunsj. Tjukk, kremete fiskesuppe med crispy grønsaker i, gulrotbrød med urtesmør til. Og kaker, desserter og kaffi etterpå.
Etter dette måtte eg ut i gråværet.
Eg avgjorde fort at det var ikkje denne helga eg skulle ha streng diett. Denne helga skulle eg berre nyta det er fekk.
Turen vart såpass lang at natta etterpå ga krampar i føtene, måtte opp å dusja dei i varmen fleire gong denne første natta. Men kva er å forventa etter den lange perioden eg har hatt med inaktivitet.
Om kvelden var vi oppe i ein restaurant med utsikt utover havet. Snøkavet var fortsatt der, men ein fekk det spesielle ljoset før mørket kom.
Forrett var roastbiff av hjort, hovudretten lagvis torsk og laks på ei seng av potetstappe og desserten varm sjokoladefondant med vaniljeis til.
Vi var 25 som reiste. Dei aller fleste mykje eldre enn meg. Men det å snakke med folk har ikkje noko med alder å gjera. Eg vert så fasinert av folk. Og eg vart kjend med nye folk.
Laurdag hadde eg massasje på programmet. Det å berre overgi seg sjølv til nokon og berre kunne ta imot –. Eg låg å tenkte på kor fantastisk gåve dette var. Kunne få dette.
Har eg vore katt hadde starta å mala…purr, purr – liksom.
Seinare vart eg med nokre i trenings rommet og etterpå hadde vi ei lang tid i boblebadet.
Vi åt hjortkarbonadar til lunsj og om kvelden var det tapas buffet.
Og da var vi framme ved turens utfordring. For det skulle væra fest.
Eg pynta meg og gjorde det beste av det som var grunnlaget.
Folk strøyma til. Faktisk i alle aldre. Menn med knekk i knea og som gjekk rett fram skeivt, medan dei drog opp buksa. Alkoholen gjekk i årane. Damer som hadde stæsja seg opp og minna litt om påfuglar.
Musikken var ein gamal slager; Gluntan!
Eg heldt ut litt. Men dette er eg så avvent at eg starta mest å få spasmar. Og dansebandmusikken er frykteleg å få innover øyregangane.
Så eg fann ut at eg kunne gå på rommet mitt, litt.
Og dervart eg.
Eg såg på den godt vaksne dama, sminka opp. Men preg av og ha kollidert med åra.
Så eg fjerna alt. Sminke, kleda og tok på nattkleda. Slo på tv’n og tok fram strikkinga.
Snakk om……
Men det gjekk ikkje lang tid før eg avslutta heile dagen, og med musikken av Gluntan i det fjerne, sovna eg.
Eg tenkte at eg skjøna nok ikkje kva eg kanskje gjekk glipp av og mitt eige beste, single dama. Her var havet fullt av fisk…kanskje, og eg var plassert midt i smørauga. Og Frøyværingen hadde god økonomi fekk eg vite. Men er ein dum, så er ein dum. Og det var fantastisk godt å sove.
Siste dag vart sløv. Men det var greitt. Det var godt å berre ta den roleg. Eg fekk snakka med nokon som eg ikkje hadde snakka med sidan eg var ung og som mista sonen sin, som eg var god ven med. Er så glad for at eg fekk det. Fekk møtt dei etter alle desse åra.
Sola var komen fram og returen hadde mykje nydeleg å sjå på.
Natur, natur-.
Eg kjende det skulle verta godt å koma heim da eg pakka saman helga.
Så var vi framme ved hurtigbåtterminalen.
Der sto denne utstillinga. Litt Neptun og litt havfrue. Eg syntest den var så fin.
Eit fint punktum på ei svært god og fin helg.
Eg kan tenkje meg attende til sommaren. Eller ein annan sommar.
Mykje eg kunne tenkt meg å sett meir på. Blant anna Halten fyr.
