Så er kofferten pakka og pakka ut igjen. Eg er på tur. Etter veker med førebuing, er eg ved målet.
Ei stund kjendes det som eg aldri kom fram. Aldri vart ferdig. Det var heile tida meir som skulle utførast. Fire veker er lang tid. Lang tid å være borte.
Mykje som skulle planleggast. No trur eg på at alt rullar og går som det skal.
På søndag vakna eg i Trondheim. Etter ein strabasiøs laurdag. Der alt som skulle gjerast blanda seg i eit gedigent kaos. Medisinlista låg att på jobb, utapåjakka mi hang att hos mor og far. Alt feil veg for kvar eg skulle. Men eg kom meg til slutt riktig veg.
Etter fire timar søvn gjekk eg på flybussen. Mi snille, yngste sto att på fortauet. Og mi snille, mellomste tok første veke heime med dyrepass.
Seint på søndagskvelden dukka flyet under skodda og landa. Og enno seinare kunne eg krypa under dyna. Eg er på mi første behandlingsreise. På Tenerife.
Etter to dagar med aktivitetar, kan eg berre seia at eg er svært heldig. Som får oppleva dette.
Data’n er med, intensjonane er å produsere innlegg. Vi får sjå kor godt eg klarar det.
Men litt for travelt. Litt for streng timeplan. Det er det no. Likevel ser eg at eg greier litt meir. -Enn før.
Dagen i dag vart for lang. Men fekk sendt i frå meg alt av dokument som eg skulle.
I går hadde eg ein vakker dag ute i havgapet. Ønska meg ein sykkel og eit fotoapparat og haugar av tid. For det eg køyrde i gjennom var så vakkert.
I morgon er det sjukehus og røntgen og ungetreff og søstertreff. To av ungane vert med heim, kanskje den tredje også. Helga vert kortare enn den brukar, og neste veke fortset med timeplan som er for streng.
Men neste fredag, neste fredag har eg ingenting på timeplana.
No er ikkje mine innfall så krevjande. Eg er nokså grei slik.
Men det å skulle verta oppvarta ei helg, innfridde.
Fredag morgon sette eg meg inn i bilen, einaste minuset var at eg hadde for lita tid. Men eg rakk hurtigbåten som skulle ta oss med til ei øy i havet. Og frå da av starta nytinga. Og sjølv om havet gjorde seg usynleg i snøkave var det å flyga over sjøflata som ei draum.
Vi gjekk på land på Hitra og rett inn på ein buss som skulle køyra oss til Frøya. Trillekoffertar vart plassert og så var vi i fart.
Utanføre var veret kvitt med påskegult ljossetting. Eg hadde musikk på øyra.
Frøya hotell var nydeleg. Veldig hyggeleg betjening og svært god mat.
Etter kaffi og kaker da vi kom, vart det lunsj. Tjukk, kremete fiskesuppe med crispy grønsaker i, gulrotbrød med urtesmør til. Og kaker, desserter og kaffi etterpå.
Etter dette måtte eg ut i gråværet.
Eg avgjorde fort at det var ikkje denne helga eg skulle ha streng diett. Denne helga skulle eg berre nyta det er fekk.
Turen vart såpass lang at natta etterpå ga krampar i føtene, måtte opp å dusja dei i varmen fleire gong denne første natta. Men kva er å forventa etter den lange perioden eg har hatt med inaktivitet.
Om kvelden var vi oppe i ein restaurant med utsikt utover havet. Snøkavet var fortsatt der, men ein fekk det spesielle ljoset før mørket kom.
Forrett var roastbiff av hjort, hovudretten lagvis torsk og laks på ei seng av potetstappe og desserten varm sjokoladefondant med vaniljeis til.
Vi var 25 som reiste. Dei aller fleste mykje eldre enn meg. Men det å snakke med folk har ikkje noko med alder å gjera. Eg vert så fasinert av folk. Og eg vart kjend med nye folk.
Laurdag hadde eg massasje på programmet. Det å berre overgi seg sjølv til nokon og berre kunne ta imot –. Eg låg å tenkte på kor fantastisk gåve dette var. Kunne få dette.
Har eg vore katt hadde starta å mala…purr, purr – liksom.
Seinare vart eg med nokre i trenings rommet og etterpå hadde vi ei lang tid i boblebadet.
Vi åt hjortkarbonadar til lunsj og om kvelden var det tapas buffet.
Og da var vi framme ved turens utfordring. For det skulle væra fest.
Eg pynta meg og gjorde det beste av det som var grunnlaget.
Folk strøyma til. Faktisk i alle aldre. Menn med knekk i knea og som gjekk rett fram skeivt, medan dei drog opp buksa. Alkoholen gjekk i årane. Damer som hadde stæsja seg opp og minna litt om påfuglar.
Musikken var ein gamal slager; Gluntan!
Eg heldt ut litt. Men dette er eg så avvent at eg starta mest å få spasmar. Og dansebandmusikken er frykteleg å få innover øyregangane.
Så eg fann ut at eg kunne gå på rommet mitt, litt.
Og dervart eg.
Eg såg på den godt vaksne dama, sminka opp. Men preg av og ha kollidert med åra.
Så eg fjerna alt. Sminke, kleda og tok på nattkleda. Slo på tv’n og tok fram strikkinga.
Snakk om……
Men det gjekk ikkje lang tid før eg avslutta heile dagen, og med musikken av Gluntan i det fjerne, sovna eg.
Eg tenkte at eg skjøna nok ikkje kva eg kanskje gjekk glipp av og mitt eige beste, single dama. Her var havet fullt av fisk…kanskje, og eg var plassert midt i smørauga. Og Frøyværingen hadde god økonomi fekk eg vite. Men er ein dum, så er ein dum. Og det var fantastisk godt å sove.
Siste dag vart sløv. Men det var greitt. Det var godt å berre ta den roleg. Eg fekk snakka med nokon som eg ikkje hadde snakka med sidan eg var ung og som mista sonen sin, som eg var god ven med. Er så glad for at eg fekk det. Fekk møtt dei etter alle desse åra.
Sola var komen fram og returen hadde mykje nydeleg å sjå på.
Natur, natur-.
Eg kjende det skulle verta godt å koma heim da eg pakka saman helga.
Så var vi framme ved hurtigbåtterminalen.
Der sto denne utstillinga. Litt Neptun og litt havfrue. Eg syntest den var så fin.
Eit fint punktum på ei svært god og fin helg.
Eg kan tenkje meg attende til sommaren. Eller ein annan sommar.
Mykje eg kunne tenkt meg å sett meir på. Blant anna Halten fyr.
Dagar i Trondheim, triveleg møte med ungane og slikt.
Etter arbeidsdagen på tysdag gjekk vegen til Trondheim. Det sto fleire ting på programmet, både kontrolltime hos revmatalog og vitje sonen som har fått gipsa handa.
Eg overnatta hos syster mi og vi fekk oss ein lang gåtur ved sjøen om kvelden. Vi snakka om appa, mat og vekt. Og vi syntest det var dumt vi ikkje begge bodde i byen.
Mellomste hadde fri og kom utover for eta frukost saman med meg neste dag. Noko som var skikkeleg koseleg. Vi fekk heile dagen saman.
Ho var med meg til timen på sjukehuset.
Syster mi fortalte om ein park like ved sjukehuset som vi trur vi fann.
Og vi fann ein jungel.
Det er så artig å berre slå seg laus med foto.
Etterpå køyrde vi ned til sonen og kjærasten. Han ville kom utover til meg, men forma var ikkje heilt der enno etter operasjonen. Vi kjøpte med oss mat til ein sein lunsj saman med dei.
Var vittig, nokon syntest det var så kaldt og satt der med uggs, og eg satt det med bare føter i skoa. Overgangstid kan vi kalle det.
Til slutt kom yngste trillande også. Ho hadde jobba med ein dokumentar.
Sol og skygge.
Men til slutt måtte eg sette meg i bilen å ta vegen heim.
Her vart utsikta så vakker at eg stoppa for å ta bilete, fargane var så nydelleg. Det kjem berre ikkje fram at det er bratt nedover her.
Til slutt kunne eg stoppa bilen utanføre huset mitt.
For tida må eg passa på økonomien, for herr Restskatt kom på vitjing og eg må betjene han.
Men så har eg ferie, og noko må ein få og noko anna må ein absolutt få.
Da eg var i Trondheim gjekk turen innom Ikea.
Eg trong ljos. Og eg trong nye dørmatter.
Det vart både bordlampe, arbeidsljos, te-ljos og serviettar. Eg fann og ei slik plate til å leggje under skohylla. Eigentleg hadde eg eit ynskje om ny skohylle, men det får venta litt.
Bilete teke frå Ikea sin nettside.
Vi åt frukosten der. Det var nokså stille og roleg der så tidleg på dagen.
Etterpå dro vi ned til byen. Da sto noko viktig på tapeten. Noko av det viktigaste verktøyet vi har i dag.
Mobilen!
Både mellomste og eg måtte ha nye.
Min gamle iPhone 4S var ikkje laga til alle appene eg brukar. Så da skjermen knustest var tida komen.
Det vart ein iPhone7.
Google
Første bilete vart teke på Solsiden. Av ein intetanende forbipasserande.
Da eg kom heim til jentene, tok eg bilete av dei mest fotograferte på denne bloggen.
Og eg trur det stemte, at desse bileta er mykje betre enn dei gamle.
Stor skjerm har den også.
Så med betre ljos i stova og ny mobil, må eg seia at situasjonen ikkje er så verst.
I kveld er det godt å være heime igjen. Men det har vore eit triveleg døgn.
Henta foreldra mine og plukka opp dotrene på returen i går. Turen inn til byen er litt krevjande om dagen. Det er omlegging, graving og rundkjøringar an mas. Men vi kom oss fram og på plass.
Søster mi har vindauga fulle av orkidear. Dei var overdådige.
Og kveldshimmelen var vakker utanføre stoveglasa.
I dag vart ærenda utført og turen attende var etter kvart klar. Vi kjøyrde innom Ikea, for glasa mine hadde liksom forsvunne på eit mystisk vis. Eg er glad i desse store. I dag gjekk eg for farga grøn.
Yngste hadde fått kjøpt seg nytt brett etter det gamle knakk. Ho er lykkeleg ogrulla nettopp ut i kvelden med boffen.
foto:ingrun
No er vi heime, vi er trøtte og skal straks sova både ho som brukar tastatur og ho som rulla ut.
Yngste var ferdig med første året på universitetet.
Det er film som er faget.
Filmane til både første bachelor, bachelor og master skulle visast fram. Visninga var lagt til Nova, ein kino iTrondheim, gode stolar og nyting på høgt plan.
Eg er glad i film.
Det var hovudsakeleg kortfilmar og nokre lengre. Ein dokumenter og ein musikkvideo.
Det som var gjennomgåande i mest alle visningane var katastrofe, våpen og fantasi som sjanger.
Ein såg utviklinga i dei tekniske grepa etter kor langt dei var komne i filmstudiet. Og den som masterstudentane viste var ei perle av ei film. Dei brukte svart komedie og hadde eit herleg persongalleri. Og filmen fekk massiv applaus.
Det var også ein av dei i første som hausta god applaus og det var filmen som gruppa til mi yngste hadde. Ein film om å bli gamal og ikkje prioritert, men likevel med ein optimistisk snert.
Den fekk tårane fram. Og smilet.
Elles kosa eg meg med presentasjonane, over ungdom som det vistes syntest det var ekkelt og presentera filmane sine. Dei var ikkje full av glatt sjølvsikkerheit. Det vart så menneskeleg.
Etter kvart vil dei nok veksa inn å meistra fokuset. Trur eg.
Yngste var i strålande humør da vi tok turen bort til Svarlamon.
Ein idyll i Trondheim langt unna den materielle jakten på det “perfekte”. Mellomste bøyer seg ned for å få sikt der vi kjem litt etter.
“Kom mai du skjønne milde, gjør skogen atter grønn…….”.
Og så kom den. Maimånaden.
Slik heilt plutseleg var den der ein dag.
“Kanskje eg kan leva litt meir” tenkte eg og meldte meg på ein workshop.
Med og om foto.
Fredagen kom ein anerkjent fotograf for å fortelja om sit liv og virke. Og å vise foto. Det var ein interessant kveld på etter kvart vonde stolar.
Artig å høyra om han som klarte å leva utan sikkerheitsnett. Og at det gjekk bra.
I går tok vi ferga til Kristiansund.
Mest heile gruppa.
Der går ein internasjonal fotofestival som heiter Nordic Light. Det vil seia den er ferdig i dag. Vi fekk med oss mange fotografar. Det er godt å sjå, kunne bruka augo. Riktig kunne bruka dei.
Her er vi og ser på utstillinga til “vår” fotograf, Knut Bry.
Han er opptatt av flyktningkrisa og dei menneskelege forholda på Lesvos som ligg i Hellas. Han er engasjert i menneska han har møtt der, og han skulle dit igjen. Den menneskefiendtlege politikken gjorde han opprørt.
Honoraret han fekk frå fotoworshopen i vår verd ville han gje til arbeidet der. Han forsøkte å gjera ein forskjell.
Det grønskar sakte på Nordmøre i år. Men våren skjer likevel og det er godt å sjå. Og dei milde dagane er gode å kjenna………..ikkje minst det.
Det er likevel greitt å sjå at det finnest ei verd der dei små trivialitetane ein held på med eigentleg berre bør kviskrast.
Sjå inn i eit foto i ramme og glas og forstå litt meir, berre litt meir………..
Legg inn nokre linkar med meir info om arbeidet som er i gong på Levsos:
Eg kom nettopp heim. Da eg gjekk ut av bilen vart eg heilt andektig. Mørkre funkla. Det glitra, stråla og viste fram ein nattehimmel vakrare enn få.
Attom fjella kom strålande kaskadar av ljosskin. Som lange strek før det laga seg om til ei slags mjølketåke. Det var nordljoset som strekte seg opp attom fjellrekkja.
På andre sida, attom trea – der funkla og glitra stjernene.
Ikkje ei.
Ikkje hundre.
Det var eit funklande hvelv over meg som gjorde den mest fantastiske julegata tam.
Det var så vakkert.
Men å ta bilete av det var ikkje verdt å forsøke. Eg kan berre fortelja.
Du kan leta att augo å sjå for deg ein høg, funklande himmel med nordljos på.
Ta med deg synet inni natta til dei vakraste draumane.
Nest siste dagen i året ser ut som ein mørk vårdag. Bekkane i fjellet på andre sida av fjorden er store. Det susar i lufta. Det er enno meir vêr å bruka opp før året er omme.
Eg kjenner det er vanskeleg å svara……anna enn at det har gått frykteleg fort.
Såg nettopp eit bilete av ein mann med gevær, samankrøkt, med eit vaktsamt blikk, attom eit hjørne. Korleis er det livet der kuler kan føre til døden…… Der ein spring rundt for å drepa fordi nokon har funnet ut at det må til. For at dei trur dei vinn. Sende fly inn over områder for å drepe å øydelegge.
Kva er å vinna?
Heimar, tryggleik og det kjærleiken skapar. Meie alt ned for at nokon meiner det må til.
Drepa -.
Alle menneska på flukt; menn, kvinner og barn.
Det slo meg det latterlige ved at menneska ikkje er komne lengre. Som dei ikkje er ute av sandkassa. Eller…….eg trur barna har mykje meir empati, dei brukar berre ein plastspade å slå i hovudet på den andre ungen når dei vert uening.
Men året har vore prega av flukt og terror.
Eg kan berre slå av tv’n og tenkje på noko anna. Være varm og god og mett. For mett faktisk.
Og ikkje hjelper det om ein tenkjer på det heller. Det ein kan gjera er forsvinnande lite. Så ein får konsentrera seg om det ein kan, om det ein har. Dei ein er glade i og dei ein kan gjera ein forskjell for.
Om eg har vore flink til å hjelpa i året som er gått?
Der kan eg nok alltid gjera ein betre jobb, ikkje for å være flink – men med å bry meg.
Eg har gjengen min og andre som ramlar innom sirkelen.
Elles har eg eit par avgrensingar. Men eg vil påstå at den utmatta og energifattige personen eg har vore er påbetring. Eg får forresten ein del tilbakemeldingar på det. Samtidig har kne og hender streika dette året. Men med psykomotorisk fysioterapi og å tåle litt vondt, har eg tru på betring her også.
Eg trudde eg skulle få auka jobbeprosenten min i år, men har gått i gjennom ein prosess med meg sjølv om at kanskje er ikkje det innan rekkevidde, men ein veit aldri….
Ungane og foreldra mine klarar seg stort sett bra.
Yngste starta med å studera i haust, ny by og nytt liv, så klart krevjande. Bor i kollektiv blant anna saman med mellomste, der gjekk ein draum opp for begge jentene. Mellomste er i jobb og vurderer å ta fram att tanken om utdanning. Ho får god støtte av kjærasten. Eldstemann, som igjen bor i Trondheim, er saman med ei jente eg ikkje har helsa på. Da eg fekk gåver frå ho på julekvelden vart eg så rørt at tårane kom. Ho må væra snill. Til og med han har starta å snakka om udanning. Han som har vore så i mot det i mange år.
Dyra er med oss. Kattene er så gamle at vi er usikre på kor gamle dei er. Men vi trur det var 14 år i sommar sidan vi henta dei to søsterkattene. Boffen er ein godt voksen mann som vart sju år sist vår. Den siste, hr. Ludvik, som også er ei katt, tek lange pausar frå oss.
Hus og heim; sist sommar vart ikkje graset slått. Grunnen var fleire. Ikkje vart tverrveggen på huset måla heller, så no ser det passe slitt ut. Ikkje fekk eg unna meg ein mengde rask, for uhell hadde seriekobling……
Likevel, det kjem både tid og råd.
For no har eg bil. Er det noko dette året har vore prega av er det bilproblem. Frå kva eg skulle velja avto gamle bilartil eg fann ut eg skulle gå for ein “ny”. Som heldt i snaue fem månader før alt gjekk i stå. Men no er den reparert med ny motor og gode greier, så vil tru den går og går og går i mange år.
Vaskemaskinaseier eg ikkje meir om, men det er vel sal på nyåret.
Kreativitet, aktivitet, det sosiale og kjærleik må nok få jumboplassen. Ikkje det at det er ille. Men eg har ikkje tatt i ein pensel, prøva så vidt teiknetusjar, har strikka litt – men ikkje frykteleg aktiv. Absolutt forbetringspotensiale.
Har forsøkt turar i området mitt, gått, men det kunne ha vore fleire. Elles er eg i basseng og har nokre øvingar eg skal utføre dagleg. Og kanskje greier eg å ta solhelsinga ein vakker dag. Aktivitet som å delta på ting har det vore litt av, men absolutt forbetringspotensiale her også. Reising har det heller ikkje vore så mykje av. Byturane til Trondheim og Kristiansund, sjølv om nokre har vore med overnatting, gjeld mest ikkje. To turar til Oslo. Så har berre heldt meg innan grensane i Noreg. Men her har eg lova meg at ein til to turar til varme bør eg unna meg gjennom året. Når kroppen ikkje er på parti kan eg like godt bruka det til noko positivt.
Sosialt blir det mest familien, og alt i alt har eg lita tid berre for meg sjølv. Men eg har lite sosialt liv privat med vener. Fordi det er ein bit det ikkje vert tid igjen til. Og eg ser den, og er klar over at eg kanskje skulle ha gjort ein innsats her. Men det er ikkje noko å stressa med. Elles har eg dei eg møter gjennom nett, slik som på blogg og andre interaktive funksjonar.
Eg vil takka for at eg har fått lov til å verta kjent med dykk som gjev av dykk sjølve her på blogg og elles.
Kjærleiken er nok det som har vore magrast dette året, ikkje så mykje som eit kyss. Men slik kan det verta når fjorårets store forelsking vart eit magaplask, da står ein ikkje giv akt for noko nytt slik med ein gong. Og så skjønar eg at eg ikkje har åra på parti, ikkje at eg ikkje trur på knallforelsking langt inn i det grå. Men den handlar om tilbod både den eine og andre vegen. Men…….det kan eg seia om meg sjølv, eg er ein ukueleg optimist.
Kva meir er det ein tek opp i horoskopa på nyåret……berømt og rik, det vart ikkje dette året heller. Og akkurat det har både mindre og mindre betyding. Eg er nok eigentleg glad for ikkje å væra berømt, det gjev fridom. Økonomisk klarar eg meg greitt nok.
Så attende til slik eg starta. Eg som har valet med å stenge det tragiske i verda ute. Det året her, til likt med alle andre år…….eg sit med vinnarloddet. Året som har gått har for meg vore storveges. Eg er heldig.
Svært heldig.
Eit lite skrubbsår og at eg ikkje fikk den raude kjærleiken på pinne, det er ingenting.
Og så har eg fått noko anna eg set svært høgt, eg har ei balanse inni meg, eg har eit blikk som gjev meg mykje humor, eg kan å gråte og løyse opp spenningar. Og ikkje minst, alle desse eg får væra glade i, alle dei som var med gjennom heile året. Det at eg får lov til å leva i varme, naivitet og tru på det gode og at menneske har val.
