Slik gjekk dagen. Litt slik fort, men utan stress. No er den over.
Minus og pluss, sjø og land. Litt glatt og litt vått. Fjøra ein vinterdag. Dit gjekk turen i dag.
No er natta her. Og eg skal avslutta dagen, skru av datan. Seie god natt åt hunden og seia god natt til deg som fann vegen inn.
I dag har eg reist gjennom minna og dei gamle vegane. Både fint, vemodig og svært krevjande.
Køyreturen tok to timar. Det var mørk da eg trilla ut i verda, men ljoset eg følgde ned attom fjella i går, steig opp over fjella i dag.
Morgonljoset er vakkert.
– Her budde ein kamerat av sonen, tenkte eg, da eg hadde svinga av frå hovudvegen. Og her gjekk sonen gjennom isen, han var tolv år og det gjekk mange år før eg forsto alvoret. Ein av alle dei gongane det gjekk bra, sjølv om det like godt kunna gått annleis.
Hugsar søndagsturen langs vegen, var vegen verkeleg så lang……..
Alle sommarmorgonane for å koma tidsnok på jobb -.
– Vidare etter den vegen eg stakk av da eg hadde gjort ein stor fadese……., feil kontaktinfo i ei brosjyre. Ingen som las korrektur og dermed var fadesen eit faktum. Trudde verda rasa samen ei stakket stund.
Minner.
Til slutt var eg framme dit eg skulle. Og attende til dagen i dag.
Etter timar i møte gjekk turen attende. Eg sendte melding til ein tidlegare nabo om at eg kunne koma innom.
Forbi skolen og alle svingane gjennom skogen, alle gongane eg hadde køyrd denne ruta.
– For foreldremøte, ungar som ikkje rakk bussen, skoleavslutningar, bibliotek, juletrefest, 17. mai og kulturskole og mykje, mykje anna. Eit heilt liv.
Gjennom ni år var dette heimplassen min. Heimplassen til ungane. Denne vegen var både køyrd og gått…..mest dagleg.
Her henta eg posten.
Og så såg eg rett på det som var heimen min. Vår sin heim. Stabburet og trøndelåna. Familien min sitt rike ein gong.
Til hausten er det ti år sidan ungane og eg flytta. To år før var ekteskapet over.
Sjølv om det var mykje idyll var det også svært krevjande. Dei siste åra da det ikkje var nokon veg utanom, enn eit brot. Ei frykteleg handling å utsetja ungane sine for. Og så enno meir forandring, da valet vart å selja og flytta…….fordi eg trudde det var best. For oss alle.
Til alt overmål får eg i dag også høyra om nokon som hadde født alt, alt for tidleg. Enno eit par blad i minneboka blafrar. Eg veit korleis det er. Når det ikkje går som det skal -.
Ikkje rart eg er dobbelt sliten etter eit halvt døgn med minne.
Men naboane var riktig hyggeleg å møta. Og eg lova at når dagane hadde vorte lange, varme og ljose, skulle eg ta med meg gjengne min…….og det trur eg vi alle gled oss til.
For det trur eg vil verta skikkeleg koseleg for oss alle.
Klokka var halvfem, og enno var det ljost. Dette må eg fanga tenkte eg.
Kanskje eg skal gjera det framover, ut for å fanga ljoset mellom halvfem og fem……tenkte eg medan eg for ut døra. For å ta i mot alt ljos som er.
Eg måtte ta nokre bilete av fuggelmattreet……litt slik godteriakti med alt av mat for dei flygande som forsvinn ei stund før ljoset startar å svinna.
Det var kaldare enn kva det hadde vore, på fjella hadde det lagt seg eit kvitt lag.
På greinene hang det dropar, like før dei fraus i fast form.
Skogen vart fargelagt gul i kveldsljoset.
Lucas vart plutseleg vars venninna si, ho kom springande nedover jordene så dei fekk nokre leikebyks før vi tok turen mot haugen.
Utover mot havet låg eit minne om der sola hadde gått ned, sola som snart vil væra attende for å skina på haugen min.
Fjorden låg turkis og dunkel utan ei krusing.
Så gjekk eg ned att.
Himmelen var mest dramatisk, redd for at det kan være snø i skylaga. Eg har ikkje så lyst på snø no.
Så låg huset der, liksom venta.
Medan starta mørket å ta over, for enno har det så vidt oppåtaket når klokka bikkar fem.
Men ljoset vil ta over både meir og meir framover dagane.
Er ikkje det fint…
Oppatt og oppatt skjer gjentakingane. Årstidene, fødselsdagane vekene og dagane. Tidskverna sin jamme gong.
På slutten av januar kjem dagen til far min. Vi er heldige som har han. Kvikk i hovudet og skrøpeleg i kroppen. Likevel er kroppen sterk. For beina tåler ein trøkk. Han tester det ut når balansen fyk vest. Beina i kroppen er like heile.
Vi skulle feira dei nittitre åra på laurdag og dagen før dagen. Enklare for dei som har lengre reiseveg. I år var det berre første leddet som var der. Dei seks barnebarna var alle oppteke med sitt. Vi fekk ein triveleg ettermiddag med gammaldags mat. Middag og kaffi. Søtt og salt. Prat og latter.
Mor og far er heldige. Som har kvarandre og som klarar seg i huset sitt.
I går var ståa litt meir utfordrande. Varmepumpa hadde slege seg av.
Eg tok turen innover, dei kunne ikkje ha de slik. Av ein eller annan grunn har eg opparbeidd meg sjølvsikkerheit med varmepumpa dei har. Eg kan ingen ting, eg veit ikkje kva eg gjer – men eg får den alltid i gong. Slik i går også.
Når eg først var der kunne vi ta oss ein køyretur i det fine vårvêret i januar. Kva var meir logisk på sjølve fødselsdagen enn det -.
Sjå her, dette vatnet brukar det å ligga is på om vinteren. Eg måtte ut å ta bilete av svanene. Dei svømte vekk da eg kom ned til vatnet.
Etterpå kom regnet. Det vart ein grå, våt dag, men likevel fin. Vi køyrde å såg på havet. Det tok eg ikkje bilete av.
Attende kom andre systera mi som bor i kommunen, og vi vart inviterte på middag for det var så mykje att frå dagen før. Så slik vart det fødselsdagsfeiring to dagar til ende.
Og i dag, i dag tek eg det med ro for å lada opp til travle dagar framom.
Elles har eg ei utfordring eg ikkje er ferdig med. Som eg fekk frå dykk for ei stund sia.
For tida….tida den går.
Å sitja her, i ro og fred utan ei plan men med tankane om alt ein kan.
I dag har eg fri. Det er så mykje eg har lyst til å putta inn i ein fridag. Skriva blogginnlegg. Rydde i heimen……eller lyst og lyst…….det er resultatet eg har lyst på. Ut å gå i skogen. Henge opp meir mat til fuglane. Kjøpte nytt da eg var i byen tidlegare i veka. Det er så artig med alle fuglane som kvitrar om morgonen.
Eg må nok i butikken å kjøpa frukt. Til fruktsalat. Dessert i morgon. Far fyller år på søndag og feiringa tek vi i morgon. Eg har lova fruktsalat og agurksalat.
Enno er det mykje meir eg har lyst til å gjera. Men eg kjenner både dagen og meg sjølv.
Det er ialle fall godt med både fredag og helg.
Nyt dagen din.
Eg må framom for å seia hei. Vart ein ufrivillig pause. Slikt kan skje.
Da eg starta med blogg var det for å leita etter energi. Eg forsto ikkje heilt kvifor ting var som det var. Etter kvart forsto eg både det eine og det andre, og eg aksepterte i staden for å kjempa i mot.
Dette har hjelpt, plana er å fungera betre.
Sjølv om eg synest det går alt for seint.
Å væra utbrent kan gje ulika uttrykk. For meg har det vore husken og konsentrasjonen. Ikkje angst, ikkje depresjon…..det gjer det nok enklare.
Men så viser det seg at den fysiske delen også har utfordringar. Blant anna atrose.
Det er dette eg har eit skikkeleg utbrot av dei siste vekene. Eg ville prøve å leve utan dei smertestillande preparatet eg har bruka det siste halve året.
Eg ville prøve å venne meg til smertene, tenkte det kunne gå. Det er dette eg har bala med.
No er eg på ein kur og i dag har eg fred.
Det er godt.
I helga hadde eg jentene mine her. Dei hjelpte meg med å få jula opp på loftet. Dei hjelpte med mykje anna også. Godt å ha dei heime.
Eg tenkte eg plutseleg skulle gjera noko drastisk. Fekk plutseleg lyst til å kutte fb og starta ein ny blogg. Etter å ha tenkt meg om fortset eg nok som eg gjer. Og om eg startar ein ny blogg treng eg ikkje slutta denne.
Men tanken om å starta ein ny der eg satsar med meg sjølv som innsats…….om å koma fram og opp, gjera dei gode vala for å greia å kvitta meg med desse problema.
Det må da vel gå an.
Om ein vil nok…….
Det tenkjer eg på.
I springfart mellom alt og intet sit eg her både den eine og den andre dagen.
Å himlande, hildrande du kor godt det er med ein fredagskveld slik dann og vann. Eg har henta ved uti slafset, slufset og mørket. Kvidde meg, så da er kjensla fantastisk når der er gjort.
Inni omnen står middagen og steiker; laks, søtpotet, spinat……..kjem på no at eg gløymde kviløk……..cherrytoamt, frisk koriander og lettrømme. Kanskje eg skal ta ei glas kvitvin til……..eller så blir det berre Bris. Godt med Bris også.
Så eg kosar meg.
Sjølv om det er 21. dag Knut, så heng jula i her, men i morgon…….i morgon, men ikkje i dag-.
I kveld tek eg meg fri frå utfordringane eg bad om. Eg er ferdig med desse fire:
Margrethe i utifriluft utfordra meg til å skrive om friluft.
Bøker utfordra av oldemorsblogg
Forventningar utfordra av Fruensvilje
Ostehøvel utfordra av Frodith
Har att desse:
Sex utfordra av snuskelasken
Horisont urfordra av Karidansen
HÅRVEIS av natheless
Solhelsing gjort tre gong på ei veke, altså ein aktivitet, utfordra av maiken
I kveld vil eg berre fortelja om kor godt det er med fredag. At eg har ei stille og roleg helg framom meg denne andre helga i januar.
Eg vurderte å kjøpa meg primula, men ventar.
Slik er det i eit roleg hjørne av verda, livet og det nye året. Slik i bakevja av det gamle før det nye tek springfart. Det er ein god stad å væra medan stua vermes opp og middagen blir ferdig.
Ha ei riktig god helg.
Så langt kom eg i å skriva eit innlegg på fredagen. Og så gjekk plutseleg helga.
I dag har eg hengt opp ein skral søndag. Eg tenkte eg var lat. For eg orka ingen ting. Kom meg til slutt ut for å køyra søpla ned til vegen, måke bort snø attom bilen og henta ved. Da hadde det starta å mørkne, så planane om å henge ut meir fuglemat utsette eg til i morgon.
Men ein annan mistanke svirrar også, etter ei natt der eg vakna kvar time og vart heilt ubrukeleg. At kanskje er det noko anna…….. allmenntilstanden er beint ut sagt håplaus.
Men jula ligg samla saman. Treet er kasta ut. Det står att å få det i kassar og opp der det ligg å kviler det meste av året.
Så slik er det ein søndagskveld som starta som ein fredagskveld.
Ost + høvel vert ostehøvel. Og den første ostehøvelen var laga etter modell av……akkurat ein høvel….sto det i Wikipedia.
Ostehøvel sa Frodith, og ostehøvel skal bli.
Den 4. utfordringa eg fekk sist veke da eg bad om å verta utfordra med ord eg skulle skriva noko om. Og kva kan ein skriva om dette verktøyet anna enn at det er norsk oppfinning. Thor Bjørklund heite mannen og budde på Lillehammer. Dette var i 1925 og 1927 var den i produksjon.
I dag er mange ostehøvlar på marknaden.
Eg har fleire. Før eg drog ut av huset i dag hadde to vore i bruk. Den med svart skaft er gåvmild på skivene og passar til kvit ost. Den i metall passar til den brune osten. Eg har att havregrynskjeks frå jula, på den er det godt med brun ost.
Geitost.
Så dette er to eksempel av uvaska ostehøvlar.
Eigentleg er eg ikkje så overlag glad i den brune osten. Men eg brukar å kjøpa den til jul. Seinare kan eg bruka restane om eg skal laga duppe til potetballen.
Eg var også ein tur framom foreldra mine i dag. Fann fram nokre av det utvale dei har. Det var denne eg først tenkte på. Det var den yngste her i huset som laga på sløyden.
Til morfar sin.
For han har i mange år slitt med noko som heiter nervopati. Motorikken har vore dårleg i fleire tiår. Så ho tenkte at denne skulle vera lettare for han å få grep.
Den neste er det eit anna barnebarn som ga dei til gåve. Ein vikingostehøvel. Den passar eigentleg bra saman med ei jomfru, ei jomfru måla inn i eit bord…..sjølv om vi historisk bikkar riddartida.
Til slutt vil eg pressentera ein ostehøvel i sølv. Mønsteret heitar Anitra. Mor har aldri vore så glad i dette mønsteret. Men da dei møttest hadde far allereie kjøpt sølv. Så da var de avgjort.
Ostehøvel må eigentleg væra eit fint samleobjekt slår det meg plutseleg…… Men det får væra ein annan sin jobb å gjera. No ar eg sakt litt om ostehøvel og ostehøvlar.
Har du mange ostehøvlar i di skuffe?
Dagane går fortare enn kva bokstavane gjer. Dagane går fort i eit nytt år også. I kveld skal eg skriva om utfordring.
Det var fruensvilje som ga meg denne utfordringa.
Forventning.
Vi er nettopp i gong med eit nytt år. Da kan det dukka opp mange tankar. Forventningar til det nye året. Alt som kanskje kan verta annleis…..
Er det dette året eg får drøymejobben, vinn den store gevinsten, finn den rette, blir oppdaga, greier å slanka meg, trena, få dei gode resultata på alle hald………kanskje kan dette vera forventningane for nokon av oss -.
Og eit snev av desse kan nok alle ha. Men kanskje er alle i overkant urealistisk. Å tru at eit nytt åt kan snu heilt om på det livet ein har.
Kanskje er det livet eigentleg bra…….om vi ser ordentleg på det.
Attover på det.
Forventningar går alltid framover. For det er noko vi ventar på. Noko som kan- og skal skje.
Greier vi det meisterstykket å væra til stades i livet akkurat no er det bra.
Men forventnigar vil ein ha i en eller annan grad.
Mine forventningar no i starten av eit nytt år er det ljoset som står for.
Det er så vakkert.
Og vi får både meir og meir av det. Det er berre opna seg å ta i mot.
Kvar dag.
Litt ljosare.
Våren som står framom oss. Den vil veksa seg inn i liva våre. Meir og meir vil våren koma nærare.
For kvar dag.
Sola som stig lengre opp på himmelen. Alt som igjen skal gro og veksa.
Når mars kle seg naken og ligg der gul og brun av det som var. Klar for varmen, gje seg over til det som skal gro. Gje seg over til den nye våren.
Eg er eit vårmenneske, for da startar alt. Og kvar dag gle meg over ljoset med alle forventningane i.
Det er mi største forventning.
Den er mange bøker som har gjeve meg sterke opplevingar. Spesielt dei som det er mange år sidan eg las.
Den siste boka eg høyrde like før jul var fin. Ei bok som gjekk stille i dørene, sjølv om den inneheldt nok dramatikk. Den har ein oppfølgjar ser eg.
Det var oldemorbloggen som utfordra meg med å fortelja om bøker eg har lese og som sit igjen i hukommelsen.
Slik sett bør eg absolutt hugsa “De usynlige” av Roy Jacobsen. Handlinga går for seg på ei lite øy på Helgelandskysten. Ein liten familie, kulturen og deira kamp for å overleva. Om utvikling. Midt i dette står Ingrid som veks opp og må ta ansvar. Handlinga er lagt i tidsrommet 1915 til 1928. Ikkje minst er boka interessant fordi eg er avdelingsleiar i ei lite kystmuseum som har fokus på dette tidsrommet. Eg må få med meg fortsetjinga Hvitt hav også.
Eg har alltid vore glad i å lesa. Svenske Margit Söderholm med bøker frå det svenske bondesamfunnet på slutten av 1800 talet, romantikken og dramatikken fasinerte ein tolvåring. Eg las så auga vart stort og vått.
Da eg var rundt 18 år las eg ein serie som sit att i minnet om Familien på Jalna. Historien gjekk over 16 bind og var skreve av forfatteren Mazo de la Roche. Det var krise om ikkje neste boka i serien var inne på biblioteket og eg måtte lesa andre bøker inn i mellom. Handlinga går over hundre år og er om ein rik familie. Eg hugsar hestane og steile menneskesinn. Og ei kjensle av sorg da eg hadde lest alle bøkene og historia var over.
Eg vart svært glad i bøkene John Irving skreiv; The Hotel New Hampshire og bjørnen, og dette at ein skulle gå forbi dei opne vindauga. Han produserte mange bøker slik som Garps bok og Siderhusreglene. Eg likte å lese om dette som var så annleis enn det “normale” livet eg levde i. At det var plass til alt som ikkje var slik eg hadde lært. Det å bryta sund oppfatta levereglar og sjå LIVET sjølv om reglane ikkje var følgd.
Isebella Allende vart eg og glad i, spesielt “Åndenes hus”. Lika at tyngdekrafta forsvann i forteljinga. Lidenskapen mellom linjane.
Og norske Herbjørg Wassmo, frå “Huset med den blide glassverandaen”, heile trilogien, vond og skrapa, men med eit språk som gjorde inntrykk. Eg trur eg har lese alle bøkene hennar. “Dina”, eg gråt da eg las om smultgryta. Svært sterke personar som herja gjennom boksidene.
Det er så mange bøker. Er det rart at eg synest biblioteket er ein godtebutikk. Sjølv om eg mista konsentrasjonen; mykje som har kosta, men også mykje glede.
I dag slit eg med å lesa, men lydbøker gjev meg orda og handlinga. Og eg vil også greia å lesa som eg gjorde. Ein dag vil eg atter fossa gjennom bok etter bok.
