Fredagskvelden på tapetet. Denne gode kvelden ein berre kan sige ned i sofaen og kosa seg.

 

Mitt dansecrew har svinga seg over skjermen, eg har storledd med nytt på nytt, eg har sett på skravlinga på Skavland.  Eg har kverka ein juleøl. Lageret er snart tomt. Eg har ete ein fiskerett med rotstappe til. Og til slutt ein kopp kaffi, eit kakestykke og ein konjakk.

 

Litt tidlegare i kveld høyrde eg på eit program på radioen, om å være singel. Om folk likte det, eller ynskte seg inn i parforhold, var spørsmålet som vart stilt. Og kva som var positivt og kva var negativt-. Eg merka meg at psykologen som vart intervjua alltid hadde eit men i svara sine, som bikka mot at det og leva tosaman nok var det som eigentlege var riktig. Programledaren, som opplyste at ho var singel, lo i eitt sett, som for å overbevise at ho hadde det fantastisk. Ein litt merkeleg seanse heile greia.

 

Så korleis er det med meg? Det er mange år sidan eg skilde meg. Trur det næme seg ti år. Etter den tid har eg levd utan mann i husholdninga. Eg har hatt eit par forhold som eg valte bort fordi det vart for mykje eg ikkje treivs med. I det praktiske og økonomiske ser eg at det har vore fordel og væra to. Men det er så godt og ha råderett over tida si. Konsentrere seg om ungane når dei er heime. Hjelpe foreldre, møte dei eg har lyst når eg har lyst.

 

Høyrest dette trist ut? Eg vert ikkje yngre og meir attraktiv. Likevel greier eg ikkje føle noko stress, for ting må verta som dei vert. Tenkjer eg her eg sit i mitt eige selskap. Eit selskap er har det svært bra i.

Ein gong, tenkjer eg, kan det nok væra fint. Fint å være to, med den riktige. Sikkert rimeleg brei den tolkinga om kven som er riktig. Men eg veit kva eg ikkje orkar og ikkje vil. Og innan den tid trivest eg slik det er. Eg trur heller ikkje eg er unormal eller at det er unormalt og trivest i eige selskap. Uansett synest eg det er heilt greitt at eg gjer det.

 

Kos deg du og, uansett korleis du har det.