Eit svar på eit spørsmål eg plutseleg fann  ut eg ville stille. Ei gjennomgong av det som var og det som er.

 

“Kva synest du eg skal skrive blogg om” seier eg til den mellomste jenta mi, som synest det tek alt for lang tid med denne halsbetennelsen.

Tabutema kjem det raskt til svar.

Men kjenner det ikkje fører til noko tema eg har lyst til å skriva om. Seier det til henne.

“Enn om du skriv om korleis du trudde livet ditt ville verta og korleis det vart, og kva du synest om det”, seier ho. Eg svarer at det er for stort tema. Men vert sittande å tenkje.

For eg trur at om eg hadde sett livet mitt i dag, som ungdomskvinna den gong da, hadde eg nok grått mine modige tåra. For eg hadde så store forventningar til livet at Norge rundt var det verste, mest tristaste, horrible programmet eg såg. For folk var så fornøgd med så lite.

Eg vart slege ut i frustrasjon av å sjå på at folk bygde stavkyrkjer av fyrstikker.

 

Som riktig lita ville eg bli elefant pga. støyttennene. For slik ville eg og ha.

Da eg var rundt tolv hadde eg ein samtale med morfaren min.

“Det skulle vore starta arbeidsplassar for kvinner” sa morfar.

Eg trudde han meinte at det skulle vore starta eit båtbyggjeri for kvinner, for det hadde han starta først på tjuetalet og der var det berre menn som arbeidde. Seinare, på syttitalet arbeidde det to, tre kvinner i produksjon, utanom dei to som arbeidde på kontoret.

I dag tur eg det berre er ei kvinne på kontoret. Men etter som begge foreldra mine er ute av arbeidslivet har eg mista oversikta kva som skjer på det som ikkje lenger  er eit båtbyggjeri, for det er neste generasjon som har teke over, – gutane i neste generasjon, dei veit og dei styrer firmaet.

Og det var ingen som starta verken båtbyggjeri for damer eller anna verksemd spesielt for dei, sjølv om eg tenkte som den tolv åringen eg var, at det kunne EG sikkert når eg vart stor.

 

Heilt i starten av ungdomsskulen kom ein yrkesrettleiar for å snakke med oss om framtid og yrkje. Eg hadde inga formeining om kva eg skulle bli.

“Likar ikkje du godt og teikna, kan du tenkja deg å utdana deg innan det?”, sa læraren eg hadde hatt  i to veker.

Lettare sjokkert over at det gjekk å utdana seg og arbeida med teikning møtte eg opp hos yrkesrettleiaren. Medan alle andre jentene i klassen stilte spørsmål om sjukepleie og barnepleie og slikt, hadde eg bestemt meg….. Eg skulle bli reklameteiknar.

Men så kom eg ikkje inn på reklameteikne skulen i Ålesund like etter ungdomsskulen, det som seinare vart grafisk formgiving. Derfor vart det kjole og draktsaum på meg, for der var det ledig plass da skulen starta om hausten. Det førte til at eg forandra retning.

Eg fekk vite om Statens Håndtverk og Kunstindustri skole i Oslo, at der kunne ein verta motedesigner. Eg måtte søkje tre gong før eg kom inn på linja klær og kostyme. Eg såg for meg eit liv og ei framtid i Paris. Eit dekandent liv i svart og kvitt i det sjølvsentrerte åttitalet.  Da dei fire åra var ferdig var lysten til å flytta til Paris over. Eg hadde i staden lyst på ein verkstad etter og ha arbeidd nokre sesongar hos to menn som laga motevisingar kvar haust og vår i Oslo, for ein seleber gjeng av både mangt og hitt. Eg tok diplomarbeidet mitt på verkstadarbeid.

 

Eg vart med i eit verkstadutsal, og eg fekk også hatt ei motevisning, den store draumen.

Og det var sant, det var artig da eg var komen dit at eg kunne sende modellane ut, ein etter ein i spottlyset.

Men eg forsto ikkje tida som måtte brukast, trua eg måtte ha og innsatsen som måtte til. Og ikkje tente eg pengar, så inntekta måtte eg ha frå annan jobb.

Seks år etter endt utdanning og i overkant av ti år i hovudstade ga eg meg.

 

Eg flytta saman med han som var kjærasten min i Trondheim. Det vart giftemål, det vart økonomisk nedgangstider, det vart tap av arbeid, kollisjon med nakkeskade, seinaborter, etter kvart levende barn, syndromatikk, flytting frå Trondheim, ekteskapsproblem og til slutt skilsmisse. Det var ingen ende på livet i svart og grått, i spedt litt kvitt.

 I Trondheim starta eg å laga dukker, havfruer, tussar  og sauma kostymer for å prøva utan at det gjekk vegen

I dag ser eg Norge rundt utan å gråte. Og eg veit så mykje meir om livet. Nei, eg vart ikkje designaren. Men eg er mor til tre barn.

Går det på skinner?

Nei.

Men barna mine er dei mest fantastiske barna eg kan ha. Eg er rik på eit innhaldsrikt liv. Eg er glad i livet mitt. For eg har fått lov til å lære myke, mykje eg ikkje forsto den gongen eg vart deprimert av det vanlege livet og at folk fann seg i så lite.

 

Så du tøttetralletutta mi som spurde, på denne sida av år og alder er eg glad i livet slik det vart. Det var eg ikkje da, da eg tenkte eg skulle verta ein rik og berømt designer. Men det er ikkje sikkert at den jenta eg var for tretti år sidan har forstått verdiane da av det eg fikk. For ho syntes det dekadente livet i svart og kvitt frå nattelivet var spanande. Ho forsto ikkje vitsen med å få barn og sitja ein fredagskveld framom tv å sjå Norge rundt.  Ho trudde det var det tristaste som fantes. Så det bra ho ikkje fekk veta korleis det gjekk da. Men eg er glad i dag for alt som var, er og er spent på det som kjem.

For eg lever enno. Og det FULLT UT enn om eg er litt sliten.