Eg snakkar verken om vekt eller musklar, men slik vi er samanskrua til den vi er. Korleis vi fokuserar og kva vi vektlegg som viktig.

 

“Føler du det? Ja vel, ja? Og da er det rett da liksom?”

 

Skeptikarane, dei med fakta. Dei som hugsar og har kontroll på vedtekter og lovverk. Som hugsar korrekt lengda på- og kva for elv som er den lengste. -I Noreg eller i verda elles. Det er dei som set premissane.

 

Om ein går rundt i verda og føler ting, er eigentleg ikkje det gangbar mynt. For kvar står det om du har rett eller feil? Du vil fort verta mistrudd, for kven veit om dette berre er noko du innbiller deg?

 

Føler og ting er to ord som er ubrukeleg i ei verd der alt skal dokumenterast.

“Ting?”

-“Det heiter kalligrafipenn”.

-“Det der er ei hydraulisk kran”.

-“Det er feil å seia dubbeditt, dette er ikkje noko skitt, det er tavlekritt!”

 

Kan du orda og kan du bruka dei utan å føle, men med å kalla alt med det rette namn, utan å seia ting, da kan du regjera og vite korleis det er i demokratiets namn.

 

“Ho er lei seg?”

 

“Korleis veit du det, har ho sagt det?”

 

“Nei, men eg ser det”

 

“Og da meiner du at du har rett?”

 

Dei runde og dei firkanta menneska var det ein som sa, han hadde lov til å seia slikt fordi han var psykolog.

 

Det er interessant. Vi menneskjer er interessante.

 

Hadde ein samtale med mi mellomste.

 

Eg fortalte eg følte eg ikkje kunne bruka ordet føle i ein diskusjon sa eg.

“Eg føler akkurat det same,” sa ho.

“Og ordet ting“.

Vi var einig om det også. Det var eit ubrukeleg ord når vi ville bli teke på alvor i seriøs samtale.

 

Men vi kunne bruke ordet når vi to snakka, og når vi snakka med våre likemenn. Dei som trur på at vi føler, og at det vi føler er meir riktige enn ei subjektiv oppfatning farga av oss sjølve.

 

“Er du ikkje heilt frisk” sa eg til legen før ho hadde opna munnen.

Nei, ho var ikkje det, eigentleg var ho ikkje det.

 

For vi  menneskjer sender ut fullt av ørsmå signal, og nokre av oss oppdagar dei lett og andre gjer det ikkje. Og korleis kan dei som ikkje ser dei tru på noko dei ikkje ser……..??

 

“Så du forsto det du altså, ja……nei eg såg det ikkje da, men eg og ser det no”.

 

Slikt kan nokon som les verda gjennom følelsar høyra………..etter ei stund, frå nokon som likevel trur på ein og har oppdaga det same.

 

Eg hugsar eg las til barna ei historie om maurane, dei streva og sleit, bar og drog  og kika i bakken etter meir å sanka. Så var det den eine mauren som såg opp. Han fekk sjå himmelen, alle stjernene, og han fortalte kva han såg. Dei andre maurane lo og syntest denne mauren var heilt håplaus, for deira jobb var å leita på bakken etter det dei hadde bruk for. Og ikkje brydde dei om slikt tull som å sjå opp, kva skulle det føre til? For dei visste da at heile verda var slik som den på bakken.

 

Slik er det. Alle veit vi berre det vi veit. Står vi med ryggen mot kvarandre vil perspektivet være heilt ulikt, sjølv om vi står så nærme.

 

 

No har eg sett vakre himlar. I kveld. Eg køyrde mellomst i veg for at ho kunne reisa attende til byen. Den siste natta hadde gjort underverk, og ho greidde både eta og snakka. Så håper ho blir heilt bra no.

 

På tur heim måtte eg stoppa og ta bilete av fjorden eg bor attmed. Og himmelen. Fekk med meg solnegongen etter nok ein nydeleg dag.