Dagane går og går. Hendingane og følelsane kjem som perler på ei snor. Som ei vandring i ulent landskap. Det var slik påsketuren vart i år.

 

Desse dagane går fort. Plutseleg er vi langt inn i framtida. Forbi hendingar og oppgåver. Livet er mest som eit spel med level som skal løysast.   Eg veit ikkje kor langt eg har kome. Berre at nye oppgåver ligg klare.

 

Bloggen har eg berre hatt tid til å tenkje på. Ikkje tid til verken å lesa eller og skriva.

 

I dag er vi framme ved andre påskedag.

 

Dagen i dag er grå, men det har vært vakre dagar. Vakre soldagar, eg har registrert det.

For å gå attende til Osloturen vakna vi til ein vakker dag dagen etter siste blogginnlegg. Vi skulle ta turen inn til sentrum. Da vi står og venter på toget får eg telefon frå venninna mi om at det meste har skåre seg, ho driv å klargjer husvære sitt for fotografering og sal. Ho får ikkje til å kome inn til sentrum og eg har ikkje tid til å dra ut til henne – for kort tid til neste avtale. Så eg tek med meg jentene mine attende til der eg gjekk i min ungdom.

Opp frå Karl Johan, gjennom Slottsparken, ut i Parkveien og ned Hegdehaugsveien. Der eg budde dei fleste av åra mine i Oslo. Var det her og var det slik, ville jentene høyra. For noko av livet mitt frå den tida har eg fortalt.

Dagen etter pakka vi veskene og koffertane for å ta reisa nordover. Sonen og kjærasten vart med oss oppover. Og så var vi på veg onsdag før skjærtorsdag. I finvêret.

Ut av Lillestrøm var det køkøyring som løyste seg rimeleg fort opp. Vi fekk høyre om ei trafikkulykke der fleire biler var innblanda ved Minnesund. Der måtte vi passera. Og det gikk så treigt at det gikk mest ikkje framover. Men så var det like oppunder påske og ikkje beste tidspunktet og være i trafikken. I tillegg starta bensinmålaren å bevege seg mot tom tank. Men noko spenning må ein ha. Og vi greidde å nå ein stasjon før det var heilt tomt.

 

Timane vart mange på turen. Vi fekk handla inn til påske nedst i Gudbrandsdalen, der tanken både på påske og feiring av 18 åring måtte ha plass. Det var mest ikkje plass til handleposane i bilen etterpå.

På Dombås fekk vi oss mat på ein litt luguber matplass. I svingane opp til Dovreplatået  kom ein bil i fart, passerte forbi så gnistane fauk. Den låg langt framom heile vegen……..eit langt stykke……. så slakka den på farten og blinka inn til sida. Eg følte ikkje eg hadde heilt godt sikt, men passerte. Like etter kom den i tempo igjen, passerte forbi igjen så gnistane fauk. Så roa den atter ned…….men vi brydde oss ikkje om å køyre forbi meir. Den ville sikkert leike sa ungdommen.  Det ville ikkje eg.

 

Framme på Oppdal skifta vi førar. Den kvinande lyden i bilen vart meir og meir intens. Til slutt var den konstant. På Kyrksæterøra starta det først med ein hump, så rasa kilometerstanden til 0. Straumen på bilen held på å forsvinne. Vi ringte veghjelp utan å få noko hjelp, det einaste dei kunne gjera var å senda ein redningsbil. Det var natt og vi hadde under ein halvtime heim, vi var slitne og hadde bilen full av pargas. Så vi la i veg, med dårleg verkande vindaugeviskarar, sludd på utsida av vindauga og kondens på innsida.  Det vart ein spanande tur, spesielt da vi var over det siste høgdedraget og det låg 20 cm snø i vegbanen. Men under over alle under, vi kom oss heim og opp den siste bakken med klampen i botnen.  Og eg vil skryta av bilføraren som klarte dette.

 

Påskelaurdag fekk vi vegbil hit, og utruleg nok starta bilen – så eg seier at vi kanskje kunne køyrd bilen til verkstaden på eiga hand. “Nei”, svara redningsmannen, “denne bilen burde ikkje køyrast”.

Heldigvis viste det seg at det var berre å skifta ei reim.

 

Vi fekk feira henne som hadde fylt 18 år for snart ein månad sidan på fredag. Vi hadde ein triveleg ettermiddag med familien.

Om kveldane spela ungdommen Ludo på nye måtar, dei såg film og dei snakka. Dei diskuterte korleis tida hadde forandra seg sidan dei var små, og at dei var glade dei fekk veksa opp ei tid med gamle verdiar. Og eg sat der som flua på veggen, berre nøyt å lytta på neste generasjon og tankane deira.

Laurdagen feira yngstesøster mi dei 50 åra ho straks vil runda. Ho hadde invitert til eit selskapslokale. I tillegg køyrde ho oss billause dit. Ettermiddagen baud på god mat og eg tok meg eit glas øl til bacalaoen. Så da eg fekk telefon om at bilen var ferdig……juble, juble……… måtte eg berre utsette hentinga til neste dag. Men eg må skyta inn at det var alldeles herleg å ha tilgong på bil igjen.

Mellomste søster og eg heldt ein tale til henne som fylte år. Og dei yngre i familien syntes det var artig å høyra om ting dei ikkje hadde visst. To syskenborn hadde skreve ein song til denne sta veslesyster vår, som til tross for MS har reist både til India og to gong til Peru – noko vi med friske bein ikkje har gjort.

Vi var køyrt heim av tanteungen og kjærasten hennar, så da var det enno fleire ungdommar rundt bordet som snakka og diskuterte. Eg koser meg så med å høyra på refleksjonane deira, så eg hadde det fantastisk med mest berre bruka øyra.

 

Først påskedag kom og gjekk. Eg hadde for første gong ikkje påskeegg å dela ut, eg hadde ikkje greidd å tenkt på alt da vi var å handla. Men det vart måling av påskeegg og det var lammesteik. Til og med ein tur ned til sjøen vart det for nokre av oss.

 

Og i dag reiste dei alle, ein etter ein. Nokre til Oslo, nokon til Trondheim og til slutt yngste. Vi køyrde inn til foreldra mine med rester etter lammelåret, så åt vi middag der. Dei vart med på ein biltur, yngste vart sett på bussen og vi køyrde vidare i grått vårvêr. Vi fann kvitsymre, gåsungar og aurikkel.

 

Kvelden har vorte natt. Ute bles det bra. I huset er berre eg og dyra, og i morgon er kvardagen attende. Det har vore ei krevjande påske, men no er den også historie.