Vi er tre og vi er barn av seksti talet. Ei heil verd av vår verd. I den vesle bygda.
“Tripp, trapp, tresko” sa dei. Foreldra. Og eg syntes dei godt kunne kalla oss det. Hadde ikkje hatt noko i mot å heita Tripp eg. Men vi fekk norske, malmfulle namn. Heile slekta var prega av det norske, namna, språket og tanken. Det gamle partiet Venstre var det dei stemte. Da eg skulle stemme i starten opponerte eg med å stemme Høgre og kle meg i Ibsa støvlar og lodenfrakk ein stakka stund. Min sosseperiode, da dei på skulen eg gjekk snarra seg inn i palestinaskjerf og Sigrun Berg skjerf. Eg opponerte like greitt alle veger når eg først skulle.
Men som eldste i jentegjengen var eg seriøs, eg syntes eg hadde noko å seia. Når eg ikkje drøymte meg vekk. For det var så mange drøymar og drøyme.
Av og til førte eg drøymane ut i orda og på papiret som teikningar. Da viste eg tilløp til foretingstalent.
“Eg skal teikna ei forteljing om du går opp på mørkloftet og heng opp kleda” kunne eg seia til ei syster.
For oftast var det nok tåredrypande historie som gjekk bra. Dei “selde” bra ut over sysken flokken.
Eg vaks og vaks og vaks. Mellomste følgde meir jorda og fekk ein grei høgde som stoppa nokre centimeter før 70 talet kom til syne på målbandet. Den yngste bikka nokre centimeter over, men ikkje som meg…… bremsane virka først like før eg sklei over på 80 talet. Inga god oppleving som førte til mange tårer over mange år.
Den mellomste var meir knytt opp til konvensjonane og så var ho full av humor. Der eg var dønn seriøs kunne ho slå over i spøk. Ikkje alltid ein følte ein fekk den respekten ein fortjente.
Men vi leika oss mykje saman til tross for dei tre åra som skilde oss. Med papirdukkar. Vi teikna og laga historia som kunne konkurrerte med såpeoperaene som kom nokre år seinare. Papirdukkane hadde STORE lepper, STORE pupper og frykteleg mange klede. Reine rosabloggere…
Det året eg var 14 år skreiv eg og øvde inn eit skodespel med søsken og søskenbarn. Da heldt det hardt for tolmodet at mellomste skulle spøke når eg ville ha ro i leiren for å øve.
Ho var og ei aning meir utspekulert enn meg. Ein gong hadde eg kjøpt med popcorn som vi skulle nyte på ein skitur. Vi var ikkje kome langt før ho starta å mase på at vi skulle ete. Til slutt gjekk eg med på det mot at ho lova at ho vart med vidare etterpå. Men da posen var tom snudde ho skia og rente heim igjen. Slikt skjøna eg ikkje og mista både munn og mæle…….eller det morsette…
I dag arbeider ho som sjukepleier, ei utdaning ho tok på i vaksen alder på trass, etter at ho ikkje fekk seg arbeid som grafisk utformar. Og etter og ha følgd mann land og strand i hans klatring på karrieren. Da ho var ferdig arrangerte eg overraskingsselskap til henne, på bilete der vi er eldst. For det fortjente ho etter innsatsen.
– Og ta eit val som låg så langt unna drøymen står for respekt.
Yngste hadde slege seg og har plastra nasen på bilete.
Ho har hatt nokre fall. Like etter ho vart tjue starta ho å verta sjuk. Det gjekk ti år før ho fekk diagnosen MS – multippel sklerose.
Ho er sju år yngre enn meg, og vart meir til bry enn ein leikekamerat. Sta var ho og ville væra først. Ein eigenskap som har hjelpt henne med den skjebnen ho fekk.
På det bilete der vi er yngst, står ho med den krafta ho hadde i seg, eit godt bilete på oss alle tre som typar. Yngste med jakka på halv tolv klar til det meste. Og ho har klart mykje med viljen sin. Ho har sett mykje meir av verda enn eg med mine friske bein har gjort. Peru og India er nokre eksempel. Helserelaterte reiser.
Ho starta på ei utdaning for ho ville måla, bli kunstnar som ho sa – noko vi to andre steila over, for det vart ein ikkje meinte vi, enten var ein eller så var ein ikkje. I dag står lerretet framme igjen.
Og snart er det jul. Julebilete der vi står framom juletreet. Med julegåvene under treet og sannsynlig er det rømmegraut i bollen eg held. Det åt vi om kvelden, det var vår tradisjon.
Ein kikk ca. 45 år attende i tid.
Rart kor fort desse åra har gått. Med glede og sorg. I dag held ungane våre på å bli store. Yngste har ei dotter, mellomste har to og eg har tre barn, to jenter og ein son.
Her er eit bilete frå eit juleselskap hos mormor og morfar. Enno lengre attende. Saman med nokre av syskenbarna, eg er ho med den store sløyfa. Trur det må være jula 1960.
veldig koselig å få lese litt fra din barndom,der var en vakker trekløver.)) livet er nok slik at søsken blir forskjellige,men så ordner livet seg slik att en får det greit til slutt uansett hvordan en såg på seg sellv i dei unge åra :))
For en herlig gjeng, og så koselig som du forteller det! Og stoltheten din over søstrene dine er utrolig vakkert <3
HERLIG tilbakeblikk og ditto bilder!
God natt ^^
fruensvilje: Vi har alltid hatt et greit søskenforhold, men at søsken er forskjellig er sant. Det er vi nok på våre barn også :).
Fruemmel: Takk, så koselig kommentar fra deg. Må forresten gratulere med vel overstått…….skal inn både å lese og kommenter hos deg. Ha en superfin dag <3.
Nabokjerringa: Tusen takk :).
Et koselig og levende tilbakeblikk om deg og søstrene. Det er ganske ulike liv dere har hatt! Tydelig du var i opposisjon, ja! Jeg fikk tenåringsopprøret etter at jeg fylte førti! 🙂
Det er spesielt med søsterfellesskap, ( Jeg er eldst av seks søstre)
Og så godt når man kan være glade i hverandre og være der for hverandre når det gjelder. jeg og mine søstre har 20 barn til sammen, og det er ganske høyt støynivå de sjeldne gangene vi treffes…:)
karidansen: Har nok hatt noen småopprør oppover jeg også i tillegg :). Vi søstrene har hatt forskjellige liv, men slik er det vel i en søskenflokk.
maiken: Artig med så mange søsken. Men du verden, skjønner det må være mye liv når dere alle er samlet med alle barna :).
Så flotte bilder! Og enda bedre historier! 🙂
tanketromling: Takk, så fint å høre at du syns :).