“Det gjev meg håp” sa yngste, da ho kom bortover perrongen å såg mora tok avskjed.

For yngste synest det er vanskeleg å finna prinsen. Det er liksom berre froskar som ikkje ein gong er interessant å testa ut om kan væra noko anna. Ho er berre 21 år og langt unna 60 år, forsto ho der.

Plutseleg.

Og det ga håp.

Mora hadde vent seg til å væra fullt og heilt seg sjølv, med heile breie og lange seg. Ho trong ikkje nokon annan, om ikkje han der på den kvite hesten kom. Noko ho trudde lite på.

Og skulle ho væra ærleg, ville ho heller vinna ein klekkeleg sum i lotto. For da var det mykje som kunne utrettast.

Ho hadde prøvd, etter skilsmisse og slikt. Utan at det freista ut over den tida det tok å finna ut at det var feil.

Draumen om mannen i eins liv pakkar ein kanskje aldri ned. Men den var slik passe urealistisk.

Trudde ho.

Men ein dag kom han gåande.

Noko ho først ikkje forsto. Men så gjekk det opp for henne. 

Det liksom hegla med parallellar. Da hendene møttest bobla det under huden, av ein hudlaus energi, som boblar i champagne.

Og ho skjøna ho var forelska. Han møtte henne med eit godt, vakkert smil.

Han hadde også tenkt han heller ville vinna i lotto. Og dei skjøna at dette var enno vansklelegare enn å vinna i lotto.

Å finna kvarandre.

Dei sto på perrongen og tok eit varmt farvel da yngste kom å såg mor si. Og fekk håp.

Ho skjøna ho hadde mange år på seg for å finna kjærleiken. For den kan godt dukke opp også etter ein har fylt 60 år. Enno så utruleg det enn er.

Det kan skje, for kjærleik har ingen alder!