Påska i år er straks over. Sammen med snart fire månader av 2019.

Og tida går.

År for år.

Eg er ikkje så medelsom om dagen. Det skjer ein del utan at eg kan seia det forandrar så mykje.

Påska har vore feira på heimebane, med ungane. Vi fann ein song som var frå gamle dagar. Den fekk oss opp nokre hakk til eit hyperhysterisk nivå, ellers var vi flate og late. 

Her er songen.

Husker du den kanskje ikkje, trur den var på nokre hit.lister på 70-tallet, så det krev nokre år på baken å huska den.

Det var litt tur og litt kortspeling.

Og noko leiting etter påskeegg.

Vitjing hos foreldra/besteforelder og punktering av dekk. 

I går ba eg likegodt eksen på middag, og så tok han med seg gjengen attende til liva sine.

Så dagen i dag har vore stille med musikk. Med hagearbeid og heilt usosialt.

I morgon startar kvardagen. Den trur eg vil få bein å gå på. Er eg redd.

Så kvifor har eg vore så fråværande her…….

Og til det kan eg nok gje fleire svar. Litt slik essensiell krise. Berre ei lita ei.

No kjem noko sjudomssnakk, Slik at du er advart.

St. Olav i Trondheim vart til slutt einig med meg om at det ikkje var bra at eg gjekk med eit opphovna, raudt auge. Og at det nok kom frå den biologiske medisinen. Så eg skulle slutta med den, og så skulle vegen videre diskuterast.

Det tok på tida.

Og da ramla egentleg berre eg-, eller kroppen min noko saman. Den vart vond og energien forsvann.

Etter noko mas, greidde eg å få svar onsdag før skjærtorsdag. Så da var eg atter i gong og fekk set ei sprøyte med noko som heiter  Humira.

Det skal eg ta kvar fjortande dag. Det vart nokså raskt litt bedtre, men etter det har eg vore i ei slags bakevje.

No må eg få til struktur og strengt regime. Om ikkje er eg berre å gje opp.

Fekk og brev frå systemet.

Frå 1. mai er eg 50% uføretrygda. Og eg synest ikkje det er det minste artig. Sjølv om det ikkje var noko anna alternativ, og at eg berre må væra glad for at det gjekk i orden. Så er det ikkje det minste artig på ein prikk-.

Gammel, gråhåra og uføretrygda og i sekstiåra……..fy f…

Slik var det.

Det var slik det vart.

Men eg er ikkje død enno.

Berre litt slik essensiell…..

Så eg har lyst til å farge håret og kjøpe dyre kremer mot aldring, trening og mat og heile pakka.

Det som er bra er at det er ein fantastisk vår. Der er det jubel frå ende til anna.

Det er vår med glitter og fanfare!!

Fuglane syng så ein mest mistar retningssansen.

No er eg i gong med min neste epoke, med unevnelege planar. Unevneleg for at eg ikkje har dei på plass.

Men eg trur eg må i gong med eit strengt regime. For å få til noko av det eg ikkje veit kva er.

Riktig fine vårdagar til akkurat deg som las i gjennom dette.