Når sola skin og det er sommar vil eg gjerna væra over alt…… eigentleg. I dag skulle eg noko heilt anna enn kva som vart.

 

Eg skulle på fjellet…..eller opp til ei seter i dag. Det var plana. Hadde i kledd meg riktig antrekk da eg fekk ein telefon. Om eg ville væra med på båttur. Eg er heilt tullerusk etter båt……født som eg er om bord i ein.

Men eg ville plutseleg alt og ingenting.

Riktig vanskeleg vart eg.

Eg sa først nei og så sa eg ja……..i same setning omtrentleg. Og eg angrar ikkje på at det var ja eg sa sist.

Og her kjem eit utval av dei 500 bileta eg tok frå kommunen min med alle bruane.

På tur ut Mjosundet.

Passerer ein av alle bruane som har gjort kommunen samanhengande.

Eit typisk naust med svalgong.

Sjø og himmel hand i hand…..himmelen hadde lett, lett skyar.

Det er så mange pittoreske hus ein passerar.

Det er mykje fisketurisme i kommunen.

Gjennom Lesundet er det grunt når fjøra er sid. For store båtar ikkje den luraste leia.

Mykje båtliv.

Eit sjøhus som gjorde nytten i ei anna tid.

 Ferieleilegheitar ut mot havgapet.

Sjøen var glitrande blid i dag.

Blåne over blåne.

Glitter.

Merking er viktig.

Brue fasinerar meg. Spesielt frå undersida.

Men også på avstand, forma og det at dei knyt saman.

Lurvika, ein gamal handelstad.

Fargane….

No er det pubdrift her.

Den gamle krabbefabrikken.

Aure sentrum.

Så runder vi Rotøya og kjøyrer gjennom Straumen.

Attende til Mjosundet.

Her er riket mitt frå barndommen. Eg bodde dei fleste åra i det gule huset under krana. No bor foreldra mine i det øverste huset der det raude treer står.

Nedunder var den kvite bygninga, som er heilt nede ved sjøen, ein gong butikk, men i dag marina, restaurant og pub. I dag åt vi middagen vår der.

Og så bakka båten seg på plassen sin ved flytebrygga,og turen var over.

 

Av og til opnar ein døra inn til dei hemelege rom. Der ein må trø varleg fordi det ein finn der kan raspa som ein sår hals, som ein piggtråhals på sitt verste.

 

Når ein har opna døra er det for seint. For da veit ein noko ein ikkje visste før døra vart opna. Tilvære kan verta så snudd om. Kanskje får ein vite ting som kan væra til hjelp i framtida. Realisme er alltid bra. Kanskje tolkar ein feil, fordi ein ikkje veit. Kanskje får mistanken sin blå flamme brenna. Kanskje ein set seg i ein fryktleg vond situasjon. Kanskje alt det ein har trudd på var heilt feil……….

 

Eg tenkte det, slik skal eg ikkje gjera. Men så gjorde eg det med alle gode unnskyldningar som var å oppdrive. For eg skulle eigentleg noko anna. Tenkte i eit raskt augeblink at eg hadde sadistiske tendensar, at eigentleg lika eg å plaga meg sjølv. Så kika eg, som ein spion gjekk eg til verks. Og fann ut slikt eg ikkje ville finna ut. Eg trudde eg skulle greie å bæra informasjonen på strak arm, men det var før tankane starta å mala sundt alt. Alt var gjort om til pinneved som ikkje kunne reisa ein einaste fin tanke. Meir vart det finito, over, ferdig og ut.  

 

Eg må elska å plaga meg sjølv.

 

Dagen gjekk og alt greidde å falla til grus som drømmeslott og ingenting. Augo mista glansen, eg hadde gjort det, verkeleg gjort det. Var det bra eller var det ikkje bra……….

 

Enn å plage seg sjølv slik?

 

Dagen gjekk utan at strålane frå sola nådde meg, eg kjende berre den kalde vinden.

 

Så med eit snudde alt. Nokre ord ga meg gleda tilbake. Pinneveden smelta saman til tømmerstokkar til byggverk.

 

Eg går for trua og følelsen. Ikkje for spiontilvære. No skal eg gå og rive kamuflasjeteltet med kikkerten i. Eg treng den ikkje. Eg treng ikkje plage meg sjølv. Eg treng det ikkje. Berre den gode kjensla skal få plass.

 

Mistanken skal ikkje få brenne sund gleda.

 

På tallerken min ligg ein haug spirer. Utanfor vindauge er det ei intens grøn verd.

 

Det er laurdag og eg et frukost to timar etter mi eigentlege plan. Men det har ingen ting å seia. Det er laurdag og eg har inga plan. Og det er godt det.

 

Det har vore slik i overkant travelt etter eg kom heim frå Sunnmøre, men i helga skal eg roe ned og berre fokusere på det som er bra for meg. Det er mest to veker sidan eg kom heim frå opphaldet mitt i Valldal. Dei første dagane i den første veka tok eg det for så vidt roleg. Men så eskalerte det liksom berre.

 

Men i dag har eg klatra opp på ein fri laurdag.

Friiiiii!

 

I går avslutta eg dagen med sommar avslutning…….ja ikkje at sommaren har slutta – sjølv om det kanskje kan sjå litt slik ut. Det er noko med dette med “vær og klær”. Turen starta frå ei kaie i ein liten båt. Vi fekk på oss redningsvestar og utover bar det dusk, dusk over båra. Etter ein kort køyretur gjekk vi i land på ein holme med gamle hus som har vorte restaurert gjennom fleire ti-år i tilegg til at det var set opp ny bygningsmasse. Så sjølv om veret var slik det var, var det fint likevel.

Det var første gongen eg var her. Verten fortalte si historie om- og rundt staden. Seinare fekk vi servert både bacalao, creme brulee og talar. Og eg kosa meg ei gooood stund. Men så vart eg frykteleg lei og all sosial glede hadde fordufta. Heldigvis var det nokre fleire også som hadde det omtrentleg slik, eller berre var trøyte, så vi fekk båten attende. Klokka eit i natt var eg i senga mi heime og det var frykteleg godt.

 

Da hadde eg tidlegare på dagen vore på slikt ein skal, sett litt på opninga av eit sentralbaneanlegg, køyrd heim, fekk gått ein luftetur med boffen, ordna meg til kvelden, køyrde eit godt stykke attende og fekk atter gjort litt av slikt ein skal før vi møtte opp på kaia for resten av kvelden.

Sjølv om dagen min no er fri og utan plan, så tenkjer eg både slik og slikt. Eg har ein hund å lufta, eg har ei vaskemaskin som ikkje virke og mange klede som eg må få vaska, eg har og vinterklede som skal leggast bort…..for eg trur på sommaren, det skal eg ha. Og i går kveld såg eg sola, ei ørlita stund skein noko på himmelen utan skydekke og eg kom på at det var sola. Det var slik den såg ut.

 

Ha ein fin laurdag :))).

 

 

Kven ventar over blånande blånar? Kva er det som skjer? Den som lever får sjå.

 

Og leve har eg da tenkt og gjera. Her eg sit med eit hovud fult av gørr. Men fordi kan ein sveve på rosa skyer, om regnet høljar ned. Elvene fyller elveleia med frodande masse.

 

Panna er varm og tek att for den kalde sommaren. Kaldt i lufta, varmt i hjarta.

 

I morgon er fredag. I morgonkveld er det sommaravslutning og eg har meldt meg på. Må prøve og få denne forkjølinga til å forsvinna. Minka først……og vips borte. For litt sosial bør ein væra. Slik av og til.

 

I dag vart eg bedt med på ei reise som eg gjerne skulle sagt ja til. Men eg kunne ikkje, for ferien min startar ikkje før i august. Så eg får smøra meg med tolmod med tida og drømme over avstand. Det går det og. Sjølv om å drømme at sommaren skal gå mot slutten er paradoksal.

 

Eg og avstandane, dei kan eg. Dei har prega nokre epokar. Men slik er det, akkurat slik er det.

 

Eg sit i stolen min, i omnen brenn det. Eg snufsar og et ost og kjeks.

 

Da eg kom heim i kveldinga gjekk eg rett til sengs. Og eg sovna med ein gong. Sist natta var eg oppe fleire gong og gurgla meg med saltvatten. Da eg skulle koma meg ut av huset i dag tidleg virka eg mest ikkje.

 

Men eg har gjennomført dagen. Foreldra mine fekk kontrollert augo. Eg var å henta yngste som var superglad for å ikkje ha vorte trekt ut til eksamen. Ho åt lunsj saman med oss. Samstundes fekk eg tatt med nokre av tinga frå hybelen hennar. Ho har funne ut at ho vil skifta hybel til hausten, så før juni må det tømmas der ho bor no.

 

Eg fann ikkje lesebrillene mine som vart knekt, men eg fann eit par vintersko som glidelåsen stoppa å virka på den eine skoen. Dei vart levert.

 

Så kjøpte eg meg eit par sko, for eg har lite sommarsko. Eg kjøpte meg og eit sett nattklede og sokkar. Så der overraska eg meg sjølv.

Vi tenkte å eta middag da vi var i byen, men faren min på 91 år syntes det vart for slitsamt. Dei ville at eg skulle eta med dei da vi kom dit, men da heldt ikkje eg lenger. Så eg kom meg heim, sovna, vakna og åt kjeks med ost. Så i dag droppa eg middagen.

 

Så dette kan ikkje kallast en god og sunn dag……….men slike som dette må ein nok berre ta med. Og så håper eg halsen er i orden til i morgon.

 

 

I ein grøn, våt oase lever eg medan timane forandrar seg til døgn og nye dagar.

 

For tida tek pulsen på travle dagar. Eg er heime og tida fyk i veg med meg. Desse dagane har vore så travle at bloggen ikkje fekk plass. Medan regnet inntek ulike variasjonar av seg sjølv. Men vått er det, og jorda er surklande.

 

For eg har fått til turar, i går kveld gjekk den ned til sjøen og opp att igjen over ein hammar og ned til ei anna strand. Det var fint og litt forskrekkeleg, for den andre stranda, der naustet er, har det kanskje gått fleire år sidan eg var nede ved.

 

Vi var ein liten gjeng. Jentene mine skulle heim i helga. Men på fredag fekk eg telefon frå sonen som sa “vi kjem oppover og flyet går straks”. Dei skulle til faren først, og så kom dei hit på søndag. I og med lite bussavgongar avtalte faren og eg og køyre halve strekninga kvar.

“Kan ikkje jentene være med og”, sa sonen, som tydeleg gledde seg til å møte familien sin igjen. Så i går gjekk vi i bratta ned til sjøen alle fem, saman med boffen. Det var såpass vått i marka at turskoa ikkje har tørka til i dag.  

 

Vi har hatt nokre koseleg dagar, – og travel dagar. Og det har vore køyring og atter køyring. Frå fredag med handling til foreldra mine, laurdag med køyring til sentrum med henne som skulle på arbeid, søndag for å hente sonen og kjæresten, og i går, i går viste det seg at yngste skulle til tannteknikar som held til godt over ein time frå her, og når eg var på slikt ein må ein halv time andre vegen og når i tillegg vi måtte attende dit – for yngste også måtte til lege……….da var dagen så på hjul at den mest gjekk rundt seg sjølv. Og i dag var det attende til Orkanger, der eg var i går, med dei som reiste attende i dag.

Og berre for all enkelheit si skyld, så køyrde eg yngste til bussen i kveld, for med snufsete nase og opphovna kjertlar reiste ho til byen, for i morgon skulle dei få vite kven som var trekt ut til eksamen. Og i morgon skal eg henta foreldra mine for å køyra dei til byen for kontroll på auga.

 

Så eg er attende til tilvære mitt tut og køyr. Derfor har det ikkje vore tid til trykking på tastaturet for produksjon av ord. I kveld tek eg meg fri frå trasking i regnet, eg finn senga mi i staden med ei aning for full mage. Sjølv om både mat og ut på tur har gått nokså bra.

 

God natt folks…….ønskjer dykk sol og glede i morgon.

 

  

Av og til er det for sterkt. Det er godt, skummelt og utruleg spanande. Det kan og væra frykteleg trist.

 

Gjennom livet kan ein ha desse sterke kjenslene. Det går eit brus gjennom kroppen og ein kan verta heilt skjelvande. Desse kjenslene som ingen alder har. Livet kan væra sterkt.

 

Eg sat på bussen og kjende ein sterk flamme inne i meg. Det brann i kinna og livet var heilt fantastisk. Eg tenkte på ei historie, ei om ei lita jente. Ei jente eg hadde skapt i fantasien min. Det vart søkt om midlar for å sette opp ei forstilling om den jenta. Ei forstilling med dans og dukketeater. Livet var flammande da dette sto på. Vi fekk berre 10.000 der på midten av nittitalet og det var for lite.

 

Dei intense følelsane. Dei intense følelsane sorg tek med seg. Dei store hola ein ramlar ned i. Som blir forløyst av gråt. Frigjerande på ein måte. Så klatrar ein opp av dette holet fullt av tomheit og fortset, før ein ramlar ned i eit nytt. Slik held det på til den Store Sorga slepp taket litt etter litt. Alle har vi mista nokon. Eg måtte gje i frå meg to heilt perfekte barn, berre så alt for små.

Eg fann ut at sorga var som tidevatnet, som pulsen i naturen.

Dei intense følelsane. Dei som brenn i hjarta. Dei som lagar slag av sommarfuglvingar i bringa. Dei som gjev deg pusteproblem og dobbeltslag. Som får deg til å ville le og ta heile verda på strak arm. Der du går i rundt med ei mjukleik som bomull i sinnet. Kinna brenn og i magen kilar det. Fordi ein er kjær i nokon. Opp gjennom livet har desse kjenslene fått plass. Men nokre froskar må kyssast før prinsen dukkar opp. Er det denne gongen?

 

Lengten, der tankane strekke seg mot det ein ikkje kan nå. Tid som er forsvunne, tid som skal koma. Nokon som er borte for alltid eller berre alt for langt borte. Som kan riva i kroppen, som kan dele den i to; i det som er og det som er utanfor rekkevidde.

Det er så mange av desse sterke kjenslene, mange er vonde og mange er gode. For oftast er ein imellom på trygg grunn, andre gong balanserer ein på ein knivsegg mellom det ein veit og det ein ikkje veit. Der i mellom alt kan det væra godt. Det kan væra slitsamt. Det kan væra strevsamt.

Men det eg har oppdaga på vandringa mi gjennom livet er at eg lettare aksepterer. Eg kan kjenne på dette sterke. Eg kan væra i det utan å veta. Dei gode kjenslene kan eg nyta, dei vonde veit eg går over.

Det er sjølve livet som vaskar, vaskar av meg kantane. Som lærer meg tolmod, som oppdreg og som gjev meg styrke……. og glede, stor STERK glede.

 

 

 

Så våt som denne dagen er, bør det snart veksa ut finnar.

 

Eg har vore ut i bil. Eg har vore i eit møte. Eg har vore på vitjing.

 

Det er triveleg å sjå dei som det er lenge sidan ein har sett. Og eg fekk ein riktig så triveleg velkomst frå dei eg møtte. På fredag skal eg attende.

 

Eg fekk kjøpt meg minnebrikke og solsikkefrø. Trur eg skal baka litt i dag også. Det er rotete etter økta i går. Men eg må rydda opp.

 

Trur eg er i eit vakuum. I mine eigne tankar.

 

Det er så mykje eg kan gjera.

 

I dag vog eg meg. Vekta var gått ned 1,2 kilo frå sist onsdag, men eg er ikkje sikkert på om det er reelt. For ordentlege vekter viser høgare vekt enn badevekter er mi erfaring. Men no skal eg ikkje på vekta før om tre veker. Det er ikkje vekt som skal stå i fokus.

 

Og så har eg tatt av meg bandasjen på foten i dag. Eg har også hatt på meg sko.

 

Så om berre vaskemaskina har vore i orden no og det har slutta og regna så har alt vore bra. Eller mest alt bra. Eg har eit ynskje til, men det held eg for meg sjølv. For eg kan ikkje let det regna vekk.

 

Ha ein riktig fin regnfull- og regnfri dag. Sola kjem attende.

 

 

Nokre gamle minne kom deisande i går. Eg tru dei slo meg ut……

 

Yngste er heime i pinsa. Ho hadde rydda på romme sitt, og etterpå gått inn på ei bu for å sjå etter klatreutstyret sitt frå før vi flytt hit vi no bur. Ho fann ut at ho hadde vokse langt bort frå den storleiken ho hadde da ho klatra. Men ho fann også meir. Ho fann nokre ljosbilete og ein genser.

 

Genseren strikka eg i fargerik bomull. Den gjorde seg mot sommarbrun hud i siste halvdel av det frie åttitalet mitt. Mi yngste sendte meg eit bilete av seg med genseren på.

Eg var på segletur i den genseren. Like etter eg hadde møtt igjen faren til barna, eg møtte han to gong i livet…..to periodar. Eg var i Trondheim og feira at han fylte 30 år. Etter det fløyg eg til Bergen og var med på å segle der i frå til Egersund. Eg tok ut tre filmar med bilete, den største varianten med ca. 30 bilete pr. rull. Og eg var redd for om båten gjekk i rundt at eg skulle mista alle desse bileta av hav og himmel og skyer. Vi kom fram etter ei veke, og da var både ho som bad meg med og eg lei av skipperen.

 

Dei andre bileta var frå ein fotoseanse i eit atelier på Smestad. Eg var 20 år og nettopp flytta til Oslo.

Vi skulle ta bilete av klede vi hadde laga. Eg hadde med meg undertøyliknande klede. Vi hadde vore på Folkemuseet på Bygdøy og teikna. Eg var så fasinert av detaljane på undertøyet, noko eg forsett er. Detaljar på undertøy frå gamle dagar.

Så eg tok med meg ein av dei første, kanskje første, syoppgåva vi hadde. Inspirasjonen min frå undertøyet på Folkemuseet.

Eg tok og med meg ei skinnbukse eg hadde sauma. Eg prøvde å leika tøff.

Men det er kanskje akkurat det som har slått meg så ut. Det sårbare som ligg over meg. Eg var frykteleg sårbar. Det er mest som røtene av den rekk meg heilt hit, 36 år seinare. Etter eg fekk sendt hit desse gamle bileta har eg følt meg usikker og sårbar.

 

Eg trur berre eg skal gå og trena eg.

 

No.

 

Det har vore for mange dagar i passivitet. Og  til inne treninga treng eg ikkje sko, berre musikk på øyra medan eg får opp pulsen på elipsemaskina.

For denne sårbarheita er ikkje nokon blivande stad….

 

 

 

Så er halve tida gått. Over det. Tredje veka er i gong av dei fire.

 

Valldal presenterte ein grå dag i dag. Litt kaldt, og eg skulle gjerne unngått sandalane. “Du ser så sommarleg ut” sa sjukepleier eg var framom her om dagen.

 

Det er tid for føter. Før eg kom hit starta hunden og halta, katta halta og eg fekk eit kne som fekk meg til å halte. Mest som ei smitteeffekt heile greia. Så kom eg hit og eg fekk vekk haltinga på knefoten. Da fekk eg ein gnagsårfot, så haltinga vart forflytta til den andre foten. Men så grodde gnagåret og alt var på rett veg.

Trudde eg.

 

Ei natt vakna eg mange gong av stikkande og brennande smerte på gnagsårfoten. Det viste seg det hadde kome ei stor blemme ved sidan av der gnagsåret var. Og sko er ikkje til å bruka. Eg måtte fram med krykkjene igjen og i dag var det berre å gå i gong med antibiotika. Så ikkje heilt etter plana.

 

Men tenkjer det eigentlege arbeidet startar når eg kjem heim.

 

I tillegg har eg levert bil og fekk telefon i dag om at det var myke meir arbeid enn det eg hadde fått pris på. For så nokre timar etter at dei hadde funne ut noko og at det den var innlevert for ikkje var naudsynt. I tillegg var prisen ned på ein fjerdedel. Så her er det overraskingar alle vegar.

 

I kveld droppar eg kveldsmaten, og finn senga. Trur berre eg velje å sove meg betre.