Så er vi her. Akkurat her. Der naturen er full av glede for det framom. Og vi med den.

 

Siste vårmånaden er i gong. Den held på å kle seg i sommarhabitten. Det er ein fryd å sjå naturen, no -, når vi har alt framom oss. Sommaren, varmen og kanskje kjærleiken……. Det grønskast dag for dag, så augo får lov til å gleda seg stort i alt dette vakre. Det er verre med nasen, men den held vel ut dette som vert spreidd utover for å få betre groe.

 

Eg sit no berre her, den første maidagen med ein fot heva høgt over sitt vanlege nivå………….ja, den andre foten må og væra med. Denne veka med både røntgen og fleire legebesøk. Men grunnen til det vassfylte kneet vart ikkje funne. Det vert behandla som ein betennelse, og så skal eg bruka foten så lite eg kan. I går heldt den på å bli kvelt av ein støttebandasje.

Kan eg reisa til Muritunet?

Det var det store spørsmålet. Om eg ikkje vart verre i løpet av helga så gjekk det, men vart eg det måtte eg kontakte legevakt prompte sa legen. Ho var ung og hadde nok ikkje den store erfaringa enno, og sikkert redd for å gjera feil. I tillegg var ho energisk og skikkeleg dedikert til det ho var i gong med. Ho ringte både hit og dit. Så eg bestemte meg for at verre vart eg ikkje.

 

Eg ringte og rehabiliteringssenteret og forklarte situasjonen og det var berre å koma. Så i helga skal eg vaska, pakka og gjere i stand med foten høgt heva. Det vert ei artig øving.

 

Elles vart det nokre lange dagar for å få oversikt, kontroll og alt slikt på slikt en må. Eg får nokre timar å spasere av etter eg er heime, det vert og ei øving når alt likevel vil væra travelt. Men da har eg nok så mykje energi at det spruter av meg.

Eg opplyste om at eg kom attende ung, sprek……..og vakker!

– Nja, vakker var nok å forlanga for mykje var det ei som meinte.

Men eg tok det som ein god spøk.

Ha ei god 1. mai, her snør det no :).

 

 

Kva er det eg gjær så frykteleg feil, tenkjer eg. For noko må det være når alt skal snuble slik.

 

Det gjorde han politimannen i dag også. Han gikk forbi bilen søster mi og eg satt i, og han ser inn…….ser riktig lenge inn i bilen. Plutselig fyk han framover, tvikrokete, og beina går som trommestikker under han. Det var det siste eg såg før han forsvann utanfor synsvidda. Men eg har ledd mykje i dag av det synet.

 

Dagen starta fri med sol på.

Herleg!

I dag kom også denne fuglen som flaug frå vindauge til vindauge. Pikka på ruta og flaug opp og ned framom vindauget.

Leita han etter make skal tru?

Vart han så forheksa av seg sjølv at han sette livet sitt i fare?

På bakken oppheld det seg katter, dei kan gjere slutt på livet til ein forelska stakkar frykteleg fort. Dette har skjedd fleire dagar no. Denne pikkinga og flaksinga. 

Kanskje er det fleire, eller kanskje er det berre denne eine…..?

 

 (1. videosnutt-innlegg med ein forelska ein)

 

Dette var før fridagen min hadde kome i gong. Medan frukosten vart fortært. Eg fann ut at byturen fekk vente, reiste eg tidleg nok på måndag rakk eg turen inn til byen da. Men eg kunne sjå kva dei hadde på sentrum her av treningsklede først til dei fire vekene min vart tanken.

Det var berre det at den foten med eit kne ca. midt på ikkje hadde vorte betre, heller verre. Derfor måtte eg sende ei melding til legekontoret. Fekk time kvart over elleve, og kvart på var eg klar.

Eg kunne dra innom bilverkstaden for å tinga tid for skifte av hjula i samme slengen tenkte eg. Sommerdekka måtte på.

Men kvar var hjula……?????

Dei sto ikkje der eg trudde. Da er det ein bitte liten tanke startar å spire….. Var det ikkje slik at dei vart kasta fordi dei var såpass utslite i haust……..?

Og det var nok slik. Eg kunne rive meg i håret og alt slikt, men det vil ikkje hjelpe. Eg må finna ei løysing, og aller først bruke tid på å fortvila litt.

 

Eg dumpa inn i bilen og vrei rund nøkkelen – utan reaksjon!!!!!

Og eg som skulle væra ferdig med dei sju magre no, det var dei sju gode som skulle starta dette året……. Eg sat i allfall inne i ein heilt daud bil.

 

Eg bikkar meg attende til huset og bankar på hos veslesøster.

Ingen reaksjon.

Opnar døra og hunden hennar kjem meg i møte. Så ropar eg namnet hennar.

Ingen respons.

Ropar fleire gong. Eg høyrer noko romstering som eg trur kjem frå soverommet. Kanskje ho kavar etter krykkjene sine tenkjer eg, kanskje har ho smerter slik at ho vil væra i fred. Så etter og ha stått der ei stund bikkar eg meg attende. Prøver ein gong til for å fastslå at bilen er like livlaus. Eg får ringa legekontoret og fortelja om ståa, men kjem på eg skal prøva å ringa søstera mi først.

 

Ho tek telefonen, ho kan køyra, eg ringer legekontoret for å høyra om det går bra om vi kjem for seint……..i det heile. Eg kjem meg til legen.

 

Der blir eg klemt og kjent på, og det blir teke ultralyd. Og jau da, der inne er det vatn i stor mengde. Enden på heile er at eg blir sendt til røntgen, for legen er ikkje sikker på om det er så lurt med rehabilitering no.

Blææææææ!!!!!!

 

Så eg er lei og kjei og oppgjeve og oppgjeve, og sa eg at eg er OPPGJEVE!

Eg har lyst til å grina, men eigentleg blir det også tragikomisk når det ballar seg på slik. Likevel lurer nokre frustrerte tårar.

 

Så det vart bytur på meg i dag likevel. Vi anløp foreldra våre, for søster mi var ikkje kledd og ho heldt på å verta sjuk etter ei stund, ho slit med daglege smerte pga. av MS’n sin. Mor og far hadde koka kaffi og smurt nistepakke åt oss, mor hadde funne fram betre egna klede for henne.

Den halte hjelper den blinde………her var vi ein meir eller mindre redusert gjeng, men alle bidrog med sitt. Og eg fekk gjort det eg skulle.

 

På torsdag er det ny legetime og studering av bilde av kne. Reknar med det er slitasje gikta som har funne kneet. Eg håper eg kjem meg i veg. Eg var innom Stormberg i Kristiansund, og dei var så snille å henga til side ein del klede som eg kan koma innom på måndag å prøva, om turen går sørover til Valldal.  

 

Og dette er nok så kjedeleg å lesa om – men kva anna kan eg gjera enn å skriva det av meg?

 

Vi møtte mi yngste, og vi åt middag saman alle tre. Yngste og eg vart einig om at tre veker er for lang tid enno til å væra frå kvarandre. Da vi drog var augo hennar like banke som da eg kom. Ikkje berre, berre å vera 18 år og skal bera eit vakse liv på skuldrene. Enno er det trong til å væra lita.

 

No står bilen og ladar, for det plukka far fram da vi var framom på tilbaketuren. Og eg fekk ljos i bilen, så eg klarte og sette minus og pluss rett. Da kan dagen fortsetja som den skal i morgon. Så da gjenstår løysinga på korleis eg skal greie å kjøpe hjul………….men eg finn nok den også.

 

I morgon startar dei sju gode åra, det var ikkje på overgongen til eit nytt år det skulle skje. At eg ikkje skjøna det………..

 

 

Vinteren vil ikkje heilt sleppe taket. Men sommaren lurar i sprekkene.

 

Det er helg. Fredagen er straks over. Det er kaldt i min del av verden. I dag har eg sett både løvetann og snø. Både tidleg sommar og vinter.

Snøen var strødd over trea da eg køyrde over fjellet. Sidelengs var det snødd. Eg var for å hente mellomste.

 

“Eg har lyst på biff og fløtegratinerte potet” sa ho da eg spurte.

 

Så det har vi ete. Vi har kosa oss og vi finn nok straks natta begge to.

 

Og denne enkle rapporten får være nok i kveld. For eg er frykteleg oppbruka av dagen. Den var litt for lang, veka har også vore for lang.

 

I morgon skal eg svare, lese og skrive til andre sine ord.

 

No seier eg berre god natt.

 

 

Det bles ein vårstorm utanfor huset. Eg er glad, sliten, lei og takksam. For det går an.

 

Eg kom heim etter ein alt for lang dag i dag. Både prikkete og rutete så sliten. Og så går eg inn på bloggen min. Kan tru eg vart glad for dei heilt utruleg fine kommentarane på eit full-fart-innlegg før klokka bikka midnatt i gårkveld. For det innlegget måtte inn før da, om det skulle stemme med dato. Så dette var eit riktig godt plaster på ein dag med hovudet i koma og alt for klagande kropp. Dagen vart fin i det gule ljoset stormen, som herjar utanfor veggene, laga.

Tusen takk vakre bloggarar.

 

Dei to første dagane i veka vart trøndersk. Og vi som kom frå ein utpost på nordmøre fekk godt stell. Foreldra mine drog inn våren med alle sansar da vi var på tur dit. Våren låg blå over horisontane. Sola var kledeleg sjenert, og ekrene hadde starta å grønskast. Det er no like før alt eksploderer, det mange av oss glede oss til; varmen og lettheita i den ljose årstida.

 

Foreldra mine hadde ei stortid da dei fekk omvisning i huset som søster mi og mannen har kjøpt og flytta til.

-Stort og med ei herleg plassering.

Dei riktig kosa seg med inntrykka, foreldra, utsikta og alt. Dei har ei dotter med MS, dei har meg med alle desse reduksjonane, så da er det godt dei har ei som har det materielt bra og. Eg veit, som mor, kor viktig det er at barna har det bra.

 

Men eg orka ingen butikk da vi var i den trønderske hovudstaden. No er det under to veker til eg skal veg å berre konsentrera meg om meg sjølv.

Til rehabilitering.

Det er både eitt og meir eg til treng til det opphaldet. Eg gle meg til å være der og eg kvir meg til pakking.

Men vi hadde det bra i solveggen, eg vart raud  kinna,  vi åt mykje god mat, vi fekk oss ein liten gåtur i nærområdet og vi tok verda med ro og ikkje med storm.

 

Og i kveld fyrer eg i omnen, eg er heime i min eigen heim i blåsten. For stormen kom i dag.

 

Først vaknar eg klokka sju, det er for tidleg. Klokka ti vaknar eg av ei melding. Da var det på tida og opne dagen.

 

God morgon ein laurdag i april.

 

Tenk så fint, både april og laurdag. Sjølv om dagen er grå har den sukker på.

 

Eg har inga plan i dag. Eg er så glad for planfrie dagar. Glad over at ingenting skal skje. Berre slikt eg finn på. Og for å være ærleg kan det væra mykje. Men det er ingen andre som skal ha tida mi i dag.

 

Dagen starta med ein telefon frå ei venninne, ho hadde nettopp kjøpt seg leilegheit på Tøyen og var høg. Men det er så godt å snakke med nokon som er meir oppteke av å leve enn avgrensingane av alder. Ho snakka om eit ektepar ho kjende som hadde flytta til Frankrike for å starta eit senter med kunst og kultur, og dei var over pensjonsalder……..

For det er LEVA vi skal til vi døyr. Og venninna mi, som har slitt i mange år, fortener og ha det godt.

 

Etter den lange praten fekk eg ordna meg frukost, tok fleire appelsinar og laga meg juice, hadde kjøpt meg eit olivenbrød og knekkebrød med frø og korn. Knekkebrød bør eg steike meg har eg tenkt ei stund. -Ein kopp ekspresskaffi. Sjølv om frukosten vart sein funka den supert.

 

Så ligg dagen rimeleg lang framom meg. Eg bør både slikt og sånn. Det er greitt og få unna slikt som er kjedeleg, men som gjer frykteleg godt når det er gjort!!!

 

Har starta. Eg rydda på mobilen. ALT for mange apps utover fleire sider. Eg systematiserte dei, grupperte og la dei eg bruka mest på første side.

 

Ser boffen er glad for og ha matmor heime, han luskar forbi stolen eg sit i, går i ein ring og legg seg med eit dusk og eit velfornøgd snøft. Så noko tid bør eg gje han, det får aksepterast, og i tillegg får eg frisk luft og gode følelsar attende.

 

Ønske dykk ein god laurdag!

 

 

Den gjekk berre forbi. Dagen. Helsa så vidt. Har du det bra sa den.

 

Eg hadde ikkje tid til å svar på slikt. Det var for mykje å gjera. Hovudet var kopla litt ut. Liksom det berre sa tut-tut når eg tankane skulle bruka. Det var flatt tak og flatt batteri. Men føtene sto på jorda. Dei berre sto der og fekk bera vekta av dagen. Og av alt som gjekk skeis. Heilt av seg sjølv.

 

Godt over halvparten av ein dag var gått da eg ga opp å væra irritert. Ga opp å ville krypa inn i mi eiga hole. Eg ga meg berre over. Let våren bloma. Let folk på slutten av livsreisa møtest. Med krykkjer og gåstol. Før alt er for seint.

Seint på fredagskvelden sit eg i godstolen med datan i fanget. Eg kom og hit. Like før fredagen bikkar ein ny dag. Snart skal ljosa slokkast for natt og drøymer i møte med ein ny dag.

 

 

Ein regntung dag er over. Igjen. April har fått bremser. Det er vått og vått og enno meir vått. Og så er det kaldt.

 

Omnen er pakka full av ved og gjev ei frossen skjel varme.

I kveld kryp eg inn i meg sjølv. Som ei lita jente. Under bordet med duken vernande over. Eller ei lita Tommelise, med føtene opp framom meg, som eg held armane i rundt. Under eit grønt blad som det dryp tunge regndropar frå. Akkurat der eg sit er det tørt. Trur eg har gul kjole med raude, store prikkar.

 

– Om eg var ei Tommelise.

 

– Men eg er meg.

Og eg må til å gjera noko som er lurt. For no sit eg med data i fanget og har berre lyst og snavla. Og det er ikkje lurt.

Føler meg litt einsam. Utan vener. Litt slik at ingen forstår meg.

Og så tenkjer eg det er bra. For kanskje det betyr ørlite grann meir energi?

At eg ikkje er så fornøgd med den holebuartilvære lengre.  Men eg har ikkje tiltak til noko meir i kveld.

Ikkje enno.

Det var kanskje i kveld eg var invitert på noko eg tenkte eg kanskje skulle væra med på??? Så eg skal leggje meg tidleg for å stå opp frå melankoliens blå brønn i morgon.

Utkvilt.

 

 

Spent er eg. Men eg må kanskje lengre inn i framtida for å være sikker. Tørre å være sikker etter alt som har vært.

 

For over eit år sidan fekk eg vite at det fantes noko i huset vårt som ikkje skulle væra her. Noko frå ein annan dimensjon. No kan vi tru på slikt eller avisa det. Eg har plass til å tru at det finnes mykje meir enn kva vi veit. Elles har eg også erfart hendingar utaføre den vanlege tyngdekrafta, for å seia det slik.

 

No er ikkje dette eit gamalt hus og ingen har døyd i her. Ikkje har eg lagt merke til noko heller. Men yngste såg noko ikkje så lenge etter vi flytta hit, ei gamal dame som gjekk etter meg, og ungane har vore litt mistenksame at det var fleire her enn kva vi såg. Fleire enn kva som skulle vera her. Elles gjekk lyspærer for eit godt ord og vi har hatt elektrikar her utan han fann nokon årsak. Og hunden har hatt det med å bjeffa om natta.

 

Så fekk eg vite om at det var ei gamal dame og det var ein logikk at akkurat ho kunne være her…….men på ein annan side var det også rart; At ho skulle gå igjen for ho var godt metta av livet da ho døyde.

 

I sommar fekk eg vite at det var ikkje noko særleg i fjøset heller.

 

Før vi flytta hit var fjøset leid ut til ein som ville driva med oksar. Ein dag kom ein mann og sa at han syntest vi burde ta oss ein tur inn i fjøset. Det var ikkje som det skulle væra der sa han.

Så vi gjorde så.

Det vart ei sterk oppleving. Eg kom halvveges inn i fjøset før eg snudde, og det var meir følelsen der inne enn synet som slo meg ut. Gråten braut opp i meg før eg var ute. Der inne hadde ikkje dyra det godt. Vi kontakta Mattilsynet, og etter kvart vart det slutt på lidinga til dei halvlevande dyra. Det tok likevel mange veker før alt var over. Vi fann eit dødt dyrekadaver nedpakka i noko plast da vi flytta hit ei god stund etter den tragiske hendinga.

 

Slik var det ikkje det minste rart om fjøset hadde sitt. Ei slik dyretragedie er ikkje kvardagskost. Heldigvis.

 

For ei stund sidan hadde vi besøk av nokon som fekk problem med energiane på garden. Eg fekk gjengjeve synet for mange år sidan. Dyra som lei, dyra som skreik og dyra som låg i båsen. Personen fortalte om det eg såg den gongen, men som ikkje hadde vore fortalt.

 

Og den gamle dama av ein annan dimensjon her i huset, sto å kika bort mot fjøset. Ho sto i eit vindauga å såg i den retninga, fekk vi vite. Ho hadde vore glad i dyr da ho levde.

 

Eg fekk vite at det ikkje var rart eg var sliten. Denne energien tok på, den tappa. Yngstejenta mi bar seg også over at ho vart så frykteleg sliten når ho kom heim. Og eg tenkte at eg skulle nok funne ut og fått nokon hit som fjerna slikt som ikkje skulle væra. For det var absolutt verdt å prøva. Var det ein liten sjanse for å ha bitte lite grann meir energi var det verdt det, tenkte eg. Men det å få tak i nokon opplevde eg som eit stort tiltak.

 

Personen som fekk problem med energiane ville besøkje fjøset for å sjå om noko kunne gjerast. Det gjekk ei god stund, kanskje ein time. Da var eit sliten menneske som kom attende, eit menneske som var tappa for opplevingane i fjøset og som måtte henta seg inn igjen. Som ikkje klarte å snakka om det med det same og som hadde behov for ein lang, varm dusj.

 

Etterpå fekk vi vite…..vite korleis dyr for dyr forvant og fekk fred. Vi fekk høyra om dei sterke følelsane hos dyra. Smerta. Og om hovudpina som forsvann hos personen som tok på seg dette.

 

Her inne i huset var det ei slags forklaring, ei friskare luft, ein opnar energi som mest kunne forklarast biletleg. -Som fragment i lufta som vart forandra.

 

“Den gamle dama er borte”, sa personen da den hadde fått igjen energien sin.

 

Ho som hadde vore glad i garden og dyr var borte. Kanskje det var det som var hennar misjon med å kome attende etter så mange år sidan sin eigen død. Og no var det fullført og dyra hadde fått fred.

 

Korleis er det no?

 

Energien?

 

Eg tør mest ikkje tru, men inne i meg har eg nok ei mykje større sikkerheit enn eg uttrykker verbalt. Det første som skjedde med meg var at eg greidde og legge meg før det lei langt på natt. Alt er ikkje like stort tiltak.

I går var eg på butikken med mor mi, eg køyrde ho heim og gjekk meg ein bratt tur i skogen, eg kom inn att og drakk kaffi. Eg fekk sett hunden inn i bilen, saman med søppel eg skulle kasta for foreldra mine, køyrde bilen ned på vegen – attende og henta tilhengaren som eg fekk drege og trilla ned til bilen, hengt den på. Eg hugsa å stoppa ved søplekassane for å kasta søppelet, eg kom heim og fekk tatt av hengaren og teke inn alle varane som eg handla på butikken. Som eg så sette på plass medan eg laga middag. Og eg følte meg ikkje tappa og utslått etter alt dette, som i mi verd var mykje. Og da har eg ikkje sagt noko om kleda eg sette på vask. Ikkje vert eg så utslege med tanken på ting som må gjerast heller.

 

Er alt slik det kan virke er det svært, svært stort. Så stort at eg tør ikkje tru enno.

 

 

Heime igjen. Brette seg langflat ut i sofaen. Kjenne, med kvar trevl i kroppen kor fantastisk det er.

 

Sjølv om alt er mindre, meir uorden og større kaos, så er det godt. Godt og være heime.

 

I går sette eg kursen opp til Trondheim der søstera mi og mannen hadde kjøpt seg nytt hus. Eg var spent på å sjå nyhuset. Elles var eg med i bøtteballetten som skulle vaske ned gamlehuset. Ein sosial happening. Det var godt organisert, så det tok ikkje lange stunda. Huset dei hadde budd i i over tjue år hadde fått seg nye eigarar.

Eg synest hus er artig. Og å få visning i ein ny bustad er ein nyting. Mest som eg kjenner tærne krøllar seg i fryd. Huset var stort, fantastisk og låg eit steinast frå sjøen. Det einaste var at da vi kom var det ei frykteleg lang fjøre.

Vi åt pizza etterpå og så fekk vi ei flaske vin kvar.

Jentene mine kom og framom   

 Eg vart over til i dag. Først gongen eg vakna og såg ut, var det snødd. Det viste seg at klokka var så tidleg at eg kunne sove litt til.

Da eg sto opp var eg spent på utsikta, men det var fjøre no og.

Seinare kom sjøen opp, og vi gjekk oss ein lang tur.

Og eg tok bilete:

 Endene låg  duppa like nedanfor

Vi er i alle fall ikkje born

Her vil eg bu når eg vert fuggel   

Attende til endene

Etter turen var tida komen til å reisa heim.

 Eit lite minne frå ei svunnen tid da alt var anleis sto like bortom

Kjende eg var for energitappa og sa i frå til jentene mine at eg reiste heim utan å koma framom dei. Men så køyrde eg feil, og plutseleg var eg på tur inn til sentrum der dei var.

Det vart likevel ikkje noko treff, for dei hadde hatt telefonen på lydlaust, det var litt dumt…..men vi treffest snart. Så da var det å finna vegen ut igjen, hamna på Ila og kjende meg mest ikkje igjen i Prinsenkrysset.

Men eg kom meg heim utan at det skjedde noko formasteleg. For i ettermiddag var eg verken ein god bilkøyrar eller noko spesielt god til noko. Eg var berre litt lei meg for å møta på denne forbaska labre energien mine. Men det er berre ein veg og det er oppover.

– Blir bra til slutt.

 

 

Eit lettare skydekke ligg over dagen, og eg prøver og bøya å kreke……..det blir fort krekar ut av det. Men det er vel noko heilt anna?

 

Eller eit krek….kjem kanskje eit krek av å kreka……eller motsatt. Den linken har eg ikkje sett før. Å kreka, krek har kreke. Eller er det eigentleg eit ord? Eg må google, for er det ikkje eit ord er det for så vidt ikkje noko å skriva om…..

 

Sjølv om eg synest det. For akkurat dette er overskyggande i dagen min. Sjølv om sola  kom fram akkurat no. Så kanskje eg skal ut og ta øvinga igjen…….med å kreka eller kreke….

 ………………………….

For det første er å kreka ikkje eit ordentleg ord fann eg ut. Ikkje kreke heller, men det er brukt om når nokon ikkje går rett, men går sakte og krokete. Elles er kreke ei plante. Og har eg no feil etter ei raskt undersøking på nettet får eg satsa på tilgjeving.

 

Uansett, eg kom meg opp frå horisontal til vertikal. Faktisk var det nok betre enn den tilstanden med knekk i hasane, som også heiter å sitje……..på nynorsk altså. Nei no må eg stoppe.

 

Eg kom meg ut. Rimeleg rett i kroppen. Var ein tur ute tidlegare i dag også, da var ganglaget litt meir sørgjeleg. Eigentleg skulle eg noko heilt anna i dag, men når smertestillande ikkje tok bort smerta kapitulerte eg.

RYGG altså.

Kjekk og ha som ven, litt meir trøblet som uven.

 

Eg rusla ut.

 

Vil du bli med på turen er det berre og fortsetta.

Den her mursteinen er skummel, spesielt med ryggen så krigersk. Må treffe når eg trapper ned frå terrassen. Har kjøpt materiale til ei lita trapp……skal tru når den kjem på plass?? Eg prøve-sette-opp vangane. Eg bør vel kunne klare det -?!

Roooot……eg må bli bra snart!!! Mykje og meir, er nok å ta tak i. Terrassen må målast og rusk kastast.

Sjå snøklokkene, det er andre året dei kjem opp. Dei må ein ha i hagen sin. Hugsar da eg var lita, – gleda over dei kvite blomane. Dei gjer meg framleis glad. Dei ber bod om vår og sommar.

Eg planta og to syrinar, ein kvit og ein lilla….av dei med lukt. Dei er små enno. Dette er av slikt som må væra i ein hage. Tenk å kunne ta inn store bukettar med duftande syrin.

Denne krukka planta eg full av krokus førre hausten. Eg vart skuffa da ingen kom opp i fjorvår. Så det prosjektet prøva eg ikkje opp att. Men ser det kjem opp stemorsblomar. Denne krukka skal liksom ønska folk velkommen når dei kjem på vitjing denne vegen. Men dei fleste kjem inngangen i første…..men i fantasien min er dette inngangen til vår heim.

Så er vi ute av “hagen”, og dette går strykande. Eg er ganske rett i ryggen faktisk.

Her i fjøsveggen varmar sola godt. Kanskje eg skal sette ut ein benk her, slik at ein kan nyte den lune veggen. Apropos vegg, den skulle også vore måla….

Dette er tremasse etter all oppkappinga av veden i fjor haust. Kan det brukast til noko tru?? Har du nokon forslag?

Eg har så lyst på ein allé i oppkjørselen. I haust var fem tre planta. Etter vinteren er det berre dette som står att. Han som brøytar brøyta vekk trea. Eg trudde dei sto langt nok ut, men til vinteren skal dei eg får planta merkast!

Du ser kor åpent det er……

Boffen og eg tar turen over vegen. Kanskje vi skal sjå ned på jordet nedom vegen for å sjå etter kvitsymre…?

Det er så godt å være ute, og enno går turen heilt greitt.

I kanten her fann eg kvitsymre i fjor, men det ser dårlig ut…..

Eg går heilt ned jordet og inn i skogen, akkurat her har eg ikkje gått før.

Det er bratt ned til sjøen, og det er skikkeleg blikkstille i dag.        

Det er mykje fukt og mosekledde tre å sjå.

Roten skog.

Kome seg opp på jordet igjen….

Ikkje så langt heimafrå, men langt nok i dag. Men turen går strålane, likevel kjenner eg det er greitt eg snur no.

 

 

Berre attende bortover her og så oppover….

Kanskje eg skal sjå under lauvet her…..

….nei……..ikkje noko symre.

Mest komen opp att, bortanfor jordet er det ein steingjære – og der står ein gamal heim og forfell.

………………………………… 

 

Og etterpå var det godt og inntaka horisontalen igjen. Så gjekk kvelden til middag, telefonsamtale og slikt.

 

I morgon er ein ny dag.

 

Takk for at du følgde med på denne lang/korte turen i nærmiljøet mitt :).