Vi er tre og vi er barn av seksti talet. Ei heil verd av vår verd. I den vesle bygda.

Annonsørinnhold

Vårens kuleste sneakers til henne

“Tripp, trapp, tresko” sa dei. Foreldra. Og eg syntes dei godt kunne kalla oss det. Hadde ikkje hatt noko i mot å heita Tripp eg. Men vi fekk norske, malmfulle namn. Heile slekta var prega av det norske, namna, språket og tanken. Det gamle partiet Venstre var det dei stemte. Da eg skulle stemme i starten opponerte eg med å stemme Høgre og kle meg i Ibsa støvlar og lodenfrakk ein stakka stund. Min sosseperiode, da dei på skulen eg gjekk snarra seg inn i palestinaskjerf og Sigrun Berg skjerf. Eg opponerte like greitt alle veger når eg først skulle.

Men som eldste i jentegjengen var eg seriøs, eg syntes eg hadde noko å seia. Når eg ikkje drøymte meg vekk. For det var så mange drøymar og drøyme.

Av og til førte eg drøymane ut i orda og på papiret som teikningar. Da viste eg tilløp til foretingstalent.

“Eg skal teikna ei forteljing om du går opp på mørkloftet og heng opp kleda” kunne eg seia til ei syster.

For oftast var det nok tåredrypande historie som gjekk bra. Dei “selde” bra ut over sysken flokken.

Eg vaks og vaks og vaks. Mellomste følgde meir jorda og fekk ein grei høgde som stoppa nokre centimeter før 70 talet kom til syne på målbandet. Den yngste bikka nokre centimeter over, men ikkje som meg…… bremsane virka først like før eg sklei over på 80 talet. Inga god oppleving som førte til mange tårer over mange år.

Den mellomste var meir knytt opp til konvensjonane og så var ho full av humor. Der eg var dønn seriøs kunne ho slå over i spøk. Ikkje alltid ein følte ein fekk den respekten ein fortjente.

Men vi leika oss mykje saman til tross for dei tre åra som skilde oss. Med papirdukkar. Vi teikna og laga historia som kunne konkurrerte med såpeoperaene som kom nokre år seinare. Papirdukkane hadde STORE lepper, STORE pupper og frykteleg mange klede. Reine rosabloggere…

Det året eg var 14 år skreiv eg og øvde inn eit skodespel med søsken og søskenbarn. Da heldt det hardt for tolmodet at mellomste skulle spøke når eg ville ha ro i leiren for å øve.

Ho var og ei aning meir utspekulert enn meg. Ein gong hadde eg kjøpt med popcorn som vi skulle nyte på ein skitur. Vi var ikkje kome langt før ho starta å mase på at vi skulle ete. Til slutt gjekk eg med på det mot at ho lova at ho vart med vidare etterpå. Men da posen var tom snudde ho skia og rente heim igjen. Slikt skjøna eg ikkje og mista både munn og mæle…….eller det morsette…

I dag arbeider ho som sjukepleier, ei utdaning ho tok på i vaksen alder på trass, etter at ho ikkje fekk seg arbeid som grafisk utformar. Og etter og ha følgd mann land og strand i hans klatring på karrieren. Da ho var ferdig arrangerte eg overraskingsselskap til henne, på bilete der vi er eldst. For det fortjente ho etter innsatsen. 

– Og ta eit val som låg så langt unna drøymen står for respekt.

Yngste hadde slege seg og har plastra nasen på bilete.

Ho har hatt nokre fall. Like etter ho vart tjue starta ho å verta sjuk. Det gjekk ti år før ho fekk diagnosen MS – multippel sklerose.

Ho er sju år yngre enn meg, og vart meir til bry enn ein leikekamerat. Sta var ho og ville væra først. Ein eigenskap som har hjelpt henne med den skjebnen ho fekk.

På det bilete der vi er yngst, står ho med den krafta ho hadde i seg, eit godt bilete på oss alle tre som typar. Yngste med jakka på halv tolv klar til det meste. Og ho har klart mykje med viljen sin. Ho har sett mykje meir av verda enn eg med mine friske bein har gjort. Peru og India er nokre eksempel. Helserelaterte reiser.

Ho starta på ei utdaning for ho ville måla, bli kunstnar som ho sa – noko vi to andre steila over, for det vart ein ikkje meinte vi, enten var ein eller så var ein ikkje. I dag står lerretet framme igjen.

Og snart er det jul. Julebilete der vi står framom juletreet. Med julegåvene under treet og sannsynlig er det rømmegraut i bollen eg held. Det åt vi om kvelden, det var vår tradisjon.

Ein kikk ca. 45 år attende i tid.

Rart kor fort desse åra har gått. Med glede og sorg. I dag held ungane våre på å bli store. Yngste har ei dotter, mellomste har to og eg har tre barn, to jenter og ein son.

Her er eit bilete frå eit juleselskap hos mormor og morfar. Enno lengre attende. Saman med nokre av syskenbarna, eg er ho med den store sløyfa. Trur det må være jula 1960.

Desse glimta. Glimta av barndom. Glimta av seksti talet. Eit fint ti år og være barn i.

foto: morbor Kolbjørn

Det var fødselsdagen min. Eg var på tur innover ålmannvegen. Innover til mormor og morfar min. Kjolen eg hadde på syntest eg var så fin. Den var kvit i botnen med blomster i røykgrønt og gult. Kappene hadde raude band. Dette var den kjolen eg syntest best om.

Men akkurat her, når morbror min tok bilete, er eg heilt oppslukt av veska. Veska med dei mange romma var frykteleg spanande. Eg trur eg samla papir frå twistsjokolade i den. Alle dei fine fargane og alt det blanke. Kanskje det er denne sommaren da eg fyller to år eg har ei oppleving av å bli så medreven av mi eiga handling at eg ikkje klarar å slutte;

Vi er på båttur i ein dorry. Ein båt type. Det er mange folk om bord, men eg er oppslukt av sjøen som skummar kvit langs båtsida. Det er noko sugande i dette synet. Den store sjøen og det å passere, heile tida vidare.

Forbi, forbi.

Eg opnar veska mi og kastar ut ein skatt, eit blankt, fint papir. Det forsvinn i vassmassane. Eg tek opp eit papir til og det går same vegen. Det er umogleg å stoppa. Handlinga er så endeleg. Papira blir borte. Dei forsvinn. Handlinga mi er ugjenkalleleg.

Og så er alle papira borte. Alle dei fine, fargerika papirbitane.

Ved båtripa ser eg nokre tvistdottar, slike som ein tørka opp med, tørka av …….ein vase av kvitgråe tråar. Eg riv av litt og kastar dette i sjøen også. Og så litt meir. Til sutt var det og forsvunne.

Eg hugsar den frykteleg dårlege samvita som dukka opp. Om at eg var ein frykteleg fæl unge som gjorde slik. Som kasta ting i sjøen slik at dei forsvann. Og kva ville dei vaksne seia når- og om dei oppdaga det. Ein frykteleg kjensle av dårleg samvit.

Men akkurat denne dagen på tur innover vegen var alt berre fin.

Eg var fin.

I kjolen min.

Og veska inneheldt alle dei spanande romma til og ha noko i.

Sola vermde i nakken. Kvitveisen blomstra i bakken. Og ein sommar låg framom….

Annonsørinnhold

Jakkene som får frem vårfølelsen

Og vi skulle inn i vår første sommar i kommunen eg voks opp i og flytta frå som 16 åring. Jentene og eg hadde flytta på haustparten. Denne vårdagen er vi på besøk hos beseforeldra. Mormor og yngste på tur innover vegane, der mor sprang som lita og eg nokre år seinare. På tur inn til butikken.

Yngste balanserer i veg på steinane i sjøkanten. Attom ryggen hennar ligg garden morfaren min vaks opp, oldefaren hennar. Ringen er slutta, eg er attende til min eigen barndom med mine barn. Jenta skal snart avslutte femte klassetrinn.

Mormor og ho har sto sympati for kvarandre. Det er ein god kjensle at jentene får veksa opp saman med besteforeldre, at dei får vera ein del av ein stor familie.

Det kjenner eg på denne april dagen for sju og eit halvt år sidan. Med sommaren framom og sola i nakken.

No er butikken lagt ned og jentene har flytta vidare for å skape sine vaksenliv……

Dagane går. Dagar fulle av haust. Eg fann ut noko i dag.

Eg tenkte å delta i ein konkurranse. Så eg leita etter bilete som skulle passa til den. Da kom eg over ein minnepenn med gamle bilete. Det viste seg at eg fekk ikkje til å lasta opp bilete eg skulle senda frå ein tur. Ein tur i juni 2010, med bålrøyk og solstrålar. Så denne konkurransen måtte eg berre stå over.

Men eg fann ut noko anna. At eg ville opprette ein kategori som skal heite gamle bilete. Kva som er eit gamalt bilete er relativt. Men eg startar med nokre som vart knipsa på slutten av 70-talet / starten av åtti talet.

Annonsørinnhold

Jakkene som får frem vårfølelsen

Det er sommar og eg er heime frå Oslo. Søstrene mine og eg bestemmer oss for og sminke oss.

Så vi sminka oss etter beste evne. To av bileta er frå at eg er oppsminka og to er frå ein meir naturleg utgåve av meg. Men uansett, med eller utan sminke var eg sterkt misfornøgd med meg sjølv.

Dette førte til stor ufridom.

Når eg vart mor mange år etter desse bileta var teke, var eg svært fokusert på at utsjåande ikkje skulle vere eit tema i oppdraging. Dei skulle bli trygge på seg sjølve som dei individa dei var ut i frå kven dei var som menneske. For det er det som er viktig. Ikkje kor lang nasen er eller kor langt det er mellom augo.

Det er kor trygg ein er på seg sjølv som menneske som er viktig.

Da, no og alltid.