Det er alltid enklare å slutta, i alle fall når ein ikkje er avhengig av det ein skal slutta med.
Noko eg har tenkt lenge på er tida eg brukar på data, den har eg gjort litt med……slutta å bruka så mykje tid. Men eg må slutta å sitja så lenge oppe. Og så må eg slutta med å ete så mykje. Eg må og slutta med å være så lite ute.
Ein heil mengde lista eg opp der i bilen av det eg ville slutta med. Og etter eg hadde slutta med alt dette, da fekk eg plass til å start med nye ting.
Eit nokså sjølvsagt og enkelt reknestykke.
Så da får eg berre slutta med alt eg ikkje har godt av. For det er enklare å slutta å gå enn å starta. Da passiviserer ein berre det ein ikkje vil ha. Gjer det uønska inaktivt.
Eg vil ikkje sitja så lenge i ein stol………nei da sluttar eg berre å sitja så lenge. Og når eg sluttar med det kan eg starta med noko nytt. Kanskje eg kan starte med å leike meg med fargane.
Eg vil ikkje ha så mykje rot rundt meg. Da sluttar eg berre med det.
Forandringane eg vil ha er å verta meir fysisk aktiv. Eg har skrua ned aktivitetsnivået mitt til ein gratisbillett til rask alderdom. For tida kjem eg meg berre sporadisk ut. Eg har eit energinivå som lagar dørstokken om til Mont Blanc.
Plan ein; MOTIVASJON
Eg likar lys, skygge og former. Den bestemåten å leika med slikt er fotografering. Eit fotoapparat er ein god hjelp til å koma seg ut. Men apparatet eg hadde takka for seg i haust. Mobil er ikkje ein god nok erstatning.
Eg har funne ut at det er ei lur investering å få kjøpt seg eit igjen.
Eg vil ha spegelrefleks fordi eg kan skifta linser. Det bør ikkje vera alt for dyrt og ikkje alt for tungt, men likevel gå an å utvikla.
Kan du gje meg råd på typar apparat?
Eg har kome fram til at ei sportsklokke/armband vil vera motiverande og ein god samarbeidspartnar. Men pga. lite energi og det at eg er utbrent, skal det lite til før eg opplever hindring i å sette seg inn i teknikk. Så eg må finne meg eit produkt som er lite komplisert. Det er trur eg vil ha bruk for er steg, puls og søvnrytme………og kanskje at den kan brukast i vatn.
Eg vert veldig glad for råd om produkt.
Kva for erfaringar har du?
Dette er første del av motivasjonen for å koma seg i gong igjen. Håpar du som les kan gje meg gode innspel…….og så ønskjer eg deg ein riktig god kveld.
Eg vil balansera dei dårlege hendingane opp mot dei gode. Eg vil finne like mykje bra som det som ikkje var bra. Fordi eg trur det er ei bra øving. Eit rekneskap over fjoråret. Årsregnskapet.
Fordi eg har ikkje bruk for å synest eg er uheldig. Eg har ikkje bruk for å fokusera på det som ikkje var bra utan at eg også ser det som var bra. Eit liv vil alltid innehalda oppturar og nedturar. For det er vel det som til sjuande og sist utviklar oss. Har det alltid gått slik vi ville har vi ikkje trengt og tenkt nye tankar. Så slik kan vi væra svært takksam for motgang. Og greier vi det har vi vunne ein seier. For vi lærer nye tankar som viser seg er bra og ha. Men lett er det ikkje alltid. Det er berre det at kjem vi oss vidare er det vi sjølve som vinn på det.
Eg tenker og funderer her på søndagen, tankane flyt av stad. Det er så godt og være i denne tankeflyten. Fred og ro til å tenke tankane til endes.
Eg vel å skrive ned ti hendingar som ikkje var av dei gode først:
To gamle bilar med for mange problem utan å greie å sjå løysing
Nabo som knusa ei vedbod med ein høyball utan å ordna opp
Gnagsår som førte til betennelse
Sterkt vondt i kne og skuldrer
Ny betennelse i indre delar av kroppen
Avslutning av ein kraftig forelsking
Kraftig redsel for eit av barna og uro for fleire
Problem med straumen i huset
Problem med oversikta generelt
For mange gjøremål til energinivået
Og så tek vi dei positive:
Siste dagen i det gamle året fann eg ut og fekk starta på løysning av dei gamle bilane
Eg har vorte mykje meir verbal og spontan…
Gleda over å verta bra når noko ikkje har vore bra
Psykomotorikeren
Oppdage at redsel for alvorlege sjukdomar er så godt som fråverande
Oppleva at ein kan klare å væra svært konstruktiv når ein må
Ein må øve seg på tillit og gje slepp…kanskje den største utfordringa
Evne å finne løysningar og ikkje ta altså tungt
Greier å huske meir
At eg har så mange å få kjærleik i frå og få være glad i
Eg er nok også heldig med at eg har fått utdelt sterk optimisme i meg og har lett for å synest mykje kan verta komisk. Fekk også lære meg å setja sjøbein på land da det blas som verst i det som kallast syndrom. Det kan hende ein får oppleve slik ein aldri trudde ein skulle få oppleve, utan å løfte ein finger. Ein får også verta redd for daude og straffedom……og dette er faktisk ingen allegori.
Så eg vi summere dette årsoppgjeret mitt med at eigentleg er eg rett og slett heldig.
Eg syntest denne helga var stussleg, og det gjorde meg glad. For eg såg håp i det.
Eg labba inn i helga med ein aning omsudd U munn. For eg syntes den var litt trist denne helga eg skulle inn i. Ikkje noko artig på programmet, berre for meg sjølv. Ingenting å sjå fram til.
Høyrest det trist ut?
Det er bra eg synest det.
Eg som har ynska meg slike helger i lange tider, kanskje i årevis. Helger berre med meg sjølv. Eg tolkar det som ei aning meir energi. Ikkje nok til å ville noko. Ikkje nok til å ta kontakt eller reisa for å besøke nokon. Nei, eg heldt stand.
Eg kom meg knapt ut. Da eg endeleg kom meg ut var det mørkt. Både i går og i dag.
Har sett på tv, har strikka og så vidt orka å lage meg mat. Lagt samen klede………ja, eg har altså ingenting å skryta av. For eg har ikkje noko å vise til slik.
Skal eg ta på meg synske briller reknar eg med litt slik misnøye framover. Og eg synest det er håp i det. For på sikt kjem nok meir energi, nok til å gjera noko. Det er det eg trur. Etter ein skogstur i mørke utan beinbrot.
For i dag må eg skriva om det igjen. Dette. Dette eg er i. Men det er ein prosess. Og alt er betre seier eg til meg sjølv. Det er berre ikkje bra enno. Eg tar for fort uriktige val etter gamalt mønster og eg blir for sliten. Rett og slett.
No har eg hatt eit par dagar der eg har gått inn i det gamle skvise. Strekt både på meg og tida. Ein spesialitet. Og så vert eg frykteleg sint for at eg gjer dette igjen.
Men kven skal eg væra sint på?
Mannen som køyrer under fartsgrensa, dotter mi som vil sove, foreldra mine som ventar meg, søster som kjem når eg har bruka opp tida mi sjølv til å leita etter ting eg ikkje har lagt på plass, eller folk som spør om eg vil være med på ting???
Tingeling………
Akkurat……
Plingeling; Det er nok meg det. Eg som må setja grensane. Og ikkje minstforstå tid.
Så når eg ikkje greidde noko på fredag var det eit signal om å stoppa opp. For på fredag var det brot på kommunikasjon mellom hender og hjerne. Det meste datt ned, og ikkje greidde eg ha ei logisk tankerekke.
Men no har eg gjennomført.
Eg var nok ikkje heilt der at eg kunne sprudle og snakka under middagen på fredag, men det er underhaldande å sjå og høyra på folk. Og maten var greit nok god, sjølv om eg såg fram mot å koma meg vidare.
Konserten vart ei lita utfordring, stappa inn mellom benker og menneskjer og lukte. Vurdert å gå til pausen, men greidde å nyta litt like før.
Men for meg var det ein utfordring ein konsert med så ulike sjangrar. Ein tenor med stemmeprakt og operasviskere, og en rufsete, rockeartist med eigentleg alt for lite av sitt eige materiale, men med nokre gamle evergreens frå rockeverden.
Følte meg som ein variant av “Husker du” i dagens drakt.
Og kanskje var det slik…….
Når eg såg på den gråsprengte mengda av publikummarar som gjorde sitt yttarste for å ikkje sjå så gråsprengt ut. Så var vi nok akkurat det heile gjengen.
Men eg forsto ikkje greia med å skrapa saman ein tenor og ein rockeartist. Kvar for seg har det vore fenomenale konsertopplevingar. Kanskje ein må væra Kristiansundar for å forstå, og det er eg ikkje.
Etter alt dette sprang eg fort oppover gata til dottera mi. Pub fekk vera pub. Sjølv om det var år og dag for mitt vedkomande kjende eg at dette var i alle fall ikkje kvelden.
I går gjekk og på andre sine forventningar, eller det eg trur andre forventar. Og du store verda kor sliten ein vert av slikt. Ikkje greier ein og ha kapasitet til å glede seg over å dele tid og mat saman. Ein lengtar berre etter og ha tida si for eg sjølv.
No er det nok tenkjer eg vi seier. Eg har desse fridagane framom meg. Som skal brukast og nytast.
Tur og foto må eg få til. For det er viktig.
Eg må hugsa øvingane mine, for dei er og viktige for at ting som tektid ikkje tek lengre tid enn det nødvendige.
Og elles har eg det bra…….for det er på rett veg, sjølv om det vart ein episode av gamle synder no.
No har eg skreve det frå meg med ettertankens kloke ljos skinane over tastaturet. Den som bør skina framover i tid og ikkje berre attende.
Ha ein super søndag, og hugs på deg sjølv. Du erviktig!
Eg reiste med ljoset og kom attende med ljoset i dag. Framom og attom låg mørket. Det var ei vakker reise.
Mørket omslutta meg da eg låste meg ut i dag. Så eg fekk ta del i den nye dagen som kom. – Opp over horisonten på den blanke oktoberhimmelen. Fargane og naturen greidde mest å trollbinda meg.
Og eg tenkte; kvifor står eg ikkje opp i sjutida og får med meg oppvakninga til ein ny dag når eg ikkje treng stå opp så tidleg. Saman med fotoapparatet.
Eg snakka seinare med mellomste om dette. Kanskje vi kan gjera det til helga….
Men det krev ein blank himmel og stille vatn av vind heilt i ro.
Da turen gjekk heim i ettermiddag fekk eg alt i reprise. Berre andre vegen. Dagen som forsvann inn i mørke. Og fargane, om muleg, enno meir fantastisk. Med sola som eit minne som fargela skyer til raude prikkar. Og blånar og dis og skylag over i den lilla farga. Det var til å verta heilt lykkeleg av. Eg trong ikkje meir enn alt dette vakre.
Til slutt klarte eg i å dy meg der i bilen. Eg kika fram og attende for å sjå at ingen bilar kom. Og så stoppa eg og tok bilete. Eg måtte, sjølv om eg berre hadde med meg mobilen.
Og så var eg igjen attende til mørke. Reisa i ljoset var over. Men opp over åskammen steig ein stor rund måne. Den skein så intenst at eg mest måtte famla etter solbrillene.
I kveld er eg berre ei slikt slakt som mest har slokna. Eg er lei og kjei og kva meir er eg……..?
Treng kanskje ikkje brodera ut i det ytste hjørnet, men eg trur eg skal legga meg rimeleg tidleg. For i dag var det mest mørkt før det vart det.
Eg trur eg har pakka litt fullt av hendelsar utan eg gjer mykje. Det at eg har avtale både laurdag og søndag er liksom for mykje. Tru eg må skru litt på ting i hovudet mitt, mistenker det er nokre av skruane som sit for fast…….kanskje?
Eg må sjå posetivt på at eg skal gjera noko anna enn å væra i mitt eige selskap.
Og så er det er fredag og det er eigentleg ein dag er utruleg glad i -.
Så i kveld skal eg avslutta dagen med god margin før natta.
I dag har eg hatt timen min og fekk tak i den naturlege pusten. Eg følte meg så friteke frå alt ei lita stund. Kjensla var så full av omsorg at augo mine fyltest med tårer. No er det to veker til neste gong; Til det eg skriv om her.
Da eg køyrde heim var det så vakkert, sjøen låg og gjenga alt i sin eigen ro. Eg må…….tenkte eg…….ut med fotoapparatet.
No hadde det seg slik at litt tid gjekk før eg var på veg, ut og ned til sjøen. På litt tid kan vêret finna på noko anna. Og det hadde skjedd -. Men har det så mykje å seia……..
Eg kosa meg stor og bredt. I skogen full av fukt og mose. Med trea i kaotisk orden.
Lucas labba kjent nedover vegen, vegen som er viska ut av trea her og der.
– Og motiva ropa på meg frå alle vinklar.
Mest som eit Japansk tegn -.
Sjøen, trea som speglar seg, linjene……
Greinene i silhuett mot den skodda bakgrunnen.
Ein stein som stakk så vidt oppom vassflata og laga ein “sjøblomst”.
Og så er vi på tur opp igjen. Boffen er ikkje glad i fotografering, men her rakk eg å knipsa han medan han såg mot meg…..det er sant, det er skikkeleg vanskeleg.
Og så var det dette treet……eg vart ståande ei stund å spekulera. Stammen og blada høvde først ikkje saman syntest eg. Men så kom eg på det…..er ikke så vant til å sjå det som ein einskild stamme……
…..ser du kva tresort det er?
Turen gjorde godt. Og det var det å få på seg tørre klede også.
Kos deg i haustkvelden med mest ei heil veke framom <3.
Handletur med mor og far. Etterpå spandere dei ein salat. Far fekk henta skrivaren han hadde bestilt. No er dei heime og eg er komen heim til meg sjølv. Vi hadde det hyggeleg. H for hyggeleg.
Eg kjenner ei intens lyst til å leve, ha det artig og kaste slikt eg ikkje har bruk for langt over bord. Eg har lyst til å fri meg frå det som dreg ned. Denne intense lysta til å ta fram alle gode krefter og bruke dei.
Kvifor skal eg let folk få øydeleggja seier til meg sjølv. For eg treng ikkje tillate det. Eg treng det ikkje. Og akkurat det kjennest som ein enorm herleg tanke. H for herleg.
For eg skal ikkje sørgje for det som ikkje er å sørgje over. Tre veker er lang nok tid til å legge vekk ein illusjon.
Framtida ligg glitrande framom. I alle opplevingane eg ikkje har opplevd enno. Over å gje meg sjølv fri frå ei tvangstrøye eg sjølv har kledd meg i. Eg treng den ikkje. Ikkje den heller.
Eg trur eg held på å blar om i boka om livet mitt. H for håp, helg, hell og gyllen haust.
Dette trur eg på. Eg trur det vert bra til slutt. Men du verden kor eg reagerer.
I dag har eg vore hos han igjen. Psykomotorikeren.
Etterpå er eg ikkje til noko. Heilt pumpa, heilt utslått. Og opplevinga av å gjera mykje er ikkje der. I dag sa han det, at han var forsiktig med dei øvingane eg skal utføra.
For det eg gjer er å øva på å sitja på ein stol. Sitja med heile baken på stolen. På sitteknutane kallar han det. Eg skal puste heile tida, noko så enkelt. Men likevel så vanskeleg, for eg stoppar å pusta rett som det er når eg konsentrere meg. Ei godt innøvd handling.
Og det å henga ned baken riktig kan eg ikkje.
Eg svaiar i ryggen, eg står ikkje på heile føtene og eg vrir meg mot venstre når eg står rett. Og rett kan eg ikkje stå, for ikkje står eg på heile føtene, tærne har fri frå golvet. Eg har knekk i knea når eg trur dei er rette. Eg held magen inn og stoppar pusen ved minste utfordring. Eg knyt kjakamusklane, eg svaiar ryggen og kjører brystkassa fram med å bruka ryggmusklane i korsryggen for å få det til. Det er ikkje det minste rart eg har vondt i ryggen seier han. For det er i grunn ryggen eg brukar for å halda meg oppe, korsryggen. Eg har permittert opp til mange muskelgrupper.
Når eg skal til å bevega og få tak i musklane som ikkje er i bruk, blir eg heilt utslått. Og med tanke på at det er dette eg har valt å gjera for å stå i slikt eg må ha stått i, – for å verne meg mot slikt eg følte eg måtte verna meg for……da er desse øvingane for meg skikkeleg tøffe.
Og eg trur, eg trur på dette. Eg trur at gjennom dette kjem eit nytt liv.
For tida har eg nokså sterke reaksjonar, blant anna sterk irritasjon for ting eg oppfattar som uvesentleg. Til vanleg er eg mykje rundarar og godtek forskjellane mellom oss menneske utan å verta irritert. Eg vil tru dette har ein overgong. For det er slitsamt å verta så irritert.
Og eg trur ikkje dette er noko spesielt for meg. Eg trur vi alle lærer oss til mønster av livet vi lever. Så eg tenker det….og seier det; psykomorisk behandling til folket!
