Så er vekene gått og eg sit her. Snart klar for framtida.

 

Vi er komne til endes. I morgon er siste dagen på Muritunet Det vil seie at eigentleg er den på måndagen. Den dagen er det likevel berre utskriving. Så heile gruppa reiser i morgon. Og eg er på tur på laurdag.

 

I morgonkveld skal eg gje meg tid til å tenkje “kva no?”, i dag er eg her enno. På same nivå som eg ikkje tenkte så mykje på korleis opphalde vart før eg kom hit, like lite tenkjer eg på tida etterpå med anna enn spenning. For eg veit ikkje. Men drivet i meg vil eg seia er sterkt.

 

For meg har det vorte ein del avgrensingar på det eg syntes var det viktigaste, det med trening. I går fekk eg likevel med meg ein tur til Muldalsfossen. Eg kom meg opp. Og eg kom meg ned. Da var beina skjelvande og hadde problem med å gå flatt.

 

Fotoapparatet var med på turen, så her kjem ein ny biletkavalkade.

Muldal

Enn å bo slik på kanten av ein hammar?

Utsikt

To gardar hadde livgrunnlaget sitt her.

Eg kom meg opp som sistemann…….eller -dame.

Bratt er det både opp og ned.

Her ser du vegane som går i sikk og sakk. Trur det var tretten svingar.

Langt der nede er vegen og ein tunnel.

Oppe over hammaren ser du Muldalsfossen vi var oppom.

 

Men det var ei god økt beveging både for kropp og sansar.

 

Veret på pinseaftan  seier noko om veret til sommaren har eg høyrdt. Men eg hugsar ikkje korleis dette var….

 

Her bles det. I natt regna det så eg spekulerte på om det var syndefloda som var i gong att. Og så er det surkaldt. Til frukost viste gradestokken 4 grader.

 

Og her kjem fleire talopplysningar. Har lært at CRP’n skal være ca. 8. No synest eg at sjukdomsting er nokså kjedeleg – men altså dette er eit mål i blodet når alt er tilnærma normalt. Min var her om dagen 18, det er fortsatt ikkje noko å bekymra seg for, dagen etter var den hoppa opp i rundt 70 …… det var da penicillin kom fram. Dagen etter var det nede på 62……..og i dag 33. Så her er eg på tur attende til normalen……i allefall slik blod- og betennelse mål. Resten kan eg ikkje gå god for J. Og i dag har krykkene fått fri.
 

Men attende til pinsa……..ei kald pinseaftan spår enten om ein kald- eller ein varm sommar. Eg satsar på at det var det siste. Uansett kan det ha snudd seg til slik no. Absolutt.

 

Eg har støvsuga og smårydda. Kanskje eg skal ta inn nokre heggkvistar eller noko slikt blomstrande med lukt…….

 

Eg har snakka med yngste på FaceTime. Det var morsamt. Så no har eg vore heime ein tur, sett dyra og sett det hadde vorte grønare der også i uteverda.

 

Elles har eg monter saman ein genser.

ENDELEG!!!!

Og i ettermiddag, eller i kveld skal eg ta fram eit strikketøy har eg tenkt……til GrandPrix. Kanskje eg kan lese litt meir i boka mi også…….i kveld på senga.

 

Så berre foten tåler meir trykk no skal siste veke BRUKAST så til dei grader.

 

Og akkurat no flimrar solstrålar glitrande gjennom lauvverk utanfor vindauga.

 

Det er pinsaftan og vi skal få servert brennsnut til middag. Har eg ikkje hatt to tanter frå sunnmøre har eg ikkje hatt peiling kva det var, men det er kjøttsupe. I dag presterte eg å seia “er det så longt”, så no er det nok på tide eg kjem meg heim snart. For eg seier  “langt”  og ikkje “longt”.

 

Eg er ikkje så pakka ned i den slitne følelsen, eg har ikkje så vondt verken i kne eller i gnagsår. Så eigentleg er alt skikkeleg på rett veg. Skikkeleg, skikkeleg på rett veg.

 

God pinse.

 

 

Timane fletter seg i kvarandre. Eg er i gong……..

 

Eg er i gong med det nye livet. Det nye livet som skal vare. Og eg må dele noko eg er så ENORMT glad for.

 

Det var berre så vidt eg fekk lov til å reisa hit på rehabilitering og trening av den unge turnuslegen. Fordi venstre kne berre plutseleg hovna opp. Heilt utan grunn. Og kneet har så klart bekymra meg. Kor mykje kunne eg vera med på?

 

Tysdagskvelden var eg med å gjekk ein tur på ein liten time på krykkjer. I går var eg med på trening i basseng, i går kveld var eg med å gjekk ein tur utan krykker som varte ein time. I dag hadde vi gjennomgong i treningsrom. I ettermiddag var eg med å gjekk ein tur i til dels bratt oppoverbakke på ein og ein halv time. Og i kveld var eg i bassenget og først da eg skulle symje på magen var eg stiv som ein stokk, men eg strekte og tøygde og til slutt klarte eg det.

 

Og kneet, kneet vert både betre og betre. Eg haltar mest ikkje. Dette gjer meg så glad og eg måtte dela.

HURRA!!!!!

 

Her er bilete frå turen som tok ein og ein halv time og som gjekk opp til ein foss.

 

 

Enn og berre tenkje på seg sjølv? Fire veker til ende……….

 

På ein måte kom eg i mål………eller………..eg kom i mål. Koffertar kom inn i bilen, sko, ting og tang. Det tok tid i lengder. Trudde mest ikkje eg kom meg i veg, for hovudet starta å slutta……..slutte å fungere.

 

Men så sat eg da der, i bilen og var på veg. Eg hadde ringt og sagt eg kom seint. I Kristiansund køyrde eg innom Stormberg på Futura. Dei gjev forresten  ein superbra service………..for og ha sagt det. Dette seier eg heilt for eiga rekning.

 

Eg kika ikkje på noko klokke, starta berre opp. To fergjer skulle eg ta. Begge fergen låg ved kai, eg kom som den siste bilen og ferga køyrde med ein gong eg var om bord…………er det ikkje det som heiter flow?

 

Så var eg framme etter og ha køyrd i fasinerande natur. Og naturen her har fjell stupbratt ned i sjøen. Toppane er kvite og nede på flata ved sjøen er verda ljosegrøn med blomane frukttre. Eg er i Valldal, eg er på Muritunet.

 

Eg er ferdig med to dagar. Fine, gode, slitsame dagar. Dagar som eg føler er eksklusive, dyrebare og med energi som gåve………..etter kvart.

 

I dag hadde eg noko fritid midt på dagen. Eg tok meg ein spasertur ved sjøkanten. Gjekk på rullesteinane og plukka med meg ein glitrande stein eg fann. For eit glitrande liv.

Her er nokre bilete frå turen.

 

 

Eg ser på gamle bilete frå ein datapinne. Bileta er frå 2012. Det er tre år siden.

 

Dei passar meg godt. Bileta. Sjå på sommaren for tre år sidan. Sommaren i kommunen min. Den vakre sommaren er som balsam for sjela.

Dagen i dag vart litt for lang. Eigentleg vart den alt for lang.

For lang.

Til frukost greidde eg å dekka på til stress. Det har blest friskt eit par dagar. Eg oppdaga eine sofaputa ut på jordet da eg sto opp i dag. Dei to andre låg på terrassen men den tredje var………..borte.

Så eg tok meg ein runde utan å finne den fjerde. Det einaste som skjedde var lita tid og ein hund som heldigvis kom da eg ropa. Brødskiva vart fortært i bilen.

Puta vart funne under hagebenken da eg kom heim i kveld.

Heldigvis.

Eg hadde dette møtet om framtida som første oppdrag. Berre dei første to, tre månadene vart set ned på papiret. Gjorde ein avtale om å gå tur kvar dag. Greitt å gjere den type avtalar, for eg har ei plan om å fungera langt betre enn kva eg gjer no.

Neste gong, neste møte, håper eg at eg har teke eit langt skritt framover.  

Fortalte om rehabiliteringa, som eg forresten fekk ringt og meldt meg på. Samtalen gjekk fint og greitt og alt det der. Dama eg snakkar med er veldig søt. Likevel, etter den timen var eg pumpa. Og eg hadde mange timar igjen av dagen.

Derfor var det godt i kveld, å rømme attende til sommaren for fleire år sidan. Det grøne, vatnet  og blomane ga meg ein oppleving av energi.

Snart er det helg. Denne helga reknar eg med ingen kjem heim. 

I morgon står eg anonymt fram i avisa.

“Dette bør du heller fortelja legen din” sa mor. Ho syntest ikkje om det.

“Tenk om dei skjønar det er deg”, sa ho.

Eg sa at det brydde eg meg ikkje om. Skal ein ikkje ha rett til å ha sitt eige “uperfekte” liv………..

Kanskje eg skal skrive ei novelle i helga, eller berre skrive mange blogginnlegg?

Og nyte våren og glede meg til sommaren 2015.

 

Fortsett vind, rokk og fokk. Ein dag med mest ingenting er over.

 

Plutseleg vart dagen berre heime. Eg hugsa ikkje korleis plana var frå før påske. Og nokre av notatane var borte frå mobilen. Det viste seg eg berre kunne være heime. Men eg trur mest ein slik fullstendig sløv dag gjorde godt. Ein slik dag kan går fint. Eg var så vidt ute og gjekk meg ein tur, men det blas og var så kaldt – derfor var det ingen god tur.

 

I morgon skal eg ha møtet om kva som skjer, kor eg er og kvar eg skal. Møtet eg gløymde før påske blir i morgon. Kan være greit å repeter rammene, for dei har eg gløymt.

 

Eg har funne ut at eg kan ta i mot tilbodet frå Muritunet. Ein stad med rehabilitering. Men eg fekk ikkje tak i henne eg skulle snakka med i dag. Så får ordna det i morgon, og håpe det ikke er for seint. Trur dette kan løysast praktisk. Det blir i mai og eg har berre to avtalar notert, som skal kunne flyttast. Det er mange fridagar som jentene kan kome heim for å passa dyra, slik at søster mi ikkje må ta alt. Og for foreldra mine er det ei lys årstid, så om eg vert borte i fire veker er dette den beste tida dette kan skje på for dei også.

 

I kveld skal eg legga meg for ei normal natt. Det er nokon som seier at natta er dagen si mor. Det trur eg.

Vegane er lange og mørke. Nedover Østerdalen møter vi konvoiar av langtransport. Dei siste mila inn til Oslo er det liten trafikk. Eg er ikkje for noko storbyliv akkurat no.

 

Jentene er oppstemt. Dei likar slike lange bilturar. Turen til Oslo. Dei mimrar om andre turar. Det skjer noko. Eg glede meg til eg er heime att. Til turen opp og attende. Det er den eg vil planlegga. Eg kjenner eg må konsentrera meg, merksamheita mi er pakka i sirup. Kva står det på skiltet vi skal køyra av spør eg. Eg må ha alt klart, for eg lit ikkje på verken gps eller meg sjølv.

 

Vi kjem fram. Da har det bikka midnatt. Vi kom oss for seint av garde. Dei første timane måtte vi bruka til reinhald av huset vi forlèt. For laurdagen kom vi ikkje i mål. Idealverda er så for langt unna.

 

Fekk brev frå Muritunet før eg drog. Det er eit rehabiliteringssenter. Eg kunne få plass, på gruppe som var ute eller sto i fare for å falle ut av yrkeslivet pga. overvekt.

 

Er det meg?

 

Eg skulle ringa tenkte eg, i dag. Men så gløyme eg att brevet.

I dag vart eg oppringt.

Fekk vite eg kunne få plass i starten av mai. Eg seier at det er ikkje vekta mi som er det eigentlege problemet, vel har eg ein BMI over 30 – men problemet er husken, gløyminga, den fullstendig manko på energi. Eg veit mykje om kva som må til, og livsstilen min er ikkje heit feil. Ikkje drikk eg brus, ikkje et eg junkfood, minimalt med halvfabrikata. Et lite snacks, men grønsaker, frukt og nøtter høyrer til i kosthaldet. Elles er det grove mjøltypar eg held meg til og magre produkt. Men eg et for sjeldan, et for mykje og bevege meg for lite.

Elles tru eg at alle tenkte tankar som eg trur er ferdigtenkt tek for mykje plass, samstundes som eg ikkje slepp fri for bekymringar. Og dei er for så vidt reelle, men opp til fleire finnest det løysning på. Og dei som omhandle andre individ må eg sikkert berre innfinna meg eg ikkje kan gjera noko med. Akkurat det er ikkje så lett når det er ditt eige kjøt og blod du er redd for. Redd for dei ville vegane, dei som kan føra til liv du ikkje ynskjer nokon. Men likevel – eg veit ikkje oppskrifta, eg må sikkert læra meg større tillit. Tillit til alt skjer som det skal. Det er vel slikt eg må ta innover meg og læra. Og så må eg læra meg mykje betre kva som er mine eigne behov. For eg lever eit rikt liv med å ta meg av andre.

 

Eg seier ikkje alt dette på telefonen. Men eg tenkjer nok mest på at eit slikt opphald nok er viktig for meg. Går det i hop med slikt eg MÅ……, ikkje den dummaste tida slik, – hunden, -foreldra mine?

Tankane summerer og summer. Eg har påska til å finne ut av det.

Frukosten  i emning, sonen og kjærasten i aksjon

Så sit eg her. På ein sofa i ei husvære like utanfor Oslo. Orkar ikkje treffe venninna mi.

Ikkje i dag.

Den yngre garde drog inn til sentrum, og eg fann ut eg hadde best av og ikkje bli med. Dei fekk spela bowling utan meg.

“Du ser så sliten ut mamma” sa dei. Og dei såg det eg følte.

 

Så derfor kan eg blogge. Derfor kan eg tenke og reflektere. Og det er godt og berre sitja her. Så inn i hampen godt. I morgon kan eg dra inn til byen. Og på onsdag kan eg reisa heim. Med bilen full av folk. Men no kan eg ha det heilt, heilt roleg og fredeleg. Det er det eg føler eg treng.

Gamle bilete frå ein gamal telefon ein vindfull dag -. Da alt hadde ei anna plan, fann eg ut at eg skal prøve å fortelje det som er viktig, illustrert av dei gamle bileta.

 

For i dag måtte vi skrinleggja planane på hengande håret. Slik i sist liten.

“Eg vil hjelpe til”, sa yngste med ein flat stemme utan trykk. Da hadde eg spurt henne fleire gong om ho trudde feiringa av fødselsdagen gjekk bra, -ho ville sova, stemmen hengte seg opp i en sår hals og ho var feberraud.

“Skal vi – ?”, sa eg for ‘nte gong.

I en straum av tårer trudde ho til slutt det var det beste.

Å avlyse!

Fekk ringt og sagt i frå, til syster og faren, besteforeldre og tante. No søv ho og eg kan skrive eit blogginnlegg.

 

Eg tømte den gamle telefonen min for bilete for nokre dagar sidan. Fordi yngste skulle låna den, hennar har vorte eit problem. Det var opp til fleire bilete av store, frodige meg, utan staffasje og krimskrams. Berre med den naturlege utgåva, usminka og med nokre av alle dei ansikt ein kan ha.

 

Eg ser på yngste, på alle gratulasjonane ho fekk på dagen sin, der vener hadde lagt til bilete av henne på facebook. Alle dei ansikt ho ikler seg. Full av spelopper. Som når ho konsentrerer seg om å få det til å sjå ut som ho sett fingeren på nasen til ein sovande morfar…………eller leikar fjortis med trutmunn.

 

Vi tullar og tøyser ein del i denne familien, og vi tek oss nok ikkje så frykteleg høgtideleg, ikkje om det er vener på besøk heller. Men andre gong kan vi så klart ta oss frykteleg høgtideleg…..det høyrer med til menneskenaturen -.

 

Vi pussar gjerne tennene i samla flokk, og jentene tek bilete i alle situasjonar; om vi køyrer bil – her er mellomste i aksjon med knipsing. Slikt er så enkelt i denne tidsalderen vi har hamna i.

Eg har mykje å sette pris på. Foreldra mine som er i livet og greier seg med det meste sjølv. Det var ein kraftig nedtur for far da han ikkje fekk ha sertifikatet for eit par år sidan, dei mista noko av fridomen sin da. Så dei må ha hjelp til å koma seg hit og dit.

–  Det er dyra. Dei er trufaste. “Kanskje du skal leike med meg no?”, seier Lucas med augo.

– Gleda med teikning og måling, som eg må til med igjen.

 

Desse bileta er frå i fjor sommar. Det er snart eit år sidan. Åra går så fort. Kor mange år er det no sidan eg tenkte; eg må slanka meg, eg må bort med kilo….. Dei er der enno, like godt.

Alle kiloa.

Aukar kanskje litt også. Dei kom brått på, på eitt år var dei der……etter eg hadde gått gjennom fleire svangerskap i tett rekkjefølgje. Etter 25 månader hadde eg alle kilo, da hadde eg og to alt for små, døde barn gravlagt og eit levande.

 

Eg må bort med kiloa, har eg tenkt mang gong. Og så har eg klart å få bort 10 eller 15 kilo, men så har det vore stopp. Eg orka berre ikkje meir. Motivasjonen var så overdøyvande borte, at det var ikkje sjans.

Eg vil bli tynn og ha på meg lekre klede har eg tenkt, eg vil være riktig…….. slik vi skal være………….slik eg eigentleg er, for eigentelg er eg tynn, inni meg er eg tynn, slik har nok underbevisheita tenkt teker eg.

Det hjelpte berre ikkje.

Det hjelpte ikkje at eg var ein tynn baby, eit tynt barn, ein tynn ungdom med spisse knær – og som ikkje var det slag artig-. Eg var ei tynn kvinne………fram til eg var 32, da var det bom stopp!

 

Det eine er det med dei lekre kleda, verre er det dei vonde knea, stivheita i kroppen, alle vondtene.

Eg må slanke meg har eg tenkt. Sjølv om eg veit at tjueåra er ferdig, og at eg i dag må velje mellom ansiktet og rumpa……..om eg skulle greia det eg har tenkt eg må, vil nok ansiktet bli som ei rynkete rosin.

 

Heilt til ein dag eg tenkte: eg DRIT i kiloa!!!!!

No datt eg litt ut her og tenker at akkurat den setninga kan det vera gang i…………,  ……….det var en digresjon.

 

Men altså kiloa……..skal eg bruka opp dei siste åra eg har att, som kanskje tilsvarer dei eg har levd med for mange kilo, med å ha enno meir fokus på  kiloa?

Det var da eg forsto at akkurat det skal eg faktisk ikkje.

Eg skal gi blaffen i kiloa, det funker ikkje likevel – det har vist seg at tanken og fokuset på kiloa ikkje fungere, den tanken går over, gong på gong.

Og da bestemte eg meg – eg gje blaffen og eg DRIT i kiloa.

MEN…….., og her er eg framme ved pointet, sakens kjerne……….alt slikt – for eigentelg har eg eit storveges bra liv, eg har så mykje og vera glad for, eg har så mange p væra glad i og som er glad i meg – så derfor MÅ EG TA VARE PÅ MEG SJØLV!

Utan å tenkje på kiloa. Men eg må tenkje kva som er bra for meg, at eg har det godt. Derfor vil eg i staden kjenne etter korleis kroppe min har det!!! Har den det bra kan alle dei kilo som sit det få lov til å bli. Men eg vil ha ein GOD kropp og bo i, derfor må eg kjenne etter, tenke etter kva eg puttar inn i den opninga i ansiktet. Og da reknar eg alle forstår eg ikkje meinte nasebora.

 

Så det er den nye strategien, eg skal ha sterk fokus på å gjera det eg kan for at EG har det godt med å bo inni meg sjølv. Om du må sjå ei dundre på over hundre er ikkje det mitt problem, men det at denne kroppen-, uansett kva den veg, er vond, – det er mitt problem og kan bli samfunnet sitt også.

Det er mitt nye fokus, ikkje tala på ei vekt, men stivheita og smerter i kroppen min.

Eg har lyst og hoppa opp tappa enno nokre år (akkurat som det er noko eg driv med), eg har ikkje lyst og pesa opp ein bakke.

Dette er fokuset mitt og motivasjonen min for og ha det godt saman med dei eg deler livet saman med.

For å ha eit bra liv saman med dei, både for min del og dei sin.

 Takk for at du lytta og las om kva eg har funne ut er vikig.

Så må du ha ein riktig GOD laurdag.

 

 

I går, ja i går……. Ja, her ein annan dag også. Kva er det som skjer?

 

Det kan ein spørje seg om; kva er det som skjer? Med meg. Eg blir sint. -Noko så frykteleg sint. Eg blir så sint at eg blir kvalm. I går skjedde det igjen. Det buldrar opp eit raseri eg ikkje visste at eg hadde. Det tek meg i gjennom fleire lag av følelsar. I gårkveld enda det med gråt, for eg fekk slike tankar på kven eg eigentleg er…… Når alt dette skjer meg. Når folk ser det som sin rett og møte meg slik eg blir møtt av og til. I går kveld fann eg ut at det beste var og trøste seg sjølv. Som ei mor trøstar ungen sin trøsta eg meg i tankane. Det kan faktisk væra fint. Tankane våre kan brukast til så mykje fint på så mange nivå.

 

Eigentleg trur eg dette er bra. Bra at eg kjenner dette sinnet. Fordi eg trur det er år med press med å sette seg sjølv til sides som held på og lausnar. Og når eg no møter uforstand som går utover meg da buldrar eit kraftig sinne opp. Eg vil ha respekt der eg før lett det passera. Der eg ikkje hadde orda og kreftane. Det er på tur attende.

 

Det er ein spanande prosess. Den er også slitsam. Men eg må nok gjennom dette for å bygga energien opp igjen.

 

– Du ser så snill ut, har eg høyrt nokre gong gjennom livet. Snillheit kan for mange bli tolka som at ein ikkje ha meiningar. At ein på ein måte er litt “fjottåt”. Og når ein tillegg har mista det meste av energien sin, evner ein ikkje taka til motmæle og markera.

 

Det var nokså godt i går og sende frå seg ein mail med snert, om det vart oppfatta er ei anna sak.

 

Men eg tolkar det som eg er på tur attende til overskot og energi og det gjer meg ikkje sint, men enormt glad. Eg held på og slepp ut dampen av mange år med undertrykking av meg sjølv.

 

Hurra!!!

Ein liten oppdatering. Veka er i gong. I morgon er vi midtvegs.

I dag har det atter vore bytur. Far var på kontroll. For augo. Både mor og far var med. Da vi sat på venterommet opplevde eg noko artig. De veit slike venterom der folk sit rette på stolane sine og blar i vekeblad. Medan dei vert ropa opp ein etter ein. I dag var det tomt da vi kom inn. Berre oss tre.

Så kjem ei lita dame med rullator inn. Ho snakkar mest før ho kjem til luka. Ho fortel høyrer eg. Så sett ho seg i ein stol. “Det er så isete” seier ho, “eg skulle kjøpe meg blomar”.

Og slik starta det. Den vesle dama hadde så blidt eit andlet, og så snakka ho. Stemmen var stille men ho snakka i ein jamn straum. Så kom det inn eit par, litt yngre enn dama og foreldra mine. Dei starta også å snakke. Det viste seg at både forelda mine og desse hadde felles kjende. Både far og mannen som var kome til var tunghøyrte, men dei snakka. Når dei køyrde seg fast i misforståing pga at dei begge hadde nedsett hørsel vart dei retta på av oss andre. Og den vesle dama snakka, ei stund snakka dei alle saman om ein mann sølv om dei ikkje snakka om same mann. Det hadde ingenting å seia.

Eit så summande venterom har eg aldri vore borti. Men det var forfriskande. Det var artig. Og sjølv om dei snakka mest om seg sjølve utan å høyre på kva den andre sa var dette kjempemoro. Og eg trur alle hadde ei riktig fin oppleving av å være i rommet, både dei som snakka om seg sjølv og dei som fekk rolla som publikum :).

 

I kveld var det godt å være heime att. Tenne opp i omnen. Slå på tv og høyre på drøfting om at nabokommunen er valt ut til å få ein av landets mest berykta menn som gjest. Plutseleg var nabostrøket sett på kartet……men trur ikkje det vil skje. At mullah Krekar blir flytta slik langt ut på landet. Bokstaveleg talt.

 

Riktig god natt.