Gamle bilete frå ein gamal telefon ein vindfull dag -. Da alt hadde ei anna plan, fann eg ut at eg skal prøve å fortelje det som er viktig, illustrert av dei gamle bileta.

 

For i dag måtte vi skrinleggja planane på hengande håret. Slik i sist liten.

“Eg vil hjelpe til”, sa yngste med ein flat stemme utan trykk. Da hadde eg spurt henne fleire gong om ho trudde feiringa av fødselsdagen gjekk bra, -ho ville sova, stemmen hengte seg opp i en sår hals og ho var feberraud.

“Skal vi – ?”, sa eg for ‘nte gong.

I en straum av tårer trudde ho til slutt det var det beste.

Å avlyse!

Fekk ringt og sagt i frå, til syster og faren, besteforeldre og tante. No søv ho og eg kan skrive eit blogginnlegg.

 

Eg tømte den gamle telefonen min for bilete for nokre dagar sidan. Fordi yngste skulle låna den, hennar har vorte eit problem. Det var opp til fleire bilete av store, frodige meg, utan staffasje og krimskrams. Berre med den naturlege utgåva, usminka og med nokre av alle dei ansikt ein kan ha.

 

Eg ser på yngste, på alle gratulasjonane ho fekk på dagen sin, der vener hadde lagt til bilete av henne på facebook. Alle dei ansikt ho ikler seg. Full av spelopper. Som når ho konsentrerer seg om å få det til å sjå ut som ho sett fingeren på nasen til ein sovande morfar…………eller leikar fjortis med trutmunn.

 

Vi tullar og tøyser ein del i denne familien, og vi tek oss nok ikkje så frykteleg høgtideleg, ikkje om det er vener på besøk heller. Men andre gong kan vi så klart ta oss frykteleg høgtideleg…..det høyrer med til menneskenaturen -.

 

Vi pussar gjerne tennene i samla flokk, og jentene tek bilete i alle situasjonar; om vi køyrer bil – her er mellomste i aksjon med knipsing. Slikt er så enkelt i denne tidsalderen vi har hamna i.

Eg har mykje å sette pris på. Foreldra mine som er i livet og greier seg med det meste sjølv. Det var ein kraftig nedtur for far da han ikkje fekk ha sertifikatet for eit par år sidan, dei mista noko av fridomen sin da. Så dei må ha hjelp til å koma seg hit og dit.

–  Det er dyra. Dei er trufaste. “Kanskje du skal leike med meg no?”, seier Lucas med augo.

– Gleda med teikning og måling, som eg må til med igjen.

 

Desse bileta er frå i fjor sommar. Det er snart eit år sidan. Åra går så fort. Kor mange år er det no sidan eg tenkte; eg må slanka meg, eg må bort med kilo….. Dei er der enno, like godt.

Alle kiloa.

Aukar kanskje litt også. Dei kom brått på, på eitt år var dei der……etter eg hadde gått gjennom fleire svangerskap i tett rekkjefølgje. Etter 25 månader hadde eg alle kilo, da hadde eg og to alt for små, døde barn gravlagt og eit levande.

 

Eg må bort med kiloa, har eg tenkt mang gong. Og så har eg klart å få bort 10 eller 15 kilo, men så har det vore stopp. Eg orka berre ikkje meir. Motivasjonen var så overdøyvande borte, at det var ikkje sjans.

Eg vil bli tynn og ha på meg lekre klede har eg tenkt, eg vil være riktig…….. slik vi skal være………….slik eg eigentleg er, for eigentelg er eg tynn, inni meg er eg tynn, slik har nok underbevisheita tenkt teker eg.

Det hjelpte berre ikkje.

Det hjelpte ikkje at eg var ein tynn baby, eit tynt barn, ein tynn ungdom med spisse knær – og som ikkje var det slag artig-. Eg var ei tynn kvinne………fram til eg var 32, da var det bom stopp!

 

Det eine er det med dei lekre kleda, verre er det dei vonde knea, stivheita i kroppen, alle vondtene.

Eg må slanke meg har eg tenkt. Sjølv om eg veit at tjueåra er ferdig, og at eg i dag må velje mellom ansiktet og rumpa……..om eg skulle greia det eg har tenkt eg må, vil nok ansiktet bli som ei rynkete rosin.

 

Heilt til ein dag eg tenkte: eg DRIT i kiloa!!!!!

No datt eg litt ut her og tenker at akkurat den setninga kan det vera gang i…………,  ……….det var en digresjon.

 

Men altså kiloa……..skal eg bruka opp dei siste åra eg har att, som kanskje tilsvarer dei eg har levd med for mange kilo, med å ha enno meir fokus på  kiloa?

Det var da eg forsto at akkurat det skal eg faktisk ikkje.

Eg skal gi blaffen i kiloa, det funker ikkje likevel – det har vist seg at tanken og fokuset på kiloa ikkje fungere, den tanken går over, gong på gong.

Og da bestemte eg meg – eg gje blaffen og eg DRIT i kiloa.

MEN…….., og her er eg framme ved pointet, sakens kjerne……….alt slikt – for eigentelg har eg eit storveges bra liv, eg har så mykje og vera glad for, eg har så mange p væra glad i og som er glad i meg – så derfor MÅ EG TA VARE PÅ MEG SJØLV!

Utan å tenkje på kiloa. Men eg må tenkje kva som er bra for meg, at eg har det godt. Derfor vil eg i staden kjenne etter korleis kroppe min har det!!! Har den det bra kan alle dei kilo som sit det få lov til å bli. Men eg vil ha ein GOD kropp og bo i, derfor må eg kjenne etter, tenke etter kva eg puttar inn i den opninga i ansiktet. Og da reknar eg alle forstår eg ikkje meinte nasebora.

 

Så det er den nye strategien, eg skal ha sterk fokus på å gjera det eg kan for at EG har det godt med å bo inni meg sjølv. Om du må sjå ei dundre på over hundre er ikkje det mitt problem, men det at denne kroppen-, uansett kva den veg, er vond, – det er mitt problem og kan bli samfunnet sitt også.

Det er mitt nye fokus, ikkje tala på ei vekt, men stivheita og smerter i kroppen min.

Eg har lyst og hoppa opp tappa enno nokre år (akkurat som det er noko eg driv med), eg har ikkje lyst og pesa opp ein bakke.

Dette er fokuset mitt og motivasjonen min for og ha det godt saman med dei eg deler livet saman med.

For å ha eit bra liv saman med dei, både for min del og dei sin.

 Takk for at du lytta og las om kva eg har funne ut er vikig.

Så må du ha ein riktig GOD laurdag.

 

 

I går, ja i går……. Ja, her ein annan dag også. Kva er det som skjer?

 

Det kan ein spørje seg om; kva er det som skjer? Med meg. Eg blir sint. -Noko så frykteleg sint. Eg blir så sint at eg blir kvalm. I går skjedde det igjen. Det buldrar opp eit raseri eg ikkje visste at eg hadde. Det tek meg i gjennom fleire lag av følelsar. I gårkveld enda det med gråt, for eg fekk slike tankar på kven eg eigentleg er…… Når alt dette skjer meg. Når folk ser det som sin rett og møte meg slik eg blir møtt av og til. I går kveld fann eg ut at det beste var og trøste seg sjølv. Som ei mor trøstar ungen sin trøsta eg meg i tankane. Det kan faktisk væra fint. Tankane våre kan brukast til så mykje fint på så mange nivå.

 

Eigentleg trur eg dette er bra. Bra at eg kjenner dette sinnet. Fordi eg trur det er år med press med å sette seg sjølv til sides som held på og lausnar. Og når eg no møter uforstand som går utover meg da buldrar eit kraftig sinne opp. Eg vil ha respekt der eg før lett det passera. Der eg ikkje hadde orda og kreftane. Det er på tur attende.

 

Det er ein spanande prosess. Den er også slitsam. Men eg må nok gjennom dette for å bygga energien opp igjen.

 

– Du ser så snill ut, har eg høyrt nokre gong gjennom livet. Snillheit kan for mange bli tolka som at ein ikkje ha meiningar. At ein på ein måte er litt “fjottåt”. Og når ein tillegg har mista det meste av energien sin, evner ein ikkje taka til motmæle og markera.

 

Det var nokså godt i går og sende frå seg ein mail med snert, om det vart oppfatta er ei anna sak.

 

Men eg tolkar det som eg er på tur attende til overskot og energi og det gjer meg ikkje sint, men enormt glad. Eg held på og slepp ut dampen av mange år med undertrykking av meg sjølv.

 

Hurra!!!

Ein liten oppdatering. Veka er i gong. I morgon er vi midtvegs.

I dag har det atter vore bytur. Far var på kontroll. For augo. Både mor og far var med. Da vi sat på venterommet opplevde eg noko artig. De veit slike venterom der folk sit rette på stolane sine og blar i vekeblad. Medan dei vert ropa opp ein etter ein. I dag var det tomt da vi kom inn. Berre oss tre.

Så kjem ei lita dame med rullator inn. Ho snakkar mest før ho kjem til luka. Ho fortel høyrer eg. Så sett ho seg i ein stol. “Det er så isete” seier ho, “eg skulle kjøpe meg blomar”.

Og slik starta det. Den vesle dama hadde så blidt eit andlet, og så snakka ho. Stemmen var stille men ho snakka i ein jamn straum. Så kom det inn eit par, litt yngre enn dama og foreldra mine. Dei starta også å snakke. Det viste seg at både forelda mine og desse hadde felles kjende. Både far og mannen som var kome til var tunghøyrte, men dei snakka. Når dei køyrde seg fast i misforståing pga at dei begge hadde nedsett hørsel vart dei retta på av oss andre. Og den vesle dama snakka, ei stund snakka dei alle saman om ein mann sølv om dei ikkje snakka om same mann. Det hadde ingenting å seia.

Eit så summande venterom har eg aldri vore borti. Men det var forfriskande. Det var artig. Og sjølv om dei snakka mest om seg sjølve utan å høyre på kva den andre sa var dette kjempemoro. Og eg trur alle hadde ei riktig fin oppleving av å være i rommet, både dei som snakka om seg sjølv og dei som fekk rolla som publikum :).

 

I kveld var det godt å være heime att. Tenne opp i omnen. Slå på tv og høyre på drøfting om at nabokommunen er valt ut til å få ein av landets mest berykta menn som gjest. Plutseleg var nabostrøket sett på kartet……men trur ikkje det vil skje. At mullah Krekar blir flytta slik langt ut på landet. Bokstaveleg talt.

 

Riktig god natt.

 

 

 

Vi er i gong med alt som er vårt. Alt det gamle er liksom nytt. Det og vi får ein ny sjanse. Nye sjansar er gode.

 

Så er vi komne til det Herrens år 2015. Vi er framme ved den fjerde dagen. I dette året, dette gode året som er starta. Det som er å rart, drøymane mine har forandra seg. Mine drøymar har vore prega av kaos, fullt av folk og ikkje strekkje til. Nyttårsnatta hugsa eg ikkje drøymen, men dei to neste nettene. Dei er gode og full av harmoni.

 

I nyårsskiftet får eg ein telefon frå ei eg kjenner. “Vil du vere med på yogakurs i helga?” spør ho.  Og det har eg lenge snakka om, at eg har hatt lyst til. Så i dag har vi hatt tredje dag. Eg kjenner eg har ein kropp, kan du seia. Og stå å balansere på ein fot med all min prakt er eit kunststykke som er bort i mot umuleg.

 

Da eg låg på golvet og slappa av etter økta i går tenkte eg “korleis er det eg har gjeve meg sjølv lov til å behandla meg?” Eg kjende faktisk ei tåre i augekroken av sjølvmedkjensle. Eg såg på dei sprukne hælane med alt for hard hud, kjende på den stive, tunge kroppen. Høyrde på min eigen pust og instruktøren sin kommentar om stive nakkemusklar. Vi menneske kan greie å behandla oss sjølv frykteleg stygt. Eg er dessverre  eit godt eksempel på dette. Men det er alltid håp, om det er i hengande snøre, så er det håp.

 

Snakka med ei dame, ei dame som er mykje yngre enn meg, om at ho hadde starta med først til 50. Vi var fleire som ikkje visste kva det var, så vi fekk forklaringa. Dei var ei gruppe som skulle leggje ut bilete av seg sjølv på snapchat eller var det Instagram? Kvar gong dei var ute og trena. Bileta vart merka. Så eg fann ut at kanskje eg skulle starte ei slik gruppe. Så eg spurte sonen min om han ville, han bør koma seg i betre fysisk form. Og han ville. Yngste var meir bak på, men ho er godt i gong med sitt opplegg. Må og høre med mellomste og kanskje nokre fleire. For eg må få opp aktivitetsnivået mitt. Elles vil ikkje dette året verta så fantastisk som det kan. Kanskje kan dette virka som ein motivator faktor…..?

 

No skal yngste og eg snart eta middag før ho reiser attende til sitt. Kanskje eg dreg framom foreldra mine. Mor er vorte sjuk, og da eg var framom i går høyrde eg stemmen henna fekk meir kraft. Så tek kanskje turen i dag også.

 

Ha ein fantastisk søndagskveld.

 

 

Hei på dei. Eg er litt lei. Skal slutte snart, og det er rart – men eg fann på noko smart som skal verta slik etter kvart-.

 

Ja, slik kan ein lira av seg når det er andre ting ein skulle gjort. Og det skal eg og. Straks.  Deigen står i kjøleskåpet og jernet står framme. I dag før eg skal slik eg må, blir det gorosteiking.

 

22. desember klokka 00:03 er det dette året sitt mørkaste tidspunkt. Etter det startar det og ljosne. Da har eg bestemt. Da skal det til å ljosne for meg og. For no er det nok. Nok av slitet og kreftene som forsvant.

 

I gårkveld da eg kom heim var eg så sliten i hovudet at eg var sår langt inn i sjela. Eg sto i fare for å tolke det meste negativt. Eg er ikkje, mest ingen ser meg eller tar notis av meg.  Buuuhuuuhuuu……litt slik. Men eg skjønte heldigvis at eg berre var fullstendig oppbruka. Det var da eg bestemte meg. No må det snu. Og kva passar betre enn når det er solsnu.

 

Eg gleder meg til kreftene kjem attende. Ha ein riktig fin dag i mørketida.