Som når sola skin mot eit fjell og får fram formane etter kor ho står på himmelen.
I livet er det også slik. Plutseleg skjønar ein, noko ein kanskje alt har skjønt, men på eit nytt vis. Som om spottane er stilt annleis, som om ljoskjegla har skifta vinkel.
Og der ein står opplyst annleis enn tidlegare, skjønar ein kanskje at det var ikkje noko å frykte, ein får kanskje noko nytt å arbeide med, ein kan forhalla seg på nytt åt noko. På ein ny måte.
Når gamle tankar forsvinn og nye dukkar opp kan det være frigjerande. Det kan gje mulegheiter på ein ny måte.
Berre for det at tankane fekk ny ljossetting.
Og der ser ein nye dører ein kan opne for å fortsetja reisa si.
For da eg vakna i dag var verda skral. Eg forsto eigentleg ikkje att fram på den. For eg var innstilt på det eg skulle. Men så forsto eg plutseleg at eg trong det ikkje. Eg trong ingenting. Så eg drog dyna over nasen og tenkte at neste tysdag var det trening i bassenget igjen. Det er godt å være i bassenget, men i dag trong eg det ikkje. Det eg trong aller mest var å ikkje skulle noko. Anna enn ta meg ein tur i skogen i sola.
Slik vart det. Etter kaffi på terrassen tok eg turen til skogen. Og eg fann akkurat det eg ville finna.
Etterpå vart det soppestuing til middagen.
Medan dagen hadde gått kom sola framom fjella ein gong til. Den fekk naturen til å verta glødande. Eg måtte ut for å fanga ljoset før det forsvann.
– Og til slutt fekk eg lyst til å fange meg sjølv.
På bilete.
Men noko så håplaust som å mime glad og lykkeleg inn i ein spegel skal ein leita lenge etter.
Eg må dele. Trur vi alle har prøva det. Eller mest alle i alle fall -.
Og til tross for miming, eg er både glad………og av og til slumpar eg til å være lykkeleg også. Om det ikkje kjem så godt til syne på ein selfie.
Hausten med alle dei fine himlane. Alle dei fine fargane.
Naturen er så roleg. På ein måte. Visst kan stormane rasa. Men denne veka har vore som eit vakkert fargeskrin.
Det godt berre å sjå. Å sjå. Å sjå og sjå.
Dagane går så fort. No er vi alt straks i midten av oktober.
I dag gjekk eg ein tur ned til sjøen for å sjå om eg fann sveiva eg mista i sjøen. Sveiva frå fiskestonga. Eg klatra bortover berget, og skjøna at sveiva var ikkje så viktig at eg skulle ramle i sjøen. Akkurat da trudde eg at eg satt fast. Men eg greidde å koma meg attende.
Helga har vore stille og roleg. I dag fann vi ut at vi skulle gå ut å eta. Søster, mor og far.
No er søplet trilla ned til vegen. I omnen står det eit brød til steiking. Eit surdeigsbrød. Dei er så gode.
Sola kjem på skrå i møte, no midt på dagen. Akkurat da kan den varme litt. Om morgonane er det eit anslag av rim. Ein morgon måtte eg fram med skrapa….
Eg tru sommarkleda kan pakkast vekk. Vurderer om eg skal pakka ein koffert, slik i alle tilfelle………..
Eg har tenkt at helst to gong i året når det er som kaldast…….i alle fall ein gong -, skal eg reisa mot sol, sjø og strand.
Har tenkt det i haust. Vurderer om eg kan ta ei slik reise utan selskap, og er ikkje heilt sikker…..
Helsa. For helsa.
For eg tru det vil gjera bra.
I går gjorde eg noko anna som er bra. Eg møtte opp med papir og tusj. Enklast har det vore å teke med seg strikkinga. Men eg skal teikna igjen tenkte eg.
Det må øvast på som alt anna. Så i går tok eg ein stivbein joggetur med tusjen.
Det var triveleg, så eg dreg nok neste gong også og eg melder meg nok inn att.
I dag har eg fokusert på kropp.
Eg fekk nokre sterke tankar. Om korleis eg har behandle kroppen i gjennom år. Gjennom eit heilt liv.
Har det berre vore meg har det på ein måte vore greitt. Men vi er så mange, så utruleg mange. Som ikkje låner kroppen eit øyre.
Eg har hatt time hos psykomotorikeren.
Spesielt vi damer er flinke til å ignorere den. Vi vil den skal være slik vi vil og vi treng.
Kroppen sin stemme høyrer vi ikkje på.
Vi vaskar den, smør den inn og steller med den for at vi skal lukte og kjenne oss bra.
Vi slankar på den og presser den for å sjå bra ut etter tidas forventningar. Vi pakker inn og skjærer vekk.
Vi spring og sprenger for å få den til å yte. Den skal fungere.
Den SKAL!
Men når spør vi kroppen om kva som er best for den………….
Kjenner du terne dine, kva fot som bær tyngda akkurat no.
Korleis har fingrane det -.
Kva gjer du med skuldrene?
Er dei løfta?
Og pusten, korleis er det med den?
Eg har ikkje høyrd på kroppen min. Ikkje eigentleg. Jau, eg trur eg har gjort det……men det var for at den skulle presentera. Kroppen har å lystre slik eg vil den skal.
Men korleis er det med tyngda, står eg riktig, har knea mine det bra……..
Og når ein kan ropa eit rungande NEI, da starar ein å skjøna noko……….med hjelp.
Plutseleg skjønar ein at ein aldri har høyrd på kroppen, kjent på korleis ein stoppa å puste når noko er ubehageleg. Alle dei ørsmå mekanismane som handlar om kropp, sjel og intellekt.
Da eg skjøna kor dårleg den har vorte bruka kjende eg tårane, eller kanskje var det kroppen som vart så glad over å verta høyrd……..
Så lakkar ei helg mot kveld og natt. Saman med ei heil veke. For det har ikkje strøyma bokstavar gjennom fingrane mine til tastaturet. Derfor – ingen blogg. Før no!
Mykje av grunnen er nok at kvardagen er travlare. To dagar i veka er eg i veg til behandling. Det opplev eg som mykje.
Denne helga har yngste vore heime. Vi har kvitra og skravla i veg.
I går var det handledag med mor mi. Som vanleg vart det avslutta heime hos dei, vi åt graut og etterpå vart det kaffi. Dei er så glade når dei får besøk. Og toppen er når det også kjem barnebarn. Vi synest også det koseleg så klart.
Yngste fekk inn nokre vedsekkar slik at dei får tent opp i omnen. Far kommenterte at varmen vart så mykje betre.
I dag fekk vi ein tur opp til brønnen. Vatnet hadde minka.
Vi måtte gå opp til dit vatnet blir ført inn i eit rør. Hadde ikkje yngste vore med hadde eg ikkje greidd å utretta noko. Vi fekk unna fleire steinar og bølgjeblekkplater. Det hadde samla seg blad rundt silen, om det var det som var grunnen til at vatnet hadde minka veit eg ikkje. Vi prøva det beste vi kunne. Det var siste vaktdagen i denne omgang, så no er stafettpinnen sendt vidare.
Da vi kom ned, klatra yngste opp på taket der ho gjekk over takrenna på eine sida av huset. Ho fann også at nokre taksteinane hadde sklidd, slik at det var opent hol inn i huset. Slik er ikkje bra. Det er forfall!
No har ho reist med bussen attende.
Sist søndag gjorde eg noko eg har tenkt i mange år. Eg tok med meg fiskestanga ned til sjøen. Heilt ny var den.
Enkelt var det ikkje.
Skog og fiskestong passar dårleg saman.
Eg fekk til slutt funne meg ein plass oppå eit berg nedmed sjøen. Redd var eg for å snubla, sena skulle ikkje hunden rota seg inn i og kroken måtte han ikkje trappa i seg….. Så det var å helda tunga midt i munnen.
Første kastet var skikkeleg mislukka, og sena spann utover.
Men til slutt fekk eg det til. Da eg kjende det rykka vart eg overraska…….for eg hadde ikkje ordna meg på at det skulle verta fisk.
Hunden vart heilt vill. At det kan koma noko levande opp frå sjøen hadde ikkje han opplevd før. Det vart eit styr!
Men til slutt hadde eg fått hengt fisken, som var ein sei, høgt opp i eit tre.
Enno fekk eg fleire, ein glapp, ein var så liten at eg slapp han laus igjen. Til slutt fekk eg ein stor torsk på kroken. Da hadde eg mista sveiva på snella ut i sjøen. Eg måtte ta eit alvorsord med boffen, for han klynka, glefsa etter fisken og småbjeffa aldeles frykteleg.
Men til tross for sveiva, eg hadde hatt ein aldeles fantastisk dag i den varme lufta nede ved sjøen. Hadde mest ikkje lyst til å gå opp igjen. Da mørket kom måtte eg berre finna vegen heim.
Om kvelden vart det koka fersk fisk. Og eg følte meg som ein ekte fangstkvinne.
I kveld føler eg meg berre litt oppbruka…..men no er det straks ny veke.
For laurdagen er stått opp og eg med den. Dagen er alvorsam, men sola dreg på smilet attom skyane. Eg trur det er kaldare, kjente det da eg kom heim i gårkveld. Det var kaldare luft.
Eg er i gong med å få dagen på føtene. To tablettar sa legen i går, eg var hos henne. Eg var der for å få svar etter eg tok MR av knea. Enkelt og greitt er brusken på tur bort, så da er knaking og vondtar slik dei skal være. Eller slik det vil være og bli.
Så no er både kne og hender slik.
Så klart synes eg det er kjedeleg, men eg må sjå etter kva eg kan gjera. Ikkje kva eg ikkje kan.
Legen ville redusera arbeidsdagen, men eg ville venta…….sjå meir, tenkje meg om.
Det er ei stor gruppe menneske som slit med dette.
Ja, ja…….fibromyalgi, utbrent og slitasjegikt……..der det er hjerterom er det husrom. Og slike problem er ikkje det minste farleg.
I dag er eg bedt på fårikålmiddag og etterpå er det kino med “Kongens nei”.
Det vert triveleg.
For triveleg og bra og fint kan eg ha det i bøtter og spann.
Ein riktig fin laurdag til deg som les, kva er dine planar for dagen?
For ein september. For ein haust. I dag har dagen vore vakrare enn ein draum. Eg tok ikkje bilete da det var som vakrast, eg tenkte eg fekk gøyma det i minnet.
I dag skulle mor til tannlegen. Vi køyrde oss ein tur etterpå, ved ein glitrande fjord, så blank og med så mange fargesjatteringar at det var heilt utruleg.
Elles har eg hatt ein dag med butikkar og handling. Mat til både hund og meg. Eg har vorte flink til å unngå produkt som er ferdiglaga og halvfabrikata til meg. Eg går også for mykje økologisk.
I dag kom også desse massasjeballane eg tinga. Frå i morgon startar eg å stå på piggar til morgonstellet. Ei oppfordring frå psykomotorikeren.
Ein annan ting eg kjøpte meg i dag var ei ny fiskestang. Så no skal eg gjera alvor av å gå ned til sjøen for å fiske. Hadde lyst i kveld, men klokka var litt for mange.
Eit par nye planter fekk eg også tak i, litt usikker på namnet……skal finne det ut, men ikkje i kveld.
Men eg fekk tatt nokre bilete da eg var hos mor og far. Sjøen heilt spegelblank.
Ser du kva dette er?
Eg skulle ta eit bilete av Alpeklematisen som vaks innom og utom verandaen.
Før eg for laga sola teikningar i fjella.
Heime var sola gått ned, men den fargela skyene. Det var ei slik ro. Høyrde det klang i bjøllene frå kyrne på jordet like nedanfor huset saman med nokre raut.
Da eg kom inn, etter og ha sett alt på plass, tok eg ein runde med vasskanna og spruteflaska…….så fekk plantene litt stell. Det må eg være flink til når eg har gått til innkjøp av så mange nye planter.
Morgonen kom men den lågmælte lyden på telefonen. Først håpa eg tida var stilt feil.
Det var den ikkje. Så det var berre å koma seg opp. Ute var det ubestemmeleg grått. Eg fann fram badedrakt og handduk. Heldt på å gløyme sjampo og såpe……men fekk pakka det ned.
Etter juicen var eg på veg i bilen, men tid og lydbok. Eg fann parkering og var inne i gongen nokre minuttar før garderoben vart låst opp.
Eg har fått tilbod om trening i symjebassenget. Det var godt å kjenne det varme vatnet omslutte kroppen. Det var berre damer, det er visst berre damer som har kropp. – Som har sagt stopp.
Eg helsa, var mange kjente.
Så starta det, kjente det stramma og var vondt og godt. Mest som ein vert meditativ. Augo forsvann i spegelbilete i bassenget, vindauga og skogen utanfor – i bassenget.
Etter treninga fekk vi nokre minuttar til eigentrening. Kroppen kjendes varm og mjuk, eg la meg framover i vatnet……..berre nasen som stakk opp.
Tok nokre symjetak.
Kjende føtene var med, at eg greidde å ta fråsparka.
Fullstendig, aldeles herleg.
Dei få gongane eg bada i sommar greidde eg mest ikkje symje fordi eg ikkje klarte å sparke frå. No klarte eg det.
Da eg kom heim skein sola. Eg gjekk forbi dei blå haustastersane og kjende det skulle bli godt med frukost og at dagen var god.
Eg sit her med ein sein søndagsfrukost, både tanketom og med tankar. Sola skin sidt innover golvet.
For det er ein vakker haustdag, så ut må eg etter kvart.
Eg et heimbaka brød og risbananpannekaker.
Det er vemodig, alle haustar står utanfor døra og bankar på. Dei vil verta minnast.
Dei har alltid hatt ei sorg i seg. Over at sommaren var over. Men hausten kan bære seg sjølv fordi den er også vakker og god.
Tenkjer eg medan eg gomlar pannekake.
Veka mi har hatt eit vidt innhald. Den har vore travel, såpass travel at eg er litt svimmel over alt. Men så tåler eg nok ikkje så mykje.
Eg vart forskrekka da eg var hos psykomotorikeren, over kroppen min. Det var så lett å samanlikna kva som var og kva som er. Når det er ti månader sidan sist.
Eg har eit arbeid å gjera. Men eg kan!
Eg har møtt dei som ikkje kan -.
Og eg har vore der alderen har innhenta livet. I veka som er gått.
Fredagen vart eg bedt på middag hos jentene. Dei hadde kyllingfilet fylt med spinat og parmaskinke og ost snara i rundt. Til dessert fekk vi varm sjokoladefondant med is. Ja – det var godt. – Og triveleg. Dei er flinke.
Så mingla vi alle vidare. To til kjærleiken, faren til tv’n, yngste fekk kanskje besøk…..men funderte på om ho eigentleg hadde venner…….og eg skulle trille attende over fjella.
Men først tok eg ein butikkrunde for å sjå om eg fann noko slikt:
Det er for å gi undersottene massasje under….ein må starta på botnen for å kom seg opp…..litt slik til topps……
Det gjorde eg ikkje, fann slike altså, så bestilte på nettet i går. Men eg fekk kjøpt økologisk rug, så no skal eg til å lage gjæring for surdeig.
Så slik held vi på.
Kvar er vi og kor går vi……
Men eg skal straks ut i hausten og sola. Trur ein tur er sunt for kropp og sjel. Uansett årstid.
Eg har ei kjensle av fridom i ufriheita. Hausten verkar så enkel. Alt er så enkelt. Og eg har tid. Eg kjenner på tid.
I bilen har eg lydboka, den høyrer eg på medan eg køyrer fint og roleg gjennom verda mi. Heime har eg fleire bøker eg har opna. Eg les litt. Eg har eit strikketøy eg kan få ferdig på eit blunk. Om eg strikkar. Eg strikkar litt. Til og med lappeteppet har fått nokre nye lappar.
Morgonane inneheld grøn juice, og i dag rakk eg ikkje meir. Snar skal eg i gong med surdeigsbrød om eg greier å halda liv i gjæringa eg må starta opp. I dag skal eg koka meg ei ny supe til middag. For eg drikk ein del av det. Nokså mange av dei vegetabilske.
Rund meg har dei grøne plantane auka, og eg vatnar gjevnleg, til og med sprayar blada med vatn.
Alt er så greitt.
Utanom kroppen. Men det har liksom ikkje all verda å seia. Eg satsar berre på at den skal verta betre.
I morgon har eg time hos psykomotorikeren, snart eit år sidan sist. Han gløymde meg i alle. Det gjorde meg frykteleg sint oppdaga eg. Men eg skal gje han ein sjanse, for eg har trua på det han gjer. Så eg satsar på at sinnet forsvinn i det store bilete.
For alt er greitt. På ein måte.
-At regnet kom attende. – At veka mi er litt for fullpakka. Det er denne kjensla av fridom. Ikkje sikkert den var her i går. Ikkje sikkert den kjem i morgon. Men akkurat no er den her.
