No har eg hatt litt av nokre dagar. Såpass krevande at dei greidde å rokka i grunnfjellet mitt.
-Slik etter kvart har eg lært leksa om løysningane som alltid vil dukke opp-.
Etter kvart seig lærdommen inn.
Eg har lært om å bekymra seg og om å overleva-.
-Og at eg er heldig på mange vis. Heldig med reaksjonane mine, for dei har kunna vore meir krevjande for meg, om eg måtte gjennom ein stor mengde tungsinn i tillegg.
I fire år har eg gått på det som heiter AAP (arbeisavklaringspengar) i 50%. Først i fjor sommar fekk eg ein diagnose på problema mine.
-At eg hadde leddgikt, for å bruka eit enkelt ord.
No nærma tida seg for slutten, men det var søkt om utvida periode for AAP fordi det tok så lang tid å koma dit eg er no. Og eg er ikkje kome i remittering, det vil seia at sjukdommen vert heldt nede gjennom medisinering. Så overraskinga var stor da det kom eit avslag, samtidig som perioden omtrenteleg var over.
1/3 av den økonomiske situasjonen dett vekk frå no om torsdagen.
Slikt er sjokk.
Slitenheita er det som er det største problemet, så det å gå inn i heile jobben igjen no har nok temmeleg fort set meg på sidelinja.
Så eg måtte arbeidda meg gjennom reaksjonen på vedtaket. Men eg gjekk heldigvis nokså fort til handling.
I dag kom eg meg hakket vidare. Resultatet veit eg så klart ikkje.
Men det er alltid bedre å gjera enn å fortvila.
Eg sat oppe halve natta i natt, for å koma i mål. Da eg kom heim frå jobb i dag, gjekk eg meg ein tur i lutter glede. Over at eg hadde lagt det tyngste attom.
I denne omgong.
No er det opp til andre ei stakket stund.
Og for å seia det i klartekst; eg er ikkje ute etter at nokon skal synest synd i meg – for det er det IKKJE!
Alle har sitt.
Det er riktig som det er sagt; Det handlar aldri om korleis ein har det, berre om korleis ein tek det.
No skal eg ha ei god natt. Det ynskjer eg deg som er innom også, drøym om alt det vakre <3.
