Ein gamal travar har fått kvila, bytta ut med yngre krefter.

Annonsørinnhold

Oversikt over salgene: De beste kuppene nå

Slik er det. Slik går det.

Eg har hatt – og teke mange avgjerde i det siste. For slik er det, når ein skal framover.

Og det er det eg må, framover og framover og av og til attende.

Det er slitsamt å ikkje kunne lita på eit av dei viktigaste verktøya ein har; bilen.  Nå ein bur slik eg gjer må ein ha bil.

På tirsdag tok Subaru’en ut på siste reis.

Her står den å kvilar i sola medan eg gjer eit ærend.

Den vart parkert for at eg skulle ut på prøvekøyring. Det viste seg det var siste gong den vart parkert. Ei stund etter vart skilta teke av.

Den hadde gjort jobben sin.

Eg trur det var i 2006 foreldra mine kom dit eg da budde. Dei hadde funne ein bil. Faren min vart ein trufast Subaru tilhengar dei siste tre bilane han åtte, før alder, helse og myndigheiter fann ut tida som bilførar var over. Da var han 89 år og på ingen måte klar for ei slik avgjer.

Omtrentleg samstundes starta bilen min å krangla, Passaten vart parkert i garasjen til foreldra mine og eg lånte bilen deira. Praktisk om vinteren, dei bur i bratta og glatta, men eg kom meg opp for å hente dei easy peasy.

Bilen var ein drankar, den slurpa i seg bensin med god appetitt  – og eg vart tilrådd å helda meg åt Passaten da valets kvalar sleit som verst i meg rundt sist nyttår.

Da eg tok med meg nøkkelen for å vri den om i min bil, var bilen avgått ved døden. Gjenopplevingsforsøk var ikkje å tenkja på.

Samstundes var den siste EU-kontrollen på Subaru’en ein dyr affære, den meir humpa enn rulla etter den siste operasjonen. På slutten var det så ille at det ga meg overdriven spaning i livet.

Den hadde gjort jobben sin og meir enn det. Den siste tida følte eg at den gjekk på trass berre for å være snill.

Så no er denne dukka opp i livet mitt. Ein Toyota Avensis.

Eg synest den er vakker. Trener på å få til ein bra flyt, ikkje berre, berre å gå frå automatgir til manuelt. Den har styrke og fart og er utan ein einaste bulk.

Men det kjennest at dette har kosta meir enn pæng, så no skal det bli godt å rulla gjennom livet i fin flyt.

Takk til det gamle og velkomen til det nye.

Så er helga snart historie. Første helga i juni. For tida kan ingen springa i frå. Det er den som spring frå oss.

Annonsørinnhold

Hoka på salg: Kupp årets modeller til nedsatt pris

Sola har gjeve meg raud brystkasse. Sjølv om solfaktor 30 var funne fram.

Mellomste som var heime, ho tok ned solstolane frå mørkloftet. I dag har vi vore late. Vi sat i dei stolane i fleire timar. Slik at vi vart mest sliten av sol, vind og duren frå kantkløpparen hos naboen.

Etter middagen reiste ho som hadde delt tida med meg med bussen attende til trønderhovudstaden. Det vart ei kort og hektisk helg. Eg måtte henta ho i går på Orkanger. Det var snakk om jobb for jenta. Både fredagskvelden i Trondheim og her i går. Så da måtte ho hentast for buss gjekk det ikkje. Heldigvis gjekk bilen både dit og attende. Denne bilen har eg snakka mykje om.

På fredag var eg i den andre byen. For å sjå etter bil. Eg har fått orden på finansane og har starta å sjå. I morgon skal eg attende for å prøvekjøre ein bil. Er ikkje enkelt dette. Eg ynskjer meg ein bil utan reperasjonar i ein årrekkje framover. For det har det vore nok av i fleire år no. Med to gamle bilar. Så eit problem går mot slutten. For dette har verkeleg vore ei hovudpine.

Så på eit vis går det framover, det er ikkje berre tida som fyk i veg. Det skjer mykje. Mest for mykje vil eg påstå. For eg er liksom så alt for mager på krefter til for mange hendelsar. Og det er ikkje slike kjensler eg vil kjenne på….at det er for mykje.

Går ut frå at alt vil kjennest mykje betre med ny bil på plass og gamle bilar kasta i “dass”.

Ja, ja, det var eit forsøk på noko…..men,

…eg ynskjer enkelt ein fin søndagskveld.

Endeleg er sommaren her.

Sola skin frå blå himmel. Det bles ein kald vind. Men det er nydelig. Det er så vakkert.

Eg vakna etter ei for kort natt. Men eg fekk plastsekkene ned til vegen, plastsekker med plastavfall. I går gløymte eg det. Kom på det i natt og vurderte å stå opp. Plastsøppel blir henta anna kvar månad og eg hadde tre fylte. Så var glad for at eg vakna slik at eg fekk gjort det.

Har fri til i ettermiddag, men vurderer å kutte friheita ned og reise heimafrå tidlegare. Det er alltid så mykje ein kan gjera.

I dag er eg altså trøtt og glad.

Og forkjølt. Men pytt.

Eigentleg handlar dette innlegget om ingen verdens ting.

Eg kan skrive om alle invitasjonane som har ramla inn, men er såpass asosial for tida at eg må vurdere. Men på laurdag har eg takka ja til eit 40 års jubileum.

Og ennå er det berre mai. Har tatt ned kassane med klede for sommaren.

Det set meg på ein tanke. At eg må setja på ein vask med klede……….

Så da sluttar eg dette intetsigande innlegget med å ynskje alle ein fantastisk fin dag.

Ein fin mai dag.

Når det ljosnar etter mørke kan ljoset verta skarpt. Så må ein mysa seg framover.

Eg veit ikkje. Eg tenkjer på alt ein ikkje veit og alt ein trur. Trur ein veit. For det må nok være slik. Alt vert mykje enklare da. Når ein trur ein veit. Når mange nok trur dei veit.

Annonsørinnhold

Superkupp innen sport og friluft du gjør nå

Eg veit ikkje -.

Det er vår og frå før det ljosnar held fuglane konsert. Det er som ein brus av forventningar.

Eg held på å krype ut av det siste halve året. Eit halvt år med utfordringar.

Er dei over?

Ei god samanblanding av folke ein er glad i som har det vanskeleg, gamle bilar, helseproblem og restskatt.

Blir ein lei?

Ja, det blir ein.

Korleis skal ein koma seg ut av tvangstrøya av problem tenkjer eg utan å ha svar. Utan å få svar.

For eg og trur. Tru på noko anna.

Og så spekulerer eg på kva eg gjer feil-.

For eg prøver å gjera mitt beste. Slik alle gjer.

Eller……har dei rett dei som set to strek under det dei gjer………

Slik kan ein tenkja.

Hjelper det?

Nei, eigentleg ikkje.

For ein må berre prøve vidare. På det ein trur på. Ta kampane og vera menneske.

Ein farfar i livet skull´ alle ha syng Odd Nordstoga.

Annonsørinnhold

Netthandelen tømmer lageret: Siste sjanse på kvalitetsvarer med opptil 75% rabatt

Eg hadde aldri nokon farfar i livet.

– Ikkje farmor heller.

Far mista faren sin tidleg i tjueåra. Da sa hjarta stopp.

Hjarta hadde vore for svakt. Men om hjartemuskelen ikkje var laga for eit langt liv, var kjenslene i dei sterke. Da farmor døde fjorten år før han, greidde han ta vare på dei fem borna dei hadde.

Farmor reiste bort da far var åtte. Etter to år med behandling for tuberkulose skulle ho koma heim. Og det gjorde ho.

I ei kiste.

Tæringa hadde blussa opp igjen.

Søskenflokken på fem vart ein samansveisa gjeng. Far fortalte om mange episodar frå dei var barn. På trettitalet hadde han vore med faren sin å planta epletre. Det var i ei lun helling dei vart set ned.

Da eg mange år seinare, gjennom tidas underfundige krumspring, sat som eigar av garden far vaks opp på, var gleda stor og sterk da eg fann eitt av epletrea oppe i skogkanten. Det var som eg nådde tak i farfar min. Vel var epla sure, og ikkje greidde eg å ta vare på det eg hadde funne slik eg ynskte – men ei glede og ein rikdom var treet.

Og ein vakker dag var eg sikker på at eg ville få attende av kreftene eg hadde mista av alt livet hadde gjeve meg til utfordring.

I dag vakna eg tidleg fordi dagen hadde slikt å gjera som eg måtte kome i gong med. Men aller først tok eg med meg boffen på ein tur oppover jordet til akkurat der epletreet sto.

Først såg eg det ikkje. Eg såg og såg utan å forstå.

Blikket mitt leita. Ville ikkje forstå kva det såg.

Nokon hadde tatt bort trea. Alle trea som sto der.

Eg prøvde å få epletreet til å koma fram.

Eg høyrde stemmen min sa “NEI, NEI, NEI!“

Det hjelpte berre ikkje. Det vart inga forandring av haugen av grein og kvist.

Nokon hadde teke seg til rette. Til rette på mi mark og hogd ned epletreet etter farfar.

Kjensla var frykteleg uverkeleg og vond.

Eg må venne meg til det sa tanken.

Etter dagen var ferdig. Etter det travle var over, kom tankane. Dei hogg til, som ei sorg, som eit tomrom. Treet var borte og kunne aldri verta reparert.

Kven er det som har teke seg fridomen til å ta seg til rette slik…….ja, eg spør, men ingen har svara meg enno.

Og til tross for haugar med svar vil eg aldri få treet attende.

Treet er hogd ned.

For alltid.

Å sjå på verda ute innanfrå er greitt det. Ei lita stund. Men det er greitt når det går over.

Annonsørinnhold

Netthandelen tømmer lageret: Siste sjanse på kvalitetsvarer med opptil 75% rabatt

Her sit eg……og kan ikkje anna gjera…….kan eg skriva.

Og så skreiv eg det.

Men eg kan nok gjera mykje anna. – Enn å sitja her.

“Du høyrest betre ut i stemmen” sa mor mi tidlegare i dag da vi snakka saman på telefonen.

Eg har vore heime heile denne veka. Eg har sove, eg har berre sitte der……..i stolen. Men hovudpine. Ikkje har eg orka tent opp i omnen. Har laga meg mat inn i mellom.

Eg ser fristar og møte flagrar forbi. Her eg sit.

I dag har eg bruka mobilen for å henta meg litt inn. I verda der ein berre må gjera.

Blomane frå påska hell på å visnar. Hybelkaninar samlar seg i hordar. Vonar det ikkje er for å gå til angrep.

På meg.

For det treng eg ikkje. Nok som det er.

Eg har sett vår og sommar i auga utan anna kjensle enn noko som kunne likna panikk…….eller apati………ikkje så likt kvarandre eigentleg. Men likevel………

Kan hende det har kome av det eg måtte gjennom denne veka. Eg vel å tru det.

Plutseleg kjende eg ein snev av glede og tiltak i sta, da eg fekk attende ei positiv melding. Riktig nok forsto eg ikkje ordlyden, men likevel……glad for dette stinge av glede. Det hjelpte nok på at akkurat da spela Raga rocers fritt liv på radioen. Det vekte opp nokre halvgamle gen frå ungdommen.

For eg vil da så mykje. Eigentleg.

Og det vil nok hjelpe å høyre til saman dei friske igjen. Dei som ikkje hostar, nyser, fnøser, frøser, fryser og berre er heilt alminneleg frisk.

Heilt greitt og rett fram.

I nokre verdar er grensene svært viktige. Dei usynlege grensene av lukt, mitt og ditt.

Annonsørinnhold

Hoka på salg: Kupp årets modeller til nedsatt pris

Lucas og Miranda kosar seg i sola

Akkurat da kom Ludvig, vår svarte, langbeinte hannkatte. Han hoppa sjølvsagt opp på rekkverket og forsiktig nærma snuten seg den katta som sat med ryggen til. Han rykka attende, lukta var nok ikkje kjent. Så sat alle slik ei kort stund i fred og fordragelegheit.

Men så runda Lucas hjørnet, da starta det. Dei to nye reagerte på hunden som kom. Den på rekkverket hoppa ned, skaut rygg og slo etter Lucas med klør. Ludvig reagerte prompte og kasta seg inn i den kampen som var i emning. Plutseleg var både hund og kattar under eit bord som sto der, og det vart eit spetakkel.

Da får eg og fart på meg. Ut gjennom terrassedøra, og der ser eg to av kattene er komne på rekkverket……..og det neste er at dei fer gjennom lufta fleire meter, før dei landar i oppkjørselen. Men dei har tydelegvis overlevd fallet og fyk nedover vegen. Og Lucas etter!

Eg prøver å kalle han attende, men ropar for døve øyra.

Over hovudvegen bers det med kattar og hund. Og på vegen er det stor trafikk. Når kattene brasar nedover skogen veljar han likevel å snu og unngår så vidt ein bil.

Han som aldri nærmar seg vegen aleine.

Til og med når jentene kjem med buss stoppar han oppe i vegen og ventar. Først når dei er komen dei ca. ti metrane opp frå hovudvegen til der han sit, slepp han si elleville glede til.

Utpå terrassen heng berre ein eim av kattpiss att. Sola har igjen innhenta roa.

Oversikta av skadde og falne har eg nok ikkje. Men at dagen starta med krig fordi vi fekk besøk er sikkert.

Eg veit ikkje att og fram på tida. Den er eit utydeleg begreip. Det einaste er at den går.

Det er lenge sidan eg har sitte her med data’n i fanget. For tida går så forskrekkeleg. Eg skjønar det. Vi er snart midt i mars.

I dag er det nydeleg både ute og inne. Ute skin sola. Inne er det ryddig med blomster på.

Det er laurdag og eg unner meg latskap.

Og ein kopp med kaffi.

Eg veit ikkje heilt kva som opptek tida mi. Men noko har eg tenkt å lage blogginnlegg om.

For noko må eg gjera på, utan at eg her kan framheva noko spesielt.

Eg kan heller greie å skriva om alt eg ikkje gjer, men det er så frykteleg kjedeleg at eg let det bli.

Men noko eg har gjort lite i det siste er å skrive…..for orda har kanskje ikkje så lyst til å lufte seg som tidlegare.

Men slikt kan plutselg gå over.

Og eigentleg trur eg det er pc’n si skuld……for den er ein tolmodsprøve å skriva på. For den kan fort kome  til å dra samen alle orda, samtidig som den hoppar over bokstavar. Slik som s for eksempel. Så må eg gå over heile teksten, dele opp og setje inn.

Det øydelegg for skriveglede.

Derfor-, den dagen eg blir akutt rik går eg rett i veg å kjøper meg ein ny pc……eler kanskje ein mac…….

Men av og til tek eg på dette…..og i dag er sinn og vær så vakkert at eg har tolmodet.

Vakker laurdag til akkurat deg som les.

Våt, kvit og ufyseleg legg dagen fri framom meg. Fin dag og væra inne i.

Annonsørinnhold

Hoka på salg: Kupp årets modeller til nedsatt pris

Om dagane no er eg inne i meg sjølv. Eg har liksom nok med å være der. Har ikkje så mange ord å dela. Men dagane har vorte lysare og lengre. Eg eig ein større kjensle av meistring. Det er godt.

Eg eig og ei bekymring. Det er ikkje bra.

Eg gje meg plass til å væra der eg er. Med det som er bra og det som ikkje er bra. Og så mykje meir er ikkje å seia.

Eg har tenkt eg skal skrive om bruken av ord og utsegn, om syndrom og det “normale” og det som fell utanfor. Av og til har eg lange avhandlingar i hovudet mitt om dette eg vil skriva……men så går det slik halvveges i gløymeboka. Dei gode orda eg tenkjer er ikkje der når eg skal produsera ei historie eller ei sak. Og da ender eg opp med å skriva om mine kjensler akkurat der og da. Og når eg har skreve om dette temaet mange nok gong er det ikkje fleire ord att, dei er bruka opp.

Og så vert det berre stille frå meg i bloggverda.

Men eg er her og kjemper min kamp med livet. Slik vi alle gjer.

I helga er yngste heime. Ho har mykje skulestoff å gjera. Eg skal bake fastelavnsbollar, for i helga er det fastelavn.

Kos er viktig inn i mellom.

I dag vakna eg til ein fridag med skyfri himmel.

Eg kjende det før eg sto opp. Før eg opna augo. Kroppen var ikkje så vond, kjakane var ikkje så stramme. Så bestemte eg meg………….ja, det var det eg gjorde……….bestemte meg for å opna augo. Trur aldri eg har bestemt meg for det før, for det brukar å skje automatisk.

Annonsørinnhold

Oversikt over salgene: De beste kuppene nå

Da eg sto opp hadde eg lyst til å gjera ting. Så eg gjekk i gong med tømming av kattkasse, tok ut eit golvteppe fullt av dyrehår og la det ut i snøen. Slikt. Før eg ordna meg mat.

Samtidig chatta eg med eit par av ungene og sendte til og med ut eit bilete på snappchatt. Har faktisk fått kommentar på at eg sender så skjeldent ut snapper. Grunnen er for låg energi og for dårleg husk.

Eg oppdaga det da eg sprang opp og ned trappa, eg kunne det…………knea var ikkje så vonde.

Og så plutseleg skjønar eg, eg har meir energi. For første gong i det nye året føler eg på energi.

No skal eg ikkje bruka den opp på å jubla om den, men det var fantastisk godt etter fleire veker der den har vore heilt av og borte.

Ha ein super dag i vårt langstrakte land.

Berre bare føter i snø.