For det er berre slik. Noko med realiteten og konsekvensane.
Eg har skreve om det for ei stund sidan, at det er litt mange ting på programmet om dagen. For meg altså. Det er sommar, avslutningar, flytting der ein må delta, bryllaup og jubileum.
Eg vert så fort sett ut, tømt og lyst til å ha tid med berre med meg sjølv.
Eg er glad i folk. Det er ikkje det.
Men når heile kroppen (og her er faren for å verke sutrete og klagete absolutt til stades), klagar. Frå å kome seg opp, til eting og gåing. Det stikk og skjær og verkar, så eg kvi meg til den minste rørsle. Når du mistar, sølar og veltar for motorikken ikkje heilt er der. Når du ikkje høyrer så godt og ser enno dårlegare…..da spekulerer du på om både alderdom og andre ting.
Og det er ikkje -, eg understrekar, det er ikkje noko synd i meg.
MEN. Det er her ein brukar litt mykje energi trur eg. På alt dette som protesterer i kroppen.
Korleis klarte du det, sa mor mi. Og det var ikkje på grunn av at ho var imponert ho spurde.
I går kveld var eg invitert to stadar.
Trudde eg.
Og ein stad i kveld.
Så var det dette med val. Skulle eg væra sosial to kveldar på rad og kva skulle eg så velja -.
Da eg vart oppringt opp til fleire gong fordi fristen var passert på det eine, sa eg ja. Sa i frå på den andre staden at eg ikkje kom.
Dit eg skulle måtte vi ut i båt for å kome fram, så ullklede måtte finnast fram. Men eg måtte sjå meir kva som sto i invitasjonen, om det var noko anna eg måtte hugsa. Det er da eg ser det; tysdag 7. juni sto det………..
Eg leita etter at det skulle stå 10. juni nokon stad, for eg trudde ikkje augo mine.
Men slik var det. Det hadde vore.
Eg berre rista på hovudet av meg sjølv da eg skjønte realiteten.
Eg lo også, for måte på å tulle.
Og så kjende eg ein enorm til lette over at eg berre kunne ta kvelden heilt med ro.
Eg er klar over at det ikkje skal væra slik……..men trur desse hersens vondtane har skylda for denne mankoen av energi. Og det er heilt greitt at eg synest det er triveleg å væra saman med berre sjølv. Det er ikkje det.
Men i kveld skal eg ut og her er det riktig dato.
For her sa eg nei først, men så vart det til eg sa ja likevel.
Eg har hatt – og teke mange avgjerde i det siste. For slik er det, når ein skal framover.
Og det er det eg må, framover og framover og av og til attende.
Det er slitsamt å ikkje kunne lita på eit av dei viktigaste verktøya ein har; bilen. Nå ein bur slik eg gjer må ein ha bil.
På tirsdag tok Subaru’en ut på siste reis.
Her står den å kvilar i sola medan eg gjer eit ærend.
Den vart parkert for at eg skulle ut på prøvekøyring. Det viste seg det var siste gong den vart parkert. Ei stund etter vart skilta teke av.
Den hadde gjort jobben sin.
Eg trur det var i 2006 foreldra mine kom dit eg da budde. Dei hadde funne ein bil. Faren min vart ein trufast Subaru tilhengar dei siste tre bilane han åtte, før alder, helse og myndigheiter fann ut tida som bilførar var over. Da var han 89 år og på ingen måte klar for ei slik avgjer.
Omtrentleg samstundes starta bilen min å krangla, Passaten vart parkert i garasjen til foreldra mine og eg lånte bilen deira. Praktisk om vinteren, dei bur i bratta og glatta, men eg kom meg opp for å hente dei easy peasy.
Bilen var ein drankar, den slurpa i seg bensin med god appetitt – og eg vart tilrådd å helda meg åt Passaten da valets kvalar sleit som verst i meg rundt sist nyttår.
Da eg tok med meg nøkkelen for å vri den om i min bil, var bilen avgått ved døden. Gjenopplevingsforsøk var ikkje å tenkja på.
Samstundes var den siste EU-kontrollen på Subaru’en ein dyr affære, den meir humpa enn rulla etter den siste operasjonen. På slutten var det så ille at det ga meg overdriven spaning i livet.
Den hadde gjort jobben sin og meir enn det. Den siste tida følte eg at den gjekk på trass berre for å være snill.
Så no er denne dukka opp i livet mitt. Ein Toyota Avensis.
Eg synest den er vakker. Trener på å få til ein bra flyt, ikkje berre, berre å gå frå automatgir til manuelt. Den har styrke og fart og er utan ein einaste bulk.
Men det kjennest at dette har kosta meir enn pæng, så no skal det bli godt å rulla gjennom livet i fin flyt.
Sola har gjeve meg raud brystkasse. Sjølv om solfaktor 30 var funne fram.
Mellomste som var heime, ho tok ned solstolane frå mørkloftet. I dag har vi vore late. Vi sat i dei stolane i fleire timar. Slik at vi vart mest sliten av sol, vind og duren frå kantkløpparen hos naboen.
Etter middagen reiste ho som hadde delt tida med meg med bussen attende til trønderhovudstaden. Det vart ei kort og hektisk helg. Eg måtte henta ho i går på Orkanger. Det var snakk om jobb for jenta. Både fredagskvelden i Trondheim og her i går. Så da måtte ho hentast for buss gjekk det ikkje. Heldigvis gjekk bilen både dit og attende. Denne bilen har eg snakka mykje om.
På fredag var eg i den andre byen. For å sjå etter bil. Eg har fått orden på finansane og har starta å sjå. I morgon skal eg attende for å prøvekjøre ein bil. Er ikkje enkelt dette. Eg ynskjer meg ein bil utan reperasjonar i ein årrekkje framover. For det har det vore nok av i fleire år no. Med to gamle bilar. Så eit problem går mot slutten. For dette har verkeleg vore ei hovudpine.
Så på eit vis går det framover, det er ikkje berre tida som fyk i veg. Det skjer mykje. Mest for mykje vil eg påstå. For eg er liksom så alt for mager på krefter til for mange hendelsar. Og det er ikkje slike kjensler eg vil kjenne på….at det er for mykje.
Går ut frå at alt vil kjennest mykje betre med ny bil på plass og gamle bilar kasta i “dass”.
Eg vakna etter ei for kort natt. Men eg fekk plastsekkene ned til vegen, plastsekker med plastavfall. I går gløymte eg det. Kom på det i natt og vurderte å stå opp. Plastsøppel blir henta anna kvar månad og eg hadde tre fylte. Så var glad for at eg vakna slik at eg fekk gjort det.
Har fri til i ettermiddag, men vurderer å kutte friheita ned og reise heimafrå tidlegare. Det er alltid så mykje ein kan gjera.
I dag er eg altså trøtt og glad.
Og forkjølt. Men pytt.
Eigentleg handlar dette innlegget om ingen verdens ting.
Eg kan skrive om alle invitasjonane som har ramla inn, men er såpass asosial for tida at eg må vurdere. Men på laurdag har eg takka ja til eit 40 års jubileum.
Og ennå er det berre mai. Har tatt ned kassane med klede for sommaren.
Det set meg på ein tanke. At eg må setja på ein vask med klede……….
Så da sluttar eg dette intetsigande innlegget med å ynskje alle ein fantastisk fin dag.
Når det ljosnar etter mørke kan ljoset verta skarpt. Så må ein mysa seg framover.
Eg veit ikkje. Eg tenkjer på alt ein ikkje veit og alt ein trur. Trur ein veit. For det må nok være slik. Alt vert mykje enklare da. Når ein trur ein veit. Når mange nok trur dei veit.
Far mista faren sin tidleg i tjueåra. Da sa hjarta stopp.
Hjarta hadde vore for svakt. Men om hjartemuskelen ikkje var laga for eit langt liv, var kjenslene i dei sterke. Da farmor døde fjorten år før han, greidde han ta vare på dei fem borna dei hadde.
Farmor reiste bort da far var åtte. Etter to år med behandling for tuberkulose skulle ho koma heim. Og det gjorde ho.
I ei kiste.
Tæringa hadde blussa opp igjen.
Søskenflokken på fem vart ein samansveisa gjeng. Far fortalte om mange episodar frå dei var barn. På trettitalet hadde han vore med faren sin å planta epletre. Det var i ei lun helling dei vart set ned.
Da eg mange år seinare, gjennom tidas underfundige krumspring, sat som eigar av garden far vaks opp på, var gleda stor og sterk da eg fann eitt av epletrea oppe i skogkanten. Det var som eg nådde tak i farfar min. Vel var epla sure, og ikkje greidde eg å ta vare på det eg hadde funne slik eg ynskte – men ei glede og ein rikdom var treet.
Og ein vakker dag var eg sikker på at eg ville få attende av kreftene eg hadde mista av alt livet hadde gjeve meg til utfordring.
I dag vakna eg tidleg fordi dagen hadde slikt å gjera som eg måtte kome i gong med. Men aller først tok eg med meg boffen på ein tur oppover jordet til akkurat der epletreet sto.
Først såg eg det ikkje. Eg såg og såg utan å forstå.
Blikket mitt leita. Ville ikkje forstå kva det såg.
Nokon hadde tatt bort trea. Alle trea som sto der.
Eg prøvde å få epletreet til å koma fram.
Eg høyrde stemmen min sa “NEI, NEI, NEI!“
Det hjelpte berre ikkje. Det vart inga forandring av haugen av grein og kvist.
Nokon hadde teke seg til rette. Til rette på mi mark og hogd ned epletreet etter farfar.
Kjensla var frykteleg uverkeleg og vond.
Eg må venne meg til det sa tanken.
Etter dagen var ferdig. Etter det travle var over, kom tankane. Dei hogg til, som ei sorg, som eit tomrom. Treet var borte og kunne aldri verta reparert.
Kven er det som har teke seg fridomen til å ta seg til rette slik…….ja, eg spør, men ingen har svara meg enno.
Og til tross for haugar med svar vil eg aldri få treet attende.
Her sit eg……og kan ikkje anna gjera…….kan eg skriva.
Og så skreiv eg det.
Men eg kan nok gjera mykje anna. – Enn å sitja her.
“Du høyrest betre ut i stemmen” sa mor mi tidlegare i dag da vi snakka saman på telefonen.
Eg har vore heime heile denne veka. Eg har sove, eg har berre sitte der……..i stolen. Men hovudpine. Ikkje har eg orka tent opp i omnen. Har laga meg mat inn i mellom.
Eg ser fristar og møte flagrar forbi. Her eg sit.
I dag har eg bruka mobilen for å henta meg litt inn. I verda der ein berre må gjera.
Blomane frå påska hell på å visnar. Hybelkaninar samlar seg i hordar. Vonar det ikkje er for å gå til angrep.
På meg.
For det treng eg ikkje. Nok som det er.
Eg har sett vår og sommar i auga utan anna kjensle enn noko som kunne likna panikk…….eller apati………ikkje så likt kvarandre eigentleg. Men likevel………
Kan hende det har kome av det eg måtte gjennom denne veka. Eg vel å tru det.
Plutseleg kjende eg ein snev av glede og tiltak i sta, da eg fekk attende ei positiv melding. Riktig nok forsto eg ikkje ordlyden, men likevel……glad for dette stinge av glede. Det hjelpte nok på at akkurat da spela Raga rocers fritt liv på radioen. Det vekte opp nokre halvgamle gen frå ungdommen.
For eg vil da så mykje. Eigentleg.
Og det vil nok hjelpe å høyre til saman dei friske igjen. Dei som ikkje hostar, nyser, fnøser, frøser, fryser og berre er heilt alminneleg frisk.
Sola sildra utover landskapet med stormande ljos og glede. Alt var fredeleg og glitrande. Boffen hadde ete og tok seg ein tur ut. Eg høyrde det kom nokre bjeff. Så eg gjekk bort til vindauge for å sjå kva han reagerte på. Vi har tre kattar, så først såg eg ikkje dei to kattane. Ei på rekkverket på terrassen og ei nedanfor på golvet. Da eg såg nærare på dei såg eg dei var framande. To store, kraftige kattar med kort strittande pels. Augo som såg ut som ein vinterdag. Dei såg rett og slett slitne ut som dei kom frå eit hardt liv. Eg hadde aldri sett desse kattene før. Så medan eg sto der å spekulerte på kva for katter det kunne være, og om det kunne være av alle dei kattane som budde her før vi flytta hit………..
Akkurat da kom Ludvig, vår svarte, langbeinte hannkatte. Han hoppa sjølvsagt opp på rekkverket og forsiktig nærma snuten seg den katta som sat med ryggen til. Han rykka attende, lukta var nok ikkje kjent. Så sat alle slik ei kort stund i fred og fordragelegheit.
Men så runda Lucas hjørnet, da starta det. Dei to nye reagerte på hunden som kom. Den på rekkverket hoppa ned, skaut rygg og slo etter Lucas med klør. Ludvig reagerte prompte og kasta seg inn i den kampen som var i emning. Plutseleg var både hund og kattar under eit bord som sto der, og det vart eit spetakkel.
Da får eg og fart på meg. Ut gjennom terrassedøra, og der ser eg to av kattene er komne på rekkverket……..og det neste er at dei fer gjennom lufta fleire meter, før dei landar i oppkjørselen. Men dei har tydelegvis overlevd fallet og fyk nedover vegen. Og Lucas etter!
Eg prøver å kalle han attende, men ropar for døve øyra.
Over hovudvegen bers det med kattar og hund. Og på vegen er det stor trafikk. Når kattene brasar nedover skogen veljar han likevel å snu og unngår så vidt ein bil.
Han som aldri nærmar seg vegen aleine.
Til og med når jentene kjem med buss stoppar han oppe i vegen og ventar. Først når dei er komen dei ca. ti metrane opp frå hovudvegen til der han sit, slepp han si elleville glede til.
Utpå terrassen heng berre ein eim av kattpiss att. Sola har igjen innhenta roa.
Oversikta av skadde og falne har eg nok ikkje. Men at dagen starta med krig fordi vi fekk besøk er sikkert.
Det er lenge sidan eg har sitte her med data’n i fanget. For tida går så forskrekkeleg. Eg skjønar det. Vi er snart midt i mars.
I dag er det nydeleg både ute og inne. Ute skin sola. Inne er det ryddig med blomster på.
Det er laurdag og eg unner meg latskap.
Og ein kopp med kaffi.
Eg veit ikkje heilt kva som opptek tida mi. Men noko har eg tenkt å lage blogginnlegg om.
For noko må eg gjera på, utan at eg her kan framheva noko spesielt.
Eg kan heller greie å skriva om alt eg ikkje gjer, men det er så frykteleg kjedeleg at eg let det bli.
Men noko eg har gjort lite i det siste er å skrive…..for orda har kanskje ikkje så lyst til å lufte seg som tidlegare.
Men slikt kan plutselg gå over.
Og eigentleg trur eg det er pc’n si skuld……for den er ein tolmodsprøve å skriva på. For den kan fort kome til å dra samen alle orda, samtidig som den hoppar over bokstavar. Slik som s for eksempel. Så må eg gå over heile teksten, dele opp og setje inn.
Det øydelegg for skriveglede.
Derfor-, den dagen eg blir akutt rik går eg rett i veg å kjøper meg ein ny pc……eler kanskje ein mac…….
Men av og til tek eg på dette…..og i dag er sinn og vær så vakkert at eg har tolmodet.
