Så har enno ein dag trilla over himmelen. Ein dag utan dei store faktene.

I går starta dagen gul. Eg var innvendig sur og overhovud ikkje kul.

Dagen enda grøn, som ei god løn. For dagen vart betre, og da vi fann den nye kick’en som smakar pære og kaktus ……. da slo vi på stortromma. Og eg vart søt…….innvendig.

I dag hadde eg funne ut at eg skulle tinga meg tid hos slike som skal finne ut når det meste skrantar. Men i dag orka eg ikkje. Så da får det verta ein annan dag.

Eg hangla meg gjennom dagen og fekk utført slik ein skal utføra. Fekk dosert oppgåver over eit par som skal ha slikt som å gjera i sommar. Heilt til eg vart skikkeleg lei av meg sjølv. Sa det til dei. Stakkars  sa eg, som må høyra så lenge på meg. Til og med eg sjølv kjeda meg.

På tur heim var eg framom foreldra. Der henta eg mi yngste etter eg vart servert kaffi og vaflar.

Da vi skal køyra kom far ut på verandaen og vifta med ei saks.

“Ta med roser heim” sa han.

Så det gjorde vi. Vi vinka til dei to som sto på verandaen da vi køyrde, og fløyta dei obligatoriske to støyta i hornet.

Rosene er set i vase. Det luktar sommar.  Vi to i huset tek ei stille stund kvar for oss før vi avsluttar dagen før natta.

Som den vêrpoeten eg er kan eg fortelja om lågt skydekke i driv sidt bortover fjellsida.

Annonsørinnhold

Superkupp innen sport og friluft du gjør nå

Heime igjen.

Etter fleire dagar borte.

Dette var logikk.

Den logiske grunnen var flytting.

Av yngste. Som er ferdig med eit kapitel.

Eg sit her som eit vrak.

Og det seier meg noko. Dette går ikkje lengre.

Så har eg funne ut det.

Eg vil berre ikkje ha det slik, så no bli det bestilling av time og eg skal ikkje sitja der å være så flink.

I gårkveld var det godt  og krype saman i kvar sin stol, med god mat og eld i omnen. Enno står tinga i bilane. Fullt av kassar og posar, seng og ting og tang som skal plasserast over sommaren. Søster mi stilte også med kassavogna si som til og med har heis, dit gjekk dei store tinga. Så da slapp eg å henta hengaren, sjølv om hengarfeste vart montert i min nye bil medan eg var der. For ute regnar det, så ein madrass i ein hengar har ikkje vore noko lurt.

Det er stille. Ho med avslutta kapitel søv enno. Ho som veit mindre enn dei fleste av oss om framtida anna enn at ho kjem til å bo i Trondheim, slik det er i den alderen.

– Saman med søster og to jenter til er plana. Dei har ikkje funne bustad enno. Da den er på plass vert det ny frakt med ting og tang.

I dag er det søndag med fuglekvitter i regnet. Ein dag utan avtale. Den eine som var forsvann, til stor lette. Men med rydding og plassering på programmet. Om kroppen er med.

Men enno nyt eg berre magen sin tomme rulling, regnet og roa i heimen.

Ny dag med sol på………

Annonsørinnhold

Netthandelen tømmer lageret: Siste sjanse på kvalitetsvarer med opptil 75% rabatt

Bladverket glitrar utanføre vindauge. Vinden snur og vender på blada i sola. Snart skal eg ut.

Først skal eg berre sitja i sola, kjenne på varmen og ta ein kopp kaffi.

Etter kvart skal eg ta turen ut i verda, hente foreldra mine til ein køyretur. Vi skal kjøpa oss middag og eg må sjekke om staden er open.

Før dagen endar må eg ha ordna med nokre bilete til morgondagen. Det vil seia eg må innom kontoret. Men det tek eg til slutt.

Akkurat no har eg ein heil, blank søndag framom meg.

Ynskjer deg ein fin dag.

Dette innlegget står i stor fare for å verke som eit klageinnlegg. Det er ikkje meininga.

For det er berre slik. Noko med realiteten og konsekvensane.

Eg har skreve om det for ei stund sidan, at det er litt mange ting på programmet om dagen. For meg altså. Det er sommar, avslutningar, flytting der ein må delta, bryllaup og jubileum.

Eg vert så fort sett ut, tømt og lyst til å ha tid med berre med meg sjølv.

Eg er glad i folk. Det er ikkje det.

Men når heile kroppen (og her er faren for å verke sutrete og klagete absolutt til stades), klagar. Frå å kome seg opp, til eting og gåing. Det stikk og skjær og verkar, så eg kvi meg til den minste rørsle. Når du mistar, sølar og veltar for motorikken ikkje heilt er der. Når du ikkje høyrer så godt og ser enno dårlegare…..da spekulerer du på om både alderdom og andre ting.

Og det er ikkje -, eg understrekar, det er ikkje noko synd i meg.

MEN. Det er her ein brukar litt mykje energi trur eg. På alt dette som protesterer i kroppen.

Korleis klarte du det, sa mor mi. Og det var ikkje på grunn av at ho var imponert ho spurde.

I går kveld var eg invitert to stadar.

Trudde eg.

Og ein stad i kveld.

Så var det dette med val. Skulle eg væra sosial to kveldar på rad og kva skulle eg så velja -.

Da eg vart oppringt opp til fleire gong fordi fristen var passert på det eine, sa eg ja. Sa i frå på den andre staden at eg ikkje kom.

Dit eg skulle måtte vi ut i båt for å kome fram, så ullklede måtte finnast fram. Men eg måtte sjå meir kva som sto i invitasjonen, om det var noko anna eg måtte hugsa. Det er da eg ser det; tysdag 7. juni sto det………..

Eg leita etter at det skulle stå 10. juni nokon stad, for eg trudde ikkje augo mine.

Men slik var det. Det hadde vore.

Eg berre rista på hovudet av meg sjølv da eg skjønte realiteten.

Eg lo også, for måte på å tulle.

Og så kjende eg ein enorm til lette over at eg berre kunne ta kvelden heilt med ro.

Eg er klar over at det ikkje skal væra slik……..men trur desse hersens vondtane har skylda for denne mankoen av energi. Og det er heilt greitt at eg synest det er triveleg å væra saman med berre sjølv. Det er ikkje det.

Men i kveld skal eg ut og her er det riktig dato.

For her sa eg nei først, men så vart det til eg sa ja likevel.

Ein gamal travar har fått kvila, bytta ut med yngre krefter.

Annonsørinnhold

Oversikt over salgene: De beste kuppene nå

Slik er det. Slik går det.

Eg har hatt – og teke mange avgjerde i det siste. For slik er det, når ein skal framover.

Og det er det eg må, framover og framover og av og til attende.

Det er slitsamt å ikkje kunne lita på eit av dei viktigaste verktøya ein har; bilen.  Nå ein bur slik eg gjer må ein ha bil.

På tirsdag tok Subaru’en ut på siste reis.

Her står den å kvilar i sola medan eg gjer eit ærend.

Den vart parkert for at eg skulle ut på prøvekøyring. Det viste seg det var siste gong den vart parkert. Ei stund etter vart skilta teke av.

Den hadde gjort jobben sin.

Eg trur det var i 2006 foreldra mine kom dit eg da budde. Dei hadde funne ein bil. Faren min vart ein trufast Subaru tilhengar dei siste tre bilane han åtte, før alder, helse og myndigheiter fann ut tida som bilførar var over. Da var han 89 år og på ingen måte klar for ei slik avgjer.

Omtrentleg samstundes starta bilen min å krangla, Passaten vart parkert i garasjen til foreldra mine og eg lånte bilen deira. Praktisk om vinteren, dei bur i bratta og glatta, men eg kom meg opp for å hente dei easy peasy.

Bilen var ein drankar, den slurpa i seg bensin med god appetitt  – og eg vart tilrådd å helda meg åt Passaten da valets kvalar sleit som verst i meg rundt sist nyttår.

Da eg tok med meg nøkkelen for å vri den om i min bil, var bilen avgått ved døden. Gjenopplevingsforsøk var ikkje å tenkja på.

Samstundes var den siste EU-kontrollen på Subaru’en ein dyr affære, den meir humpa enn rulla etter den siste operasjonen. På slutten var det så ille at det ga meg overdriven spaning i livet.

Den hadde gjort jobben sin og meir enn det. Den siste tida følte eg at den gjekk på trass berre for å være snill.

Så no er denne dukka opp i livet mitt. Ein Toyota Avensis.

Eg synest den er vakker. Trener på å få til ein bra flyt, ikkje berre, berre å gå frå automatgir til manuelt. Den har styrke og fart og er utan ein einaste bulk.

Men det kjennest at dette har kosta meir enn pæng, så no skal det bli godt å rulla gjennom livet i fin flyt.

Takk til det gamle og velkomen til det nye.

Så er helga snart historie. Første helga i juni. For tida kan ingen springa i frå. Det er den som spring frå oss.

Annonsørinnhold

Oversikt over salgene: De beste kuppene nå

Sola har gjeve meg raud brystkasse. Sjølv om solfaktor 30 var funne fram.

Mellomste som var heime, ho tok ned solstolane frå mørkloftet. I dag har vi vore late. Vi sat i dei stolane i fleire timar. Slik at vi vart mest sliten av sol, vind og duren frå kantkløpparen hos naboen.

Etter middagen reiste ho som hadde delt tida med meg med bussen attende til trønderhovudstaden. Det vart ei kort og hektisk helg. Eg måtte henta ho i går på Orkanger. Det var snakk om jobb for jenta. Både fredagskvelden i Trondheim og her i går. Så da måtte ho hentast for buss gjekk det ikkje. Heldigvis gjekk bilen både dit og attende. Denne bilen har eg snakka mykje om.

På fredag var eg i den andre byen. For å sjå etter bil. Eg har fått orden på finansane og har starta å sjå. I morgon skal eg attende for å prøvekjøre ein bil. Er ikkje enkelt dette. Eg ynskjer meg ein bil utan reperasjonar i ein årrekkje framover. For det har det vore nok av i fleire år no. Med to gamle bilar. Så eit problem går mot slutten. For dette har verkeleg vore ei hovudpine.

Så på eit vis går det framover, det er ikkje berre tida som fyk i veg. Det skjer mykje. Mest for mykje vil eg påstå. For eg er liksom så alt for mager på krefter til for mange hendelsar. Og det er ikkje slike kjensler eg vil kjenne på….at det er for mykje.

Går ut frå at alt vil kjennest mykje betre med ny bil på plass og gamle bilar kasta i “dass”.

Ja, ja, det var eit forsøk på noko…..men,

…eg ynskjer enkelt ein fin søndagskveld.

Endeleg er sommaren her.

Sola skin frå blå himmel. Det bles ein kald vind. Men det er nydelig. Det er så vakkert.

Eg vakna etter ei for kort natt. Men eg fekk plastsekkene ned til vegen, plastsekker med plastavfall. I går gløymte eg det. Kom på det i natt og vurderte å stå opp. Plastsøppel blir henta anna kvar månad og eg hadde tre fylte. Så var glad for at eg vakna slik at eg fekk gjort det.

Har fri til i ettermiddag, men vurderer å kutte friheita ned og reise heimafrå tidlegare. Det er alltid så mykje ein kan gjera.

I dag er eg altså trøtt og glad.

Og forkjølt. Men pytt.

Eigentleg handlar dette innlegget om ingen verdens ting.

Eg kan skrive om alle invitasjonane som har ramla inn, men er såpass asosial for tida at eg må vurdere. Men på laurdag har eg takka ja til eit 40 års jubileum.

Og ennå er det berre mai. Har tatt ned kassane med klede for sommaren.

Det set meg på ein tanke. At eg må setja på ein vask med klede……….

Så da sluttar eg dette intetsigande innlegget med å ynskje alle ein fantastisk fin dag.

Ein fin mai dag.

Når det ljosnar etter mørke kan ljoset verta skarpt. Så må ein mysa seg framover.

Eg veit ikkje. Eg tenkjer på alt ein ikkje veit og alt ein trur. Trur ein veit. For det må nok være slik. Alt vert mykje enklare da. Når ein trur ein veit. Når mange nok trur dei veit.

Annonsørinnhold

Superkupp innen sport og friluft du gjør nå

Eg veit ikkje -.

Det er vår og frå før det ljosnar held fuglane konsert. Det er som ein brus av forventningar.

Eg held på å krype ut av det siste halve året. Eit halvt år med utfordringar.

Er dei over?

Ei god samanblanding av folke ein er glad i som har det vanskeleg, gamle bilar, helseproblem og restskatt.

Blir ein lei?

Ja, det blir ein.

Korleis skal ein koma seg ut av tvangstrøya av problem tenkjer eg utan å ha svar. Utan å få svar.

For eg og trur. Tru på noko anna.

Og så spekulerer eg på kva eg gjer feil-.

For eg prøver å gjera mitt beste. Slik alle gjer.

Eller……har dei rett dei som set to strek under det dei gjer………

Slik kan ein tenkja.

Hjelper det?

Nei, eigentleg ikkje.

For ein må berre prøve vidare. På det ein trur på. Ta kampane og vera menneske.

Ein farfar i livet skull´ alle ha syng Odd Nordstoga.

Annonsørinnhold

Oversikt over salgene: De beste kuppene nå

Eg hadde aldri nokon farfar i livet.

– Ikkje farmor heller.

Far mista faren sin tidleg i tjueåra. Da sa hjarta stopp.

Hjarta hadde vore for svakt. Men om hjartemuskelen ikkje var laga for eit langt liv, var kjenslene i dei sterke. Da farmor døde fjorten år før han, greidde han ta vare på dei fem borna dei hadde.

Farmor reiste bort da far var åtte. Etter to år med behandling for tuberkulose skulle ho koma heim. Og det gjorde ho.

I ei kiste.

Tæringa hadde blussa opp igjen.

Søskenflokken på fem vart ein samansveisa gjeng. Far fortalte om mange episodar frå dei var barn. På trettitalet hadde han vore med faren sin å planta epletre. Det var i ei lun helling dei vart set ned.

Da eg mange år seinare, gjennom tidas underfundige krumspring, sat som eigar av garden far vaks opp på, var gleda stor og sterk da eg fann eitt av epletrea oppe i skogkanten. Det var som eg nådde tak i farfar min. Vel var epla sure, og ikkje greidde eg å ta vare på det eg hadde funne slik eg ynskte – men ei glede og ein rikdom var treet.

Og ein vakker dag var eg sikker på at eg ville få attende av kreftene eg hadde mista av alt livet hadde gjeve meg til utfordring.

I dag vakna eg tidleg fordi dagen hadde slikt å gjera som eg måtte kome i gong med. Men aller først tok eg med meg boffen på ein tur oppover jordet til akkurat der epletreet sto.

Først såg eg det ikkje. Eg såg og såg utan å forstå.

Blikket mitt leita. Ville ikkje forstå kva det såg.

Nokon hadde tatt bort trea. Alle trea som sto der.

Eg prøvde å få epletreet til å koma fram.

Eg høyrde stemmen min sa “NEI, NEI, NEI!“

Det hjelpte berre ikkje. Det vart inga forandring av haugen av grein og kvist.

Nokon hadde teke seg til rette. Til rette på mi mark og hogd ned epletreet etter farfar.

Kjensla var frykteleg uverkeleg og vond.

Eg må venne meg til det sa tanken.

Etter dagen var ferdig. Etter det travle var over, kom tankane. Dei hogg til, som ei sorg, som eit tomrom. Treet var borte og kunne aldri verta reparert.

Kven er det som har teke seg fridomen til å ta seg til rette slik…….ja, eg spør, men ingen har svara meg enno.

Og til tross for haugar med svar vil eg aldri få treet attende.

Treet er hogd ned.

For alltid.

Å sjå på verda ute innanfrå er greitt det. Ei lita stund. Men det er greitt når det går over.

Her sit eg……og kan ikkje anna gjera…….kan eg skriva.

Og så skreiv eg det.

Men eg kan nok gjera mykje anna. – Enn å sitja her.

“Du høyrest betre ut i stemmen” sa mor mi tidlegare i dag da vi snakka saman på telefonen.

Eg har vore heime heile denne veka. Eg har sove, eg har berre sitte der……..i stolen. Men hovudpine. Ikkje har eg orka tent opp i omnen. Har laga meg mat inn i mellom.

Eg ser fristar og møte flagrar forbi. Her eg sit.

I dag har eg bruka mobilen for å henta meg litt inn. I verda der ein berre må gjera.

Blomane frå påska hell på å visnar. Hybelkaninar samlar seg i hordar. Vonar det ikkje er for å gå til angrep.

På meg.

For det treng eg ikkje. Nok som det er.

Eg har sett vår og sommar i auga utan anna kjensle enn noko som kunne likna panikk…….eller apati………ikkje så likt kvarandre eigentleg. Men likevel………

Kan hende det har kome av det eg måtte gjennom denne veka. Eg vel å tru det.

Plutseleg kjende eg ein snev av glede og tiltak i sta, da eg fekk attende ei positiv melding. Riktig nok forsto eg ikkje ordlyden, men likevel……glad for dette stinge av glede. Det hjelpte nok på at akkurat da spela Raga rocers fritt liv på radioen. Det vekte opp nokre halvgamle gen frå ungdommen.

For eg vil da så mykje. Eigentleg.

Og det vil nok hjelpe å høyre til saman dei friske igjen. Dei som ikkje hostar, nyser, fnøser, frøser, fryser og berre er heilt alminneleg frisk.

Heilt greitt og rett fram.