Vil du bli min ven, gjennom fb kjem spørsmålet. Nokre gong stiller ein det sjølv. Både av fri vilje og utan.
“Ha, ha, har du ståka no” seier eine jenta mi.
Perpleks rister eg på hovudet.
Eg hadde sendt ein forespørsel om venskap til ein ven av henne.
No skal eg innrømme at eg har ståka inn i mellom, og av den grunn sendt spørsmål om venskap. Slikt er ekkelt, men eg trur ikkje eg er den einaste. Men denne gongen var ikkje det tilfellet, for når ein sit og knotar på ein mobil er feiltrykka lett å gjera.
Det kjem også spørsmål, frå utenlandske, ukjente folk. Gjerne med ein eller annan militær rang. Dei vert avvist.
Eg brukar ikkje fb-kontoen min så mykje, så spørsmålet om venskap er det ikkje lengre så mange av. Men her om dagen kom eit spørsmål. Først vart eg mest usikker, men så skjøna eg det. Og eg svara.
Det var både rart og artig. Spørsmålet kom frå ei ung jente.
Oppover tida har eg hatt anfall av å ville gjera det eg syntes var riktig. Prøve å gjera ein forskjell, liksom.
Som lita ville eg gjerna berge ein Biafra unge. Redde naturen frå søppel forsøkte eg også på slutten av sekstitalet, noko dei andre ungane lo av. Eg meldte meg inn i Framtiden i våre hender, til det vart for dyrt for studiesituasjonen.
Besøksheim tenkte eg, og så vart eg det.
Eg fekk overbevist han eg var gift med. Vi hadde alt to ungar.
Ho som vi fekk ansvaret for nokre helger var året yngre enn mi yngste. Ho var hos oss gjennom eit år. Da var eg gravid på nytt og samstundes vart det snakk om å utvida ordninga. Så eg måtte seia nei.
Så det vart berre dette eine året, eit år i ein unge sitt liv. Der eg gjorde meg nokre tankar om det var riktig å plassera så små ungar ei og anna helg hos framande.
Den vesle ungen hadde store alvorsame augo. Kva visste ho om tidsperspektivet.
Før dette skreiv eg på ei historie om ein liten unge som ikkje hadde det rundt seg som den skulle, eg måtte legge vekk skrivinga, det var for stor parallell.
Seinare traff eg mora, og eg fekk vite korleis det gjekk med ungane. Og eg har tenkt litt etterpå korleis det gjekk ut over det eg fekk vite frå det tilfeldige møtet med mora den gongen.
Denne jenta var det som tok kontakt. Ho hadde funne namnet mitt i rapportane eg skreiv etter besøka. Ho var usikker om ho skulle ta kontakt sa ho.
Vi skal ta oss ein prat ein dag. Eg vonar så at ho har det bra i livet sitt. For alle ungar fortjener ein god start.
Eg sa eg syntes det var fint ho tok kontakt. Og at eg har bilete fra da ho var hos oss.
Av og til kan fb være meir enn det eg synest det er i det daglege. Og så er eg spent på samtalen som ligg framom.
Klokka fortel om minutt som skundar seg langsomt forbi.
Eg har huset for meg sjølv. Saman med dyra. Første dagen slik på fem veker.
Koseleg med folk og koseleg å være for seg sjølv.
No var det godt.
Kaffe og brødskiv i einsom majestet.
I går køyrde eg heim sonen og kjæresten. Fekk henta bankkortet mitt samstundes.
Det har vore ei aktiv veke, mykje som skjer. Alle fem vekene har vore aktive.
I dag tenkjer eg å ta ei vitjing hos foreldra mine, samstundes som eg får henta ladaren min på kontoret. Mobilen er utlada, og det er ikkje så lurt. Om nokon prøvar å nå meg.
Lett for at tilvære startar å snubla, når det er for mykje som ein prøver å plassera inn i dagane. Og alt kan ein ikkje bestemma, for ting berre kjem, hendelsar berre oppstår.
Slik vanlegvis har eg eit både jamt og godt humør.
No er det litt skyer på denne himmelen min. For mykje styr eigentleg.
Og eg gløymer og styrer i veg, kjaser og er frynsete-.
Så når eg i tillegg får to trafikkbøter i går, ETTER eg har betalt. Da er liksom tolmodet slutt. No kan eg legge fram dokumentasjon på at dette er i orden, men det er så himla unødvendig å bruka tid på slikt som skal fungera.
Mest heime oppdaga eg at eg hadde gløymt av bankkortet mitt….heldigvis har eg eit anna kort, slik at eg får kjøpt det eg må.
Eg var på kontroll på sjukehuset i går, og eg skal visst stoppa med noko av medisineringa som nok har ført til problem med auga. Over på noko nytt og anna, men ført må eit kobbel av leger diskutera saka.
Eg vil ha VÅÅÅÅÅÅR!!!!
Eg vil ha latter og glede!
Ikkje slufs, snufs og slafs, snø og sludd og kladd.
Tanken og trua heldt ein dag, tirsdagen vakna eg utan å orka løfte på augelokka.
Eg skjøna ikkje korleis eg skulle greia å senda melding til jobben. Med stort møye og mykje besvær, fekk eg sendt orde “syk”……for eg skriv ikkje nynorsk slik til vanleg.
Eg fekk og gratulert henne som fylte heile 22 år. Vurderte så vidt om eg skulle ta turen til Trondheim for å feira yngsteberta. Før eg vart sjuk.
Ellers sov eg meg gjennom dagen i ørka.
Onsdagen skulle eg må eit møte, men måtte stå over.
Torsdag skjøna eg at eg ikkje klarte biblioteket. Men det har vore bedring dag for dag likevel.
I dag skulle eg prøva meg på butikk. Det slo meg heilt ut, heime att krøyp eg under dyna å sov fleire timar. Seinare klarte eg laga mat.
Med nød og neppe.
Vi er to i huset, og vi har konkurrert om kven som var sjukast.
Det snytest og snufsest.
Dette skulle eigentleg vært ein romantisk kveld, men basselurskane som vart igjen sist helg, sette stoppar for slikt tull.
Gratulerer med dagen alle damer, no er dagen straks over for i år. Og når den forsvinn, håpar eg dette som har herja i kroppen sler følge.
Men det er alltid ei koseleg markering. På våren som er i vente.
Og no, i mars, er vi i våren etter min måte å sjå det på. For mars er vårmånad. Sjølv om snøen la seg på nytt. Det er berre eit tynt lag. Eit tynt lag.
Fredagskveld og fastelavnsris og fargerik middag.
Og i dag såg eg nokre krokusar hadde spira så vidt. Vi er på rett veg.
Ta med seg matta ut på terrassen og ta solhelsinga med andletet rett mot sola. Strekkje armane så langt opp og att som går, medan ein pustar så djupt inn ein kan. Kjenna at muskalne lausnar stramme grep når ein tek kobraen og hund som ser ned.
For ein fantastisk god start på ein laurdag. Og seinare, drikka eit glas grønkålsmoothie og sjå at sola kjem seg over fjellet og lagar soldagen lengre.
Seinare vart vi innhenta, både slik og slik. Men blant anna andre begravinga denne veka, det er aldri godt når nokon forlet livet. Menneske eller eit kjært dyr. Vil skriva om å gravlegga eit kjeledyr seinare.
Så var det henta mor, vitja far, handla.
I gårkveld somna eg framom tv’n. Ei stund sidan sist.
I dag var det vind i vendinga, det bråka utanføre vindauga. Da vi skulle ut på tur, bøtta regnet ned, så sammen med vinden vart det innedag. Men ein køyretur i kveldinga, og eit kaffivitjing til ho som må greia seg aleine om dagen. Ut i veka er dei to att. Dei gle seg begge.
Og så har vi sett opp jun, men brukar ein kombutchascoby, så heilt rein jun vert det nok ikkje første gongen.
På fredag, da vi var på handletur, kom eg over to bøker eg er svært glad for. Den eine ei av Berit Nordstrand, den andre om fermetering. Spesielt den om fermetering gjer meg beint ut lukkeleg.
Slik i korte drag har helga vore. Ei god helg, tross alt.
Kanskje er det berre tull. Berre noko eg har fått for meg.
Men uansett, i morgon har eg inga timeplan. Berre mi eiga.
I går var det eit seminar. Interessant og krevjande. Det var heldt på Romsdalsmuseet, det nye administrativbygget var ei interessant vitjing. Ikkje minst arkitektonisk.
Einaste stolane i amfiet gjekk ut over ryggen min.
Dagen i dag starta med møte om far. Han lengtar heim, men skjønar samstundes at akkurat no er sjukeheimen den beste staden å væra. Folka som arbeider der er fantastiske. Dei greier å lage eit godt miljø, dei snakkar med pasientane og gje ikkje inntrykk av at dei har det travelt. Noko dei garantert har. Og som pårørande er vi velkomne når det måtte være.
I dag var det møte om framtida og utskriving. Og kva som må til.
Mor er også godt opp i åra, så korleis skal dette leggast opp praktisk. Noko hjelp må dei ta i mot.
Men enno skal far væra der ei lita veke. Trene seg sterkare til at han kjem heim, og så skal fatla av føråt.
Det vert ei spanande tid når han kjem heim, er klart. For dette fallet resulterte i ein dårlegare situasjon for han, for dei begge. Heldigvis har far godt mot og eit friskt hovud.
I morgon må eg ta nokre ærend på grunn av denne situasjone. I verste fall må eg heilt til Trondheim. Men det finn eg ut av i morgon. Eg har inga tidsplan om å rekke anna enn det eg vinn. Og det er godt.
Ein tur ned til sjøen ein slik dag kjendes så riktig. På veg ut av hagen sjekka vi knoppar på planter. Dei var sjekka ut, mange av dei, av momsande mular. Så nokre tiltak må kanskje gjerast. Men ikkje i dag.
Vi passerte vegen og labba over ekra for å klyva den nedrasa steinmuren.
Inn i bakskogen og nedover.
Til sjøen.
Den låg der som ei glede. Med tegningar på.
Gamalt gras og fargerike steinar har sin eigen skjønnheit. Synest eg.
