På hjul fram mot jul, utan å nå enden av lista. Utan og ha fylt alle boksar, berre ha tømt seg tom.
No har eg fylt meg med mat. Rakefisk med tilbehør. Det smakte godt, både maten og å sette seg ned i ein stol. Vi ha vore på tur og fylt bilen. Likevel rakk vi ikkje alt. Så det betyr meir fart i ein allereie travel tid framover.
Dotrene og eg sto opp halvsju. Vi skulle til Trondheim, og eg til Ikea. Det var noko eg måtte der. Eit kjøken igjen, og etter to timar var alle dei tinga på plass. Etter litt mat tok vi underetasjen. Slike ting som kvitvinsglas og likørglas har eg for lite av. Det vart og julegåvehandel. Ein kan kanskje tru at ein laurdag like før jul ville væra forferdeleg, og det var nok mange som hadde trudd det. For det var eigentleg nokså romsleg og fritt for stress, så langt som ein kan seia det om denne giganten. I sommar kjøpte eg nytt trekk til sofaen men dei hadde ikkje trekk til stolen da. I dag skulle vi undersøkje og da viste det seg at denne farga hadde gått ut av varesortimentet. Dei hadde bare eitt trekk på ein stol som var utstilt att. Og så fekk vi kjøpt det og til redusert pris. Eg synest vi hadde flaks, så no har vi stol og sofa likt. Skal skifte puter fann eg ut, har nokre som er lagt bort.
Fekk og lyst til å kjøpe meg raude handdukar på bade, men dei hadde ikkje nokon igjen. Men kjøpte ei raud badematte. Skal det være jule skal det være jul. I år satsar eg på raudt. Kan vise bilete seinare. Om eg ikkje gløymer det.
Det var godt å koma seg ut frå det blå varehuset. Vi fekk levert pakkar og kjøpt blomster. Skulle handla på Orkanger var tanken, men ikkje rakk vi polet og ikkje fekk eg sett meg etter noko nytt til jul. Det er heilt forferdeleg, men eg har visst ikkje kjøpt meg eit nytt antrekk til jul sidan nittitalet. Eg er for flink til å sette meg sjølv heilt attast i køa. Eg har eigentleg lova meg at det skal væra slutt på dette.
Yngste var fortvila, ho hadde ikkje på nokon måte kome gjennom julegåvelista si. Så ho vart att hos faren for å handle i morgon.
Derfor er det berre mellomste og eg i kveld. ?Det er så godt å slappe av?, seier ho. Og eg er einig. Men i morgon må myke skje. For eg ser vi får det travelt. Vi har for mykje igjen, og vi må også ut på for mykje.
Men snart snur sola, da alt skal til å bli betre. Har eg bestemt. Og det trengst. For akkurat no er det mykje alt for mykje som er alt for krevjande.Eg er i ei dårleg flytsone. Det skal bli godt når den er over. For den blir det. For det veit eg. Og snart er det jul.
Ja, slik kan ein lira av seg når det er andre ting ein skulle gjort. Og det skal eg og. Straks.Deigen står i kjøleskåpet og jernet står framme. I dag før eg skal slik eg må, blir det gorosteiking.
22. desember klokka 00:03 er det dette året sitt mørkaste tidspunkt. Etter det startar det og ljosne. Da har eg bestemt. Da skal det til å ljosne for meg og. For no er det nok. Nok av slitet og kreftene som forsvant.
I gårkveld da eg kom heim var eg så sliten i hovudet at eg var sår langt inn i sjela. Eg sto i fare for å tolke det meste negativt. Eg er ikkje, mest ingen ser meg eller tar notis av meg. Buuuhuuuhuuu……litt slik. Men eg skjønte heldigvis at eg berre var fullstendig oppbruka. Det var da eg bestemte meg. No må det snu. Og kva passar betre enn når det er solsnu.
Eg gleder meg til kreftene kjem attende. Ha ein riktig fin dag i mørketida.
Oppskrifta her har eg fått av mi yngste søster. Dette brødet må du starte opp med eit døgn før det er ferdig. Kanskje om kvelden når nettene er lange….
Deig 1
Først tar du ein
¼ pk gjær og smuldrer i en bolle
3 ss honning
1 ts salt
Dette rører du saman, gjæren vil “smelta” i blandinga.
6 dl lunka vatn
6 dl grov rug
Blandast i gjærblandinga. Dekke så til bollen og let blandingen stå natta over til neste dag.
Deig 2
4 dl grov bakst (grov sammalt kveitmjøl)
2 dl kveitmjøl
(2) 1 ss støtt koriander
1 ss kanel
10 mjuke svisker som skjæres i biter
10 mjuke aprikos som skjæres i biter
1 dl rosiner
100 gram heile mandlar
Dei to deigane eltast godt saman.
Slå den opp i ei form på 2 liter og press deigen godt ned i forma, prikk med ein gaffel. Etterhev i ein time.
Sett den inn i forvarma omn, gradane skal være 200. Sett brødet på nedste rille og steik det i 70 minuttar. Det var slik eg gjorde det. Men ser at i ei anna oppskrift med same brødet står det at det skal steikast i 70 minuttar og så ta det ut av forma og steik det 10 minuttar til.
Eg gjorde noko artig denne gongen, for både rosin og svisker som eg hadde i skuffa var litt harde. Så eg koka opp vatn og slo over dei, slik at dei mjukna. Den krafta som vart av dette pensla eg det varme brødet eller brøda med da eg tok det ut av omnen. Det var eigentleg ikkje så dumt. Brøda fekk ein fin glans, for eg dobla oppskrifta og laga to brød.
Dette er eit kraftig brød med mykje å tygga på. Eg brukar å lage det til jul. Så til julefrukosten 1. juledag er det eit av brøda som vert sett fram. Da skal frukosten vara lenge og tida til å tygge og ta inn alle smakar og stemningar være der. Tida til å nyta innsatsen før jula ringde inn.
Eg fekk lyst til å skrive god jul no….men det får venta litt til. Men ha ein riktig god og fin dag.
Vi må gå ut frå det, at alt er slik det skal være for den enkelte. Her er det brødbaking på gong. Svært grovt brød med både aprikos, svisker og mandlar i, og grov rug. Svært godt under ribberull og anna salt pålegg av kjøtt. Elles skal eg bake ut noko lefse som skal steikes. Kanelstjerner står på programmet, kanskje rekk eg sette ein gorodeig. I år må vi ha det på kakefatet.
Juletreet kan venta, juletreet må venta. For no er det mørkt. Timane har gått. Eg ryddar og bakar og ryddar. No har vi ete risgraut. Fann så mykje eg måtte ta opp frå fysaren da eg skulle få plass til kalkunen til nyttårskvelden. Blant anna risgraut.
Jul er lik mat. Mat og talglys og blomster og folk. Folk ein kan dela varmen med. I år vert vi åtte . Og nokre kjem på veslejulaftan. Da skal vi ha lutefisk. Det var eg van med i min oppvekst at vi hadde om julekvelden. Så tenkjer eg vi skal sjå Hovmesteren og grevinnen til ein kopp kaffi, eller kanskje gløgg. Men vi startar julefeiringa eit døgn tidlegare enn kva vi tidlegare har gjort i år. På julekvelden kjem resten av gjestane. Eg er ikkje sikker kva tid enno. Men vi skal uansett ha graut med mandel i midt på dagen, og om kvelden vert det kveite. Første juledagsmorgon skal vi ha ein stor frukost. I år vert det fleire brødsortar enn tidleg, det er viktig at denne frukosten er innhaldsrik, riktig lang og triveleg. Til middag første juledag er det ribbe med riskrem etterpå.
Sa eg at jula er mat. Altså mat.
Eg reknar med at nokre gjestar fer andre juledag, og dei siste fjerde dag jul. Den dagen er eg bedt bort.
No må eg nok avslutta denne kvilestunda med mattankane. Skal det verta slik som tenkt må eg berre attende til arbeidet.
Eg har sove og drøymd. No over ein kaffikopp huskar eg ingenting. Men føler at dei var gode.
Dagen er i gong. Eg har tenkt å baka. Men er ikkje heilt sikker på kva, kva eg skal plukka av lista mi. Fann noko som heite kanelstjerner, dei har eg lyst til å prøva. Og så må eg hente yngste jenta mi. Ho var bedt i fødselsdag i går kveld. Den var heldt der besteforeldra bor, så ho skulle overnatta hos dei. Så da slo vi mange fluer i eit smekk, midt på vinteren………dette skulle være morosamt altså.
Eg fekk beskjed om at bilen var ferdig, så henta den. Henta mor så ho fekk handla. Eg var litt tafatt, men fekk kjøpt inn julebrusen.
Og så køyrde vi heim til foreldra mine. Dekte på bordet for å eta.
Nei…., vi åt ikkje gamalost i djuptallerkner. Men da gamalosten faren min sverer til hamna midt på bordet syntest eg det såg så morosamt ut.
Vi åt graut.
Og etterpå kaffi med lussekattar til. Og dei var kjøpt.
Tenk det!
For først gong på over tjue -, tretti år gløymde eg at det var st. Lucia.
Ein gong, da barna var små, tok eg med meg ein haug med lussekattar og reiste ut til foreldra mine på overrasking. Da budde vi ein og ein halv køyretime unna. Jentene hugsa vi sto opp tidlig. Eg hadde en gong en ide om å ta med meg nybaka lussekatter og dra på besøk til nokon kvart år. Og det vart eit besøk i går også, men med kjøpte utgaver. Dei var nok ikkje så gode.
Avog til skriv ein i lettare affekt. Det oppdagar ein i etterkant. Og å hamna inn i slikt for andre kan væra uønska.
Derfor orsakar eg. Overfor deg som hamna opp i utblåsninga mi av at eg var frykteleg lei. Lei over at flyten i livet mitt har vore rimeleg fråværande lenge. Lei av nye og gamle problem.
Da eg skreiv trudde eg at humoren var øredøyvande. God fornøgd med mitt eige produkt las eg det opp for mor mi. Ho vart heilt forferda. “Dette har ikkje eg ville lagt ut” sa ho, “det er beksvart”. Lettare provosert sletta eg innlegget mitt frå nettet. Ho såg ingen humor, mor mi. Eg las over etter litt tid og såg det kunne virka frykteleg bittert. Eine dotter mi las i gjennom det. “Kva synest du sjølv mamma”, spurte ho pedagogisk. Eg vart på vakt, kva ville ho fram til. Hadde eg såra ho? Eg hadde skreve det som ein skikkeleg utblåsing utan og ha gått gjennom andre vinklingar og tolkingar.
“Eg synest det er trist at du har det slik” sa ho etter litt, “livet ditt skulle ikkje vore slik. Men eg synest det var bra skreve og veit det er riktig”. Eg sa eg hadde tatt det bort frå publisering. Ho var ueinig i det, for kvifor skal alt være så perfekt og på overflata heile tida spurte ho retorisk.
Eg sa at eg syntes ikkje at livet mitt var ille som ho kanskje kunne oppfatta her. Sjølv om eg skjønar at frå ein utanforståande ståstad kunne tolkast som mislukka. Erfaringane mine og kunnskapen på det vi ikkje beundrar er bra. Eg veit mykje om korleis det er å streva og eg skjøner godt reaksjonane andre har når dei slit. Den kunnskapen synest eg ikkje er ille. Eg er derimot glad for å skjøne dette så langt eg kan. Horisonten på sjølve livet blir utvida. Gleda blir paradoksalt større. Det er ei gåve.
Etter samtale med henne tok eg valet med å sette innlegget inn igjen. Som ein motvekt til alt det som er perfekt og det vi strevar mot. At fasaden skal sjå bra ut. Og eg skjønar at det er artigare å lese om dei vakre drøymeliva. Der vi tek for oss dei tinga som ligg på overflata. Eg og likar det.
Sist helga fekk jentene mine gå gjennom diplomarbeidet mitt. Og med unge augo er det nok forferdeleg at framtidsvisjonane hamna på eit mørkt loft. Har eg vorte presentert for ei slik framtid da eg var ung har eg grått augo ut. At det var slik det gjekk da eg vart ordentleg vaksen.
I dag ser eg at det er rikdom, i overført tyding, i strev. Det eg har lært er kunnskap eg ikkje vil ha vore for utan. Derfor kan eg sjå på dei som lukkast utan å væra misuneleg. Eg kan gleda meg stort med andre si glede. Og mykje anna som gjer livet mitt svært bra og rikt. Ikkje minst at eg har menneske rundt meg som eg er svært glade i og får kjærleik frå. Det er ein rikdom større ein stor.
Men av og til blir eg lei av strev. Derfor tok eg meg den fridomen med ei skikkeleg svart utblåsing.
Om den gjorde godt?
Neeeii, eg var nok meir forkrekka over bitterheita. For eg er ikkje ein bitter person. Faktisk kan eg ikkje seia om noko i livet mitt at det skulle vore annleis. Ikkje det mest triste heller, for da har det rokka på det som vart. For det er slik. Akkurat slik. Det er mitt liv, min diamant og den er kostbar.
No skal neste stykket mitt være skikkeleg i den lette sjangeren. Riktig fin fredagskveld.
– Er du født med for mykje tid og har problem med korleis du skal bruka tida di, vil eg koma med ei del råd her. Du er sjølvsagt heilt fri til å ikkje høyra på råda mine.
Det kan være lurt å starta med ei utdaning du ikkje får jobb etter. For da kan du arbeida både med det du er utdana innan for deg sjølv, og ha eit arbeid ved sidan av som du tener pengar på.
Eg må med ein gong seia at råda mine går over mange år. Dette er ikkje gjort i ei handvending å bli god i.
For etter ei stund kan det henda du får lyst til etablera deg, da kan det vera lurt å satsa på nokon du kan skilja deg frå. Det er eit bra utgangspunkt. Er det i tillegg genmateriale innan syndromatikk er berre det positivt. For da blir det meste ikkje slik du trudde og det kan væra svært bra for tidsbruken. Det kan no henda at utdaninga kan få kvila på hylla, og er du heldig får du ikkje jobb. Det som er viktig er å stå på, blanda inn med dårleg samvit. Det gjer liksom susen.
Og gjorde du valet riktig med ekteskapet er vi no kome fram til separasjon. Ein riktig artig periode, om eg må seia det sjølv. For no kan du, om du vil, sjå etter nye menn. Dei er ikkje vorte betre og det er bra, for da kan du fortsette å ordne alt sjølv, noko som tek meir tid enn om ein er to. Og no må du sjå etter og få deg jobb. Det er kjempeartig å få jobbar som du ikkje treng utdaning til. For det er no du kan starta å betala attende studielånet for alle åra du studerte. Og med ein stad å bo og bil får du det riktig godt og trongt.
Økonomisk.
Og tida, den har fått lange føter å gå på. For det kan henda at det du arbeider med krev meir tid enn det du har tid til. Og du er faktisk i den heldige situasjonen at du ikkje har val. Tenk alt du slepp og ta høgde for, du får berre lov til å utføra det beste du er god til. Det som er fantastisk no er at du sluttar å væra god. Du blir i tillegg litt gløymsk, huskar ikkje kor nøklar og slikt er lagt. Og tenk all den deilege tida som går med til å leita. Leita etter alt du etter kvart ikkje finn. For det kan verta mykje.
Kanskje gløymer du rekningar, reiserekningar og mykje anna slikt snask. For da vert alt enno trongare. Og all den herlege tida ein kan bruka på å spekulera på løysningar. Kanskje ein får lov til å vakna tidleg om morgonen og tenke på akkurat det. Morgonstund har gull i munn som de veit. Og soloppgongar kan være gylne stunder. Om ein ikkje berre vil sova da. For det kan hende at du kjem dit at du verken vil legga deg eller stå opp. Her er det mykje som kan skje, kanskje treng du ikkje lengre tida til å utføre……kanskje tida går forbaska fort utan at du gjer noko.
Du må så klart rekna med at det blir enno trongar alt. Men noko må ein så klart ofra i dette fantastiske løpet.
Og alle dei herleg gamle bilane. Det som er så fint med gamle bilar er at dei treng reperasjon. Eg er så heldig at eg driv å baskar med to. Det vil seia den eine er fint parkert i ein garasje, veit ikkje om eg får den derifrå utan hjelp. Den andre, som eigentleg ikkje er min, men som kan bli min, har ei lang liste av ulumskheiter. Eigentleg har den skulla gjennom ein omfattande greie, men for å bruka tida har eg leita etter plass i min slanke økonomi. Men ned tenner som vil ha oppmerksomheit og enno litt slankare og velreidd pengepung må alt stillast i kø. Og husk, dess slankare desto meir vellukka.
Og….det som ikkje finnest finnest ikkje.
Slik får du lov til å vakna enno tidlegare, eller ikkje villa vakna. Svært spanande kva som skjer, korleis utfald det blir.
Det er her, altså om flaksen er riktig på rett plass, at du kan få fleire overraskingar. Kanskje du er så heldig at du får lov til å måla kreftene mot gigantar i den økonomiske verden. Slik in case……. Kanskje like før jul, berre som eit eksempel. Da får du lov til og leve eit så fantastisk spanande liv som du ikkje veit kvar endar. Kanskje du til og med får lov til å flytta.
Tenk deg det, alle desse overraskingane?
Og på det tidspunktet her leitar du etter det meste, sjølv om ting har fast plass. Fordi du gløymer. Briller og kort og nøklar, du veit aldri kor dei neste gong dukkar opp. Kanskje startar du å rive ned og knuse. Har eg den koppen, eller har eg den, eller……….oooiiii der falt den i golvet. Litt slik tombola. Og alle veit at det er artig.
Ein vakker dag har du inga tid. Du har klart det!
Og som pynten på kaka kan det henda, at det vesle du har igjen av jobb med det vesle du klarar, at det skjer……for vi må huske på dei gamle bilane. Med dei skjer så mykje uforutsett at det er ei lukke.
Altså, denne vakre dagen etter og ha leita etter nøklar og briller, slik at tida blir lita og nett. Da kan det henda at bilen ikkje startar.
Så spanande!
Artig og kontakte naboane, endeleg, for samvær blir det litt lita tid til. Men da kan du ringa dei, om kanskje dei kan hjelpa?
Og livet spøker i veg med deg, ein riktig skøyarklump dette livet. For plutseleg startar bilen og du kan ringe både naboar og andre om at alt blir litt annleis enn kva du sa for litt sidan.
Så kan du glad og lykkeleg køyra i veg og prisa deg sjølv kor heldig du er som får oppleva alt dette. Medan rattet på bilen er å tungt at det mest ikkje kan dreiast. Og du skjøner at du er så heldig og ha fleire overraskingar på lur, men så klart less du som ingenting. Ein vil ikkje væra storforlangande og forventa overraskingar.
Og medan mørket senkar seg over desemberettermiddagen seier det liksom berre dunk i bilen og plutseleg står den heilt i ro. Tenk å få gå ut der i skyminga medan andre meir uheldige bilistar passerar. Bilistar med nye bilar som ikkje får oppleva alt dette som gjer livet så innhaldsrikt. Stå der ute, slepp og sveitta og må forandra alt nok ein gong. Det er da ein skjøner kor godt ein har lukkast.
Og medan du vinkar til bilen som forsvinn attom svingen på lasteplanet til ein kranbil, snur ein seg den andre vegen som i sakte kino, knepper saman den gule refleksvesten (som fantes der den skulle væra), og skravar inn i mørket og framtida mot nye overraskingar.
Men det har kravd mange år å koma hit. Og det har vore beinhard jobbing. Men eg må seia eg har lukkast svært godt med å greie og bruke opp tida mi på ingenting. Eg er riktig heldig.
Og den siste setninga var ikkje berre ironi (i tillegg til eit par til).
Dagen her har loffa i veg, utan tanke på at jula står for døra eller noko av dei andre tinga eg med fordel kunna ofra ein tanke eller to. I staden høyrer eg radio, les på nett og regjerer mi eiga boble.
I tillegg har eg vitja ein del andre bobler. Både små og store. Eg høyrer om utdeling av fredsprisar, om Nobel fest. Om hjerneceller og kjolar. Og om sjukehussaka i Møre og Romsdal. Eg høyrer og høyrer. Korleis, kva og slikt.
Liv. Alle desse liva.
Eg les bloggar. Det er mykje formidling. Om både det som er triveleg; jul og mat. Og andre; konfliktar. Nokre brukar mykje tid på å få fram si eiga sanning. Vil ha fleire inn i bobla si. Nokre skriv eit språk som har kontroll både på gramantikken og ortografien, andre er meir oppteke av å fortelja om såra som livet har gjeve. Og alle desse, alle er dei midt i si eiga boble.
Eg ser og les.
Det er andre ting eg skulle ha gjort. For eg trur ikkje på meg sjølv. Da eg reiser meg for å henta ved skjønar eg det, det renn framleis frå nasen. Så det er nok rett at det er slik for meg i dag.
Ein gong trudde eg at alle menneskjer tenkte som meg. Forsto like mykje og like lite. Eg oversette mitt eige reaksjonsmønster og forventa det same attende. Men etter kvart har eg forstått meir. Eg har forstått at eg veit så lite. Og at ingen eigentleg forstår så mykje. Dei forstår berre ut i frå sitt perspektiv. Skadar dei utsett andre for er skadar dei sjølv har vorte påført.
Eller; dei forstår ikkje meir. Ikkje enno. Det er så trist. Men det er også litt fint. Som ein grøn stengel som leitar etter ljoset. For alle vil…..trur eg……gjera det som godt er. Om smerta ikkje er for stor. Eller refleksjonane og kunnskapen for dårleg.
Men eg er berre i mi eige boble. Ei kardemommeboble. Eg ser at barna mine er vokse opp der. Det synest eg er greitt. Dei vil gjera det gode. For det dei trur på i si eiga boble.Da dei var små planta eg frø. For eg trur meir på såmannen, verken spåmannen eller overtydaren er mine lærarmeistre.
Overtydaren som sel bodskapen sitt. Som i direkte sal utanfor ei dør. Overalt møter eg dei. Eg høyrer. Og nokre gong kan det væra på sin plass å opna munnen. Men mange gong er det greitt å høyre. For det kan væra like brukbart å leita etter lærdommen enn å overtyda andre. For det er ikkje sikkert ein veit nok. Eg likar dei store rom som er høge under taket. Fridommen. Der synest eg er viktig å arbeide for.
Eg tenkjer. I mi boble fri for mjøl og sukker i dag. Det er glatt seier dei på radioen. Og eg kjenner eg er glad for eg ikkje er ute med bilen. Omnen har slokna, så eg må nok til med meir praktiske øvingar. For det går mot jul.
Mest som ei foss renn det. Ut av nasen. Det starta på butikken. Atsjooo! Gong på gong måtte eg nysa. Noko så frigjerande godt som ein nys. Dei kom som perler på ei snor.
Vel heime starta det å renna ut av nasen. Eg har bestemt at det er bedøvinga etter tannlegebesøket. At det var den som kunne for det. I dag starta prosessen med å rotfylla den andre av tennene som har vore til plage sidan i sommar. Da eg reiste meg opp av tannlegestolen var eg mest øra. Slo døra for hardt igjen, mista ting på golvet – slikt. På venterommet satt mi mellomste og venta, ho var med for ho skulle ta bussen attende til Trondheim og eksamen. Men først rakk vi ein tur innom polet, eg kjøpte konjakk til gorodeigen og sherry til ein dessert og etterpå ein kopp sjokolade med krem på kaffien. Ho hadde vunne 50 kroner på flax og kjøpte eit lodd til oss kvar for det. Vi skrapa begge fram 25 kroner kvar, som ho tok med seg å sa ho ville bytte i to nye. Eg bad henne ta dei med på bussen og sjå der, det frå meg også. Eg fekk melding om at ho hadde skrapa fram 50 kroner igjen. Kanskje ho endar opp med den store gevinsten.
No har eg tenkt å gå i gong med baking. Vørterbrød først. Så får vi sjå kor langt eg kjem med planane mine, for lista er lang nok. Eg trur eg skal gje meg eit c-vitaminsjokk i alle tilfelle, om det ikkje er bedøvinga som kan for flommen frå nasen. For eg kan ikkje verta forkjølt no. Fram med mjøl og gjær.
Det var ei slik tillitsfull tyngd i den vesle jenta. Eit nydeleg, nytt lite menneske var kome.
I går var det 21 år sidan. Eg hadde sagt tydeleg i frå at vi ville feira. “Asbjørg kjem”, sa eg til Lucas. Han spissa øyra og sprang bort til vindauga og pistra. Samstundes kom bussen og eg slapp ein glad hund ut som byksa henne i møte.
I går feira vi. Eg rakk ikkje frukosten på senga, for plutseleg var jenta stått opp og der. Så vi tok den i fellesskap i stova.
Miranda ville gjerne delta. Dyra søkjer seg i nærleiken til henne som runda år. Det gjer dei uansett dag, når ho er heime.
Vi skulle ha ein triveleg dag, og ho valte vekk stress. Ho tende ljos over alt i god tid før gjestane kom. Eg fekk streng beskjed om å gå og ordne meg. “Ja, men teppet er ikkje støvsuga” sa eg. Men skjønte det var feil svar. Og på badet hadde ho også tend ljos. Det var frykteleg godt og å skru på dusjen i skinnet frå blafrande ljos. Det skapa ei eiga ro.
Og før gjestane kom fekk vi tid til ein kopp kaffi.
Ettermiddagen og kvelden vart koseleg med varme både i rommet og i sjela.
